Πήγαμε στα εγκαίνια του Λυκαβηττού στη συναυλία του Σταύρου Ξαρχάκου

Πραγματοποιήθηκαν χθες, Παρασκευή, τα εγκαίνια του ανακαινισμένου θεάτρου του Λυκαβηττού «ύστερα από σιγή 15 χρόνων», όπως μας ενημέρωνε το σύντομο βίντεο στην έναρξη της εκδήλωσης. Καταρχάς αυτό δεν είναι ολότελα ακριβές, αφού τον Σεπτέμβριο του 2013, δηλαδή πριν απο μία δεκαετία, ο Γιάννης Χαρούλης είχε δώσει εκεί μερικές sold out συναυλίες. Στο ίδιο χθεσινό βίντεο, ωστόσο, είδαμε αναφορές στην Άννα Συνοδινού, την κορυφαία τραγωδό, από πρωτοβουλία της οποίας είχε φτιαχτεί κάποτε το θέατρο στον μεγαλύτερο βράχο της Αθήνας. Παραδόξως, ανάμεσα στο κοινό δεν είδαμε καλλιτέχνες. Ούτε καν πολλούς εκπροσώπους του πολιτικού βίου της χώρας. Στη συναυλία βρέθηκαν οι Νίκος Χαρδαλιά; Γιώργος Πατούλης, Γιώργος Βουλγαράκης, Νικόλας Γιατρομανωλάκης, Γιώργος Λούκος, ο υποψήφιος δήμαρχος με την Ανοιχτή Πόλη, Κώστας Ζαχαριάδης, κ.α.

Ανεβαίνοντας στον λόφο με το ταξί, ενημερωθήκαμε πως οι θέσεις του πάρκινγκ έχουν καταληφθεί από τους VIPs της βραδιάς και όταν λίγο μετά, μπήκαμε στον χώρο, είδαμε την αρένα γεμάτη από καθίσματα, στα οποία προφανώς κάθισαν οι VIPs καλεσμένοι του δήμου Αθηνών. Ο δήμαρχος Κώστας Μπακογιάννης προσήλθε λίγο πριν την έναρξη της συναυλίας με τα φλας να αναβοσβήνουν γύρω του, όπως ήταν αναμενόμενο, αλλά δίχως περιττές φιοριτούρες. Ούτε λόγο έβγαλε, ούτε ανακοινώσεις έγιναν, παρόλο που προφανώς για τον ίδιο τα εγκαίνια του Λυκαβηττού εντάσσονται στην προεκλογική του εκστρατεία. Όμως, είναι τέτοιο το μέγεθος του Σταύρου Ξαρχάκου, που δεν επιτρέπει επικοινωνιακά…κόλπα.

Ενώ είχαμε ενημερωθεί πριν απο καιρό για τη συναυλία των Πυξ Λαξ που θα εγκαινίαζε το νέο θέατρο, τελικά ανακοινώθηκε ότι ο Σταύρος Ξαρχάκος θα ανοίξει το πρόγραμμα των εκδηλώσεων. Η συγκεκριμένη συναυλία, μετά τις καταστοφές, απέκτησε τον χαρακτήρα φιλανθρωπικής εκδήλωσης- όλα τα έσοδα θα πάνε στους πλημμυροπαθείς σε Θεσσαλία και Μαγνησία.

Να πούμε ότι ο χώρος πράγματι μετατράπηκε από…χρέπι που είχε καταντήσει, εκ πρώτης όψεως, σε κανονικό θέατρο. Ένα νέο στοιχείο μέσα σ’ όλα είναι και τα φώτα που τοποθετήθηκαν κατά μήκος των σκαλιών που οδηγούν στις κερκίδες και που κάνουν πιο εύκολη την πρόσβαση των θεατών και την αποφυγή ατυχημάτων στα σκαλιά.

Ο Ξαρχάκος, ένας απ’ τους τελευταίους των Μοϊκανών στο ελληνικό τραγούδι, ένας συνδετικός αρμός με το ένδοξο παρελθόν των μεγάλων δημιουργών του 1960 και του ΄70, είναι ταυτισμένος με τον Λυκαβηττό, έχοντας δώσει εκεί πολλές συναυλίες μέσα στα χρόνια, κάποιες απ’ τις οποίες δισκογραφήθηκαν κιόλας με την αφρόκρεμα των Ελλήνων ερμηνευτών του συνθέτη. Και χθες ο Ξαρχάκος έδωσε για μία ακόμη φορά τον καλύτερο εαυτό του.

Η συναυλία ξεκίνησε λίγο μετά τις 21.30, όταν επί σκηνής παρουσιάστηκαν οι μουσικοί του σχήματος και οι τέσσερις ερμηνευτές: Ο Μανώλης Μητσιάς, η Ελευθερία Αρβανιτάκη, ο Ζαχαρίας Καρούνης και η Ηρώ Σαΐα. Ο ίδιος ο Ξαρχάκος άμα τη εμφανίσει του αποθεώθηκε και το κοινό έδωσε το σήμα για την έναρξη της μουσικής και του τραγουδιού. Μέσα σ’ ένα δίωρο ακούσαμε τα ωραιότερα τραγούδια του συνθέτη, έτσι, για να θυμηθούμε πόσο σπουδαίο είναι το αποτύπωμα που έχει αφήσει στην ελληνική μουσική. Έναρξη με τον αμανέ του Καρούνη στο «Μάνα μου Ελλάς» σε στίχους του Νίκου Γκάτσου – τραγούδι που μοιράστηκαν στη συνέχεια όλοι οι τραγουδιστές. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς τώρα μέσα στα τόσα πολλά και σπουδαία κομμάτια που παίχτηκαν και ακούστηκαν ζωντανά μ’ έναν Ξαρχάκο να πάλλεται ολόκληρος καθώς διηύθυνε την ορχήστρα και το ερμηνευτικό team; Όλοι οι ερμηνευτές είχαν τις καλές στιγμές τους κι αυτό είχε να κάνει σαφώς με το ρεπερτόριο που τους δόθηκε. Μεταξύ άλλων, ακούσαμε το «Άναμπελ (Ένα πρωινό» σε στίχους του Γιώργου Παπαστεφάνου από την Αρβανιτάκη με μια χαμηλότονη αισθαντική ερμηνεία και με μια τζάζι ενορχήστρωση που ταίριαζαν στο κομμάτι. Ακούγοντας το συγκεκριμένο τραγούδι και με τη σκέψη πως ο Ξαρχάκος είναι πραγματικά ο σπουδαιότερος ενορχηστρωτής, θυμήθηκα πως έτσι ακριβώς το είχε παρουσιάσει ενορχηστρωμένο και στις συναυλίες στο «Παλλάς» το 1988 με ερμηνεύτρια τη Δήμητρα Γαλάνη. Μεταξύ άλλων, η Αρβανιτάκη τραγούδησε το «Δίχτυ» από το «Ρεμπέτικο» σε στίχους Γκάτσου, ενώνοντας τη φωνή της μ’ αυτή του κόσμου, αλλά και το «Τα δάκρυα μου είναι καυτά» σε στίχους Βαγγέλη Γκούφα, που μια φορά κι έναν καιρό σφράγισε με την ερμηνεία της η ηθοποιός Ζωή Φυτούση. Πιο εξωστρεφής η Ηρώ Σαΐα κυριολεκτικά ξεσήκωσε το κοινό με το «Γεια σου χαρά σου Βενετιά», όπως και με το «Νυν και αεί» σε στίχους Γκάτσου. Πολύ μεγάλα τραγούδια, αλλά και μεγάλη ερμηνεία εκ μέρους της Σαΐα που αποτελεί μια ευέλικτη τραγουδίστρια, είτε τραγουδάει παραδοσιακά τραγούδια, είτε αυτά του Ξαρχάκου και άλλων συνθετών. Ο Καρούνης ήταν συγκλονιστικός με τη γνώριμη φωνή του, που μεταφέρει ατόφιο το εκκλησιαστικό μέλος και τις απαρχές του εγχώριου λαϊκού τραγουδιού. Η ερμηνεία του στο «Έβαλε ο Θεός σημάδι» σε στίχους Γκάτσου, μας έκανε όλους να σηκώσουμε το βλέμμα προς τον ουρανό σαν να βρισκόμασταν αλλού και όχι σε μια συναυλία. Όσο για τον Μητσιά, συγκινήθηκα που τον άκουσα στα πιο κλασικά λαϊκά τραγούδια του Ξαρχάκου, κατά το «ο παλιός είναι αλλιώς», εφόσον η βυζαντινοπρεπής φωνή του κουβαλάει βιώματα, μνήμες και πάνω απ’ όλα την ιστορία του ελληνικού τραγουδιού αυτούσια.

Βγαίνοντας από το θέατρο του Λυκαβηττού, σιγοτραγουδούσαμε τα τραγούδια που μόλις είχαμε ακούσει, πλήρεις συναισθημάτων, αλλά και νοσταλγίας για όλα όσα είχαμε ζήσει στο παρελθόν στον ίδιο χώρο. Η χθεσινή δεν ήταν μια απλή συναυλία του Ξαρχάκου. Ήταν σαν μια εκδήλωση μνήμης για το ελληνικό τραγούδι των μεγάλων συνθέσεων, των μεγάλων ποιητών και των μεγάλων ερμηνευτών τα τελευταία 60 χρόνια στον τόπο αυτό. Ακριβώς στην είσοδο του θεάτρου πατήσαμε τα εκατοντάδες τρικάκια που ήταν σκορπισμένα. «Ανάπλαση σημαίνει φτωχοί εκτοπισμένοι».