Ο πατέρας μου, στη βάρκα, στο συρματόπλεγμα, στο λιμάνι…

Και ξαφνικά μπροστά μου ο πατέρας μου. Έξη χρονών, ξυπόλητος με κοντό παντελόνι και το μαλλί κουρεμένο γουλί. Μοναχός του. Εκεί πίσω από το συρματόπλεγμα, στη βάρκα που απωθείται, μέσα στο λιμάνι περιμένοντας το αρματαγωγό που θα τον πάει στο κέντρο κράτησης.

Βρώμικος, πεινασμένος, διψασμένος…

– «Τι γυρεύεις εδώ ρε πατέρα;» του λέω. «Τι δουλειά έχεις εσύ στους δρόμους μωρέ; Ξυπόλητος με κοντό παντελόνι με τέτοιο καιρό;»

– «Κρυώνω αλλά ετούτο έχω μοναχά, Με αυτό έφυγα κι ήταν καλοκαίρι, Ετούτο έχω μοναχά… Έλα… Πάρε με»

– «Τι ‘ναι ετούτα που λες ρε πατέρα. Δεν μπορώ να σου ανοίξω. Πήγες πάλι κι έμπλεξες… Αυτή τη φορά με ετούτους τους ανθρώπους; Εσύ ήσουνα Έλληνας ρε πατέρα. Χριστιανός ορθόδοξος. Κι ερχόσουνα στη μάνα πατρίδα. Δεν ήσουνα μουσουλμάνος, δεν ήσουνα ξένος  ρε πατέρα… Αυτοί που ‘σαι μαζί τους είναι ξένοι, μουσουλμάνοι, δεν έχουμε καμιά σχέση μαζί τους. Έλα φύγε. Τι δουλειά έχεις μαζί τους; Εσύ πάει πέρασες. Ήρθες δούλεψες, παντρεύτηκες, έκανες παιδιά, έστησες κατάντια μέσα σε χίλιες μύριες δυσκολίες,. Πέρασες πατέρα. Αναπαύτηκες. Πάνε 35 χρόνια τώρα που πέθανες. Και τώρα, 100 χρόνια μετά ρε πατέρα από τότες πάλι στο δρόμο; Μη με μπλέκεις.  Μη με ταράζεις πάλι ρε πατέρα. Είμαι κι εγώ μεγάλος πια…»

– «Που πάει να πει πως εμένα δεν μπορείς να μου ανοίξεις;»

– «Δεν μπορώ. Κατάλαβε το. Δε μπορώ. Είσαι με όλους αυτούς που αμφισβητούν τα κυριαρχικά δικαιώματα της πατρίδας μας. Τα δικά μας κυριαρχικά δικαιώματα ρε πατέρα. Πού πήγες κι έμπλεξες πάλι ρε πατέρα;»

– «Έλα άνοιξε μου. Άνοιξε μου….»

– «Φοβάμαι ρε πατέρα. Φοβάμαι… Κατάλαβε με μια φορά κι εσύ. Εσύ τόσα που έζησες δε φοβήθηκες ποτέ. Στο δρόμο κυκλοφορούν ξανά αυτοί που σιχάθηκες, που πολέμησες. Ξανά στο δρόμο λένε πως κάνουν κουμάντο. Και ναι. Κάνουν κουμάντο πατέρα αυτοί πάλι. Κι εγώ φοβάμαι».

Έστριψα κι έφυγα. Δε γύρισα να κοιτάξω πίσω στο λιμάνι, στη βάρκα, στο συρματόπλεγμα.

Έφυγα…

Είμαι σπίτι. Με μια κούπα ζεστό καφέ. Ο πατέρας μου είναι στη βάρκα, στα συρματοπλέγματα, στο λιμάνι.

Κι εγώ φοβάμαι. Στο σπίτι μου…

Πηγή:stonisi
 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr