Η διέξοδος της εμπάθειας

«Στην εποχή μας ο ποδοσφαιρικός φανατισμός έχει καταλάβει τον χώρο που στο παρελθόν ήταν αποκλειστικότητα του θρησκευτικού ζήλου, της πατριωτικής φλόγας και του πολιτικού πάθους. Όπως ακριβώς συμβαίνει με τη θρησκεία, την πατρίδα και την πολιτική, πολλές βαρβαρότητες διαπράττονται στο όνομα του ποδοσφαίρου και πολλές εμπάθειες βρίσκουν διέξοδο μέσα απ’ αυτό», έλεγε σοφά ο Εδουάρδο Γκαλεάνο.

Η ρήση του, φυσικά, δεν βρίσκει εφαρμογή μόνο στο ποδόσφαιρο, αλλά σε κάθε άθλημα που πλέον χαρακτηρίζεται από τα οπαδικά πάθη, σε κάθε σπορ που έχει εμποτιστεί από τον φανατισμό. Δεν είναι απαραίτητο να είναι δημοφιλές. Κάποιες φορές, μπορεί να ενδιαφέρει μόνο μια-δυο φορές τον χρόνο, όταν δηλαδή διεξάγεται κάποιο ντέρμπι στους κόλπους του, που ξυπνά  το μίσος ένθεν κακείθεν. Στο ελληνικό μπάσκετ έχει φτάσει σε αντίστοιχα επίπεδα με του ποδοσφαίρου. Όχι μόνο τα τελευταία χρόνια, αλλά και πιο πριν. Αρκεί να θυμηθούμε τα επεισοδιακά ντέρμπι της δεκαετίας του ’90, τα όσα τραβούσαν οι φιλοξενούμενοι παίκτες στα 00s, τις μάχες, ακόμα και τη δολοφονία, που έχουν προκληθεί στο όνομα ενός τέτοιου αγώνα.

Είναι σύνηθες να βλέπουμε ακραίες αντιδράσεις από οπαδούς, αλλά στην περίπτωση που κάποιος αθλητής ξεφεύγει, τότε μοιραία μπαίνει στο στόχαστρο. Ο επαγγελματίας αθλητής, ο οποίος φορά τη φανέλα ενός ιστορικού συλλόγου ξεφεύγει από τα όρια της «προσωπικής άποψης» και του ιδιωτικού λογαριασμού. Οφείλει να φιλτράρει τα όσα γράφει, γιατί πια δεν απευθύνεται στους φίλους του. Αρκετές φορές, κυρίως στην εποχή της κοινωνικής δικτύωσης, έχουμε δει αθλητές να ξεφεύγουν και το ζήτημα της σωστής χρήσης των Social Media έχει γίνει αντικείμενο προβληματισμού σε αρκετούς συλλόγους ανά τον κόσμο. Άλλοι, φροντίζουν να εκπαιδεύουν τους παίκτες. Άλλοι, διαχειρίζονται τις κρίσεις που προκύπτουν. Κι άλλοι τις αφήνουν απλά να ξεχαστούν.

Η παίκτρια του Ολυμπιακού, Ευαγγελία Βαμβακά, επέλεξε να πετάξει τα φίλτρα. Όχι αυτά του Instagram, αλλά εκείνα που θα έπρεπε να την απασχολούν περισσότερο ως αθλήτρια στο υψηλότερο επίπεδο. Μετά τη νίκη του Ολυμπιακού επί του Παναθηναϊκού στο ΟΑΚΑ για τους τελικούς της Α1 ανδρών, «ανέβασε» ένα χλευαστικό story για τον αρχηγό του Παναθηναϊκού, Ιωάννη Παπαπέτρου, αποκαλώντας τον σεξιστικά «Ιωάννα» και συνοδεύοντας το πόνημά της με ένα μακρόσυρτο «φααααπ», μια λέξη που χρησιμοποιείται δηλαδή κατά κόρον στους οπαδικούς κύκλους των Social Media, σε μια προσπάθεια να προσομοιώσει τον ήχο της σφαλιάρας.

Εδώ το ζήτημα δεν είναι μόνο ότι ένας αθλητής/αθλήτρια επιλέγει το δρόμο του φανατισμού για να ρίξει λάδι στη φωτιά της οπαδικής αντιπαλότητας, αλλά το γεγονός ότι μια γυναίκα αθλήτρια επιλέγει τη συγκεκριμένη φρασεολογία για να μειώσει έναν συνάδελφό της από αντίπαλη ομάδα. Τον αποκαλεί μειωτικά με γυναικείο όνομα, πέφτοντας στην παγίδα του σεξισμού που κυριαρχεί σε πολλούς τομείς του δημόσιου λόγου και γιγαντώνεται στις κερκίδες. Ο οποίος σεξισμός, εν τέλει πληγώνει περισσότερο την ίδια και τις συμπαίκτριές της. Τις γυναίκες που έχουν ακούσει τα μύρια όσα επιλέγοντας να ακολουθήσουν το μονοπάτι που λάτρεψαν από παιδιά, αυτό του αθλητισμού. Τις γυναίκες που έχουν βιώσει προσβολές, επιθέσεις, κακοποιητικές συμπεριφορές, οι οποίες τις περισσότερες φορές θάβονται. Η γενναία στάση της Σοφίας Μπεκατώρου άνοιξε τον Ασκό του Αιόλου προκειμένου οι γυναίκες αυτές να υψώσουν ανάστημα και να δημιούργησε γύρω τους ένα τείχος αλληλεγγύης, διώχνοντας τον φόβο. Κινήσεις όπως αυτές της Βαμβακά, λειτουργούν ως πολιορκητικός κριός απέναντι σε αυτό το τείχος.

Λάθη, ωστόσο, κάνουν όλοι. Το ζήτημα δεν είναι η Βαμβακά να γίνει αποδιοπομπαίος τράγος και να την περιμένουν στη γωνιά για να της πουν τα ίδια και χειρότερα. Η επιλογή της φράσης που χρησιμοποίησε δεν έγινε προφανώς για να μειώσει τις γυναίκες, αλλά ήταν απόρροια του φανατισμού με τον οποίο λειτούργησε εκείνη τη στιγμή. Θα ήταν άδικο να υποστηρίξει κανείς το αντίθετο, παρότι το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, όποια κι αν ήταν η γενεσιουργός αιτία του.

 Η ανάρτησή της 30χρονης μπασκετμπολίστριας μετά από λίγο «εξαφανίστηκε», δείγμα του ότι κατάλαβε το λάθος της ή «αναγκάστηκε» να το καταλάβει λόγω της πίεσης που δέχθηκε από γνωστούς και αγνώστους, καθώς το θέμα σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως στα Social Media. Η αναγνώριση του λάθους με δημόσια τοποθέτηση, όπως η χλεύη για τον Παπαπέτρου, θα ήταν μάλλον το καλύτερο κλείσιμο του ζητήματος, ωστόσο μέχρι στιγμής κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί, χωρίς να γνωρίζουμε τους λόγους. Δεν υπήρξε συνέχεια ούτε από την ίδια, ούτε από την ομάδα, παρότι ήταν μια καλή ευκαιρία να βγει κάτι καλό από όλο αυτό.

Τι μένει λοιπόν; Μια ακόμα σταγόνα στον ωκεανό του μίσους. Μια ακόμα χαμένη ευκαιρία. Ένα ακόμα κεφάλι στη Λερναία Ύδρα του φανατισμού.

*Λίγο μετά τη δημοσίευση του παρόντος άρθρου, η Βαγγελίτσα Βαμβακά με ανάρτησή της στα social media ζήτησε συγγνώμη.

Συγκεκριμένα, με ανάρτησή της στα social media η Βαμβακά ζήτησε συγγνώμη από τον Ιωάννη Παπαπέτρου για το σεξιστικό και ομοφοβικό ποστάρισμά της, αλλά και από τον Ολυμπιακό, τον οποίο έφερε σε δύσκολη θέση.

Ακολουθεί η ανάρτησή της:

«Η αναπαραγωγή του περιεχομένου που μου έστειλαν και δημοσίευσα χωρίς να δώσω την πρέπουσα προσοχή, ήταν περισσότερο μια πράξη παρορμητικότητας, που όφειλα να έχω αποφύγει. Ιωάννη Παπαπέτρου, αισθάνομαι την ανάγκη να σου ζητήσω συγγνώμη για το ατόπημα στο οποίο υπέπεσα. Δηλώνω μετανιωμένη και ως άνθρωπος και ως συνάδελφός σου. Απολογούμαι επίσης στον σύλλογό μου για αυτή την απερίσκεπτη ενεργεία και σε όλους όσους έφερα σε δύσκολη θέση».

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr