Πατάς το κουμπί των subtitles αλλά… δεν έχει «συριζαϊκά» το ρημάδι το μενού

Μια κάλπη. Δυο Κυριακές. 134.420 μέλη του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ πήγαν και ψήφισαν τη δεύτερη. Τους είπαν ψηφοφόρους «του δίευρου». Ήταν περίπου 13.000 λιγότεροι από την πρώτη. «Του δίευρου» κι αυτοί. Όλοι; «Όχι όλοι». Πόσοι ντε; «Το φως κέρδισε». «Ήττα της Αριστεράς».

Όλα έχουν ειπωθεί. Απ’ όλες τις πλευρές. «Φυτευτός», «δεν ήρθε, τον φέρανε», «άνθρωπος των Αμερικάνων», «της CIA», «Μπέπε Γκρίλο», «Τραμπ», «τραμπισμός», «μουσολινισμός», «alt-right ρητορική», «ανέκδοτο», «κι ένα 7χρονο παιδί τα λέει αυτά», «άσχετος», «κενός», «ρηχός», «μετάλλαξη», «διάλυση του χώρου», «να βγει ο Τσίπρας να μιλήσει», «να μη μιλήσει», «που είναι ο Τσίπρας;».

Έχουν ειπωθεί όμως και πιο φαντεζί. «Εξαέρωση του κόμματος», «εξαϋλωση». «Το παιδί δεν κάνει». «Κάποιοι θέλουν να κάνουν τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ καλοκαιρινό», «ροκ μπάντα (…) μπάντα της ποπ», «πεθαμένο λικέρ», «να μην κάνει πίσω στις διαγραφές», «να μην διαγραφούν», «εγώ έχω πορεία», «ιστορικά στελέχη», «είδαν φως και μπήκαν». Νταρκ γουέμπ, «θα πάω στη ΔΗΕ», «υπονόμευαν τον Τσίπρα», «ποιοι τον υπονόμευαν;», «πολακισμός», «τα τρολζ του τουίτερ», «Πουμαρό», «να πας πίσω στο Μαϊάμι!», «5η φάλαγγα», «Αίσχος!».

Έδρες στον «αέρα». «Είναι δική μου», «να επιστραφεί», «δεν επιστρέφω τίποτε». «Το καταστατικό λέει», «το καταστατικό δεν λέει», «καταστατικό», «αντικαταστατικό», «δημοψήφισμα». «Είμαι αριστερός». «Δεν είναι αριστερός». «Εγώ είμαι Αριστερός». «Η Αριστερά είναι…», «η Αριστερά δεν είναι…». Προεδρικοί, νεο-προεδρικοί, ομπρέλες, ρενέ, «6+6», «53», ρεύματα, τάσεις. «Έφυγε η Ομπρέλα». «Μένουν μέχρι να φύγουν». «Θα φύγουν;». «Θα μείνουν;». «Εγώ θα μείνω». «Εγώ θα δω εάν θα φύγω». «Ίσως μείνω». «Μπορεί και να φύγω». «Φύγε!». «Όχι, εσύ φύγε!».

Ειπώθηκαν κι άλλα. Τόσα κι άλλα τόσα.

Πατάς το κουμπί των subtitles. Δεν έχει «συριζαϊκά» το ρημάδι το μενού. Πετάς το «κομπιούτερ» στον τοίχο.

Απόγνωση.

Απόσπασμα από το βιβλίο «Διάλογος για την Τέχνη κ την Πολιτική», των Κεν Λόουτς κ Εντουάρ Λουί. Ένα βιβλίο επάνω στο οποίο επιμένει να «τρακάρει» η πραγματικότητα. Κάντε ένα κόπο να το διαβάσετε.

Λέει ο Λουί στον Λόουτς: «Επί της ουσίας είναι σαν η Δεξιά και η ακροδεξιά να έχουν νικήσει όχι μόνο εκλογικά, όπως λέγαμε πριν, αλλά και στο πεδίο του δημόσιου διαλόγου. Οι ιδέες της δεξιάς είναι πανταχού παρούσες στα μέσα ενημέρωσης και η Αριστερά εδώ και χρόνια, αντί να προσπαθεί να δημιουργήσει τη δική της γλώσσα, είναι αναγκασμένη να απαντά στα ερωτήματα και τη γλώσσα της δεξιάς, να αντιδρά απέναντι σε αυτήν. Είναι κατά τη γνώμη μου μία πολύ σημαντική ανατροπή σε σχέση με τις δεκαετίες του ‘60 και το ‘70: Εκείνη την εποχή η αριστερά προκαλούσε συζητήσεις και έθετε ερωτήματα: σεξουαλική απελευθέρωση, δικαίωμα στην έκτρωση, κοινωνική ασφάλιση. Σήμερα συμβαίνει περίπου το αντίθετο, όλος ο κόσμος συζητά τις ιδέες της δεξιάς. Αρκεί ένας οποιοσδήποτε δεξιός να βγει και να πει μια βλακεία, για να την πάρουν τα μέσα ενημέρωσης και τα κοινωνικά δίκτυα και να την συζητάνε ασταμάτητα… Είναι λες και η δεξιά ασκεί μία γοητεία στην σκέψη των ανθρώπων».

Έγραφε τις προάλλες ο Ξανθάκης (ο γέροντας, ο Χρήστος, ο ρεπόρτερ) στο «νταρκ γουέμπ», στο τουίτερ: «Οι ιδέες της Αριστεράς συγκινούν πολύ κόσμο. Και θα τον συγκινούν στον αιώνα τον άπαντα. Η φρασεολογία της Αριστεράς συγκινεί πλέον ελάχιστους. Κι όσο πιο γρήγορα το καταλάβουν κάποιοι αυτό, τόσο καλύτερα». Τεράστια αλήθεια.

Χαμπάρι όμως. Όχι ο γέροντας. Αυτοί που πρέπει να το πάρουν. Το ρημάδι το χαμπάρι.

«Μπορεί να γίνει πολιτική δίχως ανάλυση;». Εύλογο το ερώτημα και η απάντηση απλή: «Προφανώς όχι». Αρκεί από μόνη της όμως στον δημόσιο διάλογο η (η καλή ή η κακή) πολιτική ανάλυση της πραγματικότητας – από ανθρώπους που έχουν την πολυτέλεια, την χρονική και οικονομική – για να πειστεί ο κόσμος πως, «αυτοί οι άνθρωποι έχουν τη λύση που ψάχνω»; Όχι, όπως αποδείχθηκε αρκετές φορές. Απαιτείται, αλλά δεν αρκεί.

Τότε; Τότε πως; Το «πρόβλημα» για τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δεν είναι ο Κασσελάκης. Το «πρόβλημα» για τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δεν ήταν καν η «Ομπρέλα». Και αυτό δεν καταγράφεται «ενωτικά». Ούτε βέβαια «επιτηδείως ουδέτερα», που θα ‘λεγε κι ένας φίλος, που επιμένω να τον θεωρώ φίλο. Άλλωστε δε, αυτή ακριβώς η «ενότητα», έχει πλέον διαρραγεί.

Το πρόβλημα πλέον για τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ (αλλά και της Αριστεράς, της κεντροαριστεράς, του προοδευτικού-δημοκρατικού χώρου ευρύτερα), δεν είναι τόσο το ζήτημα της «γλώσσας», της «φρασεολογίας» που χρησιμοποιεί, αλλά κυρίως ο τρόπος μέσα από τον οποίο είναι υποχρεωμένος να συμπυκνώσει νοηματικά, με ουσία – και τελικώς ποια μέσα θα χρησιμοποιήσει για να επικοινωνήσει το πολιτικό μήνυμά του. Δύσκολη πίστα ε;

«Θα κάνουμε βιντεάκια στο τικ-τοκ δηλαδή;».

(Μια μικρή ιστορία, όπως την έζησα. Ένα-δυο Σάββατα μετά τις εσωκομματικές κάλπες με ρωτάει η κόρη μου, 12 ετών: «Μπαμπά; Αυτός ο, όχι ο Τσίπρας, αυτός που βγήκε αρχηγός στον ΣΥΡΙΖΑ… δεν θυμάμαι πως τον λένε (προφανώς εννοεί τον Κασσελάκη), είναι καλός;». «Δεν ξέρω κοριτσάκι μου, ποτέ και κανείς δεν είναι από πριν καλός. Πρέπει να το δούμε για να κρίνουμε». «Μπαμπά, εγώ δεν ξέρω από αυτά τα πολιτικά, αλλά είδα από το τικ-τοκ πως είναι ομοφυλόφιλος και ξέρεις τι σκέφτηκα;». «Τι;» της λέω. «Σκέφτομαι πως εάν γίνει ποτέ αρχηγός της χώρας (εννοούσε πρωθυπουργός), θα έδινε το δικαίωμα στους ομοφυλόφιλους να έχουν μια κανονική οικογένεια. Και αυτό το βρίσκω πολύ δίκαιο». Η… είδηση εδώ, δεν είναι βέβαια το τι είπε η κόρη μου, ούτε ο απλουστευτικός τρόπος που ενδεχομένως για κάποιους, να σκέφτεται. Άλλωστε μιλάμε για ένα κορίτσι 12 ετών. Αυτά τα νέα, τα μικρά παιδιά όμως σε μια πενταετία από τώρα ψηφίζουν και ο Κασσελάκης ήδη μπόρεσε κι έφτασε σε αυτά – με κάποιο τρόπο, μέσα από κάποιο δρόμο κι έγινε μεταξύ τους θέμα συζήτησης. Όπως είχε φτάσει και ο Μητσοτάκης προεκλογικά. «Τα περισσότερα παιδιά στο σχολείο τον θεωρούν αστείο και γλυκούτσικο» μου έλεγε, όταν την ρωτούσα εν όψει των εθνικών εκλογών «συζητάτε καθόλου για αυτά που βλέπετε στην τηλεόραση για τις εκλογές;» κι ενώ τα βίντεό του «Μωϋσή» γίνονταν βάιραλ. Κλείνει η παρένθεση).

Τι λέγαμε; Α, ναι! Για την «γλώσσα», που χρησιμοποιεί ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Για την ανάγκη να συμπυκνώσει το νόημα των όσων λέει και για το μέσο μετάδοσής του – και κυρίως για τον «τρόπο» που το κάνει. Άβολο. Δύσκολο. Νεωτερικό πολύ, κόντρα στο πως πήγαιναν/γίνονταν έως τώρα τα πράγματα. Για αυτό και η διαδικασία ίσως εύκολα, αφορίζεται από τους «ορθοδοξότερους» της Αριστερής πίστης, παρά το γεγονός πως ο Μητσοτάκης, συνεχίζει να μας βγάζει την πίστη – την άλλη. Την κανονική.

Εντίμως, δεν έχω ιδέα εάν ο Κασσελάκης θα καταφέρει να ξανακάνει «κυβερνώσα» την Αριστερά. Ποιός έχει; Είμαι βέβαιος πως ούτε ο ίδιος το ξέρει. Δεν είναι μάντης. Το πιστεύει όμως και το λέει. Δεν έχω ιδέα συγχρόνως, εάν θα μπορέσει να χτίσει τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ της «επόμενης μέρας». Ποιος το ξέρει; Δεν γνωρίζω επίσης εάν θα πετύχει την πολυπόθητη «διεύρυνση» κι όχι με τάχα μου νέα πρόσωπα, που επί της ουσίας είναι απλώς τα «παλιά» που ανακυκλώνονται (δοκιμάστηκε… «καλά πήγε κι αυτό»), αλλά απευθυνόμενος «σε νέα κοινά» και ειδικά στη νέα γενιά, στα παιδιά που ήδη μιλάνε άλλη γλώσσα και σκέφτονται αλλιώς. Σε ένα ακροατήριο το οποίο «περιμένει κάτι», ενώ έχει γυρίσει την πλάτη (κακώς) στην πολιτική, όπως την γνωρίζαμε/γνωρίζουμε. Πραγματικά δεν γνωρίζω τι θα συμβεί – κι όποιος λέει «εγώ ξέρω», ψέματα λέει. Και ανησυχώ. Και παρατηρώ.

Αυτό που όλοι όμως υποκρίνονται πως δεν βλέπουν – είτε στέκονται υποστηρικτικά, είτε επικριτικά, είτε λελογισμένα κριτικά απέναντι στον νέο πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ – είναι το βασικό συστατικό στοιχείο του Κασσελάκη. Η ρημάδα η «γλώσσα» (άλλο πράγμα ο πολιτικός λόγος), η «φρασεολογία» και κυρίως ο «τρόπος» συνδυαστικά με τη θέση που διαλέγει να σταθεί απέναντι στο ακροατήριο. Κι αυτό τελικά είναι το νέο χαρακτηριστικό που κομίζει, όχι μόνο στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά συνολικά στο πολιτικό σκηνικό (σ.σ. ήδη στη ΝΔ φαίνεται πως το μελετάνε – δεν πήγε τυχαία… κεφάτος ο Μητσοτάκης στο σουπερμάρκετ με το καρότσι το περασμένο σουκού, ούτε τυχαία τσαμπούναγε «αδιαμεσολάβητη» επαφή με τον κόσμο).

Ο τρόπος λοιπόν, ο τρόπος που τελικά επιλέγει να επικοινωνήσει από την πρώτη στιγμή ο Κασσελάκης «με την βάση» του κόμματος όπως λέει, είναι καινούρια… παπούτσια (και) για την Αριστερά που ‘χε συνηθίσει αλλιώς – ξεχνώντας όμως το πως μιλάει πια ο κόσμος «εκεί έξω».

Και το πιο σημαντικό; Το πως θέλει ο κόσμος να του μιλάνε οι πολιτικοί – για να τους καταλαβαίνει. Άμεσα.

«Μα, ο λόγος του υπολείπεται», «μα, τον θέλω πιο πολιτικό», «μα» το ένα, «μα» το άλλο. Σωστά. Θέλει δουλειά, το έχει παραδεχθεί και ο ίδιος («μαθαίνω γρήγορα»). Αλλά το σημείο παρατήρησης των όσων συμβαίνουν πια, είναι άλλο. «Γλώσσα-φρασεολογία, μέσο, θέση απέναντι στο κοινό».

«Μας έκλεψε το κόμμα». «Ντροπή» και «τι πάθαμε στο σπίτι». Ο κόσμος έχει μεγαλύτερα προβλήματα πια από αυτό. Και το δείχνει καθημερινά, όταν του κλέβουνε το ίδιο βιός, τον κόπο, το σπίτι, τη ζωή. Και αυτό καταγράφηκε και στην εσωκομματική κάλπη. Δεν περίσσευε από κανέναν/καμιά ούτε το διευράκι, ούτε ο χρόνος για να πάει να ψηφίσει. Το σημαντικότερο; Αισθάνεται πως το κόμμα δεν το χάρισε σε κανέναν (για να του κλέψει), ούτε στον Κασσελάκη. Αισθάνεται απλώς πως το κόμμα του/της ανήκει. Ο ίδιος/η ίδια «είναι» το κόμμα. Κι αυτό ελάχιστοι το έχουν αντιληφθεί – εντός του «δωματίου». Μόνο ένας κατέβηκε στη μάχη της κάλπης και του μίλησε «αλλιώς». «Αδιαμεσολάβητα», λέει. Άμεσα θα έλεγα εγώ. Και τον ψήφισε. Κι ας του ήταν άγνωστος. Και με όποιο ρίσκο εμπεριέχει η επιλογή.

Ας το σκεφτούν όλοι αυτό λοιπόν. Χρήσιμο θα τους φανεί. Είτε εντός, είτε εκτός ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ.

Το κέντρο του κόσμου άλλωστε, στις σύγχρονες δημοκρατίες, παραμένει (ευτυχώς) η «λαϊκή βούληση», η «λαϊκή ετυμηγορία» που – ναι – μπορεί κάποιες φορές να κάνει λάθος. Και στη συνέχεια να το διορθώνει, μέχρι να κάνει ξανά το επόμενο. Λάθη κάνουν άλλωστε και οι «πεφωτισμένες» ηγεσίες.

Και «τραμπισμός», ίσως να είναι τελικά και το να αγνοείς επιδεικτικά, να αρνείσαι (εκτός από το ίδιο το αποτέλεσμα μιας κάλπης) και τη νέα συνθήκη, τη νέα πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί «εκεί έξω» – και καμιά φορά σε ξεπερνάει, γιατί απλά (σε) βαριέται (ή δε μπορεί) να σε περιμένει. Δίχως να πάρεις χαμπάρι. Και πως να πάρεις, όντας/ούσα ξεχασμένος/η – μέσα στο στενό κομματικό «δωμάτιο»;

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr