"Μέχρι να σκεφτούν οι λογικοί…

…τον έχουν περάσει τον καιρό τους οι τρελοί».

της Βίβιαν Μαργέλλου

Το 2008, έτος περίεργο για μέτρα προ κρίσης, προ υποψίας κρίσης πλην υποψιασμένων, η πλειοψηφία των εργαζομένων και τα μέσα, βλέπουν τότε με μισό μάτι την ψήφιση ενός, εκ των υστέρων, ήπιου ασφαλιστικού νόμου. Ουκ έστιν αριθμός έκτοτε.
Μάλιστα για παράδειγμα, οι υπάλληλοι της Τράπεζας της Ελλάδος, με τις προτεσταντικού τύπου ευλογίες του υπουργείου
Οικονομίας, διατηρούν προνόμια. Ηταν τυχαίο.. αλλά μιά χαρά για αυτή την ΑΕ. (Η ΤτΕ ιδρύθηκε το 1927 βάσει ενός Παραρτήματος του Πρωτοκόλλου της Γενεύης και έχει συσταθεί με τη μορφή ανωνύμου εταιρίας). Με τον πρωτότυπο θεσμικό χαρακτήρα της υπηρεσιακής κατάστασης του προσωπικού, της εν λόγω ΑΕ, θα μπορούσαν κάλλιστα οι υπάλληλοι ενός ελληνικού οίκου μόδας, να ενταχθούν στο ενιαίο μισθολόγιο, γιατί όχι και στο βαθμολόγιο του 4024!

Άναυδος ο εργαζόμενος 2008, σχεδόν βέβαια άνεργος σήμερα, παρακολουθούσε μεταξύ των 55 επιδομάτων και άλλων παροχών, το επίδομα «δυσμενούς υπηρεσιακής εξέλιξης» στους υπαλλήλους της ΤτΕ. Αυτό που ενδιαφέρει είναι η υπηρεσιακή αιτιολόγηση: Επειδή, λοιπόν, οι αντίστοιχοι συνάδελφοί τους σε κρατικές και ιδιωτικές τράπεζες τοποθετούνται συντομότερα διευθυντές(!). Άλαλα τα χείλη..

Το πρώτο crash test μεταξύ «ρετιρέ» και οι «άλλοι», δεν υποψίασε σοβαρά. Εντός και εκτός δημόσιας διοίκησης. Κακώς κάκιστα, προφανώς. Και γενικότερα θα παραδεχθεί κανείς, μιλώντας ειλικρινά με τον εαυτό του, ότι νόμοι, διατάξεις, τροπολογίες, ρυθμίσεις, εγκύκλιοι, περνούσαν σχετικά απαρατήρητοι. Ο καιρός των «τρελών» είχε λιακάδα και χουζούρι.

Οι λογικοί από την άλλη δεν είχαν βήμα. Μάλλον δεν είχαν ανάγκη για βήμα λόγω μικρού ακροατηρίου. Οι λογικοί τω καιρω εκείνω στην Βηθλεέμ- αρχαία ιστορία για τους 5χρονους, στους οποίους όμως σήμερα λογοδοτούν τα «τρελά» σαίνια της διοίκησης – έκρουαν μόνο τον πιθανό κίνδυνο του δημοσιονομικού εκτροχιασμού. Τον ηθικό τον απέφευγαν. Μεταξύ μας…αν κουνιόταν φύλο, το πειθαρχικό αγκαλιά!

Έχει κανείς ΙΔΕΑ, ιδιώτης ή πολιτικός, με ποιά εμμονική νοοτροπία αντιμετωπιζόταν ο υπάλληλος από την υποτιθέμενη ελεγκτική διαδικασία των άχραντων συμβουλίων; Έχει. Ο υπάλληλος. Ο ένας στους δύο που έχει βρεθεί αντιμέτωπος με κομματικές machine τύπου κυρα- Μαγδάλω και κυρ- Μήτσο (sorry για τα ονόματα, μόνο) έχει στον υπηρεσιακό του φάκελο τις αποδείξεις. Ποινές «πάρε να χεις». Δια πάσαν νόσον και κυρίως δι’ ασήμαντον αφορμήν.

Και οι «τρελοί» περνούσαν τον καιρό τους, έτσι όμως, στις υπηρεσίες, ηγούμενοι ευθυνών που ωστόσο μετέφεραν στους υπόλογους υπάλληλους. Και αρκετοί υπάλληλοι αναμασούσαν καθημερινά τις αδικίες, τύπου ΤτΕ, μισθολογικές και βαθμολογικές, πολύ περισσότερο μεταξύ top και bottom υπουργείων και υπηρεσιών. Το top five και οι αδικίες κρατούσαν όμηρους, με το όνειρο της μετάταξης. Και με τον ίδιο τρόπο που ένα φάρμακο έχει πάντα πιθανές παρενέργειες, συναντά
κανείς ακόμη και σήμερα, ευτυχώς λίγους πλέον, νοσταλγούς. Ακόμη και των «τρελών». Σύνδρομο της Στοκχόλμης.

Η ελληνική δημόσια διοίκηση έχει από όλα. Όπως όλοι οι χώροι άλλωστε. Αυτοί που δεν προβάλλονται είναι οι ακούραστοι εργάτες και οι γνώστες. Όπως σε όλους τους χώρους άλλωστε. Το τσουβάλιασμα ωστόσο, έκανε τον κύκλο του. Με κάποια επιτυχία δεν λέω. Προβλέψιμη. Τώρα όμως στα απρόβλεπτα δύσκολα, λάστιχο αξίες δεν υπάρχουν. Μιά σε διώχνω μιά σε θέλω. Ολίγον ιδέες δεν γίνεται. Φύγε εσύ, έλα εσύ. Ακόμη και οι αδικίες έχασαν την αίγλη τους. Η μοναδικότητα της ελληνικής ιδιότυπης λειτουργίας της διοίκησης κρατάει την μηχανή αναμένη και ας μην το δέχονται κάποιοι, που επιχειρούν τσάτρα πάτρα ιδιότυπους εξορθολογισμούς. Και σε τι διαφέρουν αυτοί και ο πρόχειρος σχεδιασμός τους με την παρούσα λειτουργία;

Σε μία νορμάλ χώρα οι αλλαγές σε αυτό το πολυεπίπεδο, λειτουργίας υπηρεσιών και ανθρώπινου δυναμικού, διαρκούν από χρόνια μέχρι δεκαετίες. Αρχής γενομένης από την κεντρική ιδέα. Με πιλότους και επαληθεύσεις. Φυσική κατάληξη, η αλλαγή. Η δική μας μετρά λίγους μήνες σε επιτροπές, απούσης της ιδέας, παρούσης μίας κεντρικής εξωθεσμικής πίεσης. Φύγε τους! Φυσική κατάληξη, η διάλυση.