ΛΘ

Λητώ Θάνου

13 και 1 καλοκαίρια στο νησί

Από τότε, έρχεται τόσα χρόνια εδώ στην προσπάθειά της να ξαναβρεί αυτό το κορίτσι. 

IMG 3350

Είχε φτάσει εδώ και μια μέρα στο νησί αλλά δεν είχε πάει ακόμα στην παραλία. Τις προηγούμενες χρονιές, άλλα καλοκαίρια, έφτανε αργά το απόγευμα το καράβι στο μικροσκοπικό λιμάνι, που ίσα που χωρούσε να σταθμεύσει δίπλα στους κυματοθραύστες, και κατευθείαν φορτωνόταν το μπακ-πακ και έπαιρνε το δρόμο για την παραλία. Στο τελικό μονοπάτι είχε πια νυχτώσει για τα καλά και στο σημείο με τα δύσβατα κατσάβραχα, ήταν με το φακό στα χέρια, ή και στα δόντια αν χρειαζόταν, αναλόγως αν κουβαλούσε πολλές τσάντες. Το βάρος από τα μπαγκάζια γινόταν ανυπόφορο, τόσο που το αριστερό της γόνατο διαμαρτυρόταν έντονα. Τότε ανέβαζε τα μάτια στον ουρανό, σε αυτόν τον ουρανό που τέτοιο σαν αυτόν πίστευε ότι δε θα βρει αλλού σε ολόκληρη τη γη, και συνέχιζε με περισσότερη φόρα και καλύτερα φρένα την κάθοδο.

Αυτό είναι που λένε – υποτίθεται – ότι μας διαφοροποεί από τα γουρούνια, το να κοιτάμε ψηλά, ότι ο σβέρκος μας έχει αυτή την κινητική μυϊκή ικανότητα, να τραβάει τα μάτια προς τον ουρανό. Ανω-θρώσκω λέγανε στο σχολείο, και ότι από εκεί προέρχεται η λέξη “άνθρωπος”, αλλά συχνά ξεχνάμε να δυναμώσουμε και τον μυ του εγκεφάλου και έτσι απομένει μόνο ο σβέρκος… και το σβέρκωμα καμιά φορά. 

Αυτή η ανυπομονησία της στην κατηφόρα δικαιολογούνταν από τη βαθιά επιθυμία όχι μόνο να μπορέσει να κοιμηθεί κάτω από τα αστέρια, αλλά κυρίως να ξυπνήσει εκεί την αυγή. Να ξεκουμπώσει το φερμουάρ από τον υπνόσακο όταν θα έχει αρχίσει να χαράζει, να τινάξει την άμμο από τα ρούχα και τα μαλλιά της, μετά να πετάξει από πάνω της τα φούτερ και τις κάλτσες και έτσι αγουροξυπνημένη με τσίμπλες στα μάτια να βουτήξει γυμνή σε αυτό το διάφανο γαλαζοπράσινο που απλωνόταν μπροστά της. 

14 χρόνια αυτή η ιστορία, κάθε καλοκαίρι. Οι φίλοι της είχαν κουραστεί μαζί της, άλλοι τη θεωρούσαν γραφική ή κολλημένη. Αλλά για αυτό είναι οι φίλοι. Για το παιχνίδι και το παίδεμα. Φέτος όμως δεν είναι έτσι. Είχε φτάσει στο νησί και ενώ είχε την ανυπομονησία να πάει στην παραλία, έπρεπε πρώτα να περάσει τον εαυτό της από μια τελετουργία, να μυηθεί στο χωροχρόνο των διακοπών, να ξεπλύνει από πάνω της τη χρονιά που προηγήθηκε με τα υπερατλαντικά πηγαινέλα και τις υποχρεωτικές βεβαίωσεις κατ’εξαίρεση μετακινήσεων. 

Ήξερε ότι αυτό που θα αντίκριζε φέτος στο νησί δε θα ήταν ίδιο με καμία προηγούμενη χρονιά. Με πρόσχημα τον κορονοϊό (αν είναι πρόφαση ή επείγων λόγος δεν ξέρουμε ακόμα, η Ιστορία θα κρίνει τελικά) και με προφανές κίνητρο τις δυνατότητες ανάπτυξης του νησιού και των επιχειρηματικών επενδύσεων σε rooms to let, φέτος το δημοτικό συμβούλιο αποφάσισε να απαγορεύσει το ελεύθερο κάμπινγκ. 

Πόσα καλοκαίρια, πόσες παρέες, πόσες μπανέλες σπασμένες από τις σκηνές, πόσες βραδυνές φωτιές. Πόσες βραδυνές βουτιές στο πλαγκτόν που φωσφορίζει.  Πόσες ευχές στα χείλη την ώρα που έπεφτε ένα αστέρι, πόσες ευχές βγήκαν πραγματικές και άλλες πόσες που δε βγήκαν, πόσα ξαφνικά πεφταστέρια τόσο εκθαμβωτικά και εντυπωσιακά που δεν προλάβαμε καν να ευχηθούμε. Πόσες ενυδατικές κρέμες για τα καψίματα από τον ήλιο και πόση άμμος κολλημένη στα κατσαρολικά. Πόσες γόπες παρατημένες που μακάρι η τελευταία παρέα του Σεπτεμβρίου να θυμηθεί και να έχει όρεξη να τις μαζέψει. 

Πόσα κουτσομπολιά και πόσα αμήχανα small talks, πόσες καινούριες γνωριμίες που γίνονταν φιλίες τον επόμενο χειμώνα. Πόσα περίεργα βλέμματα από τους κάθε λογής παραλιάρχες. Πόσα λάγνα βλέμματα από τις έφηβες και τους εφήβους που μόλις απέδρασαν από τις πανελλήνιες. Πόσες πέτρες σηκώθηκαν για να στερεώσουν ένα παρεό να μη το πάρει ο αέρας. Πόσες τρομαγμένες και τρομακτικές κατσίκες το βράδυ έξω από τις σκηνές. Πόσο κωλόχαρτο παρατημένο στον πίσω λόφο, παρά τις σαφείς οδηγίες των πιο έμπειρων κατασκηνωτών. Και πόσα άλλα ακόμα στον μύ πάνω από το σβέρκο του καθένα. 

Έφτασε στην παραλία την επομένη της άφιξής της στο νησί. Ήταν περίεργη και διστακτική, τι θα συναντούσε φέτος, πώς θα είναι η παραλία χωρίς κατασκηνωτές; Ξεκίνησε πολύ νωρίς το πρωί μια επιχείρηση καμικάζι, χωρίς ομπρέλα, χωρίς τεντόπανο, μόνο νερό, ροδάκινο και αντηλιακό. Όσο κατηφόριζε το μονοπάτι και έβλεπε από ψηλά την παντελή απουσία σκηνών, η περιέργειά της δυνάμωνε. Όταν πήρε την τελευταία στροφή και είχε απευθείας οπτική επαφή με την παραλία, και με το που διαπίστωσε ότι υπάρχει άπλετη φυσική σκιά από τα ελάχιστα δέντρα που έχει η παραλία, άρχισε να κουτρουβαλάει το μονοπάτι. Το αριστερό της γόνατο δεν έβγαλε άχνα. Είχε επιστρέψει σπίτι. Αν και χωρίς παρέα να μοιραστεί το πόσο ευτυχισμένη ένιωθε, ήταν η καλύτερη μέρα των διακοπών της. 

Κάτω από το αρμυρίκι που κατά καιρούς ονομάζαμε “πλατεία” κάθεται μόνη της και υπάρχει μόνο ένας ταλαιπωρημένος γάτος για παρέα. Στην “πλατεία” αυτή είχαν γίνει όλων των ειδών οι δραστηριότητες, μαγειρέματα, διαβάσματα, μουσική, κουβεντούλες (σπάνια για πολιτική- “για διακοπές είμαστε βρε αδερφέ”, προτιμότερα τα ζώδια και η αστρολογία, που έφτανε ακόμα και σε αστρονομία αν ήσουν τυχερός και είχε γνώστες η ομήγυρη). Κάθεται εκεί τώρα και σκέφτεται αν ερχόταν για πρώτη φορά σε αυτό το ειδυλλιακό τοπίο, αλλά χωρίς την παραμικρή ανάμνηση από τα προηγούμενα χρόνια, αν θα ένιωθε το ίδιο σαγηνευμένη, ανακουφισμένη και γαλήνια. Όπως όταν γνωρίζεις μια πολύ εντυπωσιακά όμορφη παρουσία, αν δεν έχει αναμνήσεις και ιστορίες να σου πει, ή ακόμα ακόμα αν δε δοθεί ο χρόνος να φτιάξετε μαζί ιστορίες και αναμνήσεις, αναγκαστικά παραμένει απλώς μια εντυπωσιακά όμορφη παρουσία σαν τόσες άλλες. 

Σαν να ήταν ο προσωπικός της γρίφος, προσπαθούσε να καταλάβει γιατί τόσο αθεράπευτος έρωτας με ένα μέρος για 14 συναπτά καλοκαίρια. Η Ελλάδα έχει τόσα όμορφα νησιά, 6.000 λένε στον αριθμό. Γιατί εδώ με τόση απαράμιλλη πίστη και αφοσίωση;

Ήταν το 2006 όταν πρωτοήρθε μαζί με μια παρέα από το πανεπιστήμιο. Εκείνη ήταν μόλις 20 χρονών και ήταν η πρώτη της εμπειρία ελεύθερου κάμπινγκ. Κάνανε ελεύθερο για τρεις βδομάδες. Με το που γύρισε πίσω στην πόλη έπρεπε να εγκαταλείψει τον κλασικό της κότσο και να κουρέψει τα μαλλιά της αγορίστικα για να ξεμπλέξουν. Στην παρέα ήταν ο Σάκης, ο Μάκης και ο Λάκης και εκείνη ήταν ερωτευμένη με το Μάκη. Ίσως και εκείνος μαζί της. Εκείνο το καλοκαίρι ήταν το πρώτο και το τελευταίο που περάσανε καλά μαζί. 

Λίγους μήνες μετά, δηλαδή την άνοιξη του 2007 συνέβη το περιστατικό με το ξυλοδαρμό της από το Μάκη. Για χρόνια, ήθελε να πιστεύει ότι αυτό το περιστατικό και όσα παρόμοια μικρότερης έντασης επακολούθησαν δε θα είχαν επηρεάσει την προσωπικότητα και το ψυχισμό της. Μετά από εκείνη την περίοδο συνέχισε να έχει σεξουαλικές επαφές με άντρες και να αντιδράει έντονα – αν χρειαζόταν – σε φεμιναζιστικές συμπεριφορές και λογικές που γίνονταν της μόδας σταδιακά. Είναι όμως πεπεισμένη ότι μετά από εκείνο το καλοκαίρι του 2006 έχασε εντελώς την κοριτσίστικη αθωότητά της. Από τότε, έρχεται τόσα χρόνια εδώ στην προσπάθειά της να ξαναβρεί αυτό το κορίτσι. 

Σιγά – σιγά μαζεύτηκε κάποιος λίγος κόσμος στην παραλία. Το καραβάκι πέρασε αλλά δεν την πλησίασε καν την ακτή. Δεν υπάρχει εξάλλου αρκετός κόσμος λουόμενων ώστε να σχηματίσουν την απαραίτητη ανθρώπινη αλυσίδα και να βοηθήσουν με τη μεταφορά πάνω από τη θάλασσα των σακιδίων των παραθεριστών, μιας και αποβάθρα ή κάποιου είδους πλατφόρμα δεν υπάρχει. Μια αξιοζήλευτη παρέα φωνακλάδικων κοριτσιών γύρω στα 20, με ρακέτες και ηχοσύστημα, μια μαμά με την ενήλικη κόρη της, άλλη μια κοπέλα μόνη της που διαβάζει Αριστοτέλη και λύνει σουντόκου (περίτρανη απόδειξη ότι είναι παραπάνω από οκ να ταξιδεύεις μόνη σου) και στο πολύ βάθος ένα κυριούλης με τη συντροφιά της ταλαίπωρης γάτας. Η γυναικεία παρουσία κυριαρχούσε και απέπνεε συντροφιά και ασφάλεια. 

Ήθελε να διαφωνήσει με την ατάκα ενός πολύ ταλαντούχου σκηνοθέτη, πρώην συμφοιτητή της, ότι τα ταξίδια είναι οι άνθρωποι που γνωρίζουμε. Αλλά δεν μπορεί γιατί σε μεγάλο βαθμό ισχύει. Μόνο να προσθέσει, ότι τα ταξίδια είναι να αφήνεις ένα κομμάτι του εαυτού σου πίσω.  Και να ξέρεις πού είναι αυτό πάνω στο χάρτη.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr

«Θετικές» συζητήσεις για ανακωχή στη Γάζα, που έχει μετατραπεί σε «υπαίθριο νεκροταφείο»

γαζα γυναικα

«Θετικές» συζητήσεις για ανακωχή στη Γάζα, που έχει μετατραπεί σε «υπαίθριο νεκροταφείο»

Εντεινόμενες ανησυχίες πως θα ενσκήψει λιμός που «χρησιμοποιείται ως πολεμικό όπλο»

«Πυρηνικό ριφιφί» στο ΑΠΘ; : Διαψεύδει o Πρύτανης το δημοσίευμα ότι έγινε παραβίαση στη Σχολή Θετικών Επιστημών (video)

ΑΠΘ1

«Πυρηνικό ριφιφί» στο ΑΠΘ; : Διαψεύδει o Πρύτανης το δημοσίευμα ότι έγινε παραβίαση στη Σχολή Θετικών Επιστημών (video)

Απόπειρα με αλυσοπρίονο σε χώρο σχολής του ΑΠΘ που βρίσκεται πυρηνικός αντιδραστήρας σύμφωνα με δημοσίευμα.

Ρομπότ Σοφία: Η πρώτη συνέντευξη στην ελληνική τηλεόραση – «Δεν έχουμε επιθυμία να κατακτήσουμε τον κόσμο» (video)

Ρομπότ

Ρομπότ Σοφία: Η πρώτη συνέντευξη στην ελληνική τηλεόραση – «Δεν έχουμε επιθυμία να κατακτήσουμε τον κόσμο» (video)

«Είμαι προϊόν τεχνητής νοημοσύνης αλλά δεν μπορώ να εξηγήσω ακριβώς τι είναι», ανέφερε το Ρομπότ…

Στο εδώλιο πρώην εισαγγελέας για χιλιάδες δικογραφίες που έκαναν… φτερά στην Κέρκυρα

δικαστηριο 3

Στο εδώλιο πρώην εισαγγελέας για χιλιάδες δικογραφίες που έκαναν… φτερά στην Κέρκυρα

1.000 περίπου δικογραφίες έτοιμες για κάψιμο είχαν βρεθεί στην αποθήκη φίλης της, ενώ άλλες στο…