Θα με αγαπούσες εάν με ήξερες;

Κοίταξε με.

Πες μου ότι σου αρέσει αυτό που είμαι.

Πες μου ότι εγκρίνεις αυτό που είμαι.

Πρέπει να ξέρω, ώστε να μάθω πως θέλεις να συμπεριφερθώ.

Θέλω να με δεχτείς.

Θέλω να είμαι οτιδήποτε θέλεις.

Θα είμαι οτιδήποτε θέλεις.

Οι καθαρές σκέψεις έχουν λιγοστέψει. Θα πάρουμε τις σκέψεις μας πίσω, εάν τους αφήσουμε να τις φιλτράρουν. Να τις μαλακώσουν. Να τους δώσουν σχήμα και μέγεθος. Είναι απλώς πιο εύκολο να τους αφήσουμε να έχουν τον τρόπο τους.

Είναι όμως και μερικές μικρές στιγμές, όταν η σπίθα μέσα μας μετατρέπεται σε δυνατή φωτιά. Μπορεί να τη διακρίνει κανείς πίσω από τα μάτια μας για ένα ή δύο δευτερόλεπτα.

Ώραιες στιγμές. Καθαρές στιγμές.

Είμαστε αυτοί οι άνθρωποι.

Εσύ και εγώ. Δεν αγαπάνε τις ιστορίες μας γιατί διαφέρουν από τις δικές τους.

Γιατί δεν ξέρουν να τις τραγουδήσουν, ούτε να τις ονειρευτούν.

Ταξιδεύουμε μαζί, ένα ταξίδι μαγικό σαν την κόλαση.

Κάποιος είπε ότι η ανταμοιβή για την ομοιομορφία είναι ότι με αυτήν αρέσεις σε όλους. Σε όλους, εκτός από τον ίδιο σου τον εαυτό.

Ζούμε; Είμαστε ζωντανοί;

Δεν υπάρχουν άλλες ερωτήσεις.

ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ

Οι ονειροπόλοι στέκονται πάντα στην άκρη γιατί μόνον από κει θα περάσει,
οι φτωχοί που τους ελεούν προσφέρουν μεγαλόψυχα τον εαυτό τους
οι λέξεις μεγαλώνουν μέσα σε βράδια λησμονιάς
γυναίκες σιδερώνουν τα ξένα ασπρόρουχα κι ύστερα
πηγαίνουν στην πόρτα και κλαίνε
κι αυτός που κάνει ένα μεγάλο κύκλο πριν πάει στο σπίτι του,
γιατί δεν θέλει ακόμα να το παραδεχτεί- όχι μη με ρωτάς ,
τίποτα δεν θα επανορθωθεί
παιδιά έρημα που φεύγουν αθόρυβα από την παιδική ηλικία
ανέμελα πουλιά που βρίσκονται έναν ολόκληρο χρόνο σε άδεια
τ’ αγάλματα έχουν κι αυτά τις μελαγχολικές τους ώρες
ποιήματα-κλειδιά για την τρέλα ή τον ουρανό
η φήμη – αυτό το σφαγείο
ονειρεύομαι ένα νοσοκομείο για τ’ άρρωστα παραμύθια,
κύκνους μες τα καπέλα των κατάδικων,
δάφνες για νικημένους,
εμείς οι ξεχασμένοι που μας αρκεί ένα χαμόγελο
για να περάσουμε τα σύνορα του κόσμου.
Αντίο, αντίο…Τίποτα δεν θα επανορθωθεί