Μέσα από την προσωπογραφία και τη διαδρομή του πρωταγωνιστή Αργύρη Σφουντούρη, που επέζησε της σφαγής του Διστόμου, παρουσιάζεται ο χειρισμός του προσωπικού τραύματος αλλά και της ιστορικής ευθύνης, ενώ αναδεικνύονται και οι δυσκολίες της συμφιλίωσης της Γερμανίας με τα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας.
«Είναι η ιστορία του Αργύρη. Του Αργύρη Σφουντούρη. Μία μοναδική ημέρα άλλαξε όλη τη ζωή του, κανείς δεν ξέρει, ποιά θα ήταν αλλιώς η πορεία του». Αυτή είναι η εισαγωγή του φιλμ του Στέφαν Χάουπτ για τη σφαγή του Διστόμου στις 10. Ιουνίου του 1944.
Είναι το σύμβολο της ναζιστικής θηριωδίας στην Ελλάδα. 218 νεκροί στο Δίστομο γυναίκες γέροι παιδιά. Ο Αργύρης τριών χρονών τότε επέζησε της σφαγής. Το στίγμα της που το ακολουθεί σε όλη του τη ζωή το μετουσίωσε σε μια ακάματη προσπάθεια κατά της λήθης. Τώρα, λέει ο Αργύρης Σφουντούρης στη Ντόιτσε Βέλε, έρχεται ένας Ελβετός, ο Στέφαν Χάουπτ, με το ντοκιμαντέρ «να διηγηθεί στους Γερμανούς αυτά που οι Γερμανοί θύτες δεν τόλμησαν να διηγηθούν στα παιδιά τους».