Ιδεολογία και τα «γιώτα» της ζωής

Η ιδεολογία είναι η οργανωμένη συλλογή ιδεών, μια «επιστήμη» ιδεών, η οποία καθορίζει ένα συνολικό όραμα, έναν τρόπο του νοείν για τα πράγματα, μια κοινή λογική και μια «φιλοσοφία» ιδανικής ζωής. Με άλλα λόγια θα λέγαμε, ότι λειτουργεί σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο σαν μια γενική κοσμοθεωρία. Συνεπώς, το σύνολο των ιδεών προσδιορίζει μια συνολική άποψη ενός ατόμου ή μιας κοινωνίας για τη ζωή και αποτελεί εκείνη τη θεωρία και οπτική που έχουμε για τον κόσμο. Φυσικά, αυτό σε πραγματιστικό επίπεδο εμφανίζεται κυρίως στις πολιτικές πεποιθήσεις ή τάσεις των ανθρώπων για τον τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας. Η δυσκολία προσέγγισης της καθολικότητας των ιδεολογιών έγκειται στο γεγονός, ότι περιλαμβάνουν αρκετές αφηρημένες έννοιες ως προς την εφαρμογή τους στον πραγματικό κόσμο. Αυτό όμως δεν αποτελεί εμπόδιο για έναν άνθρωπο, να ζει και να κινείται σε μια κοινωνία, έχοντας υιοθετήσει μια συγκεκριμένη ιδεολογία ως γνώμονα και ως οδηγό ζωής.

Το οντολογικό περιεχόμενο ουσιαστικά καθορίζει και την καθολικότητα μιας ιδεολογίας. Έτσι η κοινωνία ασπάζεται μια ιδεολογία, η οποία αποτελεί την «κοινή γνώμη» της, την «κοινή λογική» της και μάλιστα είναι η βάση της, ανεξάρτητα αν είναι αόρατη από πολλά μέλη μιας κοινωνίας. Αυτή είναι μια μεταφυσική της έννοιας της ιδεολογίας, όπου το «κοινωνικό Είναι», λόγω των ιδεών, συνθέτει το πολιτικό υποκείμενο και έτσι επιδιώκουμε να ζούμε με αρμονία μέσα σε έναν πολιτισμό. Ο πολιτισμός αυτός, ειρήσθω εν παρόδω, συναντά μια άλλη μεταφυσική, αριστοτελική αυτή τη φορά, που ρυθμίζεται από την «κίνηση», δηλαδή τη συνεχή εξέλιξη, ώστε να επιβιώνει ο κάθε πολιτισμός (ή όταν σταματά να εκφυλίζεται και να καταστρέφεται).

Ο λόγος εδώ βέβαια γίνεται για την επικρατέστερη ή την «ουδέτερη» θεωρία, η οποία λειτουργεί πολιτισμικά και δύσκολα επιδέχεται αμφισβήτησης. Υπάρχουν όμως και ιδεολογίες, που εμφανίζονται μέσα στις κοινωνίες, διαφέρουν από την «ουδέτερη» και ονομάζονται ριζοσπαστικές. Αυτές μπορεί να υιοθετηθούν από άτομα, κοινωνικά σύνολα ή ευρύτερες κοινωνίες ανάλογα με το περιεχόμενο του πραγματικού τους οράματος. Αυτό είναι πολύ κοντά στην έννοια της φαινομενικής ιδεολογικής ουδετερότητας, για την οποία μίλησε ο Γάλλος φιλόσοφος Michel Foucault. Γι’ αυτό και η ιδεολογία διαφέρει από την φιλοσοφία. Διότι, ενώ η φιλοσοφία είναι ένας τρόπος ζωής του ανθρώπου, η ιδεολογία είναι ένας ιδανικός τρόπος ζωής ολόκληρης της κοινωνίας. Η ιδεολογία επομένως προσδίδει ένα όραμα στο άτομο και τις κοινωνίες καθορίζοντας την «κοινή σκέψη» για θέματα που αφορούν την κοινωνία σε θεωρητικό αλλά και πρακτικό επίπεδο. Η βασική δυσκολία του ατόμου είναι ο βαθμός της συνέπειας λόγων και πράξεων ως προς την ιδεολογία που πρεσβεύουν. Το μέγεθος της εσωτερικής ευπρέπειας, επομένως, καθορίζει φιλοσοφικά, θεωρητικά και πρακτικά την αξιοπιστία του υποκειμένου, που ασπάζεται μια ιδεολογία ή οραματίζεται την κοινωνία. Έτσι κάποιες στιγμές η ζωή θα τα φέρει, ώστε το ιδεολογικό όν να αναγκαστεί να υπερασπιστεί το σύνολο των ιδεών του αλλά και την ίδια την κοινωνία (του).

Το περιστατικό με τον λιπόθυμο χρυσαυγίτη, ο οποίος θα απολογούνταν στο δικαστήριο και το οποίο προξένησε «ψυχική αναταραχή» στους άλλους βουκεφάλες της Χρυσής Αυγής, μας θύμισε την περίπτωση του Μπούκουρα, που μουτζόκλαιγε στη Βουλή σαν το τρομαγμένο κοριτσάκι ή του Μπαρμπαρούση που κρυβόταν από δειλία και λιγοψυχία. Αυτοί οι άνανδροι που με θράσος, αλαζονεία και έπαρση αναποδογύριζαν πάγκους, κυνηγούσαν και μαχαίρωναν ανυπεράσπιστους και φοβισμένους μετανάστες, τώρα μπροστά στο δικαστήριο δειλιάζουν, λιποθυμάνε και πέφτουν ένας ένας σαν τα κοτόπουλα.

Ο Ελληνικός λαός αυτούς τους δειλούς τους γνώριζε πάντα. Ο Ελληνικός λαός όμως δεν πρέπει να ξεχνά και ποιος τους έβγαλε από τα λαγούμια τους, ποιος τους άφησε ελεύθερους, να λερώνουν με την παρουσία τους την κοινωνία, να χτυπούν γυναίκες και να μαχαιρώνουν τα παιδιά του λαού. Αυτοί ήταν άνθρωποι και κόμματα που δεν είχαν καμιά ιδεολογία και καμία ευπρέπεια εσωτερική ή εξωτερική. Η ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά, το ΠΑΣΟΚ του Βαγγέλη Βενιζέλου και το ΛΑ.Ο.Σ του Γιώργου Καρατζαφέρη μαζί με δημοσιογράφους και ΜΜΕ (MEGA, ANT1, ΣΚΑΙ, ΣΤΑΡ) θα μείνουν στην ιστορία όχι μόνο ως υπεύθυνοι της χρεωκοπίας της χώρας και της εξαθλίωσης του λαού αλλά κυρίως ως οι εκπρόσωποι της πιο βρώμικης περιόδου της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, κυρίως λόγω Χρυσής Αυγής.

Οι περισσότεροι από αυτούς τώρα, έμμεσα ή άμεσα, έχουν πλήρως ευθυγραμμιστεί και ενσωματωθεί στη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη, έχοντας βρει στο πρόσωπό του τον πλέον κατάλληλο αρχηγό. Τόσο ο Κυριάκος Μητσοτάκης όσο και ο προκάτοχός του μπορούν μόνο να ταυτίσουν τον όρο ιδεολογία με την αριστερά. Η αλήθεια είναι ότι η δεξιά δεν είχε ποτέ ιδεολογία. Κραυγές πατριωτισμού, προάσπισης της θρησκείας και των εθνικών συμβόλων και παραδόσεων δεν είναι ιδεολογία αλλά ένα αμάλγαμα λαϊκισμού και (νεο)φιλελευθερισμού, που απευθύνεται στα συντηρητικά κατώτερα ένστικτα και είναι άκρως υποκριτικά. Ουδέποτε απέδειξαν, ότι είναι πραγματικοί πατριώτες και πραγματικοί χριστιανοί, ή ότι ενδιαφέρονται για τα σύμβολα και τις παραδόσεις του λαού. Αντιθέτως, είναι αντικοινωνικοί φαφλατάδες, οι οποίοι αρθρώνουν κούφια λόγια χωρίς περιεχόμενο και πάντα μα πάντα μιλούν και πράττουν εκ του ασφαλούς.

Το πόσο θρασύδειλοι είναι το βίωσα στην πράξη κατά τη διάρκεια της θητείας μου στο στρατό, ο οποίος σημειωτέων κατέχει ειδική θέση στη δήθεν «ιδεολογία» τους. Στην αρχή λοιπόν της θητείας και όσο ήμασταν στον Αυλώνα υπήρχε ένας συνάδελφος, ο οποίος εκτός της ιδιότητάς του ως μέλος της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, ήταν και τρανός «πατριώτης», που έτρωγε Τούρκους και Αλβανούς για πρωινό. Πριν καλά καλά καταλάβουμε, πού βρισκόμασταν, ο δαπίτης συνάδερφος, με χουντικά επιχειρήματα περί οικονομίας, παιδείας, ασφάλειας, έθνους, παραδόσεων κτλ., ένιωθε τρομερή περηφάνεια για το γεγονός, ότι υπηρετεί τη «μαμά πατρίδα». Όταν μετά την εκπαίδευση έπρεπε να μεταφερθούμε σε μονάδες σε όλες τις μεριές της μεθορίου, ο πατριώτης δαπίτης άρχισε να αγχώνεται.

Μόλις μας γνωστοποιήθηκε το μέρος που θα μας φιλοξενούσε για τους επόμενους μήνες, είδαμε τον «πατριώτη» που τρώει Αλβανούς και Τούρκους για πρωινό να ασπρίζει επικίνδυνα. Ξέχασε και την πατρίδα και την εθνική ιδέα, έχασε την μπάλα και… πήρε τηλέφωνο τον πατέρα του, να μεσολαβήσει, για να μεταφερθεί στο κέντρο της πόλης από όπου καταγόταν. Ο πατριώτης συνάδελφος είχε χάσει τον ύπνο του από την αγωνία. Τη μέρα της αναχώρησής μας από τον Αυλώνα, όταν όλοι αρχίσαμε να μπαίνουμε στα λεωφορεία, ακούστηκε από έναν αξιωματικό το όνομα του πατριώτη, ο οποίος ήταν σε κατάσταση σχεδόν λιποθυμίας, να τον διατάζει να παραμείνει στο προαύλιο, γιατί είχαν υπάρξει αλλαγές. Ο δύστυχος βρέθηκε να έχει περίεργα συναισθήματα. Από τη μία ένιωσε ανακούφιση, γιατί ο πατέρας του τελικά τα κατάφερε, συνάμα όμως έπρεπε να ανεχθεί ένα ανελέητο γιουχάισμα από τους συναδέλφους του.

Εν συντομία, η ζωή του στρατού διδάσκει στην πράξη, ότι μόνο αναρχικοί,κομμουνιστές και γενικά αριστεροί ξέρουν το λόγο για τον οποίο βρίσκονταν εκεί, αν και κακά τα ψέματα, κανένας από εμάς δεν θέλει να υπηρετεί ένα ΝΑΤΟικό στρατό. Ο στρατός ενώ είναι δημιούργημα του λαού στοχεύοντας στην προάσπιση της ασφάλειας της κοινωνίας, όσοι δεν διαθέτουν καμία ιδεολογία, σχεδόν αδιαφορούν ή χαίρονται, που έχει καταντήσει να είναι η security των εφοπλιστών και του παγκόσμιου κεφαλαίου. Σε κάθε περίπτωση η ιδρυματοποιημένη ζωή του στρατού διδάσκει, ότι άτομα με ιδεολογία μπορούν να υπερασπιστούν τις ιδέες και τις αξίες μιας κοινωνίας.

Ο Νίκος Μπελογιάννης, ο Νίκος Καλούμενος, ο Ηλίας Αργυριάδης και ο Δημήτρης Μπάτσης, αντιμετώπισαν το εκτελεστικό απόσπασμα με χαμόγελα ανδρείας, όπως και οι τόσοι κομμουνιστές που αγωνίστηκαν για την ιδεολογία τους και την πατρίδα. Οι χρυσαυγίτες και οι Νεοδημοκράτες από την άλλη, απλά θα λιποθυμούν ή θα λακίζουν ακόμη και μπροστά σε εντελώς ανώδυνες και ακίνδυνες καταστάσεις. Η ιστορία μας διδάσκει, ότι η ιδεολογία προάγει την αλληλεγγύη της κοινής συνύπαρξης και το θάρρος μπροστά σε κάθε δυσκολία της ζωής. Η αριστερά και το κομμουνιστικό κίνημα μπορούν να μιλούν για αλληλεγγύη διακρίνοντας την αλήθεια και την πραγματική ουσία. Οι υπόλοιποι «πατριώτες» της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και της Χρυσής Αυγής πρέπει να μετρούν αντί για μέρες μέχρι την απόλυσή τους, τα «γιώτα» της ζωής τους.

ΥΓ: Στη σύγχρονη εποχή μόνο ο Σοβιετικός Στρατός ήταν ακριβώς αυτό που περιέγραφε το όνομά του, δηλαδή Κόκκινος Στρατός των Εργατών και Αγροτών, ο οποίος θυσίασε πάνω από δέκα εκατομμύρια στρατιώτες στο Ανατολικό μέτωπο, πολεμώντας τους «προγόνους» της Χρυσής Αυγής. Ο Κόκκινος Στρατός ήταν πραγματικά ο στρατός του λαού.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr