Φέξε μου και γλίστρησα

«Τα πάντα ρει» που ‘λεγε -τα πολύ παλιά χρόνια- ο σοφός παππούς μας, ο Ηράκλειτος, «κι όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει» που ‘λεγε -σχετικά πρόσφατα- ο τροβαδούρος θείος μας, ο Νιόνιος, με μπαλάντες, με ροκιές και με τσάμικους (τότε βέβαια που μπορούσε και τα ΄λεγε, πριν ακόμα χάσει τη φωνή του).

“Τι μας λες τώρα, γνωστά και αυτονόητα πράγματα;” θα μου πείτε, και δίκιο θα ‘χετε σε ότι αφορά ότι είναι “γνωστά”, επιτρέψτε μου όμως να διατηρώ ζωηρές αμφιβολίες ότι είναι και “αυτονόητα” γιατί δυστυχώς δεν είναι για όλους.

Πάρτε παράδειγμα την κυβέρνηση, η ρητορική της οποίας για οτιδήποτε αφορά τις τρέχουσες εφαρμοζόμενες πολιτικές της, σε όλα τα επίπεδα, είναι ίδια και απαράλαχτη με αυτή των ετών 2015 έως και το πρώτο εξάμηνο του 2019.

Τότε δηλαδή που την κυβερνητική ευθύνη είχε ο ΣΥΡΙΖΑ, τότε που από την θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης πολιτευόταν η ΝΔ, τότε που το Αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο ήταν στα χάι του, τότε που αρκούσε να διώξουν -κλοτσηδόν- τον Τσίπρα για να αποκατασταθεί η «κανονικότητα», να καταργηθούν τα πάσης φύσεως επιδόματα, να εκτιναχθούν οι επενδύσεις, να κάνει ράλι ανόδου η ανάπτυξη και να έχουμε την δυνατότητα να διαλέγουμε ανάμεσα σε πολλές δουλειές την πιο καλή και πιο καλοπληρωμένη.

Και φτάσαμε στο 2023, και από το 2019 κυβερνάει το «Μαξίμου Α.Ε.», και εξαντλείται η τετραετία της «κανονικότητας», και ξανάρχονται εκλογές, και το κοινωνικό τοπίο θυμίζει το βομβαρδισμένο Βερολίνο με το κατεστραμμένο Ράιχσταγκ.

Κι όμως, για την «αριστεία» της πολιτικής εξαπάτησης είναι σαν να μην μεσολάβησε ούτε μια μέρα, λες “και περάσανε μέρες πολλές μέσα σε λίγην ώρα” που λέει και ο ποιητής.

Όλα καλώς καμωμένα για την κυβέρνηση κι όπου είναι κακώς καμωμένα, για την κυβέρνηση φταίει ο Τσίπρας και ο «λαϊκισμός» του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ.

Στην αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων που είχε να επιλύσει η κυβέρνηση ακολούθησε την οδό «φέξε μου και γλίστρησα», αλλά στην ανεξέλεγκτη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος -για την εξυπηρέτηση των μεγαλοσυμφερόντων που την στηρίζουν- ακολούθησε την συνταγή «πρέπει να είσαι λέρα για να κυβερνάς γαλέρα».

Όταν η κοινωνία βιώνει επισιτιστική κρίση μέσα από το ράλι ανατιμήσεων σε βασικά διατροφικά αγαθά, ενώ το περιεχόμενο έχει μειωθεί σε 238 προϊόντα στα ράφια των σούπερ μάρκετ (μικρότερες ποσότητες με αύξηση τιμών) και ο «αδιευκρίνιστος» Άδωνης δηλώνει: “Αυτό δεν απαγορεύεται από κανέναν νόμο, δεν πρόκειται να γίνει καμία σύσταση επειδή η Ελλάδα δεν έχει γίνει, ευτυχώς, ακόμα Σοβιετική Ένωση”, τότε κυριολεκτικά «φέξε μου και γλίστρησα».

Όταν ερωτάται ο πρωθυπουργός -στην συνέντευξη τύπου που έδωσε- για τα 8,4 δις απευθείας αναθέσεις και απαντάει “τι να κάναμε δηλαδή αφού είχαμε πανδημία;”, τότε κυριολεκτικά «πρέπει να είσαι λέρα για να κυβερνάς γαλέρα».

Όταν καταλύεται κάθε έννοια συνταγματικής τάξης και κράτους δικαίου και παρακολουθούνται πολιτικοί αρχηγοί, υπουργοί, δημοσιογράφοι, η ηγεσία των ενόπλων δυνάμεων, όταν -με απίστευτη πολιτική αθλιότητα- ο κυβερνητικός εκπρόσωπος εξαπολύει επίθεση κατά του προέδρου της ΑΔΑΕ Χρ. Ράμμου, όταν ο πρωθυπουργός συνεχίζει να παριστάνει τον ανήξερο μιλώντας για “ρυπαρά και αυτονομημένα τμήματα της ΕΥΠ”, τότε αποποιείται τον ρόλο του επικεφαλής του παρακράτους και αποδέχεται ότι είναι ανίκανος και ηλίθιος.

“Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν τον κόσμο κυβερνούν κάποιοι έξυπνοι που μας δουλεύουν ή κάποιοι ηλίθιοι που μιλάνε σοβαρά”.

Laurence J. Peter, Καναδός συγγραφέας

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr