Νόμος και τάξη

Πασιφανές ότι η αξιωματική αντιπολίτευση θα επιχειρήσει να αλλάξει το κεντρικό διακύβευμα των βουλευτικών εκλογών από την κοινωνική δικαιοσύνη και τη θεσμική μεταρρύθμιση στην επιβολή του νόμου και της τάξης.

Τι σημαίνει όμως ακριβώς νόμος και τάξη;

Προσφάτως, η κυβέρνηση «συγκρούσθηκε» με γνωστό μεγαλοεπιχειρηματία, μεγαλοεφοπλιστή, μεγαλομιντιάρχη και εσχάτως μεγαλοπολιτικό πρόσωπο.

Στέκομαι αρχικά σε μερικά σημεία της κυβερνητικής ανακοίνωσης:

«Η εποχή που κυβερνούσαν τον τόπο οι νταβατζήδες έχει περάσει ανεπιστρεπτί…

Εξαπολύει από τα ΜΜΕ που ελέγχει προπαγανδιστικούς τραμπουκισμούς αναδεικνύοντας την αντίληψή του για τη Δημοκρατία…

Αναρωτιόμαστε αν ο κ. Μ. προσωπικός φίλος του κ. Μ. και η Ν.Δ. της οποίας τα γραφεία στον Πειραιά επισήμως ο κ. Μ. χρηματοδοτεί και συντηρεί…

Σε κάθε περίπτωση η κυβέρνηση και η Δημοκρατία δεν θα υποκύψουν στον εκφοβισμό, τον εκβιασμό και την τρομοκρατία…».

Επομένως, κατά την κυβερνητική άποψη και όχι μόνο, τη χώρα κυβερνούσαν κάποτε νταβατζήδες. Νόμος και τάξη;

Κάποιοι θεωρούν ως πιθανό το ενδεχόμενο να επιστρέψουν οι νταβατζήδες στη διακυβέρνηση. Δεν ισχύει, λέγουν, το κυβερνητικό «ανεπιστρεπτί». Νόμος και τάξη;

Ελεγχόμενα ΜΜΕ, μέσω των οποίων εξαπολύονται προπαγανδιστικοί τραμπουκισμοί. Υπερσυγκέντρωση ΜΜΕ διά της πανωλεθρίας του Συντάγματος. Νόμος και τάξη; Με απίστευτες διαστρεβλώσεις μέσω ενός συστήματος ελεγχόμενων ΜΜΕ εκλέχθηκε πρόεδρος των ΗΠΑ, το 1968, ο Ρίτσαρντ Νίξον, με ένα πολιτικό πρόγραμμα στηριγμένο στον νόμο και την τάξη. Πρώτη επακόλουθη συνέπεια, η μαζική φυλάκιση μαύρων Αμερικανών πολιτών.

Η ιδιωτική χρηματοδότηση της πολιτικής διαβρώνει κυριολεκτικά τα θεμέλια της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και του κοινοβουλευτισμού. Ο χρηματοδοτούμενος πολιτικός εξυπηρετεί δήθεν το κοινό συμφέρον, ενώ στην πραγματικότητα προωθεί κυρίως τα συμφέροντα των ευεργετών του. Νόμος και τάξη;

Η άποψη ότι η «φύση» επιβάλλει παντού ιεραρχίες δύναμης και κυριαρχίας (πολιτικό σύστημα, θεσμοί, κοινωνία, οικογένεια) απονευρώνει, παραμορφώνει -αν δεν ακυρώνει παντελώς- την ισότητα και την ισονομία, ιδεολογικά θεμέλια, υποτίθεται, της δυτικογενούς δημοκρατίας. Νόμος και τάξη;

Η οικονομική ανισότητα δηλητηριάζει τις σχέσεις των πολιτών και καθιστά αδύνατη την οποιαδήποτε μεταξύ τους δημοκρατική συνύπαρξη και συνεννόηση. Νόμος και τάξη;

Ο Μαξ Βέμπερ μάς διδάσκει: «Το πεπρωμένο των ανθρώπων δεν είναι ίδιο. Οι άνθρωποι διαφέρουν ως προς την υγεία και τον πλούτο ή την κοινωνική θέση ή οτιδήποτε άλλο. Η απλή παρατήρηση δείχνει ότι σε κάθε τέτοια κατάσταση εκείνος που είναι πιο ευνοημένος αισθάνεται την ακατάπαυστη ανάγκη να βλέπει τη θέση του ως “θεμιτή” από κάποια άποψη, να θεωρεί ότι “του αξίζει” το πλεονέκτημά του και ότι το μειονέκτημα του άλλου οφείλεται σε δικό του “φταίξιμο”». (Από το βιβλίο του Jason Stanley, Πώς λειτουργεί ο φασισμός, Αθήνα 2018, Εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ, σελ. 98). Νόμος και τάξη;

Για τις συντηρητικές πολιτικές, οι γυναίκες που αρνούνται να συμβαδίσουν με τους παραδοσιακούς ρόλους των φύλων, οι μη λευκοί, οι ομοφυλόφιλοι, οι μετανάστες, οι πρόσφυγες, οι μη προσχωρούντες στην επικρατούσα θρησκεία, γενικά οι διαφορετικοί αποτελούν εξ ορισμού παραβάτες του νόμου και της τάξης,«λόγω της ίδιας της ύπαρξής τους», όπως εύστοχα παρατηρεί ο Jason Stanley.

Ας προσεγγίσουμε όμως και πάλι τις απόψεις Stanley: «Αρχίζοντας από τη δεκαετία του 1880, αναπτύχθηκε στην Αυστρία και στη Γερμανία μια μορφή εθνικισμού που αποτέλεσε την πηγή από την οποία δημιουργήθηκε το εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα. Το κίνημα völkisch είχε τις ρίζες του σε μια ρομαντική αντίληψη της εθνικής καθαρότητας του γερμανικού Volk… Ο Volk, ο λαός, οριζόταν μέσα από την αντιδιαστολή με τον εχθρό, τους Εβραίους. Οι εθνικοσοσιαλιστές χρησιμοποιούσαν την πιο συνηθισμένη, ίσως, μέθοδο για τη δημιουργία φόβου προς μια μειονοτική ομάδα: τους παρουσιάζονταν ως απειλή για τον νόμο και την τάξη».

Νόμος και τάξη. Ως πολιτικό αίτημα συμπυκνώνει τον απόλυτο φόβο, τον φθόνο και το μίσος γι’ αυτόν που κατασκευάζουμε ως «μειονεκτικό» και πάντως γι’ αυτόν που επιλέγει να σκέπτεται και να πράττει διαφορετικά από την «κυρίαρχη» αντίληψη και άποψη.

Ο Κώστας Ζώρας είναι ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αιγαίου

Πηγή: Η Εφημερίδα των Συντακτών

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr