Η Χρυσή Αυγή στη φυλακή: Αστυνομικοί, εφοπλιστές και πολιτικοί που τη βοήθησαν, πότε;

Στην Ιστορία δεν είναι πολλές οι στιγμές που μπορείς να κάνεις αναλογίες με άλλες εποχές χωρίς να αστοχήσεις. Η στιγμή της καταδίκης ήταν μία από αυτές τις λίγες στιγμές που περνούν μπροστά σου εικόνες σε ταινίες και ντοκιμαντέρ.

Και έτσι όπως ζούσαμε την ανακοίνωση από ψηλά μου θύμισε τα πλάνα από την πρώτη επέτειο του Πολυτεχνείου, όταν στην φορτισμένη ατμόσφαιρα του 1974 απλώνεται μια ανατριχιαστική δυναμική την ώρα που απαγγέλει ο Γιάννης Ρίτσος. 

«Ο Γεροτυφλοπόντικας της Ιστορίας» έσκαψε πολύ και εμφανίστηκε ξανά μπροστά μας. 

Πολλά μπορεί να γράψει κανείς εν είδει πολιτικής ανάλυσης για το τι σημαίνει η στιγμή και πως θα αντιδράσουνε οι δρώντες από εδώ και πέρα. Για τις επιλογές καταστολής που θα προσπαθήσει να ξεκλειδώσει η κυβέρνηση, για τις «πολιτικές αυταπάτες» που ενδεχομένως εμπνέει μια δικαστική απόφαση. Δυστυχώς ή ευτυχώς αυτό το νέφος σκέψεων το διέλυσε αμέσως η Ελληνική Αστυνομία με τις αύρες της δίνοντας μια πολύ σαφή απάντηση. Φυσικά είναι δύσκολο να υποστηρίξει κανείς πως τα δυο μπουκαλάκια νερό που πετάχτηκαν ήταν τέτοιος κίνδυνος για τη Δημόσια Τάξη που θα έπρεπε να διαλυθεί μια συγκέντρωση. Πιο δύσκολο και από το να υποστηρίξεις ότι πετάχτηκαν 150 μολότοφ, όπως αποτύπωσε με έμπνευση Χολυγουντιανού σεναριογράφου ο Υπουργός μας.

Τα αντανακλαστικά της (πάντοτε εντεταλμένης από την κυβέρνηση) ελληνικής αστυνομίας και οι δηλώσεις των κυβερνητικών ενώνονται με μια υπόγεια σαφή γραμμή. Δεν έκαναν καν τον κόπο να υποδυθούν μια ευχαρίστηση για αυτή την δημοκρατική διαδικασία δεκάδων χιλιάδων πολιτών που συγκεντρώνονται ενάντια στον φασισμό.

Ο Μητσοτάκης πρόλαβε να ψελλίσει κάτι για δύο άκρα, ο Χρυσοχοΐδης διακινούσε fake news και ο Κικίλιας που δεν έχει πει κουβέντα για την επικινδυνότητα για τους κλειστούς χώρους των ΜΜΜ, σε μια τέτοια ιστορική στιγμή βρήκε να πει μονάχα ότι μια συγκέντρωση σε ανοιχτό χώρο είναι επικίνδυνη για την πανδημία.
Προφανώς οι 100.000 άνθρωποι* που πέρασαν από τη συγκέντρωση και τα εκατομμύρια που περίμεναν με κομμένη την ανάσα είναι ένα αγκάθι για τα σχέδια της κυβέρνησης. Εκ των υστέρων η κυβέρνηση θα βρισκόταν σε πολύ καλύτερη θέση αν το πράγμα είχε γίνει αλλιώς.

Αν δεν υπήρχαν τα βίντεο με τον Μπαλτάκο, αν δεν είχανε βγει τα SMS προς τη Χρυσή Αυγή και φυσικά οι Δικηγόροι πολιτικής αγωγής αν αντί να ξηλώνουν καθημερινά κι άλλο το πουλόβερ και να μιλούν για τις σχέσεις Χρυσής Αυγής με αστυνομία, εφοπλιστές και κυβερνήσεις, μιλούσαν μόνο για την υποτιθέμενη ουδετερότητα της Δικαιοσύνης. Οι κυβερνητικοί θα προτιμούσαν η δίκη να μην καλυπτόταν καθημερινά από αυτούς που καλύφθηκε, αλλά μια στο τόσο απ’τα μεγάλα ΜΜΕ. Θα προτιμούσαν να έχει καταγραφεί στην ιστορία ότι την Παιδική Χαρά στον Άγιο Παντελεήμονα δεν την ανοίξαν στα παιδάκια οι αντιφασίστες αλλά το ελληνικό κράτος. Θα προτιμούσαν η ιστορία να μην έχει γράψει πως τα εργατικά δικαιώματα στο λιμάνι τα υπεράσπισαν οι κομμουνιστές συνδικαλιστές, απέναντι στους εφοπλιστές και στους ναζί.
 Και φυσικά θα προτιμούσαν οι άνθρωποι να περιμένουν φρόνιμα την απόφαση στην τηλεόρασή τους αντί να περικυκλώνουν βλάσφημα τον «ναό της Δικαιοσύνης».
Μόνο που τα παραπάνω δεν συνέβησαν και έτσι η κυβέρνηση όσο και αν έχει τα δικά της σχέδια θα δυσκολευτεί να εκμεταλλευτεί την έκβαση.

Ή μάλλον για να το πούμε αλλιώς, όσο και αν σχεδιάζουν πχ. να δικάσουν ως εγκληματική οργάνωση τον Ρουβίκωνα, όλοι καταλαβαίνουν πως ο Ρουβίκωνας ήταν απέναντι στους φασίστες, όταν η ΝΔ ήτανε μαζί τους. Και αυτή η κοινωνική νομιμοποίηση είναι το καλύτερο διαβατήριο για να τα βάλεις με τα σχέδια της ΓΑΔΑ.
Αυτό που συνέβη έχει και μερικές ακόμα όψεις. Το κράτος χάνει τον αντίπαλο του κινήματος στο δρόμο. Οι φασίστες δεν θα εξαφανιστούν. Όμως χάνουν έδαφος δεκαετιών. Ο Βελόπουλος είναι καλός για να πουλά αλοιφές αλλά δεν μπορεί να προετοιμάσει μαζική κινητοποίηση ανθρώπων. Ούτε μπορεί να οργανώσει δουλειά βάσης και βίαιες αντιπαραθέσεις. Ο γαιοκτήμονας που πυροβολεί στην Μανωλάδα, και τα καμένα βούρλα που δεν δίνουν φαγητό σε ασυνόδευτα παιδιά δεν θα έχουν ένα «νόμιμο πολιτικό κόμμα» για να διοχετεύουν την ισχύ τους και αυτό με τη σειρά του να τους επιστρέφει πόρους και συμβάλει στην συγκρότηση της ταυτότητάς τους. Τα τάγματα εφόδου θα αργήσουν πολύ να ξαναυπάρξουν και να εγγυώνται την παρουσία των ρατσιστών. Αυτό θα μπορεί να το πράξει μονάχα η Ελληνική Αστυνομία κάτι που σημαίνει πολιτικό κόστος, όπως είδαμε στην πλατεία Βικτωρίας. 

Επίσης, μετά την καταδίκη αστυνομικού για συνεργασία με την εγκληματική οργάνωση η Ελληνική Αστυνομία θα δυσκολευτεί να παρέχει άμεσα προστασία στους ναζί. Παράγοντας πολύ σημαντικός για τους χρυσαυγίτες με δεδομένο το πόσο μεγάλο ρόλο παίζει η υπόγεια συνεργασία του κράτους για την ανάπτυξή τους.

Η Χρυσή Αυγή φτάνει στο τέλος της. Αν είχε καθίσει στο εδώλιο από τις πρώτες επιθέσεις της, σήμερα ο Λουκμάν και ο Παύλος Φύσσας θα ήταν ακόμη ζωντανοί.
Η κυβέρνηση δεν απάντησε με δακρυγόνα σε δυο μπουκάλια νερό. Απάντησε με καταστολή σε μερικές πολύ απλές αλλά βασανιστικές ερωτήσεις που καίνε ακόμα τόσο, όσο την στιγμή που πρωτοδιατυπώθηκαν

Που ψιθύριζε κάθε στόμα την ημέρα εκείνη. Τις καταλάβαινες σε κάθε βλέμμα.

Γιατί δεν δικάστηκαν πιο πριν; 

Γιατί ο Φύσσας και ο Λουκμάν δεν ζουν; 

Ποιοι βοήθησαν την εγκληματική οργάνωση να τη γλυτώνει; 

Πότε και πώς θα δικαστούν όλοι αυτοί;

Πρόκειται για ερωτήσεις που όσο νερό και ρίξουν οι αύρες του Κράτους οι ευθύνες που κουβαλάν δεν ξεπλένονται εύκολα. Και μπορούν να απαντηθούν μονάχα στις μεγάλες σελίδες της Ιστορίας…

*Σύμφωνα με την ανάλυση που δημοσίευσε ο Πάρης Λαφτσής συνεκτιμώντας το εμβαδό του δρόμου και την πυκνότητα ανθρώπων/τ.μ., ο κόσμος σε συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα υπερέβαινε τις 60.000 χωρίς να υπολογίζονται τα γύρω στενά αλλά και τα πεζοδρόμια, πολλά από τα οποία ήταν γεμάτα,. Επίσης εάν κάποιος υπολογίσει πως η συγκέντρωση κράτησε πάνω από τρεις ώρες και ότι πολλοί άνθρωποι συμμετείχαν για κάποιο χρονικό διάστημα και στη συνέχεια αποχωρούσαν, ο αριθμός προσεγγίζει (με ή χωρίς στρογυλοποίηση) τις 100.000 ανθρώπους

Ο Χρήστος Αβραμίδης είναι δημοσιογράφος και υποψήφιος διδάκτορας Πολιτικών Επιστημών

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr