Το 1995 η Αθήνα συναίνεσε στην Τελωνειακή Ενωση Τουρκίας – Ε.Ε. και το 1999 στην αναβάθμισή της σε υποψήφια προς ένταξη χώρα, καθώς διασφάλισε αντίστοιχα την ενταξιακή πορεία και την πλήρη ένταξη της Κύπρου αλλά και την υποχρέωση της Αγκυρας να σεβαστεί σε ό,τι αφορά τις διαφορές της με την Ελλάδα το Διεθνές Δίκαιο.
Σήμερα η επανάληψη των διερευνητικών επαφών Ελλάδας-Τουρκίας είναι μία σημαντική παράμετρος στην προσπάθεια προσδιορισμού μιας συνολικής στρατηγικής σχέσης μεταξύ Ε.Ε. και Τουρκίας.
Σε καμία περίπτωση όμως, ακόμα και με το καλύτερο δυνατό σενάριο εξέλιξης των διερευνητικών επαφών, δεν ανοίγει ο δρόμος για μια στρατηγική επανεκκίνηση των ευρωτουρκικών σχέσεων με ορίζοντα τη σύνοδο κορυφής του Μαρτίου.
Πρώτη υποθήκη είναι η στάση που θα υιοθετήσει η κυβέρνηση Μπάιντεν απέναντι στον Ερντογάν. Αν δηλαδή η Ουάσινγκτον ζητήσει, στο πλαίσιο της διατλαντικής αλληλεγγύης και ενότητας, από την Ε.Ε. να προσυπογράψει τις πιέσεις της αμερικανικής πλευράς για ακύρωση της αγοράς των S-400 αλλά και για σταδιακή απεμπλοκή της Τουρκίας από την ευρύτερη Μέση Ανατολή.
Ούτως ή άλλως, με την επιστροφή στην κανονικότητα της διατλαντικής σχέσης να είναι ζητούμενη και όχι δεδομένη, πολύ δύσκολα το Βερολίνο αλλά και η Ρώμη και η Μαδρίτη θα άνοιγαν μέτωπο απόκλισης-αντιπαράθεσης με τις ΗΠΑ του Μπάιντεν για χάρη της Τουρκίας του Ερντογάν.
Τηρουμένων των αναλογιών, μια διαφωνία Γερμανίας-ΗΠΑ για τη στάση της Δύσης απέναντι στην Τουρκία θα ήταν ένα αντεστραμμένο σκηνικό του 1999, όταν η κυβέρνηση Κλίντον πίεζε την Ε.Ε. των 15 να δεσμευτεί στην ενταξιακή προοπτική της Τουρκίας.
Ηταν τότε που ο Σιράκ παρομοίασε τον φιλοτουρκικό ζήλο του Κλίντον με κάποιον που πιέζει συνεταίρο του να παντρευτεί την ερωμένη του!
Ας υποθέσουμε όμως ότι η πίεση των ΗΠΑ προς την Τουρκία δεν φτάνει στο σημείο να πιέσει το Βερολίνο να παγώσει την προσπάθεια διαμόρφωσης μιας ειδικής σχέσης, άτυπης ή και θεσμικά αποτυπωμένης, με την Αγκυρα.
Χωρίς τη συναίνεση της Γαλλίας, ακόμα και να έχει καταγραφεί θεαματική πρόοδος στις ελληνοτουρκικές διαβουλεύσεις, δεν θα μπορέσει το φιλοτουρκικό μπλοκ Βερολίνου, Ρώμης και Μαδρίτης να προχωρήσει σε έμπρακτη αναβάθμιση των σχέσεων Ε.Ε.- Τουρκίας.
Γαλλία και Τουρκία συγκρούονται στην Ανατολική Μεσόγειο, σε Συρία, Λίβανο αλλά και στη Λιβύη, η οποία προς Δυσμάς και προς Νότο συνορεύει με πρώην γαλλικές αποικίες που θεωρούνται ζώνη προνομιακής έως αποκλειστικής επιρροής του Παρισιού.
Μια ματιά στα Δυτικά Βαλκάνια, όπου παρά τη Συμφωνία των Πρεσπών η Γαλλία πρόβαλε βέτο στην έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Βόρειας Μακεδονίας και της Αλβανίας με την Ε.Ε., μας θυμίζει πού μπορεί να φτάσει η γαλλογερμανική αντιπαράθεση.
Με την πολιτική απέναντι στο Ιράν να αποτελεί πεδίο ενδοαμερικανικής διαμάχης η υιοθέτηση αποφασιστικής στάσης απέναντι στον Ερντογάν από τον Μπάιντεν είναι, μεταξύ άλλων, και ένα πεδίο που είναι δεδομένη η διακομματική συναίνεση.
Σε ό,τι αφορά την Τουρκία η στροφή των ΗΠΑ καταγράφεται σε όλη τη διάρκεια του τελευταίου τριμήνου του 2020 από τις δηλώσεις και τις επισκέψεις Πομπέο, μια έμπρακτη παράκαμψη της τηλεφωνικής χημείας Τραμπ-Ερντογάν αλλά και της διπλωματίας των γαμπρών Κουσνέρ – Αλμπαϊράκ.
Ο Ερντογάν προφανώς επένδυε στην επανεκλογή Τραμπ και με την αλαζονική και προκλητική του συμπεριφορά έκλεισε το παράθυρο ευκαιρίας προς την Ε.Ε. που του είχε ανοίξει η ατζέντα της γερμανικής προεδρίας.
Πηγή: Η Εφημερίδα των Συντακτών
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
Facebook
Twitter
Tα σχόλια στο site έχουν απενεργοποιηθεί. Μπορείτε να σχολιάζετε μέσα από την επίσημη σελίδα στο Facebook
Σχόλια
Επικοινωνία
