Μίλτος Σαχτούρης: Ο ποιητής του πάθους και της οδύνης

Τα θέματα του θανάτου, της απώλειας, της μνήμης, αλλά και της ελπίδας που βρίσκει χαραματιές να αναδύεται και να παρηγορεί, κυριαρχούν στο έργο του. Ποιητής του συμβολικού και του παράλογου, ξέφυγε από τις δοσμένες φόρμες και την υπερρεαλιστική γραφή και δημιούργησε το δικό του στυλ που τον καθιέρωσε ως έναν από τους πιο σημαντικούς μεταπολεμικούς ποιητές.

Πρωτοέγραψε ποίηση την άνοιξη του 1941, ωστόσο στην αρχή αντιμετωπίστηκε με καχυποψία και έλαβε κακές κριτικές από γνωστούς διανοούμενους της εποχής του. Η αξία του αναγνωρίστηκε αργότερα, τη δεκαετία του ’60. Το 1943 γνωρίστηκε με τον Οδυσσέα Ελύτη και τον Νίκο Εγγονόπουλο με τον οποίο τον συνέδεσε στενή φιλία.

Κατά τη διάρκεια της λογοτεχνικής του πορείας τιμήθηκε με τρία κρατικά βραβεία: Το 1956 με το Α΄ Βραβείο Νέοι Ευρωπαίοι Ποιητές από την ιταλική ραδιοφωνία και τηλεόραση για την συλλογή του «Όταν σας μιλώ», το 1962 με το Β΄ για τη συλλογή του «Τα Στίγματα» και το 1997 με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης για το έργο του «Εκτοπλάσματα».

Τὰ δῶρα

Σήμερα φόρεσα ἕνα

ζεστὸ κόκκινο αἷμα

σήμερα οἱ ἄνθρωποι μ᾿ ἀγαποῦν

μιὰ γυναίκα μοῦ χαμογέλασε

ἕνα κορίτσι μοῦ χάρισε ἕνα κοχύλι

ἕνα παιδὶ μοῦ χάρισε ἕνα σφυρί

Σήμερα γονατίζω στὸ πεζοδρόμιο

καρφώνω πάνω στὶς πλάκες

τὰ γυμνὰ ποδάρια τῶν περαστικῶν

εἶναι ὅλοι τους δακρυσμένοι

ὅμως κανεὶς δὲν τρομάζει