Η κυβερνητική ΔΗΜΑΡ

Του Χρήστου Γιαννίμπα

 

Κοντεύει εξάμηνο από την  ημέρα που επίσημα η ΔΗΜΑΡ  είναι «μέλος» της τρικομματικής  κυβέρνησης και νομίζω πως μπορεί να γίνει μια πρώτη αποτίμηση του ρόλου της. Αρχικά να θυμίσω τα δεδομένα όπως αυτά καταγράφηκαν στη διπλή εκλογική αναμέτρηση. Οι βουλευτικές έδρες που πήραν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜ.ΑΡ στις εκλογές του Μαΐου/Ιουνίου ήταν: ΝΔ 108/129 , ΠΑΣΟΚ 41/33 και ΔΗΜ.ΑΡ 19/17 . Άθροισμα 168/179. Είναι προφανές πως τα τρία αυτά κόμματα μπορούσαν να σχηματίσουν κυβέρνηση ήδη από το Μάιο με άνετη πλειοψηφία 168 εδρών. Το εύλογο λοιπόν ερώτημα είναι γιατί δεν το έκαναν.

Η εκδοχή πως αποσκοπούσαν σε αύξηση των ποσοστών τους και ειδικότερα η ΝΔ σε αυτοδυναμία (κάτι που ζητούσε  ο Σαμαράς από το λαό), δεν αντέχει  σε σοβαρή κριτική. Ανεξάρτητα αν στις επαναληπτικές εκλογές του Ιουνίου η ΝΔ πήρε 21 έδρες περισσότερες και αθροιστικά τα τρία κόμματα 11 έδρες περισσότερες. Ήξεραν (όπως κι όλοι εμείς) πως η αυτοδυναμία είναι άπιαστο όνειρο και η όποια αύξηση εδρών (αν ερχόταν) θα ήταν μικρή. Το έδειχναν όλες οι σφυγμομετρήσεις στις μέρες των διερευνητικών εντολών. Το σπουδαιότερο όμως είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ήδη κρίσιμο μέγεθος και ήταν «καβάλα» στην τάση. Μια άλλη εκδοχή είναι πως αποσκοπούσαν να σύρουν το ΣΥΡΙΖΑ, τον κύριο εκφραστή των αντιμνημονιακών κοινωνικών δυνάμεων, σε κυβέρνηση μνημονιακού προσανατολισμού. Όμως Σαμαράς και Βενιζέλος δεν είναι κουτοί ή αφελείς για να θρέφουν τέτοιες αυταπάτες. Ίσως, λέω ίσως, ο Κουβέλης να ήλπιζε σε συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ κάτω από το βάρος των εκβιαστικών διλλημάτων, (κάτι που θα δικαίωνε τις δικές του επιλογές). Αν όμως πράγματι είχε μια τέτοια (έστω και αμυδρά) ελπίδα τότε ή δεν έμαθε τίποτα από τη «θητεία» του στην αριστερά ή έκανε λάθος στην εκτίμησή του για την κρίση. Προσωπικά απορρίπτω το πρώτο. Πιστεύω πως εκτίμησε λάθος όχι μόνο τα αίτια, τις διαστάσεις και το βάθος της κρίσης, αλλά και τα πεδία μάχης που είναι το σπουδαιότερο. Αυτό είναι το στρατηγικό (θεμελιακό) λάθος που εξηγεί και τα επιμέρους λάθη της ηγεσίας της ΔΗΜΑΡ. Σε αυτά εντάσσεται και η λαθεμένη εκτίμηση των στόχων που υπηρετούσαν οι επαναληπτικές εκλογές αν και τα τρία κόμματα είχαν άνετη πλειοψηφία 168 εδρών. Οι στόχοι αυτοί αναδεικνύουν και τα λάθη της ΔΗΜΑΡ.

 

Τα λάθη της ΔΗΜΑΡ

(1) Δεν αντιλαμβάνεται πως το πρόβλημα της χώρας «ξαφνικά» έγινε ζήτημα σχηματισμού κυβέρνησης. «Πρέπει, πάση θυσία, να έχουμε κυβέρνηση» όπως διαλαλούσε σε όλους τους τόνους ο Σαμαράς. Η ΔΗΜΑΡ δηλαδή όχι μόνο δεν βλέπει την αλλαγή πλεύσης, αλλά δεν προβάλει καν το αυτονόητο. Ότι δηλαδή κυβέρνηση μπορεί να σχηματιστεί και μάλιστα με ισχυρή πλειοψηφία.

(2) Εγκλωβίζεται στο «πάση θυσία κυβέρνηση» του Σαμαρά χωρίς να αναδεικνύει στοιχειώδη ζητήματα για οποιαδήποτε προοδευτική δύναμη (και δη αριστερή). Δηλαδή τι σόι κυβέρνηση θα είναι αυτή, τι θα κάνει, με ποιες πολιτικές, ποια πρόσωπα κλπ. Κυβέρνηση να ‘ναι κι ό,τι να ‘ναι.

(3) Διεκδικεί το ρόλο του εγγυητή σχηματισμού κυβέρνησης προβάλλοντας επιπλέον το δικό της καθοριστικό μετεκλογικό ρόλο σ’ αυτήν. Ακριβώς το ίδιο όμως κάνει και ο Βενιζέλος. Για τη ΔΗΜΑΡ αυτή η ταύτιση ρόλων με το ΠΑΣΟΚ είναι ένα ζήτημα που θα αποφασίσουν οι ψηφοφόροι επιλέγοντας με την ψήφο τους τον καταλληλότερο να παίξει αυτόν τον ρόλο. Μέχρις εκεί και τίποτα παραπάνω.

(4) Δεν αντιλαμβάνεται πως η δεδομένη a priori συμμετοχή της στην κυβέρνηση (που θα προκύψει με τις νέες εκλογές), λύνει τα χέρια Σαμαρά και Βενιζέλου και τους δίνει το χρόνο και την ανοχή να εφαρμόσουν πολιτικές τις οποίες ο λαός δεν υπερψήφισε (το Μάιο). Ουσιαστικά η ΔΗΜΑΡ συμβάλει στην αλλοίωση της λαϊκής θέλησης. Στην ανάγκη να κυβερνηθεί ο τόπος ο λαός θα πρέπει να ρίξει νερό στο κρασί του. Στο «ανάγκη κι οι Θεοί πείθονται» δεν είναι οι πολιτικές δυνάμεις που πρέπει να προσαρμοστούν στην εκφρασμένη βούληση (του κατά τα’ άλλα κυρίαρχου) λαού, αλλά ο λαός στις ανομολόγητες (αφού δεν ειπώθηκαν προεκλογικά) ειλημμένες αποφάσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

(5) Συμβάλει στην ψευδαίσθηση των μνημονιακών μονόδρομων. Ταυτίζεται πλήρως με την κύρια γραμμή Σαμαρά και Βενιζέλου πως τα μνημόνια είναι μονόδρομος και δεν υπάρχουν άλλες εναλλακτικές πολιτικές. Δηλαδή τα μέτρα ναι μεν εξαθλιώνουν την κοινωνία, οδηγούν σε ανθρωπιστική κρίση, διαλύουν τον κοινωνικό ιστό και την Ελλάδα, αλλά τι να κάνουμε είναι αναγκαίο κακό. Η ΔΗΜΑΡ δεν αντιλαμβάνεται ούτε καν το λογικό λάθος αφού κάθε νέο μνημόνιο αποδεικνύει από μόνο του πως το προηγούμενο δεν ήταν μονόδρομος.

(6) Προβάλλει προγραμματικές δεσμεύσεις και άλλα φληναφήματα που είναι βούτυρο στο ψωμί των μνημονιακών δυνάμεων (εντός κι εκτός Ελλάδος). Πχ η κόκκινη γραμμή της ΔΗΜΑΡ για παραμονή στο ευρώ είναι το καλύτερο άλλοθι γι’ αυτές τις δυνάμεις. Το ζήτημα «παραμονή στο ευρώ» ήταν/είναι παντελώς ανύπαρκτο. Ήταν/είναι ένας ωμός εκβιασμός. Δεν υπήρχε/χει κανείς σοβαρός άνθρωπος που να μην αναγνώριζε/ει πως χρεοκοπία της Ελλάδας ή και έξοδος από το ευρώ θα είχε/ει καταστροφικές συνέπειες για όλους (της Γερμανίας μη εξαιρουμένης) και διάλυση της ευρωζώνης. Πλέον μέχρι και ο Σόϊμπλε το αποδέχτηκε δημόσια λέγοντας στη γερμανική βουλή (30/11/12) : «Αν χρεοκοπήσει η Ελλάδα θα διαλυθεί η ευρωζώνη». Αυτή όμως η διαπραγματευτική δυνατότητα όχι μόνο δεν αξιοποιείται αλλά ούτε καν συζητείται από τη ΔΗΜΑΡ. (Από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ θα ήταν αφέλεια να περιμένει κανείς κάτι άλλο).

(7) Συντάσσεται με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στην επιχείρηση συκοφάντησης και απομόνωσης του ΣΥΡΙΖΑ και όχι μόνο ή κυρίως στην προσπάθεια που έγινε να του φορτωθούν οι νέες εκλογές. Μια επιχείρηση που είναι συνεχής και προσπαθεί να παρουσιάσει το ΣΥΡΙΖΑ ως μια δύναμη ανεύθυνη, που δεν υπολογίζει το καλό της πατρίδας, που είναι το κόμμα της Δραχμής, που έχει plan B κλπ. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος εκφράζει φυσικά την κυβέρνηση την οποία όχι μόνο στηρίζει αλλά και συμμετέχει η ΔΗΜΑΡ. Όταν λοιπόν καθημερινά και για οποιοδήποτε ζήτημα ο κυβερνητικός εκπρόσωπος λοιδορεί το ΣΥΡΙΖΑ που είναι μπήξε δείξε και όλο το κακό συναπάντημα, εκφράζει και τη ΔΗΜΑΡ; Ναι ή Όχι; Αν δεν την εκφράζει γιατί δεν διαφοροποιείται με δική της ξεχωριστή ανακοίνωση (του γραφείου τύπου της), που να καθιστά σαφέστατη αυτήν της τη διαφοροποίηση; Ποτέ, ούτε μία φορά για δείγμα, δεν υπήρξε καμία διαφοροποίηση. Στη ΔΗΜΑΡ δεν αντιλαμβάνονται πως συντασσόμενοι με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στην επιχείρηση συκοφάντησης και απομόνωσης του ΣΥΡΙΖΑ,αυτός που βλάπτετε δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά το αντιμνημονιακό μέτωπο του λαού μας. Παράλληλα όχι μόνο δεν απεγκλωβίζει δυνάμεις από το φασιστικό χώρο της ΧΑ αλλά με έμμεσο τρόπο τον τροφοδοτεί.

(8) Δεν την απασχολούν καθόλου τα πρόσωπα. Αντίθετα, είναι ομοτράπεζη με τα ίδια πολιτικά πρόσωπα με το βεβαρημένο πολιτικό μητρώο που μας έφεραν μέχρις εδώ. Αλλά και με μη πολιτικά πρόσωπα που έχουν βεβαρημένο μνημονιακό μητρώο. Έτσι όμως δίνει πολιτική άφεση αμαρτιών. Το κυριότερο. Δεν αντιλαμβάνεται πως οι άνθρωποι που τουλάχιστον δέκα χρόνια πρωταγωνίστησαν και συνεχίζουν να πρωταγωνιστούν εφαρμόζοντας τις ίδιες πολιτικές που κατέστρεψαν τη χώρα και μας έριξαν στο γκρεμό, είναι ανίκανοι να μας οδηγήσουν στη «γη της επαγγελίας». Σε κάθε περίπτωση είναι το λιγότερο ακατάλληλοι. Είναι τα ίδια πρόσωπα που στήριξαν τις μνημονιακές πολιτικές ειδικά στην αποκορύφωση της κρίσης και τελικά εγγυήθηκαν με τις υπογραφές τους τη συνέχισή τους. Αυτοί δεν «μας έσωσαν» (και πανηγύριζαν γι’ αυτό) και μια και δυο και χάσαμε το λογαριασμό πόσες φορές; Στην αρχή με το πρώτο μνημόνιο. Μετά με τα μεσοπρόθεσμα. Ύστερα με το δεύτερο μνημόνιο και μας ξανά «έσωσαν» με το πρώτο PSI και μετά με το δεύτερο PSI (το plus) και ξανά «σωθήκαμε» με τη δανειακή σύμβαση. Τώρα μας ξανά «σώζουν» με το μνημόνιο ΙΙΙ αλλά αυτή τη φορά όλοι μαζί. Η ΔΗΜΑΡ έγινε κι αυτή διασώστρια. Έτσι δεν κατανοεί πως οι άνθρωποι αυτοί δεν μπορούν να διαπραγματευτούν άλλες πολιτικές απ’ αυτές που για χρόνια εφάρμοζαν και υπηρετούσαν. Είναι αδύνατον να διαπραγματευτούν άλλες πολιτικές από τα πιστεύω τους.

(9) Έχει την αυταπάτη πως στηρίζοντας και συμμετέχοντας στην κυβέρνηση θα μπορέσει να πείσει τους δύο «συνεταίρους» της σ’ αυτήν, να κάνουν κάποιες στρογγυλοποιήσεις των πολιτικών τους, ή και να αποσπάσει απ’ αυτούς κάποιες ελαφρύνσεις για το λαό. Αυτήν την αυταπάτη της ΔΗΜΑΡ τη διατύπωσε με τον καλύτερο τρόπο το στέλεχός της Θ. Μαργαρίτης λέγοντας : «Η ΔΗΜ.ΑΡ είναι η αντιμνημονιακή συνιστώσα της κυβέρνησης»!! [1]. Πιστεύουν δηλαδή πως η ΔΗΜ.ΑΡ (με το 6,26%) θα σύρει ΝΔ και ΠΑΣΟΚ (με 29,66% και 12,28%) κοντύτερα στις θέσεις της. Δεν αντιλαμβάνονται πως αν κάποιος συρθεί κοντύτερα στον άλλο, αυτός θα είναι ο ασθενέστερος (και με την ψήφο του λαού). Πολύ περισσότερο που οι ψήφοι της ΔΗΜΑΡ δεν είναι καν απαραίτητοι προκειμένου να ψηφισθεί ο οποιοσδήποτε νόμος. Ακόμα και αν υποθέσουμε πως η ΔΗΜΑΡ «στύλωνε τα πόδια» αρκούν οι ψήφοι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Φτάνουν στο σημείο να λένε πως το «ειδικό βάρος» της ΔΗΜΑΡ είναι πολύ μεγαλύτερο απ’ αυτό που τους έδωσε ο λαός με το 6,26% τον Ιούνιο. Άλλο ένα ατόπημα. Γιατί αν το επιπλέον αυτό «ειδικό βάρος» δεν τους το έδωσε ο λαός και ΔΕΝ τους το έδωσε, τότε προφανώς κάποιοι άλλοι τους το έδωσαν. Ποιοι και γιατί; Επιπλέον γιατί Σαμαράς και Βενιζέλος, δηλαδή οι original εκφραστές των μνημονιακών πολιτικών, δέχτηκαν στο «σινάφι» τους ως «αντιμνημονιακή συνιστώσα της κυβέρνησης» τη ΔΗΜ.ΑΡ ενώ μπορούσαν και χωρίς αυτήν;

(10) Πιστεύει αφελώς πως η συμμετοχή της και η στήριξή της στην κυβέρνηση, συμβάλει στην επιβίωση της χώρας. Δεν αντιλαμβάνεται πως απ’ τη μια Σαμαράς και Βενιζέλος κι απ’ την άλλη η παρασιτική ελίτ παρουσιάζουν τη δική τους πολιτική (οι μεν) οικονομική (οι δε) επιβίωση, ως επιβίωση για τη χώρα.

 

Το στρατηγικό λάθος

Τα παραπάνω λάθη της ΔΗΜΑΡ απορρέουν από ένα στρατηγικό λάθος κι αυτό αφορά την εκτίμηση της κρίσης και ειδικότερα τα πεδία μάχης αυτής. Μια κρίση δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Ενηλικιώνεται στα χρόνια των παχιών αγελάδων που προηγούνται αυτής. Στην περίοδο των ισχνών αγελάδων, δηλαδή στο διάστημα εξέλιξης της κρίσης και για όσο διαρκεί αυτή, γεννιέται ένας νέος κύκλος. Αυτός έχει πάντα νέα χαρακτηριστικά από τον προηγούμενο και αυτά κρίνονται από την έκβαση που θα έχει ο πόλεμος της κρίσης. Αυτός ο πόλεμος, όπως και κάθε πόλεμος, έχει τα δικά του πεδία μάχης. Σε αυτά τα πεδία μάχης κρίνονται τα πάντα και κυρίως δύο θεμελιώδη ζητήματα. (α) Ποιοι θα πληρώσουν «το μάρμαρο» και (β) ποιο θα είναι το αύριο της κρίσης. Είναι πρόδηλο πως το πρώτο είναι αυτό που απασχολεί, νομίζω δικαιολογημένα, τον κόσμο της εργασίας, του πολιτισμού και γενικά το λαό. Ωστόσο και το δεύτερο έχει καθοριστική σημασία και όχι μόνο για τα παιδιά μας αλλά και γενικότερα. Η μάχη για το αύριο της κρίσης θα καθορίσει ποιοι κανόνες, ποιες δυνάμεις, ποια συμφέροντα και τελικά ποιες ιδέες θα κυριαρχήσουν στην μετά κρίση εποχή.

Η ΔΗΜΑΡ, πέρα από τα επιμέρους λάθη, δεν αντιλαμβάνεται τα προαναφερθέντα κρίσιμα ζητήματα. Στο πρώτο είναι πλέον προφανές, μετά και το μνημόνιο ΙΙΙ, πως αποδέχτηκε την γραμμή που θέλει την κρίση να πληρώσει ο λαός. Η ψήφος εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης. Αλλά και στο δεύτερο, το αύριο της κρίσης, η παραμονή της στην κυβέρνηση και πολύ περισσότερο η στήριξη αυτής, δείχνει πως δεν την απασχολεί ή έστω δεν αντιλαμβάνεται, πως συμβάλει στην επικράτηση των δυνάμεων, των συμφερόντων και των ιδεών που κυριαρχούν τόσα χρόνια. Ίσως πιστεύει πως μπορεί να αντισταθεί μετά την κρίση. Αυτό όμως είναι στρατηγικό λάθος αφού, όπως ανέλυσα λίγο παραπάνω, τα ζητήματα αυτά επιλύονται στα πεδία μαχών της κρίσης.

 

Τι μπορεί να κάνει.

Στην πολιτική το μαθηματικά σίγουρο  δεν υπάρχει. Ωστόσο η πολιτική έχει κι αυτή το δικό της «πειραματικό εργαστήριο»  και αυτό είναι η Ιστορική εμπειρία και η ανάλυση με βάση τον ορθό λόγο. Με βάση αυτά η ΔΗΜΑΡ πλέον έχει δύο δρόμους. Ο πρώτος είναι να οδηγηθεί σε ένα σοσιαλδημοκρατικό σχήμα υπό τον Βενιζέλο ή δίπλα σ’ αυτόν. Αυτόν τον δρόμο ακολουθεί σήμερα και είναι ήδη ορατή η διαφοροποίηση της εκλογικής της βάσης. Ο δεύτερος είναι να αποχωρήσει από την κυβέρνηση και να άρει την εμπιστοσύνη της σ’ αυτήν. Θα πείτε πως έτσι το πιθανότερο είναι να πέσει η κυβέρνηση. Πολύ σωστό. Ακριβώς γι αυτό να το κάνει. Είναι η προοδευτική (και αριστερή) συμβολή που μπορεί να έχει στο λαό και στον τόπο. Κουβέλης, Χατζησωκράτης, Λυκούδης, κ.ά. ας αναλογιστούν την μακρά διαδρομή τους στην αριστερά και ας βρουν τη γενναιότητα να το κάνουν. Μια διαδρομή που όχι μόνο δεν τέμνεται ή εφάπτεται, αλλά δεν έχει καμιά σχέση με το μνημονιακό συρφετό που τώρα στηρίζουν. Άλλωστε όσο αυτή η κυβέρνηση παραμένει, τόσο ποιο αναπόφευκτη γίνεται η πτώσης της. Πιθανόν κάποιοι να ισχυριστούν πως έτσι «προδίδουν» τους ψηφοφόρους τους. Πιστεύω το αντίθετο. Οι ψηφοφόροι της ΔΗΜΑΡ, αριστεροί στην πλειονότητά τους, όχι μόνο δεν θα νιώσουν προδομένοι αλλά θα εκτιμήσουν μια τέτοια στάση. Το ίδιο και η πλειονότητα του ελληνικού λαού. Είναι πλέον κάτι παραπάνω από πρόδηλο πως με την κυβέρνηση αυτή, κάθε μέρα που περνά ο λαός μας εξαθλιώνεται όλο και περισσότερο. Η χώρα βουλιάζει και πλέον απέχει ελάχιστα από την μετατροπή της και τυπικά σε αποικία χρέους. Όσο γρηγορότερη πέσει η κυβέρνηση των ραγιάδων, τόσο το καλύτερο για το λαό και τον τόπο. Η περαιτέρω παραμονή της καθιστά όλο και δυσκολότερη την ανόρθωση της χώρας από μια κυβέρνηση που αργά ή γρήγορα θα την διαδεχτεί.

Η καμένη γη είναι πλέον γεγονός. Τουλάχιστον να σωθεί η γη και  η Δημοκρατία. Αν κρατήσουμε αυτά, μπορούμε αύριο να χτίσουμε τη ΝΕΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ.

 

Χρήστος Γιαννίμπας

[email protected]

 

 

[1] Κεντρικό  δελτίο MEGA 20/6/12