Ο Μπογδάνος ως θύμα των εσωτερικών αντιθέσεων του κυβερνητικού… σούπερ μάρκετ

Η κυβέρνηση της ΝΔ ζει τον τελευταίο καιρό τον εφιάλτη της διάψευσης του… επιχειρηματικού σχεδίου του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ο οποίος ακολουθώντας τα πρότυπα της αγοράς και αντιγράφοντας την πρακτική των συγχωνεύσεων των εταιρειών προκειμένου να προκύψει μια μεγάλη και πανίσχυρη επιχειρηματική αυτοκρατορία, επιχειρεί να στριμώξει εντός της κυβέρνησης στελέχη προερχόμενα από εντελώς διαφορετικές και απολύτως ασύμβατες μεταξύ τους ιδεολογικές και πολιτικές αφετηρίες.

Από την Άκρα Δεξιά των Βορίδη, Γεωργιάδη, Πλεύρη, Μπογδάνου κλπ και από την Εθνικιστική Δεξιά της ομάδας Σαμαρά, μέχρι τη Λαϊκή Δεξιά, που αποτελεί την καρδιά της φιλελεύθερης παράταξης που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1974 και η οποία εκπροσωπείται από τους λεγόμενους Καραμανλικούς με κορυφαίο το Νίκο Δένδια.

Κι ακόμη, από τους νεοφιλελεύθερους εκφραστές της διαπλεκόμενης ολιγαρχίας του πλούτου του Κυριάκου Μητσοτάκη, που χρησιμοποιούν την κυβέρνηση γι’ αυτό που οι αγγλοσάξονες ονομάζουν business as usual, έως και το φιλελεύθερο πολιτικά κέντρο και τους εκπροσώπους του πάλαι ποτέ σημιτικού ΠΑΣΟΚ.

Το εγχείρημα αν και πέτυχε εκλογικά σήμερα εξελίσσεται σε εφιάλτη, αν σκεφτεί κανείς τι συνέβη τις τελευταίες μόνο μέρες.

Με τη Λαϊκή Δεξιά των Καραμανλικών και τους κεντρογενείς δημοκράτες να πρέπει να υποστούν, χωρίς να αντιδράσουν, την ακροδεξιά στροφή της κυβέρνησης, όπως εκφράστηκε από τον αρμόδιο υφυπουργό Παιδείας Συρίγο, τον κυβερνητικό εκπρόσωπο και πολλά κυβερνητικά στελέχη. Τα οποία, αντί να καταδικάσουν απερίφραστα την ανασύσταση των ένοπλων ναζιστικών ταγμάτων εφόδου σε σχολεία της Θεσσαλονίκης, στέλνοντας καθαρό μήνυμα στις κρατικές και εισαγγελικές αρχές να επιληφθούν με αυστηρότητα, όπως ο νόμος ορίζει σε παρόμοιες εγκληματικές ενέργειες, εκείνοι κρατώντας ίσες αποστάσεις από ένοπλους θύτες και άοπλα θύματα έβλεπαν «ιδεολογικές συγκρούσεις» και καταδίκαζαν γενικώς και αορίστως τη βία από όπου κι αν προέρχεται. Ακολουθώντας πιστά τη θεωρία των δύο άκρων και τη γραμμή Βορίδη περί «ελαττωματικών ιδεών» της Αριστεράς και περί «στρατηγικής της ήττας».

Η παρέμβαση Βενιζέλου που καθυστερημένα θυμήθηκε να κατηγορήσει την κυβέρνηση για αποτυχημένη διαχείριση της πανδημίας, δεν θεωρήθηκε καθόλου τυχαία και καθόλου ανεξάρτητη από την επικίνδυνη ακροδεξιά στροφή του αποτελέσματος της πολιτικής συγχώνευσης πολλών brand names.
Συγχρόνως, ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς και οι υπόλοιποι «Μακεδονομάχοι» της ΝΔ, αλλά και ο ίδιος ο Μητσοτάκης που έδωσε σκληρούς αγώνες εναντίον της Συμφωνίας των Πρεσπών προεκλογικά, έπρεπε να υποστούν την ταπείνωση της επίσημης επίσκεψης στη χώρα μας του προέδρου όχι της «γειτονικής χώρας», όπως συνηθίζουν να την αποκαλούν, αποφεύγοντας σαν το διάβολο το λιβάνι το όνομά της. Αλλά της Βόρειας Μακεδονίας, όπως είναι υποχρεωμένοι πλέον να την αποκαλούν επισήμως. Κι ακόμη χειρότερα, έπρεπε να υποστούν τις εθνικά ταπεινωτικές για την Εθνικιστική Δεξιά επίσημες δεσμεύσεις του προεκλογικά «Πρεσποφάγου» Κυριάκου Μητσοτάκη, για πιστή εφαρμογή μιας Συμφωνίας που την κυνήγησαν με όσα μέσα διέθεταν, εκστομίζοντας βαριές εκφράσεις περί προδοσίας στους αρχιτέκτονές της, στον πρώην πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα και τον πρώην υπουργό εξωτερικών Νίκο Κοτζιά.

Βέβαια, είχε προηγηθεί η συνέντευξη Σαμαρά στην φιλοκυβερνητική εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ, όπου έκανε σαφή της θέση του και άσκησε σκληρή κριτική στην εξωτερική πολιτική Μητσοτάκη – Δένδια. Σέρνοντας και τα εξ αμάξης στον πρωθυπουργό για την απόπειρα μετατροπής της παράταξης της Δεξιάς σε… Ποτάμι. Αλλά όπως και να έχει, άλλο είναι να δίνεις μια συνέντευξη δηλώνοντας τις θέσεις σου και άλλο να βλέπεις τις εθνικιστικές αξίες της παράταξής σου να τσαλακώνονται από τον υποτιθέμενο θεματοφύλακά της.

Και σαν να μην έφταναν αυτά, το ίδιο βράδυ, έπρεπε οι Καραμανλικοί και οι κεντρογενείς να υποστούν τον ακραίο βουλευτή Μπογδάνο, μιλώντας εκ μέρους της κυβέρνησης, να κάνει αντικομμουνιστικό κήρυγμα από βήματος της Βουλής. Αυτό ξεπερνούσε τα όρια και τις ανοχές των δημοκρατικών στελεχών της κυβέρνησης.

Σε αυτές τις συνθήκες ο Νίκος Δένδιας, εκμεταλλευόμενος το γεγονός της απουσίας του πρωθυπουργού στο εξωτερικό, ανέλαβε αρχηγικό ρόλο και έβαλε στη θέση του τον θρασύ ακροδεξιό βουλευτή.

Ούτως ή άλλως τα έλεγε στη νύφη για να τα ακούσει η πεθερά…

Άλλωστε ο Μπογδάνος ήταν ο αδύναμος κρίκος και το εύκολο θύμα. Το δίλημμα του πρωθυπουργού ήταν ευκολάκι. Προκειμένου να πάρει το μέρος του ακραίου βουλευτή και να προκαλέσει μείζονα κυβερνητική κρίση, συγκρουόμενος με τον δελφίνο εκπρόσωπο των Καραμανλικών και δημοφιλή υπουργό των εξωτερικών, προτίμησε να θυσιάσει την… Ιφιγένεια, που ήταν και η εύκολη λύση.

Στέλνοντας και ένα ασθενικό μήνυμα περί καταδίκης της Ακροδεξιάς, στην οποία προ ολίγων ημερών βέβαια ο ίδιος, δια της αφωνίας του, έκλεινε το μάτι.
Όμως, αν ο πρωθυπουργός διέγραψε τον Μπογδάνο ως ακροδεξιό, τότε γιατί δεν διέγραψε και τους 3 προερχόμενους εκ του ΛΑΟΣ υπουργούς της κυβέρνησής του;

Κι ακόμη γιατί δεν διέγραψε και τον βουλευτή Καστοριάς και γιατί δεν απομάκρυνε από τη θέση της την διευθύντρια του γραφείου του στη Θεσσαλονίκη, που μαζί με τον Μπογδάνο και τον εκρόσωπο του Κασιδιάρη, συμμετείχαν στις εκδηλώσεις μίσους στο Βίτσι;

Και τέλος, αν ο πρωθυπουργός ήθελε με τη διαγραφή Μπογδάνου να δώσει ένα μήνυμα αντίθεσης στην ακροδεξιά πολιτική, γιατί κρατά στις θέσεις τους τον υφυπουργό Παιδείας Συρίγο και τους υπόλοιπους κυβερνητικούς που υπερασπίστηκαν τη θεωρία των δύο άκρων και προστάτεψαν τα επανεμφανιζόμενα ναζιστικά τάγματα εφόδου;

Είναι η στιγμή που η πολιτική επικοινωνία συγκρούεται μετωπικά με την πολιτική πρακτική. Και οι κινήσεις εντυπωσιασμού έρχονται σε απόλυτη σύγκρουση με την ουσία της πολιτικής.

Το ιδεολογικό και πολιτικό σούπερ μάρκετ που έστησε ο Κυριάκος Μητσοτάκης για να καταλάβει την κυβερνητική εξουσία πνέει τα λοίσθια, κάτω από το βάρος των εσωτερικών αντιθέσεων και των συγκρούσεών του.

Διότι αποδεικνύεται στην πράξη ότι είναι άλλο πράγμα η συγχώνευση εταιρειών και άλλο η συνύπαρξη αντίθετων και αντιφατικών πολιτικών αντιλήψεων. Άλλο τα ανταγωνιστικά προϊόντα που μπορούν να συνυπάρχουν σε απέναντι ράφια στο ίδιο σούπερ μάρκετ, δίνοντας στον πελάτη τη δυνατότητα να επιλέγει όποιο εξ αυτών επιθυμεί και εντελώς άλλο η συσσώρευση στο ίδιο κόμμα, για προφανείς μικροπολιτικούς και εκλογικούς λόγους, αντίθετων και αντιφατικών μεταξύ τους πολιτικών τάσεων και ιδεολογικών αντιλήψεων.

Πρώτα γιατί οι κυβερνήσεις δεν είναι ούτε ΑΕ ούτε σούπερ μάρκετ.

Δεύτερο γιατί οι πολίτες στη Δημοκρατία δεν είναι πελάτες.

Και τρίτο γιατί οι πολιτικές ιδέες και αντιλήψεις δεν είναι ούτε εταιρείες που εξαγοράζονται και συγχωνεύονται, ούτε όμως και προϊόντα προς κατανάλωση.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr