Με τους αγανακτισμένους στο Σύνταγμα -σκέψεις και φωτογραφίες από το blog Aformi

Η εκτίμηση μου για τον πλήθος που μαζεύτηκε (στην κορύφωσή του) είναι ότι ήταν πάνω από 30.000 άτομα.

Κάποιες σκέψεις τώρα ως προς το ίδιο το γεγονός -μιας και τόσο στην Αριστερά όσο και στον αντιεξουσιαστικό χώρο υπάρχουν αρκετοί που αντιμετωπίζουν αυτού του είδους τις κινητοποιήσεις με καχυποψία (τουλάχιστον…).

Κάποιοι (με υπερβολικό τρόπο) επικεντρώθηκαν σε κάποιες ελληνικές σημαίες που υπήρχαν στην συγκέντρωση ή στον εθνικό ύμνο που ακούστηκε. Επιπλέον πράγματι ορισμένοι από τους διαδηλωτές εξέφρασαν τη δυσαρέσκειά τους προς τους συνδικαλιστές της ΔΕΗ που εμφανίστηκαν με πανό και σημαίες του σωματείου τους.

Κατ’ αρχήν, η παρουσία φασιστικών ομάδων δεν ήταν ορατή στη συγκέντρωση. Προφανώς θα υπήρχαν, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν έδιναν ορατό στίγμα και δεν καθόρισαν την συγκέντρωση, σε αντίθεση με την Αριστερά -ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής- που ήσαν εμφανώς ένα μεγάλο κομμάτι των διαδηλωτών.

Ο εθνικός ύμνος δεν ακούστηκε μαζικά. Οι προσπάθειες να γίνει αυτό έγινε από το κομμάτι των διαδηλωτών που ήταν οργανωμένο γύρω από τη Σπίθα και που συμπαρέσυρε και ένα κομμάτι της πατριωτικής Αριστεράς (που στην Ελλάδα, δυστυχώς, αποτελεί ίσως και την πλειοψηφία της Αριστεράς). Ωστόσο σε καμιά περίπτωση δεν υπήρξε μαζική ανταπόκριση από τον κόσμο. Αντίθετα ακούστηκε (στον ίδιο βαθμό τουλάχιστον) το «η εθνική ενότητα είναι μια παγίδα, οι προλετάριοι δεν έχουνε πατρίδα». Και ασφαλώς ο εθνικός ύμνος δεν είχε το… σουξέ του «μπάτσοι, ρουφιάνοι δημοσιογράφοι» που δονούσε την ατμόσφαιρα αρκετές φορές με μούντζες προς την ταράτσα της Μεγάλης Βρετανίας όπου υπήρχαν δημοσιογράφοι και καμεραμάν.

Ως προς το υποτιθέμενο «γιουχάισμα των εργαζόμενων της ΔΕΗ». Ναι, ακούστηκαν κάποιες φωνές αποδοκιμασίας. Ωστόσο, άλλες τόσες ήταν και οι φωνές υπέρ των διαδηλωτών, με τη μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου να δέχεται την παρουσία των διαδηλωτών.

Θεωρώ ότι οι αντιδράσεις του κόσμου καθοριζόταν και από τη σύνθεση όσων μαζεύτηκαν χτες στο Σύνταγμα. Ένα μεγάλο κομμάτι του ήταν η «χαμένη γενιά» της ανεργίας και των 500 ευρώ (πλέον…). Ένα άλλο κομμάτι (έχω την αίσθηση…) ήταν εργαζόμενοι γραφείου που σήμερα και αυτό το κομμάτι είναι άγρια χτυπημένο (απλήρωτες υπερωρίες, ανεργία). Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου που μαζεύτηκε στο Σύνταγμα δεν είναι οργανωμένο ούτε σε κόμματα και οργανώσεις ούτε σε συνδικάτα. Έχει καχυποψία, όχι μόνο προς τα κόμματα, αλλά και προς τους συνδικαλιστές γραφειοκράτες που πλέον οι περισσότεροι εργαζόμενοι τους θεωρούν είτε ανίκανους είτε ξεπουλημένους. Αυτός ήταν ο πυρήνας των αντιδράσεων προς τη ΔΕΗ και όχι κάποιοι φασίστες ή «απολίτικοι».

Η συγκέντρωση τόσου μεγάλου πλήθους χτες χωρίς να τους καλέσει καμιά πολιτική δύναμη δείχνει ότι το κύμα που ξέσπασε από τον αραβικό κόσμο και που έφτασε ως την Ευρώπη αρχής γεννωμένης από την Ισπανία έφτασε και στην Ελλάδα. Πράγμα που αποδεικνύει ότι παρά τα ξεπουλήματα, παρά την ανικανότητα της Αριστεράς να εκφράσει δυναμικά την αγανάκτηση του κόσμου, η διάθεση για αντίσταση υπάρχει και ζητάει δυνατότητα έκφρασης. Θα τελειώσω αυτή τη δημοσίευση επαναλαμβάνοντας ότι η Αριστερά ήταν το πιο ορατό κομμάτι χτες των διαδηλωτών. Είναι καθήκον της Αριστεράς, καθήκον όλων μας, να παρέμβουμε σε αυτό το κίνημα, σε αυτή τη διάθεση του κόσμου για αντίσταση και αγώνα και να της δώσουμε αριστερή κατεύθυνση και προοπτική. Αν δεν το κάνουμε εμείς, η Αριστερά, θα το κάνουν άλλες πολιτικές δυνάμεις και θα προσθέσουμε άλλη μια χαμένη ευκαιρία στο ενεργητικό μας…
Άγγελος Κ
http://www.aformi.gr