Ο Γιώργος Κυρίτσης είναι ένας σεναριογράφος, αλλά και ένας ηθοποιός με μία μακρά πορεία, η τροχιά της οποίας κάποια στιγμή διασταυρώθηκε μ’ αυτήν της δημοσιογράφου και συγγραφέα Έλενας Ακρίτα. Μαζί άφησαν εποχή στην ελληνική τηλεόραση με σειρές που αγαπήθηκαν και, όπως μας λέει στη συνέντευξη του, εισήγαγαν και καινοτομίες. Ο Κυρίτσης όμως είναι και ένας πολιτικοποιημένος καλλιτέχνης, που κάποτε ήταν υποψήφιος με τη ΔΗΜΑΡ. Οι αριστερές πεποιθήσεις του παραμένουν αναλλοίωτες και σήμερα βρίσκουν την εφαρμογή τους στη σόλο γραφή ακόμη μίας τηλεοπτικής δουλειάς: Τον «Γλυκάνισο» που πιάνεται από ένα κλασικό love story (ταξικό μα κυρίως φυλετικό) για να μιλήσει στην ουσία για το προσφυγικό ζήτημα που πονάει τη νεοελληνική κοινωνία και τα πιο υγιή κύτταρα της. Συμβαίνει το εξής παράδοξο εδώ: Απ’ τη μια είναι τα γνωστά ακροδεξιά τρολ που επιτίθενται στο σήριαλ για το θέμα του, απ’ την άλλη όμως είναι και ένας προοδευτικός κόσμος που ενώ θα ήθελε να δει τη σειρά, προτιμά να γυρίσει την πλάτη στον ΣΚΑΪ του Πορτοσάλτε. Στο στόχαστρο, φυσικά, ο καλός σεναριογράφος, μα και η Ακρίτα, μόνο και μόνο επειδή τυγχάνει σύζυγος του. Για όλα αυτά συνάντησα τον Γιώργο Κυρίτση και κάναμε μία ειλικρινή συζήτηση.
Σας συναντώ απόγευμα καθώς μου είπατε ότι δουλεύετε πολλές ώρες από νωρίς το πρωί.
Παίζονται τρία επεισόδια εβδομαδιαίως, ένα κάθε Παρασκευή και δύο κάθε Σάββατο. Εγώ έχω να παραδώσω σκαλέτα 17 σελίδων για κάθε επεισόδιο, τι λένε οι ηθοποιοί, πως κινούνται, τι κάνουν, τα πάντα. Έπειτα τα άλλα παιδιά κρατάνε τον πυρήνα, φεύγει από μας δηλαδή και πηγαίνει το σενάριο στους τρεις διαλογίστες. Ο ένας παραδίδει, οι άλλοι λαμβάνουν μέχρι να ξαναπάρει ο πρώτος το επόμενο επεισόδιο στα χέρια του. Στο τέλος γίνεται κι ένας έλεγχος μην συμβεί κάποιο λάθος, αν και είμαστε όλοι με όλους στα τηλέφωνα συνέχεια.
Σε πόσες εργατοώρες μεταφράζεται αυτή η καθημερινότητα;
Από το πρωί μέχρι τις 5 – 6 το απόγευμα.
Πρόσφατα άκουσα τον συνάδελφο σας, Γιώργο Μακρή, που γράφει άλλο σήριαλ αυτόν τον καιρό, να μην έχει χρόνο να μιλήσει καν στο τηλέφωνο. Ένιωσα ότι βρισκόταν σε μεγάλη πίεση.
Α, μου λέτε τώρα για τον αγαπημένο μου! Με τον Γιώργο ήταν να δουλεύαμε μαζί τον «Γλυκάνισο». Ενώ ήταν να το σκηνοθετήσει ο Μανουσάκης, αποχώρησε για δικούς του λόγους. Ο Μακρής είχε πρόταση απ’ αλλού, αλλά την άφησε για να κάνουμε μαζί τον «Γλυκάνισο». Τον κατάλαβα, όμως, όταν μου τηλεφώνησε και μου είπε: «Γιώργο, άμα δεν βρεθεί παραγωγός, τι θα κάνουμε;» Αμέσως του είπα να πάει εκεί που είναι καλύτερα για εκείνον. Και την επόμενη βρέθηκε παραγωγός! Με τον Μακρή πρέπει να πω ότι είχαμε κάνει μαζί και τρία επεισόδια από την «Λωξάντρα» που επίσης δεν γυρίστηκαν ποτέ.
Αναφέρεστε σε ριμέικ του παλιού σήριαλ, αν τα λέω σωστά.
Ακριβώς. Ο Καραγιάννης ο παραγωγός είχε πάρει τα δικαιώματα του βιβλίου και θέλησε να το ξανακάνει κάποια στιγμή. Τίποτα στη ζωή μας δεν μας παίδεψε περισσότερο! Θέλαμε κάτι που ν’ αναπαριστά την εποχή πλήρως, όχι όπως στο παλιό σήριαλ, που έπαιζα κι εγώ ως ηθοποιός και που ήμασταν μέσα σε τέσσερις τοίχους. Εδώ θα έμπαιναν αρμένικα, τουρκικά, κούρδικα, γαλλικά στοιχεία, δρόμοι, σπίτια, κατασκευές. Λέγαμε να χρησιμοποιηθεί 3D, δεν γίνεται εν έτει 2022 να δείχνουμε το 1860 και να έχουμε τους ηθοποιούς σε δωματιάκια. Ή μπαίνεις, λοιπόν, σ’ αυτή τη λογική ή δεν το κάνεις καθόλου. Μάλλον το κόστος παραγωγής έκανε απαγορευτικό το project, αλλά εγώ και ο Γιώργος παιδευτήκαμε απίστευτα. Ένα βιβλίο είναι κάτι άλλο, που επιτρέπει χωροχρονικά πηδήματα. Εμείς είχαμε τη φαεινή ιδέα να ξεκινήσουμε με την ηρωίδα σε Αλτσχάιμερ που φωνάζει «Αίμα, αίμα», η εγγονή της την παίρνει αγκαλιά κι αυτή αρχίζει να θυμάται και να ξετυλίγει την ιστορία. Ο Γιώργος το έψαχνε πολύ, αφού είχαμε γράψει τη σκηνή του γάμου της και αναζητούσαμε νυφιάτικα τραγούδια της εποχής. Νομίζω πως είχαμε κάνει πολύ σπουδαία δουλειά.
Ποια θα έπαιζε, όμως, μετά τη Μπέττυ Βαλάση, που σφράγισε τον συγκεκριμένο ρόλο;
Αυτό ήταν ένα μεγάλο πρόβλημα, που το συζητούσαμε. Και ποιος θα έπαιζε και τον δικό μου ρόλο, που επίσης ήταν φοβερός ρόλος…Δεν προχωρήσαμε στο κάστινγκ, γιατί μας το σταμάτησαν. Τώρα δεν ξέρω αν μπορεί να γίνει. Είδαμε κι εμείς ότι ήταν ένα πολύ ακριβό project και δεν θέλαμε να κάνουμε παραχωρήσεις.
Ο «Γλυκάνισος» ήταν ένα εντελώς δικό σας σεναριακή ιδέα;
Όχι. Μου τηλεφώνησε η παραγωγός Άλκηστη Μαραγκουδάκη: «Πρέπει να σε δω, έχω μια σειρά και θέλω να τη γράψεις εσύ». Βρεθήκαμε, άλλωστε με την Άλκηστη γνωριζόμαστε απ’ όταν ήμασταν παιδιά με την Έλενα. Μου μίλησε για τον έρωτα μιας Σύριας μετανάστριας με έναν χριστιανό. Αυτή ήταν η ιδέα. Αυτό που ενδιέφερε εμένα είναι αυτό που δεν καταλαβαίνουν μερικοί ηλίθιοι και με κάνουν να γελάω, το γιατί μία γυναίκα φοράει τη μαντήλα. Δεν είναι η μαντήλα, αλλά οι τόσο διαφορετικοί δύο κόσμοι: Μια μουσουλμάνα κι ένας χριστιανός μπορούν να ενωθούν μέσω ενός έρωτα; Αλλιώς μεγάλωσε αυτή, αλλιώς μεγάλωσε αυτός που είναι γόνος ευκατάστατης οικογένειας του νησιού.
Βέβαια, έχει κι αυτή μία κατάρτιση, είναι μορφωμένη, μιλάει ξένες γλώσσες.
Έχει, ναι, γιατί είπαμε: «Κοιτάξτε να δείτε! Το να μιλάει αυτή συριακά, ο άλλος δεν θα καταλάβαινε Χριστό!» Είπαμε να τη βάλουμε να της έχει μάθει ελληνικά η γιαγιά της από γενιά σε γενιά, με ρίζες στην Κρήτη επίσης, ενώ η ίδια έχει σπουδάσει αρχαιολογία σε μία χώρα που για τους ISIS μόνο καλό δεν ήταν αυτό, με το μίσος τους για τον αρχαίο κόσμο.
Δεν θέλω να κάνουμε spoiler, η σειρά τρέχει.
(γέλια) Όχι, δεν θα κάνουμε…
Πρέπει να σας πω ότι τον περασμένο Μάρτιο βρέθηκα στη Μυτιλήνη και επισκέφτηκα το στρατόπεδο του Καρατεπέ με δημοσιογραφική αποστολή. Αρρώστησα κανονικά με όσα είδα. Σε κάθε πρόσφυγα αντιστοιχούσε κι ένας αστυνομικός! Λέω, λοιπόν, ότι, βάσει όσων είδα, η δική σας μετανάστρια είναι εξαιρετικά καλοβαλμένη μέσα στην ελληνική κοινωνία του νησιού.
Η σειρά, μην ξεχνάμε, ξεκινάει με μια πυρκαγιά όπου αυτή χάνει ένα παιδί. Ούσα καταπληκτική μαγείρισσα, την έχουν πάρει σε μία ταβέρνα και ψιλοδουλεύει, ενώ με τα χαρτιά της γίνεται ένα άνευ προηγουμένου μπέρδεμα. Ξέρατε εσείς ότι οι Σύριοι έχουν δεύτερη γλώσσα τα γαλλικά; Μας το έμαθε η Φάζια, μία άλλη κοπέλα, που παίζει στη σειρά, με καταγωγή απ’ τη Συρία και καταπληκτική ηθοποιός.
Άρα μου λέτε ότι η ηρωίδα σας φέρει όλα τα στοιχεία της καταγωγής της.
Ακριβώς. Και ευγένεια μεγάλη έχουν οι Σύριοι σαν λαός. Η κοπέλα από τη Συρία που μας βοηθάει στη σειρά, έχει φοβερή ιστορία: Ο πατέρας της, οικονομολόγος σπουδαίος, έφυγε κυνηγημένος αρχικά στην Αγγλία. Εκεί γνώρισε μια Ελληνίδα και τα παράτησε όλα για χάρη της. Ασπάστηκε τον χριστιανισμό. Αυτή γεννήθηκε εκεί και, τέλος πάντων, μας βοηθάει πολύ τώρα στη συγγραφή. Είχα, ας πούμε, μία σκηνή κηδείας. Δεν ήξερα ότι οι γυναίκες μουσουλμάνες δεν πάνε στις κηδείες, αλλά μένουν στο σπίτι και διαβάζουν κομμάτια απ’ το Κοράνι. Μάθαμε πολλά τέτοια πράγματα απ’ αυτή την κοπέλα.
Όταν σας κάλεσαν να γράψετε ένα love story, δεν σκεφτήκατε το εξής απλό; Εδώ οι άνθρωποι έχασαν δικούς τους μέχρι να φτάσουν στη Μυτιλήνη, θαλασσοπνίγηκαν και στην καλύτερη είναι έξω
και παλεύουν με τα χαρτιά τους, αν δεν μαντρωθούν σε κάνα στρατόπεδο. Θα έχουν καιρό για έρωτες;
Δεν είχαν κανέναν τέτοιο καιρό, συμφωνώ. Απλά εδώ μαχαίρωσαν τον ήρωα, αυτή βγάζει το μαντήλι της για να πατήσει την πληγή του – η πρώτη σύνδεση τους γίνεται με αίμα – και κοιτάζονται. Ερωτεύονται με την πρώτη ματιά.
Συμπέρασμα: Η αγάπη και ο έρωτας ακμάζουν μέσα στις πιο δύσκολες συνθήκες.
Μόνο που αυτός δεν κατέβηκε εκεί για έρωτες. Αν δεν τον μαχαίρωναν και δεν συναντούσε αυτήν, δεν θα βρίσκονταν ποτέ. Ήταν το σεναριακό εύρημα για να συναντηθούν. Ξαφνικά συναντιούνται δύο μάτια και ξεκινά όλη η ιστορία.
Πέρασε ακριβώς μία δεκαετία από τότε που πολιτευτήκατε με τη ΔΗΜΑΡ. Πλέον απέχετε από την πολιτική. Το σήριαλ αυτό αναρωτιέμαι αν ισοδυναμεί με πολιτική πράξη εκ μέρους σας.
Ισοδυναμεί, γιατί ότι γίνεται γύρω μας συνηγορεί σ’ αυτό: Ας υποθέσουμε ότι ο Νώε έβαλε δυο -δυο τα ζώα μέσα σε μια κιβωτό για να σώζονταν όλα τα είδη. Αν κάποιος έκανε δολιοφθορά μέσα απ’ την κιβωτό και βούλιαζε, δεν θα υπήρχαμε σαν είδος. Ε, λοιπόν, τώρα είμαστε σε μια κιβωτό! Η Κιβωτός μας είναι η Γη και αν κάποιος πατήσει ένα κουμπί, τελειώσαμε!
Είτε λέγεται Πούτιν, ας πούμε, είτε Κιμ Γιονγκ Ουν.
Οι Αμερικανοί τα κάνανε πρώτοι και καλύτερα αυτά, να μη μας κουνάνε το δάχτυλο! Είναι οι πρώτοι που έριξαν πυρηνικά και ας το σταματήσουν το καλαμπουράκι με τις προτροπές στους άλλους! Η αντίληψη τόσο η δική μου, όσο και της Έλενας, είναι μία: Ζούμε όλοι μες την Κιβωτό, παιδιά! Αν ένας τη χαλάσει εκ των έσω, τελειώσαμε! Άρα εγώ δεν μισώ τον άλλον επειδή φοράει μια μαντήλα ή πιστεύει στον Αλλάχ. Εγώ αγαπώ αυτόν, αγαπώ το ζώο που’ναι δίπλα μου κι άμα πάθει κάτι θα το αγκαλιάσω, αγαπώ τον συνάνθρωπο μου. Την ίδια λογική χρησιμοποίησα τώρα: ΟΚ, φοράει μια μαντήλα αυτή, πάμε παρακάτω. Μεγάλωσε σ’ έναν άλλο κόσμο, ο έρωτας όμως μπορεί να ενώσει δύο αλλιώτικους κόσμους; Και μην πάμε μακριά: Οι καλόγριες οι δικές μας φοράνε μαύρη μαντήλα για να «πάνε» στον Θεό. Εκεί το δέχεσαι, λες αυτό είναι, έτσι πρέπει να κάνουν. Τι να πεις στον ηλίθιο; Γιατί σ’ ενοχλεί εκείνο και δεν σ’ ενοχλεί το άλλο; Η επιβολή με πειράζει! Το να μην προσβάλλω την κοινωνία είναι δικαίωμα μου, το να κυκλοφορώ με ανοιχτό πουκάμισο, είναι επίσης δικαίωμα μου. Το να μου πεις όμως, είσαι χριστιανός και άρα θα ντύνεσαι όπως οι καλόγριες, εκεί κάπου όπα!
Και στη Γαλλία που έγινε ολόκληρο θέμα με τις μαντήλες των μουσουλμάνων γυναικών;
Δεν έγινε μόνο με τις μαντήλες θέμα, αφού εκεί είπαν: «Στο σχολείο δεν θα μπαίνετε με μαντήλα». Ξέρετε, όμως, τι άλλο είπαν που κανείς δεν μας το είπε αυτό; «Δεν θα μπαίνετε εσείς οι υπόλοιποι ούτε και με σταυρό στον λαιμό». Κανένας! Ούτε αυτές μαντήλες, ούτε εσείς σταυρούς.
Δίκαιο ακούγεται, αλλά άντε πες το στους δικούς μας εδώ.
Αυτό είναι δίκαιο, ναι. Δικαίωμα στην ανεξιθρησκεία. Στη Γαλλία, όμως, έχει διαχωριστεί το Κράτος από την Εκκλησία, εδώ ωστόσο θα μας είχαν εκτελέσει κανονικά, δεν το συζητώ (γέλια)
Πιστεύετε ότι όλοι αυτοί που βρίζουν στα social media, έχουν δει έστω και ένα επεισόδιο;
Δεν θα μπω στη διαδικασία εξέτασης του IQ τους, αλλά η «ανάγνωση» τους είναι τελείως λάθος. Δεν κάνει το σήριαλ καμιά προπαγάνδα του στυλ «Ζήτω το Ισλάμ», από έναν έρωτα ξεκινάνε όλα.
Μπορεί γι’ αυτούς να’ναι προπαγάνδα ο έρωτας δύο αλλόθρησκων ανθρώπων.
Ναι, αλλά δεν πάει έτσι. Κι επειδή προέρχομαι από ένα αριστερό background, θυμίζω ότι υπάρχει και ο ταξικός έρωτας. Αν μια πλούσια μορφωμένη κόρη σ’ ένα νησί ερωτευθεί έναν φτωχό βαρκάρη, αμέσως σκέφτεσαι: Αυτός ο έρωτας θα επιβιώσει; Δεν αναφέρομαι σ’ αυτά που βλέπαμε στο σινεμά, αλλά πάμε στην πραγματικότητα. Κι η Γη ολόκληρη ένας ταξικός έρωτας είναι, απ’ αυτούς τους έρωτες που δεν θες να τους χαλάσεις για να πεις «Εμείς τουλάχιστον τον ζήσαμε». Σαν την άλλη ηρωίδα του σήριαλ.
Είναι τελικά μάλλον ανέραστοι όσοι κράζουν και εύχονται ο ΣΥΡΙΖΑ να πάρει τα ποσοστά του «Γλυκάνισου». Εκεί καταλήγουμε με χιούμορ.
(γελάει πολύ) Τι να πεις σ’ αυτούς; Ότι για έναν έρωτα έγινε ολόκληρος Τρωικός Πόλεμος; Οι μεγάλοι έρωτες γεννήθηκαν απ’ τους μεγάλους συγγραφείς, απ’ τον Σαίξπηρ και όχι μόνο. Όσο για τον ταξικό έρωτα, που επίσης έβαλα στο σενάριο, είναι σαν να τους λες «παιδιά, αφήστε τους ανθρώπους να ερωτεύονται. Τι έγινε, όλοι γαλουχηθήκατε με τη Βουγιουκλάκη;»
Κι όμως, ναι, καλώς ή κακώς μ’ αυτά έχουν γαλουχηθεί.
Γι’ αυτό και το σήριαλ βασίζεται στη σύγκρουση των δύο κόσμων. Μουσουλμάνα αυτή, απαγορεύεται να συζήσει. Να παντρευτεί, πάλι δεν μπορεί, ούτε πολιτικό γάμο να κάνει, γιατί ο άντρας έχει διαφορετικό θρήσκευμα. Την πιέζουν ο κόσμος της και ο κόσμος του.
Ή ίσως αυτούς να μην τους απασχολεί τίποτα απ’ όλα αυτά, κύριε Κυρίτση, εκτός από ένα πράγμα: Το ότι η ηρωίδα είναι ξένη. Ο κόσμος φοβάται το ξένο, το αλλόθρησκο, ο «Έλληνας φοβάται το οτιδήποτε είναι μη ελληνικό», όπως μου’χε πει ο Ντίνος Χριστιανόπουλος.
Αυτούς δεν θα τους ενδιέφερε ο ταξικός έρωτας, σωστά μιλάτε. Δεν θα καταλάβουν ποτέ τους αυτό το «Πεθαίνω, δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα», που προτείνει στην ουσία ο «Γλυκάνισος».
Όταν σας τηλεφώνησα για τη συνέντευξη, μου είπατε «Κάνουμε ένα σήριαλ τέτοιο, γιατί αυτό είμαστε, αυτός είμαι». Θα ήθελα να επεκταθείτε.
Είναι αυτό που πιστεύουμε βαθιά εγώ και η Έλενα ως ουμανιστές και ως άνθρωποι. Παθαίνω σοκ όταν ακούω μοντέρνο – υποτίθεται – πολιτικό να βγαίνει και να λέει ότι οι Ιταλοί ψήφισαν ακροδεξιά λόγω μεταναστευτικού. «Στοπ εδώ» λες! Ποιος το δημιουργεί το μεταναστευτικό; Λες κι είναι άνθρωποι που λένε «Δεν αντέχω τόση ευτυχία εδώ, ας πάρω μια βάρκα να πνιγώ στο Αιγαίο»! Δεν είναι το μεταναστευτικό το πρόβλημα, αλλά αυτοί που το δημιουργούν. Δημιουργούν πρώτα τους πολέμους και φέρνουν τον κόσμο σε απόγνωση να λέει «θα πάω κάπου αλλού και όπου ζήσω, όπου επιβιώσω». Μετά αναρωτιέσαι αν είναι όλοι καλοί όσοι έρχονται. Όχι, καθάρματα κι εκεί υπάρχουν, αφού έτσι είναι το ανθρώπινο είδος. Έπειτα λέμε ότι κατέρρευσε το ανατολικό μπλοκ χωρίς ν’ ανοίξει μύτη. Ξέρουμε ότι ήταν ένα στρατιωτικο – βιομηχανικό κατεστημένο απίστευτα συμπαγές. Τι να σκέφτονταν οι άνθρωποι; «Να πάει η χώρα μου καλύτερα για να στείλω την κόρη μου πόρνη στην Ευρώπη;» Για να καταρρεύσει, σημαίνει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.
ΟΚ, σήμερα που δεν υπάρχει το ανατολικό μπλοκ, τι συμβαίνει και πάει κατά διαόλου ο κόσμος;
Όσο υπήρχε το ανατολικό μπλοκ, που ενδιαφερόταν για τον εργάτη, ο καπιταλισμός αναγκάστηκε να κάνει υποχωρήσεις, να δημιουργήσει τα δικά του συστήματα Υγείας και Παιδείας, φοβούμενος εξεγέρσεις. Όταν, λοιπόν, κατέρρευσε ο κομμουνισμός, ο καπιταλισμός άρχισε να τα μαζεύει.
Να δείχνει αυτό που πραγματικά είναι.
Φυσικά, αφού δεν κινδύνευε από κάτι. Δεν είχαν ένα παράδειγμα ζωής, ξεσηκωμού, επανάστασης για ένα καλύτερο σύστημα. Σου λέει: «Πως θες να ζήσεις; Σαν τον Ρώσο; Πας καλά; Εδώ περνάς καλύτερα μαζί μας»! Κι έτσι οι άνθρωποι παραδίδονται αμαχητί στον καπιταλισμό. Θεωρώ ότι και η χώρα μας δεν πάει καθόλου καλά.
Γιατί, πάει καλά η Ευρώπη;
Όχι βέβαια. Συμφωνώ μ’ αυτό που είπε ο Τσίπρας ότι δεν υπάρχει ηγεσία στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή. Δεν υπάρχει, μην κοροϊδευόμαστε. Νιώθω ότι εκτελούν τις εντολές κάποιων εκ των άνωθεν καπιταλιστών. Η ίδια η Ευρώπη ευθύνεται για την άνοδο της ακροδεξιάς και του λαϊκισμού. Λένε «Να δώσουμε κάτι λεφτά στην Τουρκία για το μεταναστευτικό», δεν λένε όμως να το σταματήσουν το μεταναστευτικό! Στοπ οι πόλεμοι!
Ο πόλεμος, απ’ την άλλη, είναι ένα αναπόσπαστο στοιχείο της ανθρώπινης ιστορίας.
Είναι! Η πιο αντιπαραγωγική βιομηχανία είναι η πολεμική. Δεν παράγει τίποτα, εκτός από όπλα για να σκοτώνεις τον άλλο. Δεν σου δίνει φαΐ δηλαδή, δεν σου διευκολύνει τη ζωή. Υπάρχει ένα ντοκιμαντέρ με τον Χίτλερ να μιλάει στα ναυπηγεία: «Αύριο το πρωί προσλαμβάνονται 400.000 εργάτες»! Ετοίμαζε πόλεμο ο άλλος και ήθελε πλοία. Δεν τους είπε «Θα φτιάξουμε τα πλοία και σε τέσσερα χρόνια θα σκοτωθείτε όλοι». Ένας λαός ολόκληρος πανηγύριζε για τις δουλειές που άνοιγαν, λες και τους είπε «Ελάτε να φτιάξουμε τον κάμπο της Θεσσαλίας να παράγει πιο πολύ» (γέλια).
Είστε κι απ’ τα Τρίκαλα κιόλας.
Σωστό, είμαι κι απ’ τα Τρίκαλα. Έχω και πατρικό μες την παλιά πόλη.
Πάτε καθόλου;
Τώρα δεν πήγα με τον κορονοϊό. Φτιάξαμε το πατρικό με την Έλενα με το σκεπτικό να φωνάζουμε τους φίλους μας. Είναι μεγάλο σπίτι σε τούρκικο στυλ, όλο ξύλο μέσα.
Ας φύγουμε απ’ τα Τρίκαλα κι ας πάμε στον ΣΚΑΪ. Ξέρετε πόσοι αριστεροί αρνούνται να πατήσουν ΣΚΑΪ στο τηλεκοντρόλ για να δουν τον «Γλυκάνισο»;
Απ’ τη μια είναι οι φασίστες που ουρλιάζουν χωρίς να ξέρουν και το λόγο, απ’ την άλλη έχουμε έναν προοδευτικό αριστερό κόσμο που αρνείται να δει ΣΚΑΪ. Μου τηλεφωνεί μια φίλη μου: «Μη με παρακαλάς καν, οι μισοί δικοί μου αρνούνται να δουν ΣΚΑΪ. Μερικοί το είδαν και είπαν ότι θα βλέπουν μόνο αυτό από ΣΚΑΪ και τέρμα»!
Όταν σας έγινε η αρχική πρόταση, ξέρατε ότι στον ΣΚΑΪ θα παιζόταν το σήριαλ;
Ναι, γιατί η Μαραγουδάκη είναι σήμερα διευθύντρια προγράμματος του σταθμού. Τη γνωρίζαμε απ’ όταν ήταν στον ΑΝΤ1 και κάναμε με την Έλενα τη «Γόβα στιλέτο».
Και δεν της είπατε «Συγγνώμη, στο κανάλι με Πορτοσάλτε μέσα θα κάνετε σήριαλ με το προσφυγικό στο επίκεντρο;»
Αυτή επέμενε πολύ και στην τελική πήρε την ευθύνη. Ο σταθμός το πληρώνει το σήριαλ. Το αποδέχτηκαν, αφού ίσως να κατάλαβαν ότι μιλάμε για τη φοβερή ερωτική ιστορία δύο ανθρώπων και τη σύγκρουση των κόσμων τους.
Η εξήγηση σας φανερώνει ότι ο σταθμός παρακάμπτει την «αριστερή» ματιά ενός τέτοιου σήριαλ και εστιάζει στο love story, που λέγαμε και πριν.
Μπορεί…Εμένα με παρακίνησε το θέμα και φυσικά είχα στην αρχή τις επιφυλάξεις μου. Δουλεύαμε και έλεγα «Παιδιά, έλα λίγο να το δούμε, είμαστε στον ΣΚΑΪ, μην ξεχνιόμαστε». Για μένα, όμως, το σημαντικότερο ήταν να περάσει στην τηλεόραση το μήνυμα: «Δηλαδή τι τους κάνουμε αυτούς τους ανθρώπους; Πρέπει να τους πνίγουμε; Δεν τα πιστεύουμε εμείς αυτά, τους αγαπάμε τους συνανθρώπους μας».
Σαν έναν άλλον έρωτα, αυτόν ενός προοδευτικού σεναριογράφου μ’ ένα καθαρά δεξιό κανάλι – αυτό μου λέτε και, να, πώς έχουμε τη σύγκρουση δύο άλλων κόσμων.
Κάπως έτσι, μόνο που εδώ δεν έχουμε έναν έρωτα, αλλά μία δουλειά με το αντικείμενο της να μ’ ενδιαφέρει πιο πολύ απ’ όλα. Ετοιμάζαμε μιαν άλλη δουλειά, ξέρετε, η οποία χάλασε από μένα. Έκανα ένα λάθος. Η ιστορία μου έμπλεκε αυτούς που είναι πάνω από τη φαινομενική εξουσία. Σ’ αυτό είπαν «Όπα». Δεν θα σας πω σε ποιο κανάλι επρόκειτο να γίνει.
Αυτή τη σαιζόν θα δούμε, λένε, πάνω από 30 νέα σήριαλ. Χωρίς να γίνομαι αδιάκριτος, σας πληρώνουν καλά τουλάχιστον;
Η εταιρεία παραγωγής μου είναι εξαιρετική. Πληρώνουν νταν! Δεν χάνεται ημερομηνία. Τα κανάλια κερδίζουν απ’ τα σήριαλ, αν και δεν πιστεύω ότι πληρώνει τόσο καλά η διαφήμιση. Είναι ένα ρίσκο των καναλιών όλο αυτό, αλλά ίσως τα βρίσκουν και τα παίρνουν απ’ αλλού, δεν το γνωρίζω. Ας πω κάτι επ’ αυτού γιατί πολλοί μιλάνε και δεν καταλαβαίνουν τι γίνεται: Όταν κάναμε τη «Βέρα στο δεξί», η διαφήμιση είχε φτάσει 12.000 ευρώ τα 30 δευτερόλεπτα, δηλαδή 24.000 ευρώ το λεπτό! Μ’ ένα δεκάλεπτο διαφήμισης στο ωριαίο, έβγαιναν 240.000 ευρώ μέσα σε μία ημέρα! Από εμάς, από τη δουλειά μας με την Έλενα, το κανάλι έβγαζε 50.000.000 ευρώ το χρόνο. Τι έπρεπε να πληρωθούμε εμείς; Το λέω γιατί γράφονται πολλά από άσχετους για τις αμοιβές μας. Ξαναρωτώ: Τι έπρεπε να πάρουμε εμείς όταν το κανάλι κέρδιζε εκατομμύρια ευρώ; Πληρωνόταν όλο το κανάλι μόνο από ένα ωριαίο ημερήσιο δικό μας.
Σίγουρα αυτό ούτε κατά διάνοια δεν θα ισχύει.
Όχι βέβαια και γι’ αυτό μου κάνει εντύπωση που έκλεισαν στην ΕΡΤ ένα σήριαλ με 450.000 ευρώ το επεισόδιο. Μιλάω για έξι επεισόδια Καραγάτση. Σύνολο: 4.500.000 ευρώ για τέσσερα επεισόδια! Τα 80 επεισόδια του δικού μας σήριαλ τώρα θα πάρουν συνολικά 4.000.000. ΟΚ, δεν είναι Καραγάτσης, να πεις πού θα το στήσουμε όλο αυτό.
Ούτε το «Σμύρνη μου αγαπημένη» της Ντενίση να ήταν.
Τον ίδιο παραγωγό έχουμε με τη Ντενίση, τον Διονύση Σαμιώτη. Ξέρετε, λες ΟΚ, να γίνει μια μεγάλη παραγωγή, να πέσει διαφήμιση, να μην συμπέσει όμως η μυθοπλασία με την πολιτική γραμμή του καναλιού. Να είμαστε εμείς ανεξάρτητοι, να δεχτεί το κανάλι ότι «αυτή είναι η ενημέρωση μου, η μυθοπλασία μου όμως είναι άλλη». Θα σας πω κάτι και ευτυχώς που κάθεστε: Όταν κάναμε τα «Φτερά του έρωτα», με πιάνει ο αείμνηστος ο παραγωγός μας και μου λέει: «Ήρθε μια ντιρεκτίβα απ’ την ΕΟΚ και είμαι να σκάσω. Μου ζήτησαν μια ιστορία που να μπορούν να τη γυρίσουν μαζί τρεις ευρωπαϊκές χώρες. Θα δώσουν 400.000.000 ευρώ για το καθένα από τα τέσσερα επεισόδια». Είπα αμέσως ότι εγώ θα το κάνω!
Κι εγώ το ίδιο θά’λεγα!
Σκέφτηκα αμέσως τις πολιτικές δολοφονίες. Υπάρχει χώρα στην Ευρώπη, στον κόσμο όλο, που να μην έχει βιώσει τις πολιτικές δολοφονίες; «Ναι, ναι, Γιώργο, άρχισε να γράφεις» μου είπε αυτός. Του το πήγα με τη σκέψη αμέσως μετά να πάμε στις πολιτικές δίκες. Δεν έγινε ποτέ.
Απορρίφθηκε η ιδέα;
Όχι, αλλά αφού με ρωτάτε, θεωρώ ότι κάτι συνέβη εκεί στην ΕΡΤ. Μιλάμε για αρχές της δεκαετίας του ’90.
Μ’ αρέσει που ακόμη και στον «Γλυκάνισο», που δεν δουλεύετε μαζί, αναφέρετε και την Έλενα Ακρίτα, τη σύζυγο σας. Κλείσατε πριν λίγες εβδομάδες μία δεκαετία έγγαμου κοινού βίου.
Ναι, 10 χρόνια γάμου, 31 χρόνια μαζί. Δεν τον κάναμε μαζί τον «Γλυκάνισο», γιατί έχει πολλή δουλειά η Έλενα. Ετοιμάζει το δικό της σήριαλ, γράφει τα μυθιστορήματα της, γράφει κι ένα κείμενο κάθε Σάββατο για το site που εργάζεται. Να σας πω την αλήθεια, μην κοιτάτε που κάνει τα δικά της, στην ουσία δεν γουστάρει πολύ πια την τηλεόραση. Ούτε για πλάκα, π.χ., δεν θα έμπαινε στη φάση ενός καθημερινού σήριαλ. Εγώ δεν ρωτάω τι γράφει κάθε φορά. Παίρνω το βιβλίο της, όταν έρχεται απ’ τον εκδοτικό οίκο, το διαβάζω και μετά της κάνω την κριτική μου. Μα δεν είσαι τυχαία με την Έλενα Ακρίτα και για 31 χρόνια! (γέλια)
Μιλάτε γι’ αυτήν και γελάνε τα μάτια σας, έτσι ερωτευμένος που παραμένετε.
Ναι, είμαι… Εγώ, ξέρετε, μεγάλωσα μαζί με τον Κουβέλη τα πέτρινα χρόνια. Μου είπε κάτι η Έλενα, όταν έβαλα υποψηφιότητα, που μόνο εκείνη μπορούσε να μου το πει: «Στα Τρίκαλα σ’ αγαπάνε. Δεν θα έρθω, γιατί δεν θέλω ποτέ να πεις μέσα μου ότι βγήκες βουλευτής επειδή ”τσοντάρισε” η Ακρίτα. Θα βγεις και θά’ναι όλο δικό σου»!
Τα πάντα είναι πολιτική, κύριε Κυρίτση;
Τα πάντα! Απ’ το πως θα φας, το πως θα συμπεριφερθείς, διότι ξέρετε υπάρχουν άνθρωποι, που όσο μεγαλώνουν, γίνονται καλύτεροι, κι υπάρχουν κι οι άλλοι, που γίνονται χειρότεροι, μίζεροι, συμπλεγματικοί.
Βέβαια, οφείλω να σας πω εδώ ότι δεν θα είχατε δικαιολογία εσείς να είστε μίζερος άνθρωπος. Δουλέψατε πολύ στη ζωή σας και τώρα απολαμβάνετε, ενώ εξακολουθείτε να εργάζεστε. Αφιερωθήκατε στη ζωή, γι’ αυτό και η ζωή σας χαρίστηκε.
Συμφωνώ, δεν έχω κανένα παράπονο, γι’ αυτό και πολλές φορές εκνευρίζομαι και θέλω να πω σε συναδέλφους: «”Κλείστε” το, ”κλείστε” το λίγο». Τι έγινε πριν από 50 χρόνια, σού’ πα – μού’ πες, ας χαλαρώσουμε λίγο. Είμαστε σαφώς κατά του βιαστή ή του κακοποιού και βγήκαμε να υπερασπιστούμε αμέσως το metoo κίνημα. Το τι βλακείες ακούω, όμως, από συναδέλφους, είναι απίστευτο! «Ξέρεις τι μου είπε εμένα, όταν ήμασταν τότε, πριν από 30 χρόνια;» (γέλια) Όταν κάναμε τον «Βυσσινόκηπο», είχαμε τον Όλεγκ Εφρέμοβ, διευθυντής θεάτρου της Μόσχας και ένας ηθοποιός ισάξιος του Σμοκτουνόφσκι. Μέχρι τότε είχα παίξει με τον Κακογιάννη, με τον Ντασέν, με τον Βουτσινά, με τους πάντες. Πήγα να βγω απ’ την κουίντα και μου λέει η μεταφράστρια:
– Ο Όλεγκ ρωτάει που ήσουν;
– Εδώ
– Όχι, πριν που ήσουν.
– Πριν έπινα καφέ…
– Όχι, ακόμη πιο πριν πού ήσουν.
Κάναμε ένα δεκάλεπτο να συνεννοηθούμε, ώσπου πετάχτηκε ο ίδιος ο Όλεγκ: «Εμείς εδώ κάνουμε ζωή. Εννοώ που ήσουν, που περπατούσες, γιατί έχεις ιδρώσει, γιατί κουράστηκες; Έτρεχες στην κουζίνα και λαδώθηκες; Επιλέγεις εσύ τι θα δω εγώ»! Σε μιαν άλλη σκηνή έπρεπε να μιλήσω με τον Καζάκο. «Στοπ» πάλι ο σκηνοθέτης: «Εσύ τώρα γιατί του μιλάς; Τον σκεφτόσουν, τον ήθελες κάτι ή ήταν αλλού το μυαλό σου; Επιλέγεις να μου δείξεις γιατί του μιλάς, όχι περνάς τυχαία, τον βλέπεις, μιλάτε, αλλά το μυαλό σου είναι αλλού». Να έχεις παίξει δηλαδή της Παναγιάς τα μάτια και ξαφνικά να γνωρίζεις ένα θέατρο, που δεν το ήξερες!
Η εποχή μας είναι αντιπνευματική;
Η κυβέρνηση αυτή μισεί τους ηθοποιούς, δεν θέλει να τους βλέπει, όπως και το Υπουργείο Πολιτισμού μισεί την Τέχνη! Αφήνει άνεργους τους ηθοποιούς για δυο – τρία χρόνια, τους δίνει ψευτοεπιδόματα! Μην τρελαινόμαστε, δεν είναι Υπουργείο Πολιτισμού αυτό και δεν έχει κάνει απολύτως τίποτα!
Ως εκ τούτου η Μενδώνη κρίνεται ακατάλληλη για Υπουργός Πολιτισμού. Απλή η σκέψη: Έχεις την αίσθηση ότι και σύσσωμη η κυβέρνηση να πέσει αύριο, η Μενδώνη θα παραμείνει Υπουργός Πολιτισμού.
Ναι, ακριβώς, αυτή που είπε «Ο Λιγνάδης με εξαπάτησε» και που κατηγορούσε την Έλενα στην αρχή για το θέμα. Αισθάνομαι σαν κάτι να συμβαίνει γενικότερα με τον κλάδο μας, σαν να μας μισούν όλους. Από το 2012 μιλάω εγώ για την αρχαία Επίδαυρο. Κάθε πρεμιέρα στην Επίδαυρο να παιζόταν ταυτόχρονα υποτιτλισμένη σε άλλες 170 χώρες. Άνετα θα γινόταν με το διαδίκτυο, όπως πάμε εμείς στο Χ Μέγαρο και βλέπουμε τον «Άμλετ» στην Αγγλία ή όλα τα μπαλέτα Μπαλσόι. Είχα σκεφτεί μέχρι και animation για την έναρξη κάθε μετάδοσης.
Σας απασχολούν τα νούμερα τηλεθέασης;
Μ’ απασχολούν με την έννοια ότι ο «Γλυκάνισος» είναι μια πολύ καλή δουλειά και είναι κρίμα να μην τη βλέπουν γι’ άλλους λόγους. Κανένας δεν βγήκε να πει τι σκατά δουλειά είναι, δεν λένε αυτό, μόνο για τη μαντήλα μιλάνε κάτι φασίστες. Αν δεν ήταν καλή δουλειά, πρώτος εγώ θα έλεγα «Άσ’ το καλύτερα, κρύψ’ το να μη φαίνεται». Έχουμε όμως μια καλή παραγωγή, καλό κάστινγκ, καλή σκηνοθεσία. Ο κόσμος στη Μυτιλήνη αγκάλιασε το συνεργείο που κατέβηκε για τα γυρίσματα, είναι σημαντικό αυτό.
Την περασμένη εβδομάδα, πάντως, ήσασταν στο 7%, λίγο παρακάτω δηλαδή απ’ τα «Νούμερα» του Φοίβου Δεληβοριά στην ΕΡΤ.
Εντάξει, θα δούμε. Η δική μου αντίληψη είναι ότι θα λέμε πως παίχτηκε αυτή η σειρά κάποτε και έγινε ένας χαμός. Ξεσηκώθηκαν οι φασίστες και άρχισαν να βρίζουν.
Σας λείπει, αλήθεια, η ενασχόληση με την υποκριτική;
Υπήρχαν στιγμές που έβλεπα στα όνειρα μου ότι είχα ξεχάσει τα λόγια μου. Αυτό πέρασε σιγά – σιγά, αλλά έμπαινα στο θέατρο και με πιάνανε σπασμοί. Εγώ τη ζωή μου, ξέρετε, την πέρασα στο σκοτάδι με μια λάμπα πετρελαίου από πάνω. Δεν σταμάτησα ποτέ να παίζω, έχω 14.500 ημερομίσθια, τα πιο πολλά στα βαρέα κιόλας. Μου λείπει η υποκριτική, αλλά όχι για πολύ. Το τελευταίο έργο το έπαιξα με τον Καζάκο, αλλά λόγω της μέσης μου κατέρρευσα και σταμάτησα. Σκεφτείτε ότι μας κατηγόρησαν με την Έλενα ακόμη και που πήγαμε προ ημερών στην κηδεία του Καζάκου. «Η Φιλοθέη πήγε στο ΚΚΕ» έγραψαν (γέλια). Που να ήξεραν ότι εγώ με τον Καζάκο και την Καρέζη πέρασα δέκα χρόνια απ’ τη ζωή μου. Νύχτες, ξημερώματα, μιλούσαμε, τσακωνόμασταν, μεθούσαμε, περιοδείες, σπίτια μας. Έγραφε ένα σήριαλ η Τζένη, αμέσως εμένα να πάρουν, γι’ αυτό κι εμείς αργότερα στη «Βέρα στο δεξί» φωνάξαμε τον Κώστα. Ήταν η οικογένεια μου.
Σας λείπουν οι άνθρωποι που «φεύγουν»;
Μου λείπουν και με λυπεί πολύ αυτό, έχουμε όμως και πολύ καλούς σημερινούς ηθοποιούς. Εκείνοι, όμως, ήταν λίγο πιο μεγαθήρια. Ποιοι μας έμειναν; Ο Μιχαλακόπουλος, ας πούμε. Με τον Γιάννη Φέρτη, επίσης, που έχω πολύ καιρό να μιλήσουμε, κάναμε μεγάλες πλάκες. Μια χρονιά με ζήτησε ο Ληναίος από την Καρέζη: «Τον θέλω τον Γιώργο για σαιζόν χειμώνα» της είπε. Έρχεται η Καρέζη και τι μου λέει; «Έχω εδώ το συμβόλαιο μας, καλοκαίρι – χειμώνα – καλοκαίρι πάλι μαζί» (γέλια). Να με δεσμεύσει να μη σηκωθώ και πάω στον Ληναίο!
Αναρωτιέμαι αν οι ηθοποιοί του «Γλυκάνισου», νέα όμορφα πρόσωπα όλες και όλοι τους, θα διεκδικήσουν μία θέση δίπλα στους μεγάλους ηθοποιούς του παρελθόντος.
Θα αργήσουν…Και μ’ αυτά που παίζουν, αφού ηθοποιός γίνεσαι στη διαδρομή. Εγώ έγινα ηθοποιός με ρόλους που έρχονταν και τους έπαιζα ερήμην μου. Στον «Θάνατο του Εμποράκου» τρεις φορές έφυγα και ο Ντασέν με κυνηγούσε. «Συγγνώμη, αλλά υπερεκτίμησα τον εαυτό μου» του είχα πει, «και είναι λάθος μου». Κάποτε διάβασα μία συνέντευξη του Σμοκτουνόφσκι. «Θα θέλατε να παίξετε τραγωδία;» τον ρώτησαν. Και απάντησε: «Μόνο αν είσαι Θεός παίζεις τραγωδία». Αυτό έλεγε ο μεγαλύτερος ηθοποιός του κόσμου κι εδώ χάμω βγαίνει ο καθένας και παίζει τραγωδία. Όσο μεγάλωνα, τόσο καταλάβαινα πόσο απύθμενη είναι η δουλειά του ηθοποιού. Σταμάτησα, αφού δεν θα έφτανα ποτέ στο απόλυτα υψηλό επίπεδο, πλήρης βέβαια εμπειριών και ρεπερτορίου. Παίζαμε, θυμάμαι, το «Ντα» του Χιου Λέοναρντ με τον Κατράκη και μου έλεγε: «Μα τι έχουνε πάθει όλοι; Έχω παίξει Οιδίποδα, τι έχουν πάθει μ’ αυτό το ρόλο μου;» Κι όμως! Εγώ σ’ εκείνη την παράσταση, δεν έπαιζα μ’ έναν απλό ηθοποιό, έπαιζα με τον ρόλο ενσαρκωμένο. Ούτε ο ίδιος δεν μπορούσε να το καταλάβει, εγώ όμως έπαιζα δίπλα του και ξεχνούσα τα λόγια μου γιατί τον κοιτούσα. Δεν ήταν ο Κατράκης εκεί, ήταν ο Ρόλος! Ποτέ δεν μου ξανάτυχε αυτό.
Πως έγινε το κάστινγκ στον «Γλυκάνισο»;
Είχα κάποια γνώμη κι εγώ στο κάστινγκ. Για τον Γιώργο Παπαγεωργίου, τον πρωταγωνιστή, είχα άποψη, καθώς είναι και εξαιρετικός θεατρικός σκηνοθέτης και είχαμε δει παραστάσεις του. Για τη Ραζάν καταλήξαμε στην Έλενα Πιερίδου, έχοντας κολλήσει πολύ. Θέλαμε αρχικά μία πολύ μελαχρινή κοπέλα με σπαστά ελληνικά, μα δεν μπορέσαμε να τη βρούμε. Η Πιερίδου μου άρεσε σαν φάτσα, είναι πολύ όμορφο κορίτσι με την απαιτούμενη ευγένεια των Σύριων στη μορφή της.
Πόσα επεισόδια έχουν γραφτεί μέχρι στιγμής;
Εγώ έχω γράψει 46 και μέχρι στιγμής έχουν παιχτεί τα τέσσερα. Βγάζω από τρία έως τέσσερα επεισόδια στο χαλαρό. Παλιά βγάζαμε ένα επεισόδιο την ημέρα στο καθημερινό. Η Έλενα έκλαιγε, γιατί της έστελναν την τελική διόρθωση τα Σαββατοκύριακα. Έλεγε «Λυπηθείτε με, ένα Σαββατοκύριακο έχω»! Παιζόμασταν έως και Μεγάλη Παρασκευή κι έπρεπε να γράψουμε σκηνή με τα πιτσιρίκια που τα περνάνε κάτω απ’ τον Επιτάφιο. «Αφήστε μας, βρε παιδιά, μια βδομάδα. Πάσχα έχουμε», αλλά αυτοί μας ξεκαθάριζαν πως πρέπει να προβληθεί επεισόδιο μέχρι και τη Μεγάλη Παρασκευή. Είχαμε λαλήσει κανονικά. Θέλω να γράψετε, όμως, αυτό: Εμείς ποτέ δεν είπαμε μες τη σεμνότητα μας ότι παγκοσμίως καθιερώσαμε το ωριαίο το καθημερινό. Δεν υπήρχε ίσαμε τότε, έχουμε την παγκόσμια πατέντα.
Δεν έχετε άδικο. Από την «Τόλμη και Γοητεία» μέχρι το «Σάντα Μπάρμπαρα», μισή ώρα το πολύ διαρκούσαν για καθημερινά σήριαλ.
Έτσι, 25 λεπτά διαρκούσαν όλα σε κλειστό χώρο. Δεν ήξερες τι καιρό κάνει έξω, αν βρέχει ή αν έχει ήλιο. Κοντινό και πάλι κοντινό πλάνο. Η Έλενα έλεγε κάτι πολύ λογικό: «Γιατί, βρε Γιώργο, το κάνουν έτσι οι Αμερικανοί; Μήπως βλέπουμε το τυρί και δεν βλέπουμε τη φάκα;» Είπαμε, λοιπόν, να γράψουμε κανονικό ωριαίο με το 50% εξωτερικά γυρίσματα. Ο παραγωγός μου είπε: «Είσαι παράφρων, για να μη σου πω κάτι άλλο». Είχε δίκιο! Στη βδομάδα, όμως, το γκρουπάραμε ανά σκηνές για να γυρίζονται τα επεισόδια και σε εξωτερικούς χώρους. Στο κανάλι τελικά ενθουσιάστηκαν, αφού ήρθαν απ’ την Τουρκία παραγωγοί για να δουν πως γυρίζεται το συγκεκριμένο καθημερινό. Μας σύστησαν οι δικηγόροι να κρατήσουμε την πατέντα, η Έλενα όμως απάντησε: «Δεν το δέχομαι, στην Τέχνη δεν υπάρχει πατέντα. Όποιος θέλει, ας κάνει ότι θέλει». Θεά! Οποιοσδήποτε άλλος θα κοίταγε να τα «μαζέψει» απ’ την Τουρκία, την Κύπρο και όπου αλλού.
Τελευταία ερώτηση: Η τηλεόραση έχει τα φόντα για να γίνει εντός της κάτι αμιγώς καλλιτεχνικό;
Έχει, αλλά μέχρι ενός ορισμένου σημείου. Δεν μπορείς να πας παραπέρα. Δεν έχουν δοθεί οι μεγάλες οικονομικές δυνατότητες, γιατί είμαστε μια μικρή χώρα, αυτή είναι η αλήθεια. Ο ηθοποιός για να κάνει μία μεγάλη ερμηνεία, ας πούμε, θέλει χρόνο και όχι βέβαια μέσα σε 200 επεισόδια. Η τηλεόραση δεν έχει το χρόνο και άρα συμβιβάζεσαι, λες να κάνεις καλά τη δουλειά σου με συνέπεια.
Κύριε Κυρίτση, σας ευχαριστώ πολύ γι’ αυτή τη συνέντευξη.
Εγώ σας ευχαριστώ και την απόλαυσα ειλικρινά την κουβέντα μας.
* Φωτογραφίες: Αντώνης Μποσκοΐτης
** Μέρος της συνέντευξης δημοσιεύθηκε στο Docville με το Documento της Κυριακής 2.11
Facebook
Twitter
Tα σχόλια στο site έχουν απενεργοποιηθεί. Μπορείτε να σχολιάζετε μέσα από την επίσημη σελίδα στο Facebook
Σχόλια
Επικοινωνία
