Μία σπονδή στο σκοτάδι

Oι εθνικές και -κυρίως- οι θρησκευτικές γιορτές είναι oι πιο θλιβερές μέρες του χρόνου, διότι έχουν τον τρόπο να βγάζουν στην επιφάνεια τον χειρότερο εαυτό του Έλληνα.

Δεν είναι, βέβαια, παράδοξο. Μιλάμε για έναν λαό που τείνει να μετατρέψει σε εθνικό σπορ την αμορφωσιά και όλα όσα αυτή συνεπάγεται: μισαλλοδοξία, οπισθοδρόμηση, πατριδοκαπηλεία, θρησκοληψία.

Ο πολίτης ακολουθεί τους πολιτικούς σε αυτόν τον δρόμο και οι πολιτικοί ακολουθούν τους πολίτες. Η αλυσίδα δεν πρόκειται να σπάσει εύκολα, από τη στιγμή μάλιστα που ο ισχυρότερος κρίκος της είναι η επίσημη Εκκλησία. Αυτή είναι που, συνήθως, χτυπάει το ντέφι.

Ωστόσο, ουδείς μας υποχρεώνει να ακολουθήσουμε τον ρυθμό της. Το πράττουμε όχι άκοντες, αλλά εκόντες.

Και ο κύκλος της εσωστρέφειας διαιωνίζεται. Δεν είναι η γνώση αυτή που ανακυκλώνεται στην Ελλάδα του 2020, ούτε η πρόοδος, αλλά το σκοτάδι. Το μισοσκόταδο, αν πρέπει να γίνω λίγο πιο επιεικής.

Μέσα σε λίγες ώρες, το Σάββατο, συσσωρεύτηκαν επιχειρήματα ικανά να υποστηρίξουν τα παραπάνω συμπεράσματα ενάντια σε οποιονδήποτε αντιρρησία:

– Η προεδρίνα της Δημοκρατίας, άνθρωπος γενικά ανοιχτόμυαλος και πάντως όχι αγράμματη θεούσα, ανασήκωσε τη μάσκα της μπροστά στην εικόνα της Παναγίας και φίλησε το καθαγιασμένο τζάμι, στο ίδιο σημείο όπου είχαν αφήσει τα σάλια τους -ανενόχλητοι- εκατοντάδες άλλοι πολίτες. Όλα αυτά, σε εποχή έξαρσης της φονικής πανδημίας. Η Κατερίνα Σακελλαροπούλου γίνεται σιγά σιγά Αικατερίνη.

– Ο πρωθυπουργός της χώρας στεκόταν αδρανής και παρακολουθούσε με σεπτό μειδίαμα ενόσω παπάδες δίχως μάσκα πρόσφεραν τη θεία μετάληψη στους πολίτες, χωρίς το παραμικρό μέτρο προφύλαξης από τον Covid-19. Πρόκειται για ποινικό αδίκημα και οπωσδήποτε για κατάφωρη παραβίαση του υγειονομικού πρωτοκόλλου. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης χάζευε καμαρωτός το θέαμα, παρέα με τον καταδικασμένο για διαφθορά ποινικολόγο Σάκη Κεχαγιόγλου.

– Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έκρινε σκόπιμο να ξεκινήσει το εορταστικό του μήνυμα με βαθιά θρησκευτικές αναφορές στην Παναγιά τη  Γιάτρισσα, τη Φαρμακολύτρα και δεν ξέρω τι άλλο. Ο Αλέξης Τσίπρας ίσως να είναι άθεος, αλλά σίγουρα δεν είναι κουτός. Ξέρει ότι απευθύνεται σε εκλογικό σώμα που έχει τη Μεγαλόχαρη κορώνα στο κεφάλι του. Πολλοί κανονικοί ψηφοφόροι του απέστρεψαν το βλέμμα μετά βδελυγμίας, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση.

Μέσα στην τούρλα, ο υπεράνω υποψίας αρχηγός της Εθνικής μπάσκετ στόλισε τη θεοσεβούμενη ανάρτησή του με τα αρχικά «Π, Θ, Ο», αδιαφορώντας για το χουντικό φορτίο του σλόγκαν «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια». Ο Γιώργος Πρίντεζης είναι ξηγημένο παλικάρι, αλλά αρνείται πεισματικά να πάρει αποστάσεις από τους φαιοχίτωνες που τον αποθεώνουν. Ίσως επειδή ταυτόχρονα τον χειροκροτούν μυριάδες ψηφοφόροι της σημερινής κυβέρνησης.

Θα έγραφα ότι φτάσαμε στα ναδίρ με τα παραπάνω καμώματα, αλλά η πείρα διδάσκει ότι πάντοτε υπάρχει και πιο κάτω. Ο πάτος του βαρελιού δεν έχει φανεί ακόμη, όσο και αν νιώθουμε να τον αγγίζουμε με τις πατούσες μας.

Ζούμε άλλωστε στη χώρα που κουκουλώνει τις ακαθαρσίες της με τη μέθοδο της εξαγοράς των μέσων ενημέρωσης και που καταπολεμά τον κορονοϊό με ασυναρτησίες και παραποιημένα στατιστικά. Το μυαλό μας έχει γίνει χυλός και καταπίνουμε τον σανό αμάσητο, χωρίς την παραμικρή διαμαρτυρία. Εκτός αν μας πειράξουν την Πίστη και την Ορθοδοξία.

Μπορεί οι μισοί Έλληνες να πιστεύουν ότι θα μας σώσει από τον αόρατο όλεθρο η Μεγαλόχαρη, μπορεί ένα μέρος του πληθυσμού να ονειρεύεται πολεμικούς θριάμβους απέναντι σε μία στρατιωτική υπερδύναμη ικανή να μας καταπιεί ζωντανούς, αλλά στην αληθινή ζωή δεν μας σώζουν ούτε εικονίτσες ούτε σημαιάκια ούτε σπονδές στον φανταστικό μας φίλο.

Δυστυχώς, ο Θεός δεν πρόκειται να βάλει το χέρι του, εάν δεν φροντίσουμε να προασπίσουμε εμείς την κοινωνία μας από τους ασύδοτους μεσαιωνιστές που τη λυμαίνονται. Ο Μεγαλοδύναμος μπορεί να ορά τα πάντα, αλλά έχει πιο σοβαρές δουλειές για να ασχοληθεί.

Όταν αφήσουμε κατά μέρος τις μεσαιωνικές προλήψεις και τους παγανισμούς και ξεχωρίσουμε την Εκκλησία από το κοσμικό κράτος, θα ξεφορτωθούμε το βαρίδι που μας κρατάει στάσιμους. Ίσως το χειρότερο απ’ όλα.

Η θεοκρατία δεν μπορεί να συμβαδίσει με την πρόοδο, αφού κάθε βήμα προς τα εμπρός συνοδεύεται από ένα μικρό άλμα προς τα πίσω. Ή και λιγότερο μικρό.