Ή εγώ ή ο άλλος, μια προσωπική ιστορία…

Θέλω να σας πω μια αληθινή ιστορία, και μην βιαστείτε να με κατηγορήσετε για λαϊκισμό, που δεν μιλώ αφηρημένα και που ίσως να διεγείρω το θυμικό σας.

Δεν θα το κάνω γι αυτό. Θα το κάνω για να δείτε όλη την εικόνα. Κάποιοι από σας, εύχομαι και ελπίζω να την δουν στην πραγματική της διάσταση, κυρίως στην κοινωνική. Άλλωστε ότι κάνουμε έχει ένα τελικό αποδέκτη, κι αυτός δεν είναι αφηρημένη έννοια. Στην περίπτωσή μου τον λένε Αντώνη, είναι συνταξιούχος λαχαναγορίτης, ετών 65. Έχει μεγάλη οικογένεια, παιδιά και εγγόνια.

Το 1994, μόλις είχα γεννήσει τον μικρό μου γιό, που είναι τώρα στα 18, συνεργαζόμουν με ένα παλιότερο συνάδελφο. Ο Αντώνης ήταν πελάτης του. Έμενε στην Νίκαια, αλλά η καταγωγή του ήταν από την Μύκονο, και μαζί με τα πρώτα του ξαδέλφια είχαν εκεί κάτι χωράφια, από κληρονομιά από ένα θείο άκληρο, που τα δίνανε για βοσκή σε κάτι ντόπιους. Χωράφια, μην φανταστείτε το Paradise! Η Μύκονος είχε ήδη από το 1992 μπει στο πιλοτικό πρόγραμμα του κτηματολογίου και ήδη χαρτογραφηθεί. Το 1994 ένα κτηματάκι τους, με πρόσωπο δρόμο, το βρήκανε καταπατημένο. Το είχε αγοράσει η γυναίκα του μεγαλύτερου εργολάβου, πολιτικού μηχανικού, με μαγειρεμένους τίτλους, από καμιά εικοσαριά που κι αυτοί λέγανε πως το ‘χανε κληρονομήσει. Ο εργολάβος και μηχανικός αυτός, είχε πραγματοποιήσει την τοπογράφηση της Μυκόνου για τις ανάγκες του Κτηματολογίου. Ο εργολάβος αυτός έχει την πρώτη φορολογική δήλωση στην Μύκονο, όπως με έχουν πληροφορήσει συνάδελφοί του. Ο Αντώνης με τον Δικηγόρο, κατέβηκαν στην Μύκονο, βρήκανε τον εργολάβο, ο οποίος τους είπε κλαίγοντας ότι είχε κάνει λάθος, το παραδέχεται και τους ζήτησε να κάνουν αγωγή για να μπορέσει κι αυτός να διεκδικήσει αποζημίωση από τους δικαιοπαρόχους του. Ο Δικηγόρος γύρισε στην Αθήνα, την ετοίμασε, και όταν την έκανε, διαπίστωσε ότι ο εργολάβος δεν προτίθετο να την συνομολογήσει.

Εδώ μπαίνω εγώ στην ιστορία. Η αγωγή δικάστηκε με διαδικασία ατέλειωτη. Οι παλιοί θυμούνται: Διεξαγωγές μαρτυρικών καταθέσεων, κάθε δύο-τρεις μήνες μια ώρα, άντε δύο, και μετά αναβολή να συνεχίσει ο μάρτυρας άντε άλλους δύο μήνες. Οι διεξαγωγές τότε κρατούσαν χρόνια. Πολλοί μάρτυρες, δύο από κάθε πλευρά, και οι πλευρές ήταν τρεις (εμείς, ο εργολάβος και αυτοί που του το πουλήσανε). Μεταβατικό Ειρηνοδικείο Μυκόνου. Ειρηνοδικείο Αθηνών. Πρωτοδικείο Σύρου. Τελειώσαμε κάποτε κι εμείς. Τότε οι αντίδικοι ζητήσανε πραγματογνωμοσύνη. Το δικαστήριο έβγαλε προδικαστική απόφαση και διέταξε πραγματογνωμοσύνη. Την τελειώσαμε κι αυτή. Εν τω μεταξύ οι αντίδικοι όποτε μπορούσαν ζητούσαν αναβολή. Και την έπαιρναν πάντα. Με τα πολλά βγήκε η απόφαση το 2005. Ναι, το 2005.

Οι αντίδικοι έκαναν Έφεση.

Από δω και πέρα θέλω προσοχή. Από Δικηγόρους και μη. Η υπόθεση εκκρεμεί έξι (6) χρόνια στο Εφετείο. Έξι χρόνια με τελειωμένη διαδικασία. Το Δικαστήριο ξαναδιέταξε πραγματογνωμοσύνη, που τελείωσε και αυτή. Οι αντίδικοι από δύο δικηγόροι, έχουν γίνει σαράντα δύο και κάθε φορά κάποιος ζητά κάποια αναβολή. Μία έχει απαγορευτικό, μία αρρωσταίνουν οι γυναίκες τους, μία αρρωσταίνουν οι ίδιοι, μία έχει αποχή, μία έχει απεργία, μία έχει εκλογές. Στο Εφετείο. Όπου δεν χρειάζεται να παραστείς. Μπορείς να καταθέσεις τον φάκελο με γραπτή σου δήλωση. Έξι χρόνια στο Εφετείο. Και συνολικά δεκαοκτώ. Οι πελάτες μου πεθαίνουν, αρρωσταίνουν, γερνούν. Τα παιδιά τους τα έχουν χάσει. Δεν καταλαβαίνουν. Απόφαση Εφετείου δεν έχουν.

Δεν σας τα λέω όλα αυτά παρά για ένα μόνο λόγο: Ζήτησα άδεια να παραστώ σήμερα, όχι γιατί ήταν απαραίτητο, καθώς έχω καταθέσει φάκελο από το 2006, κι απλώς ανανεώνω την γραπτή δήλωση. Απλώς για να αποφύγω να εκμεταλλευτούν οι αντίδικοι άλλη μία (την τρίτη) απεργία/αποχή. Ο ΔΣΑ προς τιμήν του μου την έδωσε, όταν εξέθεσα τους λόγους. Ο ΔΣΑ προς ψόγον του την ανακάλεσε, όταν οι αντίδικοι παραπονέθηκαν ότι δεν ενέπιπτε στην σκληρή γραμμή που είχε χαράξει το σώμα για τις άδειες που θα χορηγούνται.

Ούτε γι’ αυτό σας τα λέω όλα αυτά. Σας τα λέω επειδή ο συνάδελφός μου στην Σύρο, σε μάλλον υποτιμητικό τόνο, μου έκανε παρατήρηση: -Γιατί κάνεις έτσι, γιατί κάνεις τέτοια φασαρία, να πάρεις άδεια, να αναστατώσεις το σύμπαν. Πες στους πελάτες ότι έχουμε απεργία και τελείωσε. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κάνεις έτσι.

Γιατί το μόνο που μου έχει μείνει για να αισθάνομαι αξιοπρεπής είναι να κάνω έτσι.

Γιατί ή εγώ είμαι Δικηγόρος, ή ο άλλος, αυτός που δεν κάνει έτσι.

Γιατί στον Σύλλογο φαίνεται πλειοψηφούν οι άλλοι, αυτοί που δεν κάνουν έτσι.

Δεν ξέρω πια τι να κάνω που κανένας Δικαστής δεν εφαρμόζει την Δικονομία υπέρ της Δικαιοσύνης και όχι υπέρ του συστήματος ούτε υπέρ του εαυτούλη του. Δεν ξέρω πια τι να κάνω που ο Σύλλογος είναι μόνο συντεχνία. Δεν ξέρω πια τι να κάνω που αντιδρούμε με παθητική επιθετικότητα σε όλα και σε όλους, για να μην αλλάξει στο τέλος τίποτα.

Καλό Σαββατοκύριακο. Πάω κανένα σινεμά. Ραντεβού στην Σύρο το 2013. Θα είμαι 50 ετών, και ο Αντώνης δεν θα έχει ακόμα μετά από 20 χρόνια απόφαση Εφετείου στα χέρια του.

* Η Μελίνα Δασκαλάκη είναι μέλος της εκτελεστικής επιτροπής της Δράσης
http://www.drassi.gr

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr