Γιατί δεν πάνε πια δημοσιογράφοι στις συνεντεύξεις Τύπου των καλλιτεχνών;

Θυμάμαι τις συνεντεύξεις Τύπου των καλλιτεχνών, μιλώντας κυρίως για τη δισκογραφία: Γίνονταν σε διάφορα καφέ και μουσικές σκηνές, μιλούσαν πρώτα ο υπεύθυνος του χώρου κι έπειτα ο εκπρόσωπος της δισκογραφικής εταιρείας, μετά ο ίδιος ο καλλιτέχνης και η βραδιά έκλεινε με ένα live συνήθως. Νοσταλγώ πραγματικά εκείνα τα χρόνια του 2000, του 2005 – μέχρι και το 2010 να πω; – που κάθε συνέντευξη Τύπου αποτελούσε κανονικό κοσμικό γεγονός και συναντιόμασταν συνάδελφοι μουσικογράφοι απ’ όλα τα μέσα του ημερήσιου, περιοδικού και ηλεκτρονικού Τύπου. Εκεί στήνονταν διάφορα πηγαδάκια από κάποιους που είχαν ήδη ακούσει το εκάστοτε CD και μοιράζονταν την άποψη τους με τους υπόλοιπους. Γινόταν δηλαδή μία καλλιτεχνική ζύμωση που ακολουθούσε την κυκλοφορία ενός καλλιτεχνικού έργου. Και ο καλλιτέχνης έτσι έβγαινε κερδισμένος (πόσο μάλλον ο εταιρειάρχης – παραγωγός – διανομέας του), και εμείς νιώθαμε πιο λειτουργικοί στο πλαίσιο του πολιτιστικού ρεπορτάζ και – το κυριότερο – προαγόταν η λεγόμενη «μουσικοκριτική», που σήμερα είτε δεν υφίσταται, είτε επαφίεται στον «πατριωτισμό» ορισμένων αξιόλογων διαδικτυακών γραφιάδων.

Οι άνωθεν εποχές, λοιπόν, φαίνεται ότι έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί σε μία περίοδο που το δημοσιογραφικό επάγγελμα χτυπήθηκε και χτυπιέται σαν το…χταπόδι με αποτέλεσμα το θέαμα σε αντίστοιχες εκδηλώσεις να είναι θλιβερό. Αρχής γινομένης από την πρόσφατη συνέντευξη Τύπου για το μέλλον του Θεατρικού Μουσείου, που, παρά τη σοβαρότητα του θέματος και εξαιρουμένων ορισμένων ηθοποιών, οι καλλιτεχνικοί ανταποκριτές έλαμψαν δια της απουσίας τους, μέχρι παρουσιάσεις δίσκων και βιβλίων, στις οποίες άντε να πετύχεις με το ζόρι και κάναν άλλο συνάδελφο, φαίνεται πως κανείς δεν ενδιαφέρεται για τίποτα. Είναι έτσι όμως; 

Θα χρειαστεί να ανατρέξω σε μιαν άλλη συνέντευξη Τύπου, την τελευταία επί των ημερών του Λούκου στο τιμόνι του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. Εκεί συνέβη το εξής, κατά τη γνώμη μου συγκλονιστικό: Οι περισσότεροι καλοί συνάδελφοι, γνωστοί για τη θητεία τους επί σειρά ετών σε σοβαρά μέσα, έδωσαν το παρόν αποκλειστικά εξ αιτίας της «καψούρας» τους για το πολιτιστικό ρεπορτάζ. Και για να γίνω πιο σαφής, αναφέρομαι σε ανθρώπους που ήταν άνεργοι τον καιρό εκείνο και εκπροσωπούσαν μόνο τους εαυτούς τους και κανένα μέσο! Ένα το κρατούμενο και καρατσεκαρισμένο: Η κρίση έκανε ανυπολόγιστη ζημιά στο επάγγελμα μας! 

Μιαν άλλη αιτία του Κακού θα αναζητούσαμε στην παντοδυναμία του διαδικτύου: Αλησμόνητη η χαρά που παίρναμε στα χέρια μας τον φάκελλο με το CD, το περιποιημένο δελτίο Τύπου και τις τυπωμένες φωτογραφίες του καλλιτέχνη. Υπήρχαν οι κατάλληλοι άνθρωποι που το κινούσαν όλο αυτό, οι εργαζόμενοι στις δισκογραφικές εταιρείες, πολλοί απ’ τους οποίους επίσης είναι άνεργοι σήμερα. Πλέον το email μας γεμίζει από αδιάφορα και ανέμπνευστα δελτία Τύπου, που κάποιοι «συνάδελφοι» μεταφέρουν αυτούσια στο διαδίκτυο χωρίς καμία κριτική σκέψη. Φυσικά και χωρίς καμία σκέψη για να περάσουν να ρίξουν έστω μια ματιά απ’ την εκδήλωση, την οποία υποτίθεται ότι προμοτάρουν. Το διαδίκτυο, διότι ευτυχώς στον ημερήσιο Τύπο  το κριτήριο δημοσιογραφικής αξιολόγησης έχει διατηρηθεί κάπως, βρίθει από υπεύθυνους δημοσίων σχέσεων και καλλιτεχνικούς συντάκτες μάλλον άσχετων με το αντικείμενο. Βέβαια, μες τον κακό χαμό ο καθένας κοιτάει να προωθήσει τη δουλειά του και ν’ ακουστεί, άρα μάλλον ακούγομαι τώρα σαν να ψάχνω κι εγώ…γωνία στο εικοσάρικο! 

Τέλος πάντων, την ευθύνη δεν έχουν μόνο η οικονομική κρίση, ο υποβιβασμός του καλλιτεχνικού ρεπορτάζ και οι άσχετοι υπευθυνοδημοσιοσχεσίτες. Μεγάλη ευθύνη έχουν και οι ίδιοι οι διοργανωτές των συνεντεύξεων Τύπου και των ακόλουθων εκδηλώσεων: Γιατί να πάει ένας συνάδελφος, δηλαδή να χάσει χρόνο μέσα σε μια κανονική γιγάντωση των επαγγελματικών του υποχρεώσεων, σε μία εκδήλωση βαρετή και ανιαρή; Στο σημείο αυτό πάλι θα θυμηθώ τον καλό συνάδελφο, που έχει αφήσει πίσω του το πολιτιστικό ρεπορτάζ, Δημήτρη Ν. Μανιάτη. Δεν πάει πολύς καιρός που είχε ζητηθεί από τους δυο μας να παρουσιάσουμε την πρώτη δισκογραφική εργασία των Καραντωνίου – Παπαϊωάννου. Τα βάλαμε κάτω με τον Μανιάτη, συνειδητοποιήσαμε πως οι δισκοπαρουσιάσεις είναι «νεκρές» εν έτει 2018 και αποφασίσαμε αντί ενός στεγνού μπλα – μπλα για τους καλλιτέχνες και τη δουλειά τους, να κάνουμε έναν ζωντανό διάλογο, μέσα από τον οποίο θα δινόταν το πραγματικό νόημα της βραδιάς. Έτσι και έγινε και μάλλον μόνο μέσω μιας τέτοιας φάσης θα δεχόμουν προσωπικά να αναλάβω αντίστοιχο ρόλο. 

Το κείμενο αυτό αποτελεί καταγραφή σκέψεων μετά τη σημερινή συνέντευξη Τύπου της Μαρίζας Κωχ και της Νένας Βενετσάνου στον Ιανό της Σταδίου: Η Μάνια Ζούση από την «Αυγή», ο Γιάννης Σκουλετάκης από τον REAL FM, μια κοπέλα που δεν συγκράτησα το όνομα της και το μέσο της, κι εγώ από το koutipandoras.gr ήμασταν οι μοναδικοί καλλιτεχνικοί ανταποκριτές. Φταίνε οι δύο αγαπημένες καλλιτέχνιδες; Όχι βέβαια! Φταίνε οι άνθρωποι που «έτρεξαν» την εκδήλωση, αξιόλογοι όλοι τους, παλιότεροι και νεότεροι; Σε καμία περίπτωση! Τι φταίει άραγε; Σημεία των καιρών και για την ακρίβεια μιας κρίσης που ολοένα βαθαίνει και περισσότερο, κάνοντας το επάγγελμα του καλλιτεχνικού ρεπόρτερ να μοιάζει μ’ αυτό του καστανά…

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr