Η "εντεχνίλα" και η "διανόηση" βρωμάνε

Του Σταμάτη Μορφονιού

Η “εντεχνίλα” και η “διανόηση” βρωμάνε.
Πάσχουν από το σύνδρομο του σκυλάδικου.
Σε βαριά μορφή.
Κλίκες. 
Παρεούλες. 
Μαρκίζες, 
Μιζέρια.
Παλιά ψέμματα, ειπωμένα διαφορετικά από νέα στόματα.
Πιο ύπουλα όμως. 
Πιο πονηρά.
Πιο “ψαγμένα”.
Κατά τις “ανάγκες των καιρών”.
Καλυμμένα πίσω από όμορφες λέξεις.
Πίσω από ήλιους, θάλασσες και ουρανούς.
Σιχαμερές σχέσεις συμφέροντος.
Εαυτούληδες νάνοι που παλεύουν να ξαπλώσουν στο κρεββάτι του Προκρούστη όσους νιώθουν να ξεφεύγουν λίγο από το ύψος τους.
Ξυνισμένα χαμόγελα και αγκαλιές ανάγκης.
Τσιγκούνικα ανθρωπάκια που σκοτώνουν για δόξα.
Ταπεινά με το κεφάλι στο πάτωμα ακονίζουν τα δοντάκια τους και περιμένουν τη κατάλληλη στιγμή για να επιτεθούν.
Με μια όραση που φτάνει μέχρι τη μύτη τους.
Ή καλύτερα μέχρι τον καθρέφτη τους.
Το χθες δεν πέθανε.
Το χθες είναι εδώ ντυμένο με καινούργια κουρέλια.
Κόβει βόλτες σε καινούργια στέκια, 
μιλάει μια καινούργια γλώσσα 
και τρέφεται με την αγαπημένη παλιά τροφή του.
Με ανθρώπους.
Η “εντεχνίλα” και η “διανόηση” σάπισαν πριν καλά καλά ωριμάσουν. 
Και βρωμάνε.
Πολύ.
Για ακόμα μια φορά όλες οι ελπίδες μας στηρίζονται σε κάποιους μοναχικούς τρελούς που κλεισμένοι μέσα στα δωμάτιά τους πολεμάνε τη μιζέρια και το σκοτάδι.
Και απ’ ότι μαθαίνω το νικάνε.
Αργά αλλά σταθερά.

 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr