Όσο κρατάει ένας καφές με την ερμηνεύτρια Αργυρώ Καπαρού

Το πρώτο πράγμα που λέω στην Αργυρώ Καπαρού είναι πως εδώ και αρκετά χρόνια δίνει το δικό της αγώνα με αξιοπρέπεια και χωρίς θόρυβο. «Μπορεί να έχω και μία 30ετία στο τραγούδι» με πληροφορεί, αν σκεφτεί κανείς πως τελείωσε το σχολείο, μπήκε στο Ωδείο και άρχισε να δουλεύει από νεαρότατη ηλικία. Η Καπαρού δεν προέρχεται από μεγαλοαστική οικογένεια, οι γονείς της όμως την ώθησαν προς το τραγούδι, επειδή κι οι ίδιοι είχαν «μπλεχτεί» με τη Χορωδία του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά. «Τους έχω χάσει και τους δύο γονείς μου, αλλά απ’ αυτούς μπήκα στο τραγούδι. Ο πατέρας μου ήταν μερακλής και τραγουδούσε στις παρέες του. Κρατάω τη γλύκα τους, γιατί ήταν άνθρωποι που αγαπούσαν κι έμαθαν εμένα και τον αδερφό μου να αγαπάμε επίσης». Τον ίδιο δρόμο θ’ ακολουθούσε κι ο αδερφός της, αυτόν του ηχολήπτη συγκεκριμένα, αλλά όταν είδε πως θα πέρναγε όλη του τη ζωή μέσα σ’ ένα στούντιο, τα παράτησε κι έγινε ασφαλιστής. Η πρώτη της δημόσια εμφάνιση έγινε στα μαθητικά της χρόνια στο κινηματοθέατρο «Ορφέας», την περίοδο που έπαιζαν εκεί ο Κώστας Χατζής με τον Γιώργο Νταλάρα. Είχαν διαλέξει πέντε φωνές από το Ωδείο που θα τραγουδούσαν με τη Μαντολινάτα των Κεφαλλονιτών. Η Καπαρού τραγούδησε κομμάτια του Λοΐζου και άλλων συνθετών. 

Το 1996 παρουσιάζεται στη δισκογραφία με το «Λουλουδάκι του χειμώνα» του συνθέτη Τάσου Γκρους. Το 2001 έγινε η πρώτη της ολοκληρωμένη δουλειά στη Legend με παραγωγό τον Γιώργο Μακράκη. Ακολούθησε ένα διάστημα απουσίας της από την Ελλάδα. Πρώτα στο Παρίσι, όπου έζησε για ενάμισι χρόνο: Η Καπαρού κλήθηκε να αντικαταστήσει την Στέλλα Χροναίου, την τραγουδίστρια ενός σχήματος που έπαιζε ελληνικά και γαλλικά τραγούδια με Έλληνες και Γάλλους μουσικούς. Το concept ήταν η ανάδειξη Ελλήνων συνθετών, ταυτισμένων με τη Γαλλία, σαν τον Χατζιδάκι, τον Σπανό και τον Μουστακί. «Μου άρεσε πολύ το Παρίσι. Δεν θα μπορούσα να ζήσω μόνιμα, γιατί λατρεύω τη θάλασσα. Εκεί έζησα μεσ’ στη συννεφιά, αλλά γνώρισα και πολύ κόσμο». Το καλοκαίρι του 1996 η Καπαρού επέστρεψε στην Ελλάδα και αμέσως την κάλεσε η Λένα Αλκαίου να την αντικαταστήσει σε περιοδεία στη Νέα Υόρκη. «Έλεγα ”που να πάω τώρα μόλις γυρίσω από το Παρίσι;” Άλλη μία Μητρόπολη ήθελα να γνωρίσω, τη Νέα Υόρκη»! Εκεί η Καπαρού έμεινε για άλλον ένα ενάμισι χρόνο και δούλεψε με τον Γρηγόρη Μανινάκη και τον κιθαρίστα Σπύρο Εξάρα, διακεκριμένους μουσικούς της ομογένειας. Έφτασε μάλιστα στο σημείο να ηχογραφήσει demo για τη SONY Αμερικής με παραγωγό τον περίφημο Τζιμ Κάρρας! Ο Κάρρας πέθανε ξαφνικά από ανακοπή μέσα σ’ ένα πούλμαν, κατά τη διάρκεια περιοδείας, ήταν αυτός όμως που θέλησε να της δώσει ένα ντουέτο με έναν Αμερικανό τραγουδιστή που τον προόριζαν για τον «νέο Frank Sinatra». Από τις ΗΠΑ η Καπαρού γύρισε στην Ελλάδα για να συμπαρασταθεί στη μητέρα της που πέρναγε σοβαρά προβλήματα υγείας. «Θα μπορούσα να έμενα στη Νέα Υόρκη που ήταν περιτριγυρισμένη από θάλασσα, μα επέλεξα να γυρίσω και δεν το μετάνιωσα. Είναι θέματα συναισθήματος αυτά»…

Της λέω πως δεν μου φαίνεται ιδιαίτερα φιλόδοξο άτομο και μου εξηγεί πως, πράγματι, δεν είναι αυτοσκοπός της η φιλοδοξία. Πιστεύει ότι ο άνθρωπος πρέπει να παίρνει καθημερινή χαρά απ’ τη ζωή του την ίδια, τη δουλειά του και όσα αγαπάει να κάνει. «Είμαι τυχερή γιατί δεν αναγκάστηκα να κάνω εκπτώσεις μέχρι τώρα και ο Θεός μάλλον με φυλάει, στέλνοντας μου καλούς ανθρώπους». Η κουβέντα μοιραία μας πάει στη Λίνα Νικολακοπούλου, τη «mother», όπως τη λέει η Καπαρού: «Η Λίνα έχει γεννηθεί ίδια μέρα με τη μητέρα μου και είναι στη ζωή μου πάρα πολλά χρόνια. Τη γνωρίζω απ’ όταν ήμουν κάτω από 19 ετών και έκανα εκπομπές στο ραδιόφωνο στο Δεύτερο Πρόγραμμα. Στο στούντιο, θυμάμαι, ήταν η Μαριανίνα Κριεζή, η Ελένη Δήμου και η Νικολακοπούλου, γιατί μόλις είχαν κάνει το δίσκο ”Προσωπικά” με τον Γιάννη Σπανό». Τη Νικολακοπούλου η Καπαρού τη γνώρισε μέσω του Σπανού, που την είχε πάρει να τραγουδάει στη μουσική σκηνή του στο Κιάτο. Κράτησαν επαφή και για οτιδήποτε έκανε στη συνέχεια, πάντα αυτήν ρωτούσε πρώτη. «Είχα κάνει ένα αφιέρωμα στον Νίκο Καββαδία με την ομάδα ”Φωνές” που ”πήγε” τρία χρόνια. Η Λίνα ερχόταν παντού, με στήριζε, με συμβούλευε και να μην παραλείψω να πω ότι τότε ήταν στη μεγάλη ακμή της, γράφοντας για τη Χαρούλα και την Άλκηστη. Ήταν το χάι τοπ που λέμε εκείνη τη στιγμή». 

Το 2005 έτυχε να πάνε με τον συνθέτη Στέφανο Κόκκαλη από τις παραστάσεις του Σταμάτη Κραουνάκη με τη Σπείρα – Σπείρα. Εκείνος την κάλεσε να τραγουδήσει στις παραστάσεις του «Αιώνια θητεία στο κάλλος», που παίχτηκε από Μέγαρο Μουσικής μέχρι Επίδαυρο. «Έτσι ”κόλλησα” και όλα αυτά τα χρόνια τραγουδούσα Λίνα μόνο! Το 2011 η Λίνα ήρθε να με δει σε ένα ατομικό μου πρόγραμμα στον Ιανό με τραγούδια σε εφτά διαφορετικές γλώσσες και μου μίλησε πρώτη φορά για τη συνθέτρια Δάφνη Αλεξανδρή, η οποία είχε μελοποιήσει ποιητές, όχι στίχους της Λίνας». Οι μελωδίες της Αλεξανδρή άρεσαν πολύ της Καπαρού που της πρότεινε άμεσα συνεργασία. Έτσι προέκυψε το 2013 ο δίσκος «Χειρολαβές» σε παραγωγή της Νικολακοπούλου. 

Τη ρωτάω τι είναι αυτό που θέλει να κάνει περισσότερο μέσα στον ωκεανό του ελληνικού – και όχι μόνο – τραγουδιού. «Δοκιμάζομαι» μου απαντάει και μου θυμίζει το κάλεσμα από τον σκηνοθέτη Βασίλη Αναστασίου. Της ζήτησε ως τραγουδίστρια κοντράλτο να τραγουδήσει Σοφία Βέμπο σε μία παράσταση. «Δεν με ήξερε, έτυχε κάποιοι να του πουν ”καλά, δεν τη γνωρίζεις αυτή;”, αναφορικά μ’ αυτό που ήθελε να κάνει. Μόλις μ’ άκουσε, μου τηλεφώνησε και μου μίλησε για ένα κείμενο του γύρω από μία φανταστική συνάντηση της Μαρίας Κάλας με τη Σοφία Βέμπο το 1961. Η πλάκα είναι που είχαμε στο μυαλό μας με τη Λίνα να στήσουμε κάποια στιγμή ένα πρόγραμμα με το ρεπερτόριο της Βέμπο». Το κείμενο του Αναστασίου φάνηκε καλό της Καπαρού κι όταν τό’στειλε στη Λίνα, η απάντηση της μεγάλης στιχουργού ήταν θετική. «Να το κάνεις» τη συμβούλεψε. «Πάντα θέλω να ρωτάω τη Λίνα» μου διευκρινίζει, «γιατί ότι κάνω επηρεάζει όσα ήδη έχουμε κάνει μαζί, αλλά και τα άλλα που θά’ρθουν». Με τον Βασίλη Αναστασίου, η Αργυρώ Καπαρού πρόκειται να συνεργαστεί σε ένα παραμύθι, επίσης, που η πλοκή του εκτείνεται από την Ανατολική Μεσόγειο μέχρι το Γιβραλτάρ. Πως είναι για μία τραγουδίστρια να τραγουδάει σε πολλές γλώσσες; Δεν έχουν όλες την ευχέρεια. «Μιλάω αγγλικά, γαλλικά, έχω τραγουδήσει πολύ ισπανικά, τα πάω καλά με τα ιταλικά και γενικά είμαι εύκολη στο να ”ξεπατικώνω” προφορές. Και πορτογέζικα και εβραϊκά και αράβικα, δεν τά’χω δύσκολα, να πω την αλήθεια». 

Πριν ενάμισι χρόνο την προσέγγισε ο συνθέτης Δημήτρης Μαραμής. Μόλις είχαν τελειώσει οι παραστάσεις του «Ερωτόκριτου» του και την ειδοποίησε για μία πιθανή συνεργασία τους. Της πρότεινε τελικά την άνοιξη του 2018 να πάρει το ρόλο της Μάνας στο ένα από τα τρία έργα της τριλογίας του. Πρόκειται για μια τριλογία θρύλων από τη λαϊκή παράδοση. Η Καπαρού θα είναι η «Μάνα με τους εννιά γιους και με τη μια την κόρη» από το ένα έργο, «Του νεκρού αδελφού» και θα συμμετάσχει στα άλλα δύο, το «Γιοφύρι της Άρτας» και το «Στοιχειό της Χάρμαινας». Δύο παραστάσεις έχουν δρομολογηθεί στην αίθουσα Τριάντη στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών για τις 28/2 και 1/3. Μαζί της θα είναι άλλοι εφτά ερμηνευτές: Ο Θοδωρής Βουτσικάκης, η σοπράνο Ελένη Δημοπούλου, η Βασιλική Καρακώστα, ο μπάσος Βασίλης Δημακόπουλος, η σοπράνο Λητώ Μεσσήνη και οι τενόροι Σταμάτης Πακάκης και Νίκος Ζιάζιαρης. Ο τίτλος του τρίπτυχου αυτού έργου θα είναι «Οι στοιχειωμένοι». «Είχαμε ξεκινήσει με άλλο τίτλο, όταν παρουσιάσαμε μόνο τα δύο μέρη απ’ τα τρία στο Φεστιβάλ Δελφών 2018. Ολοκληρωμένα παρουσιάσαμε το έργο πρώτη φορά στις 31 Ιανουαρίου, πριν λίγες εβδομάδες, στο Δημοτικό Ωδείο της Λάρισας». 

Παράλληλα μ’ αυτή της τη δραστηριότητα η Αργυρώ Καπαρού συνεχίζει να εμφανίζεται στο «Half Note» με τον πιανίστα Μάρκο Κώτσια και τη σοπράνο Κάτια Πάσχου (στο ρόλο της Κάλας) στις προαναφερθείσες παραστάσεις του έργου «Κάλας – Βέμπο: Μία φανταστική συνάντηση». Όπως δείχνουν τα πράγματα, θα συνεχίσουν και τον Μάρτιο. «Δεν είναι τίποτα εύκολο» εξομολογείται, «όλα θέλουν υπομονή και επιμονή. Εάν δεν έχεις μέσα σου την αγωνία να φτιάξεις ένα life style πρόσωπο, κάτι που εμένα δεν με αφορά, προχωράς με σταθερά βήματα. Εγώ δεν ήθελα ποτέ φωτοβολίδες στη ζωή μου». 

Καθώς η συζήτηση μας φτάνει στο τέλος της, θυμάται τα χρόνια της στο Ωδείο δίπλα στην Άννα Διαμαντοπούλου, που παραμένει coach πολλών καταξιωμένων τραγουδιστών. Η Διαμαντοπούλου της μετέδωσε όλη τη γνώση ώστε να διδάσκει και η ίδια σήμερα. Το τραγούδι είναι σαν την προπόνηση, σύμφωνα με την Καπαρού, σαν έναν αθλητή που θέλει να κάνει πρωταθλητισμό και πρέπει να ασκείται καθημερινά. «Οι χορδές και το λαρύγγι μας είναι σαν ένας ζωντανός οργανισμός. Αν δεν τον γυμνάζεις, χαλαρώνει και σ’ αφήνει. Η Μαρινέλλα, λόγου χάριν, κράτησε τη φωνή της κάνοντας ασκήσεις. Είναι αξιέπαινη». Στο σημείο αυτό, βέβαια, της λέω ότι είναι και τυχερή ως φωνή, αφού συνήθως οι κοντράλτο φωνές αργούν να «χαλάσουν» από το χρόνο συγκριτικά με τις πιο ευαίσθητες «ψιλές». Με διορθώνει: «Και οι ”ψιλές” φωνές μια χαρά θά’ναι, αν ασκούνται και δεν αφεθούν». 

Λίγο πριν αποχαιρετιστούμε, η Αργυρώ Καπαρού μού αποκαλύπτει πως ετοιμάζει ακόμα μία παράσταση στη φιλολογική αίθουσα «Παρνασσός» με την επιμέλεια της Λίνας Νικολακοπούλου, ύστερα από την επιτυχία της πρώτης πριν μερικούς μήνες. Της εύχομαι να είναι πάντα γερή και δημιουργική και να βρίσκει χρόνο να ξεκουράζεται με τους ανθρώπους που αγαπάει.