Ο Γκυ Ντεμπόρ γεννήθηκε στο Παρίσι το 1931, συγγραφέας, κινηματογραφιστής και ιδρυτής των κινημάτων «Λεττριστική Διεθνής» («Lettrist International»), «Καταστασιακή Διεθνής» («Situationist International» ή SI) και για ένα μικρό διάστημα μέλος της ομάδας «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα» («Socialisme ou Barbarie»). Ένα από τα ανατρεπτικότερα πνεύματα του 20ου αιώνα. Μετά από χρόνιο εθισμό στο αλκοόλ, διεγνώσθη με αλκοολική πολυνευροπάθεια και αυτοκτόνησε με μια σφαίρα στην καρδιά, στις 30 Νοεμβρίου του 1994, μια μέρα μετά το τελευταίο του αυτοβιογραφικό ντοκιμαντέρ. Στο βιβλίο του “η κοινωνία του θεάματος” ερμηνεύει με μαρξιστική κριτική ματιά, τον τρόπο που το θέαμα γίνεται οργανικό κομμάτι της πολιτικής οικονομίας και ελέγχει τον άνθρωπο του σύγχρονου κόσμου, που από εργάτης γίνεται στον ελεύθερο χρόνο του καταναλωτής και το αντίστροφο.
Μικρές ματιές σε διάσημες φράσεις του Γκυ Ντεμπόρ:
– Η πλήξη είναι πάντα αντεπαναστατική. Πάντα.
– Τα αποφθέγματα είναι χρήσιμα σε περιόδους άγνοιας και σκοταδισμού.
-Το θέαμα δεν είναι σύνολο εικόνων, αλλά κοινωνική σχέση ανάμεσα σε πρόσωπα, διαμεσολαβούμενη από τις εικόνες.
– Για να ξέρεις να γράφεις πρέπει να έχεις διαβάσει και για να ξέρεις να διαβάζεις πρέπει να έχεις ζήσει.
-Οι τσιγγάνοι πιστεύουν πως έχει κανείς την υποχρέωση να λέει την αλήθεια μόνο στη γλώσσα του. Στη γλώσσα του εχθρού, το ψέμα είναι υπεραρκετό.
-Η κυκλοφορία αγαθών που θεωρείται κατανάλωση, δεν είναι τίποτα άλλο, παρά η ξεκούραση που επισκέπτεται το ξεπερασμένο.
– Πίσω από τη μάσκα των πολλών επιλογών, υπάρχουν απλώς διαφορετικές μορφές της αλλοτρίωσης.
-Στις κοινωνίες όπου επικρατούν οι σύγχρονες συνθήκες παραγωγής, το σύνολο της ζωής παρουσιάζεται σαν μία τεράστια συσσώρευση θεαμάτων. Το άμεσο βίωμα μετατρέπεται έτσι σε αναπαράσταση.
-Κι ο μήνας Μάης δε θα ξανάρθει ποτέ, από σήμερα έως το τέλος αυτού του κόσμου του θεάματος, δίχως να μας θυμηθούν.
-Μέσα στον αντεστραμμένο, στην πραγματικότητα, κόσμο, το αληθινό είναι μια στιγμή του ψεύτικου.
-Το θέαμα είναι το κεφάλαιο που ‘χει φτάσει σε τέτοιο βαθμό συσσώρευσης, ώστε να γίνει εικόνα.
-Στο μέτρο που η κοινωνία ονειρεύεται την αναγκαιότητα, γίνεται αναγκαίο το όνειρο. Το θέαμα είναι ο εφιάλτης της αλυσοδεμένης σύγχρονης κοινωνίας, που σε τελευταία ανάλυση εκφράζει μόνο την επιθυμία της να κοιμηθεί. Το θέαμα είναι ο φύλακας του ύπνου αυτού.
