Οι συνεχείς διαδοχικές κρίσεις και η επισφάλεια των τελευταίων χρόνων, έχουν διαταράξει την φαινομενικά αδιατάρακτη κοινωνική ισορροπία αναδεικνύοντας τα νέα πολιτισμικά χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας των αρχών του 21ου αιώνα.
Μία νέα ταυτότητα φαίνεται προς το παρόν να κυριαρχεί δυστυχώς σε ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Ξεπροβάλλει θολή μέσα από τα αδιέξοδα και τους τρόπους που επιλέγουμε να τα ξεπεράσουμε, μέσα από την κατάρρευση της βεβαιότητας με την οποία ανατράφηκαν κάμποσες γενιές, ότι «κάθε χρόνο θα ζούμε και καλύτερα» και μέσα από τη συνειδητοποίηση της αδυναμίας και της ευαλωτότητάς μας.
Η νέα πολιτισμική μας ταυτότητα είναι φοβική και συντηρητική. Τη συναντάμε παντού: στα μέσα ενημέρωσης, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στα νέα τσιτάτα, στα σημαιοστόλιστα «περήφανα» μπαλκόνια, στις εθνικές επετείους, ακόμα και μέσα στην ελληνική οικογένεια, και απ’όπου αλλού λαμβάνουμε το μήνυμα ότι ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας προτιμά τη σιγουριά της οπισθοδρόμησης, από τη ρήξη – ανατροπή, στην οποία πίστεψε (;) το 2015.
Οι πολιτικοί της δεξιάς κάθε βαθμίδας και απόχρωσης, επενδύουν συνεχώς σ’ αυτή την οπισθοδρόμηση, με στόχο τη δημιουργία ενός χειραγωγούμενου φοβικού ακροατηρίου, την ενθαρρύνουν με κάθε τρόπο, ενώ η κοινοβουλευτική αριστερά άλλοτε προσπαθεί να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα, συχνά με τρόπο αδέξιο, αταίριαστο και αστείο, άλλοτε προσπαθεί (διαδικτυακά κυρίως) να αφυπνίσει κοινωνικές ομάδες τα δικαιώματα των οποίων κινδυνεύουν, άλλοτε ακολουθεί τις αυθόρμητες κοινωνικές εκρήξεις, προσπαθώντας να τις πολιτικοποιήσει και αν μπορεί να τις εντάξει στα δικά της πλαίσια.
Η πολιτική αντιπαράθεση τα τελευταία χρόνια έχει αποκτήσει ξεκάθαρα πολιτισμικά χαρακτηριστικά, όπως είχε και τη δεκαετία του ‘50 και του ‘60 όταν η Ελλάδα αναστέναζε από τη βασιλεία και τον αντικομουνισμό. Ξεφύγαμε από τη σούπα της οπαδικής αντιπαράθεσης ΠΑΣΟΚ, ΝΔ που υπήρχε κυρίως μετά το 1990 και οι διαφορές μας πλέον είναι ουσιαστικές. Μια εντελώς διαφορετική ματιά στη ζωή και τις προτεραιότητες και αξίες της.
Την ίδια στιγμή η εγχώρια διανόηση δεν μοιάζει σε τίποτα με εκείνη της δεκαετίας του ’60. Έχει κι εκείνη αποκτήσει τα δικά της χαρακτηριστικά – εν πολλοίς αγκιστρωμένη και εξαρτημένη από τα συστημικά μέσα προβολής της, καταϋποχρεωμένη σε «φίλους» και «χορηγούς», με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις, δεν μπορεί να εμπνεύσει. Αποφεύγει τις καταγγελίες, αντιπαραθέσεις και αρκείται στο ανώδυνο έργο της, ρίχνοντας το βάρος στην εφήμερη διαχείριση και προβολή του με όρους lifestyle.
Είναι αλήθεια ότι η ιστορική μας εμπειρία, τα βιώματα των προηγούμενων γενιών που μεταφέρονται στις επόμενες, δικαιολογούν κάποια από τα φοβικά αυτά σύνδρομα. Οι μνήμες των δεξιών διακυβερνήσεων, η εκδικητικότητά τους, το βαθύ κράτος, οι εξορίες, οι περιθωριοποιήσεις και πολλά άλλα δεινά, είναι καλά εμπεδωμένα στην ελληνική συνείδηση. (Ο κόσμος ξέρει και ακόμα φοβάται). Έτσι μέσα από αυτόν τον πολιτισμικό μετασχηματισμό, που προκύπτει από την ανάγκη για επιβίωση και διαμορφώνεται από τη δύσκολη καθημερινότητά μας, εμφανίζεται η σύγχρονη ελληνική πολιτική κουλτούρα.
Ο ρόλος της Αριστεράς.
Ο αγώνας εκτός από πολιτικός είναι πλέον και βαθιά πολιτισμικός. Η Αριστερά έχει ρόλο. Να διαφυλάξει. Να συγκρατήσει. Υφιστάμενες. Και να διαμορφώσει. Νέες κοινωνικές αξίες. Να κινητοποιήσει διαφορετικές και ασύνδετες μεταξύ τους κοινωνικές ομάδες, παράγοντας όχι μόνο πολιτική, αλλά κυρίως πολιτισμό.
Η Αριστερά, σήμερα δεν αρκεί μόνο να πείσει, πρέπει να εμπνεύσει. Να αποτελέσει το πολιτισμικό ανάχωμα στον νεοφασισμό, που δεν εμφανίζεται φυσικά με τη μορφή του Γ’ Ράιχ, αλλά εξευγενισμένος και καλοβαλμένος, με τα σύγχρονα πολιτισμικά του στοιχεία του 21ου αιώνα, μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες. (τουλάχιστον μέχρι τώρα).
Ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα και τίποτε δεν είναι δεδομένο, σε μια εποχή μάλιστα που το λαϊκό κίνημα έβαλε πιτζάμες, έσβησε το φως και έπεσε για ύπνο. Ας μην ξεχνάμε όμως, ότι οι κοινωνίες μπορεί να φοβούνται τις ρήξεις, οι ρήξεις όμως έρχονται χωρίς προκαθορισμένο ραντεβού.
Ο κόσμος που φανταζόμαστε, η κοινωνία που αναζητάμε, η ζωή που θέλουμε να ζήσουμε, είναι το κίνητρο για να αντισταθεί κανείς σε τούτη την πολιτισμική οπισθοδρόμηση. Και το μπορούμε γιατί η Αριστερά από μόνη της είναι πολιτισμός.
Πηγή: mplokia.gr
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
