Ο σκηνοθέτης Τάσος Καρακύκλας για την παπαδιαμάντεια «Φωνή του Δράκου»

«Η Φωνή του Δράκου» έχει ένα μικρό παρασκήνιο που ξεκίνησε έναν χρόνο ακριβώς πριν το σκηνικό της ανέβασμα. Όταν βρέθηκε στα χέρια μας και, αφού κάναμε αλλεπάλληλες αναγνώσεις και συζητήσεις, προέκυπταν ερωτήματα που μάλλον καθιστούσαν δύσκολο το ανέβασμα της. Ένα μάλλον λιγότερο γνωστό διήγημα, που γράφτηκε, και μάλλον «έζησε», στην σκιά της διάσημης πλέον «Φόνισσας», αν και ενσωματώνει τον απόηχο της θεματολογίας της και διαγράφει όλες σχεδόν τις περιοχές της ποιητικής του συγγραφέα. Έπρεπε λοιπόν να αντιμετωπίσουμε τον «άγνωστο Παπαδιαμάντη» και αυτό ίσως άρχισε να μας απελευθερώνει από τις σταθερές της ανάγνωσής του: Από τις αποδεκτές και συχνά κατεστημένες ερμηνείες του, από το μανδύα της ορθόδοξης παράδοσης και τις αγιογραφικές αποτυπώσεις του, μέχρι τον ρομαντικό και ειδυλλιακό χαρακτήρα ενός μακρινού, μυθικού και μυθοποιημένου κόσμου, που όλα είναι σωστά ταξινομημένα, εύτακτα και εν ολίγοις σοφά διευθετημένα.

Κι όμως! Σ’ αυτό το διήγημα του Παπαδιαμάντη, η τάξη των πραγμάτων μάλλον δεν ακολουθεί κανένα προδιαγεγραμμένο θείο σχέδιο. Είναι ένας κόσμος σκληρότητας, ένας κόσμος τιμωρός, ένας κόσμος-θηρευτής του «διαφορετικού», που επιδέξια εντοπίζει, συχνά το επινοεί, προκειμένου να ενσαρκώσει το «Κακό» του. Τότε, οι καλά δομημένοι μηχανισμοί του επιχειρούν να το καυτηριάσουν ως απόστημα και πληγή χαίνουσα, αφού προηγουμένως έχουν απολαύσει το ιδιότυπο, το απαγορευμένο θέαμα, σαν τα παράδοξα εκείνα θεάματα του τσίρκου και των περιπλανώμενων θιάσων, σαν τα διάσημα κάποτε «εκθέματα» των freak show. 

Ο κεντρικός ήρωας του διηγήματος είναι ένα παιδί, που παρακολουθούμε τη ζωή του μέχρι και τα πρώτα χρόνια της εφηβείας του. Είναι ίσως εντονότερη στην περίπτωσή του η στοχοποίηση και ο αποκλεισμός, ωστόσο το διήγημα και η παράσταση απέχει από το να επικεντρωθεί αυστηρά και μόνο στο σύγχρονο θέμα του σχολικού εκφοβισμού και κατά συνέπεια να αφορά μόνον στο εφηβικό κοινό. Η παράσταση φωτίζει από χαμηλή σκοπιά έναν χορό απόκληρων και τελικά αποκλεισμένων χαρακτήρων, είτε επειδή η φωνή τους δεν ακούστηκε, είτε επειδή ήταν τόσο ισχυρή που ανάγκασε τους αμυντικούς μηχανισμούς της κοινότητας να αναλάβουν δράση. Τα λαϊκά δικαστήρια, ο κοινωνικός αυτοματισμός, η φημολογία και η παραμόρφωση των γεγονότων, που ωστόσο προσλαμβάνονται κάθε φορά ως η απόλυτη αλήθεια, αποτελούν εκδηλώσεις τόσο σημερινές και καταφανείς, που είναι περιττό να αναφέρουμε τις σύγχρονες αναλογίες του καιρού μας. Άλλωστε γνωρίζουμε όλοι περιπτώσεις ανθρώπων που τα πτώματά τους σκυλεύτηκαν στο βωμό αυτής της δίψας για θέαμα και κυρίως του φόβου, για όσα αντιβαίνουν τον κυρίαρχο λόγο και τις ταυτίσεις που παράγει.

Η παράσταση ακολουθεί τον κεντρικό ήρωα σε μια τελετή μύησης, μιαν απόκοσμη τελετή μετάβασης και πρόωρης ενηλικίωσης σε ρυθμούς ρεμπέτικους και μελωδίες blues. Σε έναν χώρο αρχέγονο, αχαρτογράφητο και μυσταγωγικό με συμπαραστάτες όλους εκείνους τους απόκοτους που δεν είχαν καμιά άλλη επιλογή, εκτός το να βαδίσουν ως αναστενάρηδες, ή απονενοημένοι σχοινοβάτες, στο όριο ανθρώπινου και μεταφυσικού, με την πιθανότητα να τους καταπιεί το σκοτάδι ή, ίσως, τελικά να αξιωθούν να ακούσουν την Φωνή του Δράκου και να ελευθερωθούν.

Πάντα σε ώρα σιωπής.

Συντελεστές:

Σκηνοθεσία / Δραματουργία: Τάσος Καρακύκλας

Σκηνογραφία / Ενδυματολογία: Κάκια Χατζηγιαννίδη

Κατασκευή σκηνικού: Δημήτρης Νίκας

Σχεδιασμός φωτισμού: Πάνος Κουκουρουβλής

Φωτογραφίες / Αφίσα : Αλίνα Κέκη

Trailer: Χρήστος Θλιβέρης, Ζαφείρης Επαμεινώνδας, Μαρία Αθανασοπούλου

Οργάνωση παραγωγής / Βοηθός σκηνοθέτις: Μαρίνα Κακουλλή

Επί σκηνής: Κατερίνα Καλοχριστιανάκη, Κωσταντής Ντίσιος

Κάθε Παρασκευή στις 21: 30

Θέατρο “Φούρνος”

Μαυρομιχάλη 168, Νεάπολη Εξαρχείων.

Για πληροφορίες και κρατήσεις: 210-6460748

και στο viva.gr