Η Υπατία και οι Παραβολάνοι

Ένα φάντασμα πλανάται πάνω από την Αθήνα: οι «Αλληλέγγυοι». Είναι οι «τύποι» που συμπαραστάθηκαν στους 300 απεργούς πείνας. Σύμφωνα με τα λεγόμενα τηλεογράφων και αρθογράφων, εκείνοι παγίδευσαν τους μετανάστες απεργούς πείνας στο Μέγαρο Υπατία. Εκείνοι τους έβαλαν να κάνουν απεργία πείνας. Γιατί οι μετανάστες δεν γίνεται να έχουν δική τους βούληση και θέληση, όπως εγώ και εσείς. Θεωρούνται, από τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης, κακομοίρηδες και bones sauvages ή διανοητικά καθυστερημένοι που καθοδηγούνται από φανατικούς και φαύλους ανθρώπους, από «επαγγελματίες ανθρωπιστές», όπως διάβασα κάπου.

Επειδή η Αθήνα είναι ένα μεγάλο χωριό και πολλοί γνωριζόμαστε μεταξύ μας νιώθω την ανάγκη να πω δυο λόγια. Γνωρίζω προσωπικά κάποιους από τους «Αλληλέγγυους». Βρεθήκαμε μαζί στο παρελθόν και μας χώρισαν οι διαφορετικές ιδεολογικές αντιλήψεις. Σέβομαι, όμως, την συνέπεια και την εντιμότητά τους. Σε μια πόλη όπου κινδυνεύει ο άνθρωπος να γίνει λύκος για τον άνθρωπο, οι άνθρωποι αυτοί θυσίασαν ώρες και μέρες από την ζωή τους για να συμπαραστέκονται σε συνανθρώπους μας. Μερικοί από αυτούς θυσιάζουν μέρες και ώρες χρόνια τώρα. Έχουν θυσιάσει ακόμα και τις καριέρες τους.

«Μα είναι ιδεολογικά κολλημένοι» μου λένε. Ενδεχομένως. Αλλά αυτοί οι «ιδεολογικά κολλημένοι», αυτές οι «ομάδες των ολίγων», νοιάζονται πραγματικά για τους μετανάστες. Επειδή οι «ομάδες των κολλητών και των πολλών» τους έχουν γραμμένους τους μετανάστες. (Στην καλύτερη περίπτωση τους βλέπουν ως εξωτικά όντα και στην χειρότερη ως εισβολείς). Όπως έχουν γραμμένες όλες τις αδύναμες μειοψηφίες σε αυτή την πόλη, σε αυτή την χώρα. Δεν είναι οι «Αλληλέγγυοι» αλλά οι «ομάδες των πολλών» που έχουν επιβάλλει σε αυτή την πόλη τον κανόνα της πελατείας και την «ηθική του ποδήλατου»: γλύψε αυτόν που είναι πιο πάνω από σένα, ποδοπάτησε και λιώσε τον αυτόν που είναι πιο κάτω.

Χάρηκα που βρέθηκε ένας συμβιβασμός στο θέμα της Υπατίας. Δεν ηττήθηκε η κυβέρνηση. Ηττήθηκαν οι μισάνθρωποι, όπου και αν ανήκουν. Όσο για τους πανηγυρισμούς περί νίκης ενάντια στην κυβέρνηση κλπ., για να πω την αλήθεια μου θυμίζουν ποδοσφαιρικά πανηγύρια συμπλεγματικών οπαδών. Προσωπικά μου αρκεί η πονεμένη χαρά των μεταναστών απεργών πείνας.

Δεν ξέρω εάν η απεργία πείνας θα βοηθήσει ώστε να συζητήσουμε πιο ψύχραιμα για το δύσκολο θέμα της μετανάστευσης και της συνύπαρξης. Δυστυχώς δεν το βλέπω. Δυστυχώς δεν το συζητήσαμε τότε που οι μέρες ήταν πιο «ήρεμες». Τότε που δεν υπήρχε κρίση και κίνδυνος χρεοκοπίας. Δεν ξέρω καν εάν οι απεργοί πείνας δεν θα βρεθούν στην ίδια θέση αύριο. Χθες το βράδυ, περνώντας από την Πανεπιστήμιου, στα Προπύλαια πλησίασα τις σκηνές προσφύγων από το Αφγανιστάν. Εδώ και μήνες βρίσκονται εκεί με τα στόματά τους ραμμένα. Μήπως και τους «ακούσει» κανείς. Το πιο σοκαριστικό είναι το γεγονός ότι αυτό το θέαμα δεν σοκάρει κανέναν σε αυτή την πόλη…

Αυτό που με εντυπωσίασε αυτές τις μέρες, πάντως, ήταν η αγανάκτηση κάποιων φίλων και γνωστών όχι μόνο με τους «Αλληλέγγυους» αλλά και με τους απεργούς πείνας. «Δεν είναι δυνατόν να εκβιάζουν με αυτό τον τρόπο!» έλεγαν. Αν και ζουν σε μια πόλη η οποία πυρπολείται και καταστρέφεται συστηματικά. Σε μια πόλη όπου καίνε ανθρώπους ζωντανούς μέρα μεσημέρι, τους οποίους σε λίγους μήνες η πόλη σβήνει από τη μνήμη της. Σε μια πόλη όπου η μια κοινωνική ομάδα διεκδικεί αυτά που θεωρεί «δίκαια» προσπαθώντας να τσακίζει άλλες κοινωνικές ομάδες: οι οδηγοί τσακίζοντας τους επιβάτες, οι φαρμακοποιοί τους γέροντες που ψάχνουν για φάρμακα, οι μεγαλογιατροί καταλαμβάνοντας το Υπουργείο, οι προμηθευτές κόβοντας τους ορούς με τους οποίους επιβιώνουν οι ασθενείς. Σε μια τέτοια πόλη οι πρόσφυγες, με τους οποίους αγανακτούν κάποιοι από τους γνωστούς μου, επέλεξαν να τσακίζουν μόνο τους εαυτούς τους. Δεν έσπασαν τζαμαρίες, δεν έκλεισαν δρόμους, δεν έβαλαν φωτιά σε καταστήματα, δεν έκαψαν ανθρώπους ζωντανούς. Προτίμησαν να θέσουν σε κίνδυνο την ζωή τους παρά να τσακίζουν εκείνες των συνανθρώπων τους.

Ίσως σε αυτό έπαιξε κάποιο ρόλο η «κουλτούρα του μάρτυρα». Ίσως. Είναι μια κουλτούρα που προσωπικά βλέπω με μεγάλη δυσπιστία. Παρόλα αυτά χρειάζονται κότσια για να κάνεις απεργία πείνας. Όλοι αυτοί οι απίθανοι τύποι που παρελαύνουν τώρα στις τηλεοράσεις λέγοντας σαρκαστικά πως θα κάνουν και αυτοί απεργία πείνας για να διεκδικήσουν κάτι από την κυβέρνηση, δεν είναι παρά η καρικατούρα της αγανάκτησης. Κανένας από αυτούς δεν θα έκανε απεργία πείνας για να διεκδικήσει κάτι. Αυτοί οι τύποι θα διεκδικούσαν κάτι μόνο κάνοντας τους άλλους, τους πιο αδύναμους από αυτούς, να πεινάσουν.

Πιο πολύ από την «κουλτούρα του μάρτυρα» η απεργία πείνας εγκαινιάζει μια άλλη «κουλτούρα διεκδίκησης». Ενάντια στην βία και την ψευτοεπαναστατικότητα, ενάντια στον μηδενισμό των μολότοφ και του «να τα κάψουμε όλα». Αυτές τις μέρες διάβασα ένα σύνθημα: «οι μετανάστες έχουν τα κότσια που μας λείπουν». Μήπως έχουν και την κουλτούρα της ειρηνικής διεκδίκησης και της αλληλεγγύης που μας λείπουν;
http://gazikapllani.blogspot.com

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr