Τα ρούχα των ψεκασμένων

Ο πολίτης που ψήφισε Αριστερά όχι για να ανακουφιστεί το πορτοφόλι του αλλά επειδή πιστεύει στις αξίες της Αριστεράς περίμενε ρήξεις.

Ρήξεις, από αυτές που δεν πλήττουν το πορτοφόλι κανενός, παρά μόνο των «εχόντων και κατεχόντων». Ήλπιζε στη δημιουργία ενός κράτους δημοκρατικού και αποψιλωμένου από σταγονίδια και μεσαιωνιστές.

Αντ’ αυτού, υποχρεώθηκε να καταπιεί τον Καμμένο, τον Παυλόπουλο, το ράσο, τους ένστολους τραμπούκους, την επιλεκτική τυφλή πόρνη με τη ζυγαριά, τα υποχρεωτικά θρησκευτικά, ένα κράτος που εξακολουθεί να όζει Δεξιά. Χρειάστηκε να βρεθεί το γκουβέρνο σε δημοσκοπικά απελπιστική θέση για να τολμήσει να αγγίξει -με την τόλμη αυτού που δεν έχει κάτι να χάσει- θέματα που καίνε, όπως το Μακεδονικό.

Όταν όμως βρήκε μπροστά του τη χρυσή ευκαιρία για να αγγίξει τα ιερά, τα όσια και τα παρασιτικά με τρόπο που θα έβρισκε σύμμαχο ακόμα και το σώφρον κομμάτι της συντηρητικής «παράταξης» (αντίθετα με άλλα φλέγοντα ζητήματα, όπως το μεταναστευτικό), έκανε μία τρύπα στο νερό.

Ή μάλλον, μισή. Διότι η κατ’ αρχήν συμφωνία με την ιεραρχία μπορεί να περιέχει θετικά σημεία και να προσανατολίζεται προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά «διαχωρισμός Κράτους-Εκκλησίας» δεν είναι.

Σε αυτό το χλιαρό διαζύγιο τη διατροφή την πληρώνουμε (πάλι) εμείς και έχουμε και την πεθερά καθισμένη στο σβέρκο. Η φράση «επιχορήγηση ίση με το ύψος της μισθοδοσίας» δεν αντέχει πολλούς αστερίσκους και εξωραϊσμούς. Ο Μανωλιός όφειλε να φορέσει διαφορετικά ρούχα, εάν ήθελε να αναθερμάνει την εμπιστοσύνη των προοδευτικών πολιτών. Όχι τα ρούχα της Παπακώστα και των ψεκασμένων.  

Φαίνεται ότι η λογική της ψηφοθηρίας εν όψει των βουλευτικών εκλογών του 2019 τείνει να γίνει modus operandi για την -ήδη δεμένη στο παρδαλό και αλλοπρόσαλλο άρμα των ΑΝΕΛ- κυβέρνηση. Ο πρόσφατος, κραυγαλέα συντηρητικός ανασχηματισμός, η αποπομπή Κοτζιά για το χατίρι του Καμμένου και η ήξεις-αφίξεις συμφωνία με τους παπάδες μοιάζουν με ψάρεμα στον θολό χυλό των πολυάριθμων «αναποφάσιστων», οι οποίοι θα κρίνουν εν πολλοίς τις εκλογικές ισορροπίες.

Φαίνεται ότι η κυβέρνηση θορυβήθηκε από τα συλλαλητήρια και τα γκάλοπ και πίστεψε ότι η πλειοψηφία των «ναι μεν αλλά» εμφορείται από συντηρητικά «πιστεύω» ή από καθόλου «πιστεύω», πάει να πει όπου φυσάει ο άνεμος πάω. Μπορεί και να έχει δίκαιο.

Υποψιάζομαι όμως, ότι με αυτές τις κινήσεις αποξενώνει ένα κρίσιμο μέρος του εκλογικού σώματος, αυτό που περίμενε από την αριστερή κυβέρνηση αριστερή διακυβέρνηση. Όχι βέβαια τον …κομμουνισμό, τον οποίο ξορκίζει ο εσμός παλιάτσων που παριστάνει την αντιπολίτευση, αλλά τον απογαλακτισμό από το αναχρονιστικό δόγμα «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια».

Ο Τσίπρας μοιάζει να βλέπει τον εαυτό του περισσότερο ως σοσιαλδημοκράτη ηγέτη βορειοευρωπαϊκού τύπου (αλλά σε χώρα και κοινωνία που αποπνέει έντονη αφρικανική αύρα), παρά ως ιδεαλιστή ριζοσπάστη. Κάτι σαν ΠΑΣΟΚ χωρίς τα σκάνδαλα.

Στην προσπάθειά του όμως να πατήσει σε πολλές βάρκες ταυτόχρονα κινδυνεύει να βρεθεί και με τα δύο πόδια στο νερό. Ο δυναμικός ψηφοφόρος που τον ανέβασε στην εξουσία και τον κράτησε εκεί ενισχυμένο μετά την αρχική κρυάδα δεν είναι η θείτσα που ενδεχομένως θα εκτιμήσει την κονσομασιόν προς τους παπάδες, αλλά εκείνος που απογοητεύεται με κάθε παρέκκλιση από τα θεσμικά «θέλουμε» του 2016.

Η θείτσα, άλλωστε, θα πάει την Κυριακή στην εκκλησία και θα ακούσει τον παπά της ενορίας να παριστάνει ξεδιάντροπος τον αδικημένο και τον νεοναζί της γειτονιάς να απαιτεί τρισάγιο στη μνήμη του φασίστα με το Καλάσνικοφ και του αδελφού Αδόλφου. Μπορεί να τους χειροκροτήσει κιόλας.

Το θεοσεβούμενο πλήθος δεν είναι αναποφάσιστο, αλλά αποφασισμένο. Οι άλλοι, εκείνοι που ξέρουν πέντε γράμματα και διαβάζουν δυό βιβλία αντί να βλέπουν ριάλιτι, είναι η τελευταία ελπίδα του ΣύΡιΖα να κερδίσει την επόμενη μάχη χωρίς να περιμένει από τον ανίκανο αντίπαλο να χάσει μόνος του.

Ίσως να τον ξαναψηφίσει τον Τσίπρα, αυτός που έβγαλε τη φωνή της πρώτης παραγράφου, αλλά αυτή τη φορά θα το κάνει από σιχασιά για τους Βορίδηδες, τους Αδωναίους, τους Μαρινάκηδες, τους Μητσοτάκηδες, τους Σκάηδες, τους Πρετεντέρηδες και τους Μπογδάνους.

Σε καμία χώρα δεν αξίζει, να είναι αυτοί οι τελευταίοι με την πλευρά των νικητών.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr