Ο καιρός των κακίστων

Δανείζομαι από τη Wikipedia τον ορισμό της λέξης «κακιστοκρατία», για να μη με χαρακτηρίσετε γλωσσοπλάστη ή κάτι ακόμη χειρότερο. «Η κακιστοκρατία είναι το σύστημα εξουσίας στο οποίο η διακυβέρνηση ανήκει στους χειρότερους και πιο αδίστακτους πολίτες, με τα λιγότερα προσόντα. Η λέξη πρωτοεμφανίστηκε τον 17ο αιώνα κιόλας. Χρησιμοποιήθηκε από τον Άγγλο συγγραφέα Τόμας Λαβ Πίκοκ το 1829, αλλά η χρήση της εξαπλώθηκε τον 21ο αιώνα, για να κριτικάρει λαϊκιστικές κυβερνήσεις, σε διάφορες δημοκρατίες ανά τον κόσμο».

Κάπου ανάμεσα στον Ντόναλντ Τραμπ και στον Μπόρις Τζόνσον, η Δύση παραδόθηκε στους κακιστοκράτες και απώλεσε το δικαίωμα να κοιμάται ήσυχη ή να επαίρεται για τις αρχέγονες δημοκρατίες της. Όταν προστεθούν στην εξίσωση ο Πούτιν, ο Μπολσονάρο, ο Σαλβίνι και διάφοροι άλλοι φωστήρες του σκότους που κρατούν σκήπτρα πολυάνθρωπων και πλούσιων κρατών σε σκόρπια στρατηγικά σημεία της οικουμένης, η παλαιά προσταγή «σταματήστε τη γη για να κατέβω» βρίσκει το πραγματικό της νόημα.

Και μιλάμε μόνο για τις δημοκρατίες. Τον πολυχρονεμένο σουλτάνο Ερντογάν δεν τον αναφέρω καν, μέχρι να βεβαιωθούμε ότι παραμένει ζωντανός.

Με τι θράσος λοιπόν ζητάμε εμείς, η Ελλαδίτσα, κάτι καλύτερο και πιο προοδευτικό, από μία κυβέρνηση με μεσαιωνικούς προσανατολισμούς; Μπορεί να παριστάνουμε τον πεφωτισμένο λαό τον περιούσιο, αλλά όταν χαμηλώνουν τα φώτα ονειρευόμαστε ελκυστικά θρησκευτικά, ένστολους ξιφομάχους, πατριδόπληκτους Κατσίφες με κοστούμια, ρουσφετολόγους με υπουργικό χαρτοφυλάκιο, τσουρουφλισμένους τυμβωρύχους και απατεωνίσκους που μοιάζουν με τα μούτρα μας.  Την κυβέρνηση των κακίστων.

Ψηφίζουμε με γνώμονα την πατρίδα, τη θρησκεία, την οικογένεια (που ωστόσο πρέπει να ξεκινάει στα εικοσιφεύγα και με αυστηρώς ελληνικό διαβατήριο) και πάνω απ’ όλα τη μπάλα. Να αποκτήσει γήπεδο η ομαδάρα μας και ας είναι και με σκάνδαλα. Να αποκαθηλωθούν οι αντίχριστοι που βάζουν εμπόδια στο μεγαλείο του προέδρου μας και ας πηγαινοέρχονται οι βρώμικες καραβιές ανενόχλητες.

Μέχρι προχθές, η Ελλάδα με την αριστερή της κυβέρνηση, έστω αυτήν τη μέτρια και μετρίως αριστερή, ήταν το γαλατικό χωριό της Ευρώπης. Ωστόσο στις 7 Ιουλίου παραδόθηκε αγλαή στους «αρίστους» που στη βάρδια τους την είχαν οδηγήσει στο γκρεμό. Το είπε καθαρά ο έρμος ο Τόμας Λαβ Πίκοκ, όταν ακόμη εμείς κρατούσαμε καριοφύλλια και πολεμούσαμε τους Τούρκους για να αποκτήσουμε το δικαίωμα να εκλέγουμε Μητσοτάκηδες και Καραμανλήδες. Παίρνεις την αριστοκρατία, τη γυρίζεις ανάποδα και ταξιδεύεις μεμιάς στον 21ο αιώνα. Κακιστοκρατία.

Με ενδιάμεση στάση τη «χακι-στοκρατία», αυτή που εξυμνούσαν οι Βορίδηδες και οι Πλεύρηδες πριν αλλάξουν μανδύα για το χατίρι των νοικοκυραίων…

Για να είμαστε τίμιοι, εμείς τουλάχιστον έχουμε την κυβέρνηση που ψηφίσαμε. Με 40% της κάλπης και σχεδόν δυόμισυ εκατομμύρια καλοθρεμμένα κουκιά. Αντιθέτως, η Βρετανία έχει έναν πρωθυπουργό τον οποίο δεν εξέλεξε κανένας λαός, οι ΗΠΑ έναν πρόεδρο μειοψηφίας με 3 εκατομμύρια ψήφους λιγότερους από τον «ηττημένο», η δε Ρωσία έναν τσάρο ευλογημένο από την ολιγαρχία, από νοθευμένες κάλπες και από έναν πρωθυπουργό-μαριονέττα.

Οι δικοί μας κακιστοκράτες μπορεί να ξαναπήραν την κουτάλα με την αγαστή βοήθεια των τηλεοπτικών μέσων διαστρέβλωσης, αλλά κέρδισαν καθαρά, ξάστερα και με διαφορά 8 ποσοστιαίων μονάδων. Έχουμε τους κάκιστους που μας αξίζουν. Ας αφήσουμε λοιπόν τη γκρίνια και ας σπεύσουμε να κάνουμε παιδιά, για να εισπράξουμε το μοναδικό επίδομα που επιβίωσε από τη ρητορική ενάντια στα επιδόματα.

Προσοχή στο ποιόν της συντρόφου, όμως. Εάν πάνω στο σεξ σας φανεί ότι μιλάει σπαστά ελληνικά, φορέστε προφυλακτικό.