Λαμπρή με μαύρα και χρυσά αυγά

Tα κάρβουνα άναψαν και έσβησαν, η σούβλα ολοκλήρωσε τις γυροβολιές της, ο οβελίας χωνεύτηκε, η ευωδιά από τα κεριά ξεθύμανε, τα τελευταία βαρελότα ξεκούφαναν τα δύσμοιρα αδέσποτα, η πένθιμη κατάνυξη ξεχάστηκε, η πανανθρώπινη αγάπη αρχειοθετήθηκε μέχρι την επόμενη Λαμπρή, ο νεοέλληνας επέστρεψε στη βάση του για να συνεχίσει απτόητος τις πατροπαράδοτες χριστοπαναγίες, αλλά η απορία που μας βασανίζει στην πραγματική ζωή παραμένει άσβεστη. Πόσα χρόνια σερί θα αντέξουμε να ζούμε το χειρότερο Πάσχα της ζωής μας;

Συμπληρώστε το νούμερο της αρεσκείας σας, αλλά ξεκινήστε οπωσδήποτε από το πέντε -τα χρόνια της εφιαλτικής πενταετίας Μητσοτάκη με τη διάλυση του κοινωνικού ιστού και την ασύλληπτη ακρίβεια- και τραβήξτε προς τα πίσω, για να περιλάβετε στην εξίσωση τον καιρό της χρεοκοπίας, των μνημονίων, των αγωνιωδών Γιούρογκρουπ, της εθνικής μαυρίλας. Και ακόμη πιο πίσω, της αλόγιστης κραιπάλης, της ασύδοτης ρεμούλας, των ντοπαρισμένων οραμάτων, των χρυσών κουταλιών, του πλιάτσικου, του χρηματιστηρίου, του απόλυτου αμοραλισμού.

Ας σταματήσουμε το μέτρημα και ας ομολογήσουμε ότι κάθε φέτος είναι και χειρότερα. Δυσκολεύομαι να θυμηθώ τέτοια επέλαση της αμορφωσιάς, του σκοταδισμού και της αδιαφορίας. Ο νεοέλληνας ανέχεται να του σκοτώνουν και να του σοδομίζουν τα παιδιά, επιβραβεύει με την ψήφο του τους φονιάδες και τους βιαστές, δεν κάνει το παραμικρό για να προστατεύσει τη ζωή του που διαλύεται, αλλά παρεξηγιέται όταν του θίγεις τον φανταστικό φίλο που γεννιέται από παρθένα γονιμοποιημένη με κρίνο και ανασταίνεται εκ νεκρών στους ουρανούς.

Η θρησκεία και η πατρίδα γίνονται όπιο που δηλητηριάζει τον οργανισμό μας λες και ξαναζούμε μέρες του ’87, η δε νεοελληνική οικογένεια ακροβατεί μεταξύ κακοποιημένων γυναικών, νταήδων συζύγων που μοιράζουν κλωτσιές, αιμομικτικού καθωσπρεπισμού και θεοσεβούμενων γονιών που προσεύχονται στον αη-Γιώργη μη τυχόν και βγει ο γιος τους π**στης σαν τον Κασσελάκη.

Και ποιον άλλον να ακούσουν, αν όχι τον δεσπότη και τον πνευματικό; Αυτοί είναι το κράτος εν κράτει, αυτούς πληρώνουμε με το υστέρημά μας, από αυτούς λαμβάνουμε το αναμμένο με μπικ άγιο φως, τα δικά τους -ενίοτε βρώμικα- χέρια προσκυνάμε στις εκκλησιές τη Μεγάλη Εβδομάδα.

Δίπλα τους και δίπλα μας, καμαρώνει μέσα στο σινιέ κοστούμι του ο ανέμελος επί γης μεσσίας με το χαμόγελο του αναίσθητου που γελάει μπροστά στον εσταυρωμένο επειδή του το επιτρέπει το σαραντατακατό, ο αδιευκρίνιστος που είναι εκτός φυλακής για αδιευκρίνιστο λόγο και δοξολογεί το θεό του κοιμώμενου ψηφοφόρου και η δεύτερη κυρία, μεταμφιεσμένη πότε σε καμπαναριό και πότε σε Χάιντι, πάντοτε δεύτερη. Σκέτη θλίψη.

Ο Στέφανος Κασσελάκης ήταν ο νικητής του Πάσχα, διότι απέφυγε τις ταλιμπανικές γελοιότητες στις εκκλησιές, δεν χτύπησε κανέναν περαστικό κατακέφαλα με τον μπότη που εκτόξευσε, ανάγκασε εκείνον τον ομοφοβικό μητροπολίτη της Κέρκυρας σε ιερή αναδίπλωση («γεια σου λεβέντη μου»), πόζαρε ακομπλεξάριστος δίπλα στον σύντροφό του και, πάνω απ’ όλα, ξεστόμισε την ωραιότερη ατάκα που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια από εκπρόσωπο της πολιτικής σκηνής.

«Κάνε μου μια χάρη. Μην ξαναφιλήσεις ποτέ χέρι πολιτικού», συμβούλευσε έναν πολίτη, μέσα στην τούρλα των εκδηλώσεων λατρείας. Δεν ξέρω αν ο Κασσελάκης σας φαίνεται υπερβολικά κεντρώος ή λάιτ ή θείος από το Αμέρικα ή απολιτίκ ή αλεξιπτωτιστής, αντιλαμβάνομαι όμως ότι κερδίζει πόντους και υποψιάζομαι ότι θα πάει ανέλπιστα καλά στις κάλπες, τηρουμένων των αναλογιών.

Ποιος πιστεύει πια ότι ο ΣυΡιζΑ θα είναι …τρίτο κόμμα στις ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου πίσω από το ΠαΣοΚ του νερόβραστου Ανδρουλάκη; Ή ότι θα δει τις πλάτες της αφόρτιστης κυρίας με το λευκό μπλουζάκι Μετάλλικα; Είτε μας αρέσει είτε όχι, ο Κασσελάκης αφήνει και ένα κοινωνικό αποτύπωμα πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα και πολύτιμο στην εποχή της συλλογικής αποχαύνωσης. Ειδικά όταν αντίπαλο δέος είναι η τριτοκοσμική δεξιά της μαύρης οπισθοδρόμησης και των καμουφλαρισμένων φαιοχιτώνων.

Εξυπακούεται ότι το βράδυ της Ανάστασης αυτός ο Νεκτάριος υποτροπίασε και ξαναβρήκε τον εαυτό του, αφού ξέρει ότι ουδείς θα του ζητήσει εξηγήσεις για τα ομοφοβικά παραληρήματα και τις αθλιότητες. «Ντροπή σου», του φώναξαν κάποιοι, πάνω που η χριστιανική αγάπη ξεχείλιζε από τα γένια του. Ο Κασσελάκης επέλεξε να τον αγνοήσει και πολύ καλά έκανε. Πολλοί, άλλωστε, θα συμφωνούσαν σιωπηρά με τον παπά. Όταν ο εναγκαλισμός με το ράσο είναι επίσημη γραμμή της ελληνικής Πολιτείας, με την αγαστή ευλογία του χριστεπώνυμου πλήθους, κάθε αντίσταση είναι μάταιη.

«Θα σπάσουμε αυγά», υπόσχεται ο ισχυρός ανήρ του ΣυΡιζΑ. Ναι, αλλά θα τα πάρει ποτέ στα χέρια του τα αυγά; Πόσοι από τους ακοίμητους νεοέλληνες που σταυροκοπιούνται και φτύνουν στον κόρφο τους εκεί έξω θα ψηφίζουν έναν «ντιγκιντάνγκα», ακόμα και αν είναι -που είναι- έτη φωτός καλύτερος από την εναλλακτική λύση;

Αυτοί που τον εξέλεξαν πρόεδρο του ΣυΡιζΑ απέδειξαν ότι υπάρχουν ακόμη πυρήνες προοδευτικής σκέψης στην κοινωνία, αλλά μετακινηθείτε λίγο δεξιότερα και θα βρεθείτε εγκλωβισμένοι ανάμεσα στον κυρ Παντελή, την κυρα Κατίνα και τα παιδιά τους. Και τον πνευματικό τους. Αν πάτε ακόμη παραπέρα, θα συναντήσετε και τον Μιχαλολιάκο, που πλέον κυκλοφορεί αδέσποτος. Δεν έχει μόνο κόκκινα και μαύρα αυγά το φετινό Πάσχα, έχει και χρυσά.

Ελπίζω, αλλά δεν το πιστεύω, ότι του χρόνου θα είμαστε όλοι λίγο καλύτερα. Να αγαπάμε, μολαταύτα. Να δείχνουμε κατανόηση και να συγχωρούμε. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Σας αφήνω με ένα χάδι και μία τρυφερή σκέψη προς όσους πέρασαν τις άγιες μέρες μόνοι, ιδίως τους ηλικιωμένους και τους απόκληρους. Αυτούς που δεν έφαγαν αρνί και που έμειναν με το αυγό ατσούγκριστο. Ναι, και στις χαροκαμένες οικογένειες των Τεμπών, που δεν θα ξαναγιορτάσουν ποτέ.