Γκίντεον Λεβί: Ο πιο μισητός (και ταυτόχρονα πιο ηρωικός) άνθρωπος στο Ισραήλ

Το να πηγαίνεις κόντρα στο ρεύμα θέλει πολύ κουράγιο – πόσω μάλλον όταν αυτό το «ρεύμα» είναι το κυρίαρχο δόγμα του Ισραήλ, κι εσύ είσαι κάποιος που απλά θέλει να πει την αλήθεια.

Ο Ισραηλινός συγγραφέας και δημοσιογράφος Γκίντεον Λεβί, σύμφωνα με τη βρετανική εφημερίδα Independent, στην οποία παραχώρησε συνέντευξη, είναι «ο πιο μισητός άνθρωπος στο Ισραήλ – και ίσως ο πιο ηρωικός». Ο Λεβί έχει πυροβοληθεί επανειλημμένα από τον ισραηλινό στρατό, έχει απειληθεί να ξυλοκοπηθεί μέχρι θανάτου στους δρόμους του Ισραήλ, ενώ υπουργοί της χώρας έχουν ζητήσει τη στενή παρακολούθησή του, ως «κινδύνου» για την ασφάλεια του Ισραήλ.

Κι αυτό γιατί κάνει κάτι πολύ απλό, κάτι που κανένας σχεδόν Ισραηλινός δεν έχει κάνει: Σχεδόν κάθε βδομάδα εδώ και τρεις δεκαετίες ταξιδεύει στα κατεχόμενα της Γάζας και περιγράφει αυτό που βλέπει, ξεκάθαρα και χωρίς προπαγάνδα. «Η ταπεινή αποστολή μου είναι να αποτρέψω μία κατάσταση στην οποία πολλοί Ισραηλινοί να μπορούν να πουν, ‘δεν ξέραμε’», δηλώνει ο ίδιος.

«Υπάρχει ένας ολόκληρος μηχανισμός πλύσης εγκεφάλου στο Ισραήλ, που πραγματικά μας συνοδεύει όλους μας από τα παιδικά μας χρόνια, και είμαι προϊόν αυτού του μηχανισμού όπως όλοι. Είναι κάποιες προκαταλήψεις που είναι δύσκολο να αντιμετωπίσεις. Ότι εμείς οι Ισραηλινοί είμαστε τα απόλυτα και μοναδικά θύματα. Ότι οι Παλαιστίνιοι είναι γεννημένοι για να σκοτώνουν, και το μίσος τους είναι παράλογο. Ότι οι Παλαιστίνιοι δεν είναι ανθρώπινα όντα όπως εμείς… Έτσι, έχεις μία κοινωνία χωρίς κανέναν ηθικό ενδοιασμό, χωρίς ερωτηματικά, σχεδόν χωρίς καθόλου πολιτικό διάλογο. Τα να υψώσεις τη φωνή σου σε όλα αυτά είναι πολύ δύσκολο», σημειώνει ο Λεβί, που αυτήν την περίοδο προωθεί το τελευταίο του βιβλίο, με τίτλο «Η Τιμωρία της Γάζας».

«Ο μηχανισμός πλύσης εγκεφάλου είναι τόσο αποτελεσματικός, που το να προσπαθείς (να τον αντικρούσεις) είναι σαν να προσπαθείς να κάνεις μια ομελέτα να ξαναγίνει αυγό. Κάνει τους ανθρώπους γεμάτους άγνοια και βιαιότητα», παρατηρεί, και φέρνει ένα παράδειγμα από τους βομβαρδισμούς του Ισραήλ το 2008-2009: «Ένας σκύλος, ένας ισραηλινός σκύλος, σκοτώθηκε από έναν πύραυλο Κασάμ και μπήκε στο εξώφυλλο της πιο δημοφιλούς εφημερίδας του Ισραήλ. Την ίδια ακριβώς μέρα σκοτώθηκαν δεκάδες Παλαιστίνιοι. Ήταν στη σελίδα 16, σε δύο γραμμές».

Πώς όμως ο Λεβί ξέφυγε από αυτόν το μηχανισμό προπαγάνδας; Ήταν «ατύχημα», λέει ο ίδιος χαριτολογώντας. Εκπλήρωσε τη στρατιωτική του θητεία στο ραδιοφωνικό σταθμό του ισραηλινού στρατού, και κατόπιν συνέχισε να εργάζεται ως δημοσιογράφος, «κι έτσι άρχισα να πηγαίνω στις κατεχόμενες περιοχές συχνά, κάτι που οι περισσότεροι Ισραηλινοί δεν κάνουν. Και μετά από ένα διάστημα, σταδιακά, έφτασα να τους δω όπως πραγματικά είναι», αναφέρει.

Θεωρεί ο ίδιος ότι ένα μποϊκοτάζ σε βάρος του Ισραήλ θα ήταν λύση; «Δεν μποϊκοτάρω το Ισραήλ. Θα μπορούσα να το έχω κάνει, θα μπορούσα να έχω εγκαταλείψει το Ισραήλ. Αλλά δε σκοπεύω να φύγω από το Ισραήλ. Ποτέ. Δεν μπορώ να καλέσω τους άλλους να κάνουν αυτό που δεν θα κάνω εγώ. Υπάρχει άλλωστε και το ερώτημα αν αυτό θα λειτουργούσε. Δεν είμαι σίγουρος ότι οι Ισραηλινοί θα καταλάβαιναν», επισημαίνει, σχολιάζοντας πως αν ένα μποϊκοτάζ γινόταν αντιληπτό ως κατακραυγή ολόκληρου του κόσμου κατά του Ισραήλ θα μπορούσε να ήταν αποτελεσματικό. Ωστόσο, «οι Ισραηλινοί πιθανότατα θα το εκλάβουν ως ‘απόδειξη’ ότι ο κόσμος είναι αντισημιτικός και θα μας μισούν πάντα».

Αντίθετα, πιστεύει ότι μόνο μία μορφή πίεσης θα μπορούσε να επαναφέρει το Ισραήλ στη λογική: «Η μέρα που ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών θα αποφασίσει να δώσει ένα τέλος στην κατοχή, θα τελειώσει. Γιατί το Ισραήλ ποτέ δεν ήταν τόσο εξαρτημένο από τις ΗΠΑ όσο είναι τώρα. Ποτέ. Όχι μόνο οικονομικά, όχι μόνο στρατιωτικά, αλλά πάνω απ’ όλα πολιτικά. Το Ισραήλ είναι εντελώς απομονωμένο σήμερα, με εξαίρεση την Αμερική», εκτιμά.