ΤΟΠΙΟ ΧΩΡΙΣ ΟΜΙΧΛΗ

Δύο εβδομάδες πριν τις εκλογές το τοπίο είναι ξεκάθαρο. Όλα είναι πάνω στο τραπέζι των ψηφοφόρων. Πρόσωπα, προγράμματα, διλλήματα, πολιτικές. Ας δούμε λοιπόν τα ζητήματα που τέθηκαν. Σημειώνω πως αυτά που ακολουθούν είναι αλληλένδετα και πρέπει να ειδωθούν ως ένα ενιαίο τοπίο και πως οι εκλογές εξελίσσονται (κυρίως) σε «κούρσα για δυο άλογα».

Καθημερινά βομβαρδιζόμαστε με δηλώσεις και εκτιμήσεις (κάποιες κοστολογημένες) για πιθανή έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Για κάθε μία απ’ αυτές υπάρχει και μια άλλη που την αποκλείει. Αντιπαρατίθενται σημαίνοντα πολιτικά πρόσωπα σε Ευρώπη, Αμερική κλπ αλλά και οικονομολόγοι με μεγάλο ειδικό βάρος. Αυτό αποδεικνύει πως σήμερα δεν υπάρχει κανένας φορέας, κανένα κέντρο με ενιαία άποψη. Σε ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ ακόμα και στη Γερμανία υπάρχουν πλέον πολλές φωνές. Και αυτές αφορούν και το μνημόνιο. Γιατί συμβαίνει (σε τέτοια έκταση) σήμερα και όχι πριν ένα ή δύο χρόνια; Αν και η απάντηση είναι κοινή για πολλέςευρωπαϊκές χώρες (βεβαίως με διαβαθμίσεις) την εξειδικεύω για την Ελλάδα. Σήμερα λοιπόν οι πρωταγωνιστές των εξελίξεων δεν είναι τα κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, …). Πρωταγωνιστής είναι η κοινωνία. Στα τελευταία δύο χρόνια συμπυκνώθηκαν κοινωνικά και πολιτικά 20 και πλέον χρόνια. Ο λαός που υπερψήφισε το ΣΥΡΙΖΑ δεν έγινε ΣΥΡΙΖΑ ούτε βέβαια έπαθε ξαφνικά παράκρουση όπως προσπαθούν να πείσουν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Η κοινωνία απηύδησε με τον διεφθαρμένο δικομματισμό και τους ίδιους και τους ίδιους πολιτικούς του εκπροσώπους. Με όλους αυτούς που με τις πολιτικές επιλογές τους εξαθλίωσαν την κοινωνία και μετέτρεψαν την Ελλάδα στο «λεπρό» και «ζήτουλα» της Ευρώπης. Πίσω απ’ αυτούς μια διεφθαρμένη ως το μεδούλι καμόρα που με πρωταγωνιστές τους πολιτικούς και υποβολέα τα ΜΜΕ της,παρασιτικοποίησε το κράτος για να μπορεί να το ελέγχει. Το διέφθειρε, το καταλήστεψε, το κατασυκοφάντησε και το χειρότερο, κατάφερε και μετακύλησε τη διαφθορά στο επίπεδο του απλού πολίτη. Η κοινωνία σήμερα «χρησιμοποιεί» το ΣΥΡΙΖΑ ως μοχλό κι αντίβαρο. Για να μπει φρένο στην πτώχευση και την εξαθλίωση. Στο παρασιτικό και πελατειακό κράτος που εξέθρεψαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Να μπει φρένο στη συνεχιζόμενη ακόμα και σήμερα αναδιανομή πλούτου με τις οριζόντιες περικοπές και το κλείσιμο εκατοντάδων χιλιάδων μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων. Με τα 1.200.000 καταγεγραμμένους ανέργους (είναι πολλοί περισσότεροι γιατί οι νέοι που πρώτη φορά ζητούν εργασία δεν έχουν δικαίωμα να γραφτούν άνεργοι). Οι Έλληνες ζητούν να μπει φρένο στο μνημόνιο. Ήδηκαταδίκασαν πολιτικά και το μνημόνιο και τους φορείς του. Κανείς πλέον δεν έχει τη νομιμοποίηση να το εφαρμόσει αλλά ούτε και το μπορεί. Ένα μνημόνιο που κάθε μέρα εφαρμογής του μας φέρνει όλο και ποιο κοντά στην κατάρρευση και τελικά είναι το μνημόνιο που μας σπρώχνει στη δραχμή. Αυτό πλέον ομολογείται και γίνεται κοινή πεποίθηση στην Ευρώπη (ακόμα και μέσα στη Γερμανία). Μπορεί κάποιοι να λένε ακόμα πως οι Έλληνες τούτο και τ’ άλλο, αλλά όλοι πλέον συμφωνούν πως κι ο γιατρός (ή μάλλον η γιατρίνα) έχει ευθύνες.

«Όλα ή τίποτα» είναι η σύντομη διατύπωση των τροϊκανών, δηλαδή του ντόπιου και ξένου πολιτικού προσωπικού (και λοιπών παρατρεχάμενων) της τραπεζικής «δημοκρατίας». Λένε δηλαδή στους Έλληνες: «Ή εφαρμόζετε το μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση ως έχει ή δεν παίρνετε τίποτα». Ας δούμε πως τίθεται το ζήτημα και από μας και από τους τροϊκανούς.

(1) Οι Έλληνες θέλουν :

(1α) Την Ελλάδα στην Ευρωζώνη και

(1β) Να μην εξαθλιωθούν (εφαρμόζοντας το μνημόνιο)

(2) Οι τροϊκανοί θέλουν :

(2α) Την Ελλάδα στην Ευρωζώνη και

(2β) Εφαρμογή του μνημονίου (ανεξαρτήτως συνεπειών)

Παρατήρηση. Με βάση τις επιλογές των Ελλήνων (1) μας κατηγορούν πως θέλουμε «και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο». Να πούμε ότι συμφωνούμε (να μην κακοκαρδίσουμε και τους πρετεντέρηδες). Μα και οι τροϊκανοί με τις επιλογές τους (2) δεν θέλουν ακριβώς το ίδιο; Και ενώ η (1) αναφέρεται κατά κόρο η (2) γίνεται γαργάρα. Τυχαίο; Δεν νομίζω.

Ο κοινός τόπος και της (1) και της (2) είναι πρόδηλα η παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Τα διαφορετικά στοιχεία είναι τα (1β) και (2β). Και τώρα τι; Πως θα λυθεί αυτή η διαφορά; Μήπως με κήρυξη πολέμου (από μας ή απ’ αυτούς); Αστεία πράματα. Ένας μόνο τρόπος υπάρχει και αυτός είναι η διαπραγμάτευση. Σε αυτό συμφωνούν πλέον όλα τα κόμματα (πλην ΚΚΕ). Αυτό είναι και το κεντρικό ζήτημα των εκλογών.

Διαπραγμάτευση

Ποιοι θα μας εκπροσωπήσουν; Τι θα διαπραγματευτούν, με τι «όπλα», από ποιες θέσεις κλπ. Είναι δεδομένο πως μετά τις εκλογές θα υπάρξει μια (κάποια) διαπραγμάτευση μεταξύ της (όποιας) ελληνικής κυβέρνησης και των τροϊκανών. Μερική ή ολική, μόνο για το μνημόνιο ή και για την δανειακή σύμβαση θα εξαρτηθεί από το ποια θα είναι η κυβέρνηση την Δευτέρα 18 Ιουνίου. Αυτό παραπέμπει στο επόμενο δεδομένο.

Όταν δύο μέρη πρόκειται να έρθουν σε διαπραγμάτευση τουλάχιστον λεκτικά ξεκινούν από μαξιμαλιστικές θέσεις [1] αλλά ενίοτε καταφεύγουν και σε εκβιασμούς. Θυμίζω το casus belli της Τουρκίας και δη για νόμιμο δικαίωμά μας. Ένα ανάλογο casus belli εκτοξεύουν σήμερα οι τροϊκανοί και μάλιστα πάλι για νόμιμο δικαίωμά μας. Και δεν εννοώ το δικαίωμα της Βουλής να καταργήσει νομοθετικά το μνημόνιο. Το δικαίωμα αυτό οι τροϊκανοί από τη μια δεν το αρνούνται κι από την άλλη συνοδεύουν την άσκησή του με το δικό τους casus belli (το ίδιο κάνουν και οι Τούρκοι με τα 12 ν.μ.). Νόμιμο δικαίωμά μας εννοώ την μη εξαθλίωση και επιβίωση του λαού μας. Στο ζήτημα αυτό υπάρχουν ήδη τελεσίδικες αποφάσεις του Διεθνούς Δικαστηρίου των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για άλλες χώρες που βρέθηκαν σε ανάλογη (ή και χειρότερη) κατάσταση με αυτήν της Ελλάδας. Θυμίζω πως Σαμαράς και Βενιζέλος συμφώνησαν και με τις υπογραφές τους και με την ψήφιση στη Βουλή, πως από τα κρατικά έσοδα πρώτα θα πληρώνονται οι δανειστές και απ’ αυτά που μένουν (αν μένουν) θα παίρνουν οι Έλληνες (για μισθούς, συντάξεις, υγεία, κλπ). Μα αυτό ακριβώς έχει καταδικαστεί στο Διεθνές Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (για άλλες χώρες που προσέφυγαν σ’ αυτό). Αυτό κάνουν πως το ξεχνούν και κάποιοι ευρωπαίοι που απειλούν να μας πάνε στο Δικαστήριο της ΕΕ αν δεν τηρήσουμε τα συμφωνημένα. Βεβαίως δεν είναι η μόνη απειλή (εκβιασμός) και επιπλέον στερείται ίχνους σοβαρότητας. Οι εκβιασμοί για επιστροφή στη δραχμή είναι στην ημερήσια διάταξη. Το δυστύχημα είναι πως ασκούνται και από τη ΝΔ και το Σαμαρά. Προφανώς εγκλωβισμένοι στη αδιέξοδη πολιτική τους δεν αντιλαμβάνονται ότι έτσι ενισχύουν τη διαπραγματευτική θέση των τροϊκανών και αδυνατίζουν τη διαπραγματευτική θέση της Ελλάδας. Πως στο καλό θα πάει να διαπραγματευτεί ο Σαμαράς αύριο όταν δέχεται a priori τον εκβιασμό (το casus belli) των τροϊκανών; Πολύ περισσότερο όταν Σαμαράς και Βενιζέλος έχουν δεσμευτεί με τις υπογραφές τους στην πιστή τήρηση του μνημονίου (και της δανειακής σύμβασης). Τι θα τους πει ο Σαμαράς; Goodmorning, ξέρω πως αν δεν είμαστε «καλά παιδιά» θα μας διώξετε και θα γυρίσουμε στη δραχμή και το έχω πει και στους Έλληνες. Ξέρω πως έχω βάλει την υπογραφή μου αλλά σας ζητάω (ή παρακαλάω) να μας κάνετε ένα σκόντο. Εγώ άλλωστε είμαι δικό σας παιδί (όχι σαν τον Τσίπρα). Απόδειξη πως διέγραψα 20 που δεν ψήφισαν το μνημόνιο και επανέφερα Ντόρα και λοιπούς που το ψήφισαν. Η Μέρκελ συγκινημένη και με ένα δάκρυ στην άκρη του ματιού …. Συγνώμη, πλάκα κάνουμε ή δουλευόμαστε;

Στο διπλωματικό παιχνίδι υπάρχουν και οι εκβιασμοί και οι πάσες και η μπάλα στην εξέδρα κλπ. Και βέβαια υπάρχουν οι συμμαχίες έστω κι αν αυτές είναι προσωρινές και ειδικού σκοπού. Όταν μάλιστα δεν υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι το πρόβλημα της Ευρώπης είναι η Ελλάδα. Όταν επιπλέον οι εξελίξεις στην Ισπανία είναι καταιγιστικές, τότε η διάσταση αυτή (των συμμαχιών) αποκτά ακόμα περισσότερη βαρύτητα. Πολύ περισσότερο όταν το ερώτημα αν θα υπάρχει ευρώ αύριο όχι μόνο δεν είναι πλέον φιλολογικό, αλλά μια Ελλάδα με δραχμή φέρνει το τέλος του ευρώ και τον οικονομικό Αρμαγεδδώνα. Κάτι που κανείς δεν θέλει και βέβαια ούτε οι Έλληνες. Όσον αφορά τις δηλώσεις (Σόιμπλε κλπ) για θωρακίσεις από πιθανή έξοδο της Ελλάδας και άλλες φανφάρες, η καρδούλα τους το ξέρει. Τους κατανοώ. Τα λένε στη νύφη (Ελλάδα) για να τ’ ακούει η πεθερά. Μόνο που η πεθερά Fitch είναι «κουφή» και τράβηξε μια τριπλή (!!) υποβάθμιση στην Ισπανία.«Κουφές» είναι και οι αγορές στις οποίες ομνύουν και έχουν παραδώσει την οικονομική και πολιτική εξουσία.

Οι εκβιασμοί των τροϊκανών υπηρετούν δύο στόχους. (1) Να θέσουν το σημείο εκκίνησης από την πλευρά τους στην αυριανή διαπραγμάτευση με την ελληνική κυβέρνηση. Θα μπορούσε κανείς να πει «μαγκιά» τους. Ξεκινάνε από το πλέον μαξιμαλιστικό επίπεδο και το casus belli (απειλή της Δραχμής) για να πάρουν το καλύτερο δυνατό. (2) Αποτελεί ωμή επέμβαση στην εσωτερική πολιτική σκηνή και υποδεικνύει την αρεστή στους δανειστές επιλογή. Το μόνο που δεν έχουν κάνει ακόμα είναι να μας το πουν απερίφραστα: «Ή ψηφίζετε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ή γυρνάτε στη Δραχμή». Από την πλευρά τους βέβαια και πάλι «μαγκιά» τους. Κι εγώ στη θέση τους τον Σαμαρά θα προτιμούσα να έχω απέναντι. Κουτός είμαι να θέλω τον Τσίπρα; Ο Τσίπρας θα έχει πίσω του, πολιτικά, το 65% των Ελλήνων. (Προσοχή. Πολιτικά, όχι εκλογικά).

Στις διαπραγματεύσεις όλα είναι στο παιχνίδι. Ένα μόνο δεν είναι. Να προσέρχεται κάποιος ως «κότα». ΝΔ και ΠΑΣΟΚ κατηγορούν το ΣΥΡΙΖΑ για ακραίες και μαξιμαλιστικές θέσεις που οι τροϊκανοί δεν αποδέχονται κλπ. Δηλαδή κατηγορείται ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί προσέρχεται ως κόκορας διαπραγματευτής και όχι ως «κότα» (υποθέτω έχετε ήδη διαβάσει το μύθο [1]). Καλέ τι μας λέτε; Δηλαδή η άλλη πλευρά τι κάνει; Δεν εκβιάζει; Δεν θέτει casus belli; Ο Σόιμπλε δεν μας λέει για plan B καιC και Ε; Τι θέλετε δηλαδή να κάνει ο Τσίπρας; Να φανεί τόσο ραγιάς όσο εσείς; Τόσο επιπόλαιος ώστε να ανοίξει όλα τα χαρτιά του από τα πριν; Μήπως να δηλώσειπως «ο δανειζόμενος δεν μπορεί να βάζει όρους» όπως έκανε ο Βενιζέλος από το βήμα της βουλής; Τελικά αποδεικνύεται πως ο Τσίπρας που ανδρώθηκε πολιτικά σε ένα χώρο όπου οι διαπραγματεύσεις και η δημιουργική σύνθεση απόψεων (συνιστώσες κλπ) ήταν και είναι στην ημερήσια διάταξη, ξέρει την επιστήμη και τέχνη της διαπραγμάτευσης έτη φωτός καλύτερα από Σαμαρά και Βενιζέλο, που ανδρώθηκαν σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ όπου η ενός ανδρός αρχή ήταν και είναι ο κανόνας. Απόδειξη είναιπως τόσα χρόνια ουδέποτε ύψωσαν το ανάστημά τους στην ηγετοκρατία. Στην αρχηγική και πρωθυπουργική (όταν ήταν στην κυβέρνηση) παντοκρατορία. Όλα γι αυτούς ήταν καλώς καμωμένα κι όσο περισσότερο ραγιαδισμό επεδείκνυαν τόσο ανέβαιναν στη κομματική ιεραρχία.

Αυτό λοιπόν που λέω είναι πως το πραγματικά μεγάλο δίλλημα των εκλογών είναι ποιος θα μας εκπροσωπήσει στις διαπραγματεύσεις που ούτως ή άλλως θα γίνουν την επαύριον. Αυτό το ξέρουν πολύ καλά Σαμαράς και Βενιζέλος. Απ’ τη μια προσπαθούν να «αδυνατίσουν» τον Τσίπρα, εξασθενώντας όμως με τον τρόπο αυτό και το διαπραγματευτικό οπλοστάσιο της ίδιας της χώρας. Ο τρόπος δηλαδή που επέλεξαν να αντιμετωπίσουν το ΣΥΡΙΖΑ, ανεξαρτήτως προθέσεων,  στρέφεται ενάντια στο συμφέρον της χώρας. Απ’ την άλλη, εμφανίζουν τους εαυτούς τους ως τους ανθρώπους που είναι αποδεκτοί στα ευρωπαϊκά σαλόνια κλπ. Ξεχνούν πως στην κρίσιμη ώρα,στο τραπέζι υπάρχουν μόνο συμφέροντα. Ούτε εθνικά δίκαια, ούτε φιλίες, ούτε γνωριμίες ούτε τίποτα. Ο καθείς και τα όπλα του και το μεγαλύτερο όπλο και διαπραγματευτικό ατού για τους Έλληνες είναι οι ίδιοι οι Έλληνες. Είναι ο λαός μας και η θέλησή του να αποτινάξει μνημόνια, επιτροπάτα και εν τέλει να επιβιώσει. Στην παγκόσμια Ιστορία ποτέ και κανένας λαός δεν έζησε περιμένοντας να τον σώσουν. Δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα. Ούτε από τους υποκριτές και Φαρισαίους Μέρκελ, Σόιμπλε κλπ που τάχα μας συμπονούν. Ούτε από τους εγχώριους υποκριτές και Φαρισαίους που ως τελάληδες γυρνάνε και διαλαλούν την πραμάτεια τους: ή εμείς ή το χάος.

Τι «ξεχνούν» Σαμαράς και Βενιζέλος.

«Ξεχνούν» μια πολύ σημαντική αλήθεια. Η πολιτική δεν διαθέτει δικό της πειραματικό εργαστήριο όπως οι Φυσικές επιστήμες. Το δικό της «εργαστήριο» είναι η Ιστορία. Αυτό το «πειραματικό εργαστήριο» αποδεικνύει τι μας περιμένει και με τη ΝΔ και το Σαμαρά και με το ΠΑΣΟΚ και το Βενιζέλο. Βεβαίως είναι δικαίωμα του καθενός να αγνοεί τα πειραματικά δεδομένα που δείχνουν σηψαιμία του κατεστημένου πολιτικού συστήματος και προσωπικού. Αναρωτιέμαι μόνο πόσο δικαίωμά του θα είναι αύριο να διαμαρτύρεται για τα χειρότερα που του επιφυλάσσουν οι ίδιοι αυτοί πολιτικοί με τις ίδιες πολιτικές με τους ίδιους σπόνσορες με τους ίδιους υποβολείς.Όλοι αυτοί που ξεπερνώντας κάθε όριο ανηθικότητας επιχειρούν να ενοχοποιήσουν τον ίδιο το λαό για τα «επίτευγμά» τους. Με τα ΜΜΕ τους και τα νεροπίστολά τους σε ρόλο υποβολέων. Με την πολιτική πατρωνία αυτών που (και με τα ΜΜΕ τους και με τα λεφτά τους) σπρώχνουν στο κοινοβούλιο τους δικούς τους. Αυτών που το«μεγάλο επίτευγμά τους» ήταν η κοινωνία της συνενοχής. Αυτών που υλοποίησαν τα λόγια των αμερικανών αξιωματούχων στην πολύ καλή ταινία «Syriana». «Η διαφθορά είναι η προστασία μας, η ασφάλειά μας, χωρίς αυτή θα πεθαίναμε σαν τα σκυλιά στο δρόμο, είναι ο λόγος που πάντα κερδίζουμε». (Μια φράση ένας ολόκληρος τόμος πολιτικής οικονομίας). Αυτών που σήμερα μιλάνε για ανάπτυξη και ταυτόχρονα υπερασπίζονται με νύχια και με δόντια το μνημόνιο, δηλαδή το νεκροθάφτη της ανάπτυξης. Αυτών που «ξεχνούν» πως ανάπτυξη χωρίς τον παράγοντα άνθρωπο είναι αδύνατη όσα τεχνάσματα κι αν κάνουν, όποιο στρατήγημα και να εφαρμόσουν. Αυτών που θέλουν τα επιτροπάτα γιατί βάζουν πλάτη στα δικά τους συμφέροντα και επιδιώξεις. Αυτών που εξανίστανται με την κρατικοποίηση των τραπεζών. Πόσο υποκριτές και Φαρισαίοι μπορεί να είναι; Λες και υπήρξε ή υπάρχει κράτος στον πλανήτη που να έβαλε τα λεφτά για να διασώσει μια τράπεζα και να μην την κρατικοποίησε. Υποθέτω πως ο Ομπάμα στα μάτια τους είναι δυο φορές «κομμουνιστής» γιατί κρατικοποίησε και ιδιωτικές εταιρείες (πχ τον ασφαλιστικό κολοσσό της AIG κλπ).

Σαμαράς και Βενιζέλος «ξεχνούν» πως όλα αυτά τα (πολλά) χρόνια οι ίδιοι και οι κυβερνήσεις που υπηρέτησαν εθίστηκαν με πολλές δόσεις ελεύθερης και ανεξέλεγκτης αγοράς. Ίσως γιατί τις έκαναν να αισθάνονται καλά. Τόσο καλά μάλιστα, που πωρώθηκαν στην ιδέα πως το επικερδές ιδιωτικό είναι πάντα ο καλύτερος και αποδοτικότερος τρόπος να γίνονται τα πράγματα. Πως όλα όσα χρειάζονται δεν είναι παρά η μεγαλύτερη οικονομική ανάπτυξη και ανταγωνιστικότητα. Πως οι ελεύθερες αγορές και το αόρατο χέρι τους, αυτορυθμίζονται και όλα τα διευθετούν. Ας μας πουν λοιπόν σήμερα για ποια ανταγωνιστικότητα μιλάνε όταν η FIAT στην Ιταλία δανείζεται με 6% και η Volkswagen στη Γερμανία με 1% (παραβλέπω το δανεισμό κρατών και αναφέρω δύο μεγάλες επιχειρήσεις). Που είναι η ελεύθερη και αυτoρυθμιζόμενη αγορά τους;

Σαμαράς και Βενιζέλος «ξεχνούν» πως ανίκανοι κι ανήμποροι να παράξουν και να εφαρμόσουν πολιτική, ανήγαγαν τη λογιστική σε πρότυπο. Για το δημόσιο, για την εκπαίδευση και την έρευνα, για την υγεία, για την ασφάλεια για όλα. «Ξεχνούν» πως η οικονομία δεν είναι πάνω από την πολιτική, αλλά το αντίθετο.Πωρώθηκαν τόσα χρόνια να βάζουν το κάρο μπροστά από το άλογο αφού δεν ήταν οι πολιτικές που καθόριζαν την κατανομή των πόρων αλλά οι προϋπολογιζόμενες δαπάνες που καθόριζαν τις πολιτικές και βέβαια τις προτεραιότητες. Σ’ αυτές (τις προτεραιότητες) ποτέ δεν «χώρεσαν» η υγιής ανάπτυξη, η παιδεία, η υγεία κλπ. Όμως «χώρεσε» μια χαρά η πυραμίδα αναδιανομής των δανεικών που έστησαν οι τράπεζες και οι πολιτικοί βάφτισαν ανάπτυξη. Για να το πω κι αλλιώς, η πολιτική δεν υπηρετεί την οικονομία αλλά η οικονομία την πολιτική. «Ξεχνούν» πως ανάπτυξη και πρόοδος δεν ταυτίζονται (δεν είναι συνώνυμα).

Αυτοί όμως είναι αυτοί που είναι. Εμείς γιατί να νιώθουμε τύψεις για όσα αυτοί έκαναν; Γιατί να τους δώσουμε τη δυνατότητα να συνεχίσουν να τα κάνουν; Γιατί να υποκύψουμε στους εκβιασμούς τους; Μήπως για να έχουμε έναν καλύτερο θάνατο ή μήπως πρέπει να αυτοκτονήσουμε γιατί φοβόμαστε πως θα πεθάνουμε;

Χρήστος Γιαννίμπας

[email protected]

[1] Διαβάστε σχετικά με τις διαπραγματεύσεις και το μύθο του κόκορα διαπραγματευτή εδώ: https://www.koutipandoras.gr/?p=20866

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr