Πώς η ακροδεξιά σφετερίζεται τους καταστατικούς μύθους της Αριστεράς

Όπως αναφέρεις ο Αντρέα Ντελ Μόνακο, οποτε ένας εκπρόσωπος της πάλαι ποτέ κεντροαριστεράς υποστηρίζει το εδραιωμένο πάνω στην φιλοσοφία της αγοράς ευρωπαϊκό οικοδόμημα, οι Ματέο Σαλβίνι (Λέγκα του Βορρά) και η Τζόρτζια Μελόνι (του ακροδεξιού ‘Αδελφια της Ιταλίας’) γιορτάζουν.

Τα αποτελέσματα των ευρωπαϊκών εκλογών του 2019 θα καταδείξουν θρίαμβο για τα ακροδεξιά κόμματα, εάν η Αριστερά αφήσει στο Σαλβίνι και Μελόνι να έχουν το μονοπώλιο της κριτικής ενάντια στη λιτότητα. Την επιβεβαίωση αυτού του κινδύνου βιώσαμε όλοι κατά την τηλεοπτική συζήτηση που είχε κατά την επίσκεψή της στην Ιταλία η επικεφαλής του γαλλικού Εθνικού Μετώπου Μαρίν Λεπέν με τον πρώην ΓΓ του Δημοκρατικού Κόμματος ( PD) Πιερλουΐτζι Μπερσάνι στο Rete4 στις 8 Οκτωβρίου, 2018: Η Λεπέν με ηρεμία κοιτάζει κατάματα τον Μπερσάνι και του επαναλαμβάνει όσα είχε τονίσει στην πρωϊνή συνέντευξη Τύπου πλάι στον Σαλβίνι: «δέχεστε τους μετανάστες γιατί αποτελούν μια απύθμενη δεξαμενή φθηνού εργατικού δυναμικού … αποδέχεστε αυτήν την μαζική μετανάστευση για να έχετε μια εύπλαστη αγορά εργασίας αδύναμη ν’ αμυνθεί κι έτοιμη να δεχθεί τα πάντα. Ας σκεφτούμε τι έγινε στη Γερμανία με τα minijobs. Οδήγησαν τους εργαζομένους να πληρώνονται δύο ευρώ την ώρα. Θεωρώ ότι αυτό είναι μία νέα μορφή δουλείας, με όλες τις συνέπειες που αυτό συνεπάγεται για τη δραστική μείωση των μισθών: εάν η αγορά είναι γεμάτη από φτηνό εργατικό δυναμικό, πάντοτε θα υπάρχει κάποιος πρόθυμος για να εργασθεί για ψίχουλα. Από την πλευρά του ο Μπερσάνι δεν κοιτάζει καταπρόσωπο την Λεπέν και καθώς βρίσκεται στριμωγμένος το μόνο όπλο που του μένει να ανασύρει είναι να υψώσει τη φωνή του: «400 χρόνια ξαίρουμε την Ευρώπη που εσείς επαγγέλλεσθε: κράτη έθνη, τελωνεία, σύνορα». Ο Μπερσάνι καταλήγει να υπερασπίζεται την ελεύθερη κινητικότητα των αγαθών στην ΕΕ.

Αυτή η στιχομυθία τεκμαίρει γιατί ο Μπερσάνι και το πρώην κόμμα του, το PD, πέπρωται να χάσουν στις εκλογές. Χωρίς να τον κατονομάζει, η Λεπέν επικαλείται στην ουσία τον Καρλ Μαρξ, και ειδικότερα την παράγραφο 3 του κεφαλαίου 23 του πρώτου βιβλίου του «Κεφαλαίου» του με τίτλο «Προοδευτική παραγωγή ενός σχετικού υπερπληθυσμού, ήτοι ενός βιομηχανικού εφεδρικού στρατού». Τι θα μπορούσε να αντιτάξει ο Μπερσάνι στη Λεπέν; Μα πολύ απλά, ώφειλε να πει: «αγαπητή Μαρίν Λεπέν, οι Αφρικανοί πολίτες που φθάνουν στην Ιταλία συχνά φεύγουν από πρώην γαλλικές αποικίες όπως το Μάλι, η Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, το Τσαντ, ο Νίγηρας, η Ακτή του Ελεφαντοστού, το Κονγκό. Οι μετανάστες εγκαταλείπουν τη φτώχεια που δημιουργήθηκε από τη νεοαποικιοκρατία σας και τις ληστρικές πολιτικές των πολυεθνικών σας. Εσείς, εάν ήσασταν πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, θα αποποιηθείτε την αποικιοκρατία και τα κέρδη των πολυεθνικών σας;».

Εν ολίγοις, για να βοηθήσουμε πραγματικά (όχι όπως ισχυρίζονται οι Σαλβίνι και η Λεπέν) τους μετανάστες στη χώρα τους, για να μην τους αναγκάσουν να φύγουν για να μετατραπούν στους νέους σκλάβους του βιομηχανικού εφεδρικού στρατού, για να μη χαμηλώσουν οι εν χαμηλότερους μισθοί στην Ευρώπη, είναι απαραίτητο να παραμερίσετε τα κέρδη της νέο-αποικιοκρατίας νεο-αποικιοκρατία και να επενδύσετε στην Αφρική. Ουδείς γάλλος πρόεδρος δεν πρόκειται να το κάνει αυτό ποτέ. Απεναντίας, τα τελευταία 50 χρόνια, οι ηγετικές τάσεις που πάσχιζαν να αποκοπούν από τις γαλλικές νέο-αποικιακές πολιτικές, σαρώθηκαν από προσώπου γης μέσω πραξικοπημάτων.

Γιατί ο Μπερσάνι δεν έκανε καμμία τέτοια παρατήρηση στη Λεπέν; Για τρεις λόγους: α)πλέον έχει εγκαταλείψει την όποια ταξική ανάλυση για την εργασία. Επιπλέον, για να αντιταχθεί στη νεοαποικιοκρατική πολιτική των γαλλικών πολυεθνικών θα έπρεπε β) και ο ίδιος να αποτάξει τη νεοαποικιοκρατία του ιταλικού ενεργειακού γίγαντα ΕΝΙ στον Νίγηρα. Και γ) για να αντιμετωπίσει τον νεοφιλελευθερισμό της ΕΕ, θα πρέπει να σαλπίσει την επιστροφή στον Σοσιαλισμό.

Και έτσι ο εργαζόμενος, επισφαλής πλέον μετά το κουρέλιασμα άρθρου 18 του εργατικού κώδικα, έργο των κεντροαριστερών κυβερνήσεων, και οι απολυμένοι, παράγωγο της επιλεγόμενης «μεταρρύθμισης Φορνέρο» που είχαν ψηφίσει το ΡD και η Forza Italia του Μπερλουσκόνι, ψηφίζουν όλο και περισσότερο τη Λέγκα και την ακροδεξιά Μελόνι.

Η Αριστερά, μετά την καταστολή στη Γένοβα το 2001, εγκατέλειψε προοδευτικά την αντίθεσή της στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Η δεξιά πλέον με έξυπνο τρόπο μονοπωλεί το αποκλειστικό δικαίωμα στην κριτική του νεοφιλελευθερισμού, εκφράζοντας αυταρχικές προτάσεις ως λύσεις γι’ αυτό, διαστρεβλώνοντας πολλές απόψεις, που επί δεκαετίες αποτελούσαν το οπλοστάσιο και την κληρονομιά της Αριστεράς, όπως αυτή του ‘βιομηχανικού εφεδρικού στρατού’ της μαρξικής θεωρίας.

Ο Σαλβίνι στις 8 0κτωβρίου χειρίσθηκε άψογα τη συνέντευξη Τύπου με τη Λεπέν. Από την πλευρά της η Μελόνι κάλεσε στις 22 Σεπτεμβρίου στο Ατρέιου, τον Στιβ Μπάνον τον αρχιστράτηγο της εκλογής του Ντόναλντ Τράμπ στον Λευκό Οίκο. Ο Μπάνον θάμπωσε τους οπαδούς των ‘Αδελφιών της Ιταλίας’ εκφέροντας το ρητορικό ερώτημα: «Γιατί είμαι λαϊκιστής; Επειδή η οικογένειά μου ανήκει στην εργατική τάξης . Ποιους θέλω να δω στην κυβέρνηση; Τα πρώτα εκατό στελέχη των Αδελφιών της Ιταλίας που έχουν έλθει εδώ σήμερα, ή τους πρώτους εκατό εκλεκτούς που πηγαίνουν στο Νταβός; Η δική μου απάντηση θα ήταν, οι πρώτοι εκατό των Αδελφιών της Ιταλίας που ήρθαν εδώ». Ο Μπάνον έχει θέσει το κόμμα του «Το Κίνημα» (The Movement) αναφανδόν εναντίον του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ στο Νταβός, την ετήσια συνάντηση που ίδρυσε ο Κλάους Σβαμπ και χρηματοδοτείται από πολυεθνικές εταιρείες με κύκλο εργασιών που υπερβαίνει τα 5 δισεκατομμύρια: εκείνες τις επιχειρήσεις, που όποτε μεταφέρουν την έδρα της παραγωγής τους, παράγουν χιλιάδες νέους ανέργους και δυνητικούς ψηφοφόρους της κυβέρνησης συμμαχία υπό τον Τζουζέπε Κόντε.

Για την άφιξη του Μπάνον, είχαν στείλει συνεργεία τους όλα τα μεγάλα δίκτυα: το Βloomberg, το CNN, το Associated Press, το Reuters, το CNN, το France24. Ο ίδιος ο Μπάνον τους έχει χαρακτηρίσει ως πολέμιούς του, καθώς σχετίζονται με το Νταβός. Η Μελόνι (και ο Σαλβίνι) αναμετρώνται επι ίσοις όροις με τους αντιπάλους τους σε δύο τομείς: τον επιδέξιο χειρισμό των μέσων ενημέρωσης και την πολιτιστική ηγεμονία. Τι έχει απομείνει από την Αριστερά του Ρομάνο Πρόντι και της ‘Ελιάς’ έπειτα από αυτό; Μετά την αποθέωση της νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, μιμούμενοι τους Τόνι Μπλερ και Μπιλ Κλίντον, αφού συμφώνησε με τη λιτότητα της ΕΕ, σήμερα ο Μπερσάνι, πρώην γραμματέας του PD και νυν τώρα ηγέτης του αριστερού ‘Ελεύθεροι και Ίσοι’ επικρίνει «την αγελάδα (του νεοφιλελευθερισμού και του Τραμπ) που δεν βλέπουμε στο διάδρομο». Την ίδια στιγμή οι Ματέο Ρικέτι, Φραντσέσκο Μπότσα, Μάρκο Μινίτ, Νικόλα Τζινγκαρέτι, Ντάριο Κοράλο, Τσέζαρε Νταμιάνο, οι υποψήφιοι για τη θέση του ΓΓ του PD, αποδέχονται ασμένως το προσανατολισμένο στην οικονομία της ελεύθερης αγοράς σύστημα των Συνθηκών της ΕΕ. Και έτσι, επειδή στην Ιταλία και στην υπόλοιπη Ευρώπη οι αριστερές δυνάμεις δεν υπερασπίζονται πλέον την εργασία και τη δύναμη της κρατικής παρέμβασης, τη μόνη προοπτική για έξοδο από την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση την προσφέρει στον ψηφοφόρο μόνον η ακροδεξιά.

Και τούτη είναι μία Ακροδεξιά πολύ ικανή στο να σφετερίζεται τους μύθους της Αριστεράς. Ένα τέτοιο παράδειγμα μας δίνει η συνέντευξη του Μπάνον από το Ατρέιου: επικαλούμενος τον Τιβέριο και τον Γάιο Γράκχο ο Μπάνον τόνισε «οι Γράκχοι έχασαν τη ζωή τους για να δώσουν γη και πολιτικά δικαιώματα στ’ αδέλφια της στην Ιταλία. Μάλιστα ο δεύτερος πέθανε στο Τζανίκολο της Ρώμης, τον Λόφο του Ιανού. Σήμερα το κόμμα της Μελόνι εγκολπώνεται την ιδεολογική κληρονομιά του κινήματος αυτού, τι μπορούμε να περιμένουμε από το κόμμα αυτό;». Η απάντηση του Μπάνον ήταν σαφής: “η Λέγκα και το Αδέλφια της Ιταλίας δεν πρόκειται απλώς να επιτύχουν ένα μεγαλειώδες αποτέλεσμα στις ευρωεκλογές του 2019, αλλά θα στείλουν κι ένα σαφές μήνυμα στις Βρυξέλλες. Τα δύο κόμματα αντιπροσωπεύουν μία Ιταλία ελεύθερη και κυρίαρχη, η οποία δεν θα δέχεται διαταγές για το τι πρέπει να κάνει».

Θα αναρωτιόταν κάποιος, τι σχέση έχει ο Μπάνον με τους Γράκχους; Ελάχιστα, εάν κάποιος διαβάσει Ιστορία. Ο Τιβέριος Γράκχος, επικεφαλής των λαϊκών τάξεων, όταν έγινε ύπατος της Ρώμης το 134 πΧ αναθεώρησε τον λεγόμενο Λικίνιο Νόμο: κανένας πολίτης δεν θα μπορούσε να κατέχει κλήρους πάνω από 500 στρέμματα γης και καμμία οικογένεια πάνω από 1.000 στρέμματα. Το κράτος θα διέθετε σε κάθε ακτήμονα και φτωχό, 30 στρέμματα από τη δημόσια περιουσία. Τα “triumviris για τη διανομή της γης” που εισήγαγε όριζαν τα όρια των εθνικών γαιών και την αναδιανομή των κλήρων. Ο Τιβέριος δολοφονήθηκε και ρίχτηκε στο Τίβερη από τους εχθρούς του της τάξης των ευγενών (optimates) το 133 πΧ. Παρόμοια μοίρα είχε κι ο αδελφός του Γάιος: επανέφερε τα μέτρα του αδελφού του προσθέτοντας και τη χορήγηση ρωμαϊκής ιθαγένειας και στους άλλους Λατίνους. Αυτοκτόνησε στο Janiculum (Τζανίκολο) προτού τον συλλάβουν οι εχθροί του, οι ίδιοι πατρίκιοι, το 121 πΧ. Οι Γράκχοι είχαν προτείνει μία κρατική αναδιανομή ιδιοκτησίας στο ύφος μεν, αλλά πολλούς αιώνες πριν, της Σοβιετικής Ένωσης.

Ο Μπάνον, ενώ αφ΄ενός τάσσεται υπέρ του δόγματος για ‘λιγότερο κράτος’ και κυριαρχία της ελεύθερης αγοράς σφετερίζεται έναν από τους καταστατικούς μύθους της μαρξικής ιδεολογίας και ιστοριογραφίας: κατά τη Γαλλική Επανάσταση, μετά την ήττα και τον αποκεφαλισμό το 1794 του επικεφαλής των Ιακωβίνων Μαξιμιλιανού Ροβεσπιέρου, ο Φρανσουά-Νοέλ Μπαμπέφ, ο επονομαζόμενος και Γράκχος και στερνός εκπρόσωπος των Ροβεσπιεριανών, οργάνωσε το 1796 τη Συνωμοσία των Ίσων εναντίον της κυβέρνησης του Θερμιδώρ. Ο Φιλίπο Μπουαναρότι, δισέγγονος του Μιχαήλ Αγγέλου, πήρε μέρος στα γεγονότα και συνέγραψε την ιστορία αυτή στο έργο του «Συνωμοσία για την Ισότητα, την επονομασθείσα του Μπαμπέφ», το οποίο θεωρείται το πρώτο υπόδειγμα της μαρξιστικής ιστοριογραφίας. Σήμερα ο Μπάνον χαρακτηρίζει «Το Κίνημά» του ως κόμμα των «πατριωτών». Στην πραγματικότητα, όπως υπενθυμίζουν οι Albert Mathiez και Georges Lefebvre στο εμβληματικό βιβλίο τους «Η Γαλλική Επανάσταση», οι επαναστάτες Ιακωβίνοι αυτοαποκαλούνταν «πατριώτες» σε αντιδιαστολή με τους πράκτορες της αντεπανάστασης, που είχαν τεθεί στη διάθεση Βρετανού Πρωθυπουργού Ουΐλιαμ Πιτ, που είχε βάλει στόχο να επιτύχει την παλιννόστηση της μοναρχίας και την αποκατάσταση του Παλαιού Καθεστώτος (Ancien Regime) στη Γαλλία της Επανάστασης.

Εκείνοι οι πατριώτες της Γαλλικής Επανάστασης, οι Ιακωβίνοι, έθεσαν υπό αμφισβήτηση την ιδιωτική ιδιοκτησία με το Σύνταγμα του 1793: σίγουρα οι Μπάνον, Σαλβίνι, Μελόνι και Λεπέν δεν πιστεύω πως σήμερα θα υποστήριζαν τις θέσεις των Ιακωβίνων.