Ο απεργός πείνας Νίκος Ρωμανός δίνει αγώνα μέχρι θανάτου για το δικαίωμα του στη ζωή, τη μόρφωση και την αξιοπρέπεια. Αυτές τις μέρες ξυπνούν οι μνήμες από τον Δεκέμβριο του 2008, τότε που ο 15χρονος Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος δολοφονήθηκε εν ψυχρώ στα Εξάρχεια, πυροδοτώντας ένα τεράστιο ξέσπασμα οργής σε ολόκληρη την Ελλάδα.
Αυτές τις μέρες δεκάδες είναι τα καλέσματα και οι εκδηλώσεις αληλλεγγύης και συμπαράστασης, ενώ το κράτος επιβεβαιώνει την αυταρχικότητα και την “πυγμή” που προσπαθεί να επιδείξει απέναντι σε όσους αντιστέκονται, απαγορεύοντας τις συγκεντρώσεις, κλείνοντας τους σταθμούς του μετρό και κατεβάζοντας στον δρόμο 8.000 αστυνομικούς για να “περιφρουρήσουν” τον νόμο και την τάξη από τους ανθρώπους που ζητάνε ανάσες ελευθερίας και αξιοπρέπειας σε αυτή τη χώρα. Η υπόθεση του Νίκου Ρωμανού είναι κάτι περισσότερο από τον αγώνα ενός νέου που ζητάει να πάρει εκπαιδευτική άδεια για να σπουδάσει έξω από τους τείχους του κελιού του.
Είναι μία ηχηρή κραυγή δύναμης και αξιοπρέπειας σε καιρούς που οι περισσότερες φωνές έχουν επικίνδυνα σιωπήσει.
“Είναι βαρύς ο αγέρας σαν μολύβι
Φωνάζω, φωνάζω, φωνάζω
Ελάτε γρήγορα σας φωνάζω
Να λειώσουμε το μολύβι
Κάποιος μου λέει
Φωτιά θα πάρεις απ’ την ίδια σου φωνή
Θα γίνεις στάχτη
Στάχτη σαν τον Κερέμ
Που κάηκε απ’ τον έρωτά του
Και εγώ του λέω
Ας καώ, ας γίνω στάχτη σαν τον Κερέμ
Αν δεν καώ εγώ
Αν δεν καείς εσύ
Αν δεν καούμε εμείς
Πώς θα γενούν τα σκοτάδια λάμψη”
Μουσική Μάνος Λοΐζος
Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος & Ναζίμ Χικμέτ
