Ο Θεοδόσης Μίχος στο koutipandoras.gr: "Το πρόβλημα στην πολιτική είναι οι ατάλαντοι σόουμεν"

Αλλά λέμε να ακολουθήσουμε πιο συμβατικές διαδρομές και να σας πούμε πως χαρήκαμε πολύ μιλήσαμε με τον Θεοδόση Μίχο, και αυτό γιατί μας γέμισε ελπίδα πως μπορεί κάποια μέρα και εμείς να «δραπετεύσουμε» από τη δημοσιογραφία και να «γλιστρήσουμε» στη συγγραφή βιβλίων.

Συνέντευξη στους Παναγιώτη Φρούντζο, Κωνσταντίνο Καϊμάκη

Ο κόσμος σε γνωρίζει ως ραδιοφωνικό παραγωγό και δημοσιογράφο. Από δω και πέρα θα σε γνωρίσει και ως συγγραφέα, αφού πρόσφατα εκδόθηκε από την Key Books το «Κράτα το Σόου». Ποια διαστροφή σε οδήγησε στη συγγραφή;

Πρόσφατα με ρώτησαν τι θα μπορούσα να κάνω αν δεν έγραφα και ενστικτωδώς –αλλά και μεταξύ σοβαρού και αστείου– απάντησα «δυστυχώς, μάλλον τίποτα και το εννοώ αυτό (το δυστυχώς)». Ως γνωστόν όμως, δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω. Οπότε φυσικά και δεν πρόκειται για διαστροφή, εκτός και αν με αυτό τον όρο εννοούμε τον σεβασμό στον εαυτό μας. Δεν ανήκω σε όσους ήθελαν να γράφουν από τότε που θυμούνται τον εαυτό τους· για να είμαι ειλικρινής, τους ζηλεύω λίγο όλους αυτούς, αλλά από τη στιγμή που συνειδητοποίησα ότι ήθελα να περάσω τη ζωή μου γράφοντας –πράγμα το οποίο, μάλιστα, μου συνέβη, αφού είχα ξεκινήσει να γράφω, εκδίδοντας το δικό μου μουσικό φανζίν, το μακρινό 2000, αν θυμάμαι καλά–, όσες φορές βρέθηκα αντιμέτωπος με κάποιου τύπου δίλημμα για το αν θα έπρεπε να συνεχίσω να το κάνω, η απόφαση ήταν αυτονόητη, ασχέτως υλικού και ψυχολογικού κόστους. Τώρα, για να γίνω λίγο πιο συγκεκριμένος, προφανώς και το γράψιμο του βιβλίου μου ήρθε ως κάτι σαν το επόμενο στάδιο του γραψίματος τόσων δημοσιογραφικών κειμένων, τα οποία στην πλειονότητά τους (δυστυχώς όχι στο σύνολό τους, αλλά –τι να κάνεις;– μερικές φορές κάνεις εκπτώσεις μόνο και μόνο για να το μετανιώσεις μετά και να γίνεις καλύτερος άνθρωπος) φρόντιζα να τα αντιμετωπίζω με τη δέουσα σοβαρότητα, έχοντας πάντα στο μυαλό μου ως ζητούμενο μια διαχρονικότητα, έστω και κατ’ επίφαση.

«Κράτα το Σόου»: πες μας δυο λόγια για το βιβλίο σου.

Μου αρέσει να το αντιμετωπίζω, και γι’ αυτό δεν θα βαρεθώ να το επαναλαμβάνω, ως ένα λογοτεχνικό έργο σε 18+1 πράξεις, καθεμία από τις οποίες ξετυλίγεται με αφορμή μια συναυλία που έχω παρακολουθήσει, από τον Βόλο μέχρι το Βερολίνο και από τη Θεσσαλονίκη μέχρι τη Νέα Υόρκη. Δεν πρόκειται, όμως, για ένα μουσικό ή συναυλιακό βιβλίο, με την έννοια ότι η συναυλία είναι απλώς (εντάξει, μάλλον όχι και τόσο απλώς) ο πυροβολισμός που ακούνε οι δρομείς των ιστοριών, από τους πρωταγωνιστές μέχρι τους κομπάρσους, ώστε να αρχίσουν να τρέχουν. Κάποιοι από όλους αυτούς φτάνουν στον προορισμό τους όταν και οι αναγνώστες θα φτάσουν στην τελευταία σελίδα.

Ο υπότιτλος του βιβλίου σου είναι «18+1 Σχεδόν Αληθινές Ιστορίες»: πόσο αληθινές είναι; Ή πόσο σχεδόν αληθινές;

Όπως προείπα, οι «18+1 Σχεδόν Αληθινές Ιστορίες» ξετυλίγονται με αφορμή 18+1 απόλυτα αληθινά συναυλιακά γεγονότα, στα οποία ήμουν παρών. Από εκεί και πέρα, γράφοντας το βιβλίο, δεν ακολούθησα καμία συγκεκριμένη συνταγή, κάτι του στυλ «75% αλήθεια / 25% μυθοπλασία». Έγραφα όπως ακριβώς ήθελα, για να εξυπηρετήσω τη δική μου αλήθεια, για να χτίσω την ιστορία στο σύνολό της, από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, υπάρχουν ιστορίες στις οποίες οι «φέτες πραγματικότητας» είναι πολύ μικρότερες σε σχέση με της μυθοπλασίας, ενώ σε κάποιες άλλες ιστορίες ισχύει το αντίθετο.

Οι πρώτες σου μνήμες από τον χώρο του θεάματος είναι από τη μεγάλη συγκέντρωση του Ανδρέα Παπανδρέου στη Θεσσαλονίκη το 1985. Βλέπεις να συνδέονται ο χώρος του θεάματος με την πολιτική;

Νομίζω ότι ανέκαθεν συνέβαινε και για πάντα θα συμβαίνει. Δεν το θεωρώ κατ’ ανάγκη κακό, ή μάλλον δεν πιστεύω ότι θα μπορούσε να μη γίνεται, οπότε ποιος ο λόγος να το φανταζόμαστε. Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι η πολιτική ως σόου. Το πρόβλημα είναι οι κακοί, ατάλαντοι σόουμεν. Και το ακόμη μεγαλύτερο είναι οι νεοναζί.

Είσαι βέβηλος. Δεν βλέπεις στο πρόσωπο του Πανούση έναν υπέρβαρο μουσάτο Ιησού της ροκ με ροζ γούνα, αλλά μια απλή ιερή αγελάδα της ροκ με ροζ γούνα. Το ροκ σε έκανε βέβηλο;

Σώπα, καλέ, ακούς εκεί βέβηλος! Μακριά από μένα και την αγαπημένη μου μουσική η σοβαροφάνεια.

Αν και ο πατέρας σου υπήρξε επαγγελματίας στρατιωτικός είναι ο άνθρωπος που σε μύησε στη ροκ. Εμείς μόνο βλέπουμε την αντίφαση ή και εσύ;

Εσείς μόνο, γιατί εσείς δεν ξέρετε ότι ο πατέρας μου με πήγε πρώτη φορά σε δισκάδικο, ότι πηγαίνει σε περισσότερες συναυλίες από εμένα και ότι ακόμη και σήμερα στενοχωριέται που κάποτε πέταξε όλα του τα βινύλια.

Αν ρωτήσεις 100 ροκάδες στην Ελλάδα ποια είναι η κορυφαία ελληνική μπάντα ροκ, οι 99 θα σου πούνε: Τρύπες. Είσαι ο ένας που θα πει άλλη μπάντα, ή ανήκεις στους 99, και αν είσαι στη δεύτερη κατηγορία γιατί;

Οι Τρύπες είναι η σημαντικότερη ελληνική ροκ μπάντα, αλλά οι Last Drive είναι η μόνη ελληνική μπάντα που μετράει. Υπάρχει ειδοποιός διαφορά.

Ποια ξένη συναυλία που έγινε στην Ελλάδα σου εντυπώθηκε περισσότερο και γιατί;

Εφόσον δεν κάνουμε τη διάκριση καλή ή κακή συναυλία, κάτι που επίσης δεν έκανα γράφοντας το βιβλίο (δηλαδή οι συναυλίες-αφορμές δεν είναι οι καλύτερες που έχω δει, είναι όμως οριακές), νομίζω ότι την απάντηση τη δίνει καλύτερα το ίδιο το «Κράτα το Σόου». Για λόγους προσωπικής ηθικής τάξης, από όσες συναυλίες του βιβλίου πραγματοποιήθηκαν στην Ελλάδα, θα επιλέξω εκείνη του Τζο Στράμερ στο γήπεδο του Σπόρτινγκ. Ήταν σαν για ένα βράδυ να βρέθηκα σε μια εποχή της Αθήνας που –καλώς ή κακώς– δεν πρόλαβα.

«Όσοι ποδοπατήθηκαν σε μια συναυλία του Τζο Στράμερ θα συμφωνήσουν ότι η δολοφονία του Γρηγορόπουλου προκάλεσε ανεπανόρθωτη συλλογική βλάβη. Θα συμφωνήσουν και όσοι δεν ακούνε Στράμερ»: τι είδους συλλογική βλάβη προκάλεσε η δολοφονία του Γρηγορόπουλου και γιατί σε ένα βιβλίο που αναφέρεται στην ενηλικίωσή σου μέσα από τη ροκ έχει θέση ο Γρηγορόπουλος;

Κανείς μας δεν ζει σε μια φούσκα και όποιος το νομίζει αυτό είναι ανόητος και καλό είναι να μην του κάνουμε παρέα, δεν πειράζει, θα τη βρει την άκρη του. Η δολοφονία του Γρηγορόπουλου από τον Κορκονέα, για μένα ως άνθρωπο, ήταν σαν κοσμογονία από την ανάποδη. Νομίζω ότι διαβάζοντας το έβδομο κεφάλαιο, θα καταλάβετε καλύτερα τι εννοώ.

Η γενιά σου πόσο δυσκολεύεται, πιστεύεις, να κρατήσει το σόου εν μέσω οικονομικού και κοινωνικού αρμαγεδδώνα;

Οφείλουμε να προσπαθήσουμε. Δεν υπάρχουν εκ των προτέρων εγγυήσεις. Αν το καλοσκεφτείτε, ποτέ δεν υπήρξαν.