Μήπως είναι και ψυχολογικό το πράγμα;

Του Θανάση Καρτερού

Να ωρύεται ο αρχηγός της για την καταστροφή της χώρας και να απαιτεί εκλογές έξι μήνες μετά τις εκλογές. Να κραδαίνει τσουτσούνες το Ποτάμι του Φωτήλα στη Βουλή, για να καταδείξει πώς λυμαίνεται την Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ. Να λερώνει το καθηγητικό του λεξιλόγιο με λέξεις όπως αλητάμπουρας -όχι σκέτος αλήτης- ο Βενιζέλος, έμπλεος υποβρύχιας οργής. Να διαπράττει μηνύσεις και αγωγές ο Κουμουτσάκος. Να κηρύσσουν ομοθυμαδόν προστάτιδα της ανεξάρτητης Δικαιοσύνης την Τσατάνη. Να… Να… να.

Δεν είναι πλάκα. Έχουν πάθει πλάκα. Ένα κάτι που πολιτικό δεν το λες. Σε παράκρουση, όχι απλώς θεσμική, αλλά και πνευματική παραπέμπει. Και αντιπολιτευτικό δεν το λες το γενικευμένο σαμποτάζ – ποια οικονομία, ποια κοινωνική συνοχή, ποια δημοκρατική τάξη, όλα τα παίρνουν αμπάριζα. Γαία πυρί μιχθήτω. Στρατηγική καμένης γης και τα πάντα είναι κρέας για τα κανόνια τους. Άνθρωποι, αλήθειες, θεσμοί, ακόμα και γελοιογράφοι. Ο κομμουνιστής είναι ακίνδυνος μόνο όταν τον θάψεις, έλεγε μια επιγραφή σε στρατόπεδο επί χούντας. Ο αριστερός είναι ακίνδυνος μόνο όταν τον λασπώσεις, λέει το ριμέικ της στις σημερινές συνθήκες.

Ας αφήσουμε τι κερδίζουν τα κόμματα της τάξης, όταν ατακτούν και τα κόμματα του ήθους όταν ασχημονούν. Τσουτσούνες έδωκαν, αντιστοίχως θα αμειφθούν. Αλλά τι τους έπιασε; Γιατί μπήκαν χωρίς περίσκεψη στον δρόμο της ακραίας υπονόμευσης; Τους έπιασε από τον λαιμό η διαπλοκή θα πεις, η οποία σφόδρα ταράχτηκε με τα τελευταία, και εντέλλεται πόλεμο μέχρις εσχάτων. Σωστό. Έχουν και τα ταξικά τους αντανακλαστικά. Πάλι σωστό. Σκεφτείτε όμως και κάτι άλλο. Μήπως το μένος είναι και καρπός απογοήτευσης; Μήπως το είχαν σίγουρο ότι τα κωλόπαιδα δεν θα αντέξουν – νέα κι άμαθα, κι ονειροπαρμένα; Κι αυτά αντέχουν γκρεμίζοντας πόθους και προσδοκίες. Και βγάζουν και γλώσσα ότι έχουν σκοπό να μείνουν μερικές τετραετίες.

Μήπως δηλαδή είναι και ψυχολογικό το πράγμα. Αυτά κατσικώθηκαν στο Μαξίμου και στα υπουργεία, κι αυτοί στην ανεργία. Αυτά κυνηγούν τον Ψυχάρη, κι αυτοί δεν μπορούν να του κάνουν μια χάρη. Αυτά, γενικώς, με τις τσουτσούνες, κι αυτοί με τις μουτσούνες. Δεν είναι ένα κίνητρο αυτό –μαζί με τα άλλα, εννοείται- για ολοκληρωτικό πόλεμο; Ας καταθέσουν οι ειδικοί τη γνώμη τους. Δείτε όμως και κάτι πολύ πολιτικό: Με τέτοια αναμαλλιασμένη αντιπολίτευση ο ΣΥΡΙΖΑ παίζει μόνος του στο γήπεδο της λογικής. Πράγμα για το οποίο οφείλει να ευχαριστήσει τους ωρυόμενους. Προσέχοντας ωστόσο μην παραγίνει λογικός στην αγκαλιά της εξουσίας. Έχουμε κι εμείς τα ψυχολογικά μας…

Πηγή: avgi.gr

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr