Ένα ματωμένο δαχτυλάκι

Το νέο της ημέρας είναι ότι έκανα τεστ Covid-19. Η φράση θα περιείχε άγνωστες λέξεις εάν την ξεστόμιζα πριν από εννέα μήνες, αλλά το 2020 εγκυμονούσε καταστάσεις που δεν μπορούσαμε καν να διανοηθούμε ότι θα τις ζήσουμε τον 21ο αιώνα.

Πέρυσι τέτοιες μέρες, η λέξη «πανδημία» θα παρέπεμπε είτε σε ταινία επιστημονικής τρομολαγνείας από αυτές που δείχνουν τα διάφορα Netflix είτε σε ιστορικό ανάγνωσμα για την πανούκλα του 14ου αιώνα με τα 200 εκατομμύρια θύματα.

Oι νεκροί του νέου κορονοϊού ξεπέρασαν πια το 1 εκατομμύριο στον πλανήτη, χωρίς ουσιαστικά να υπολογίζονται τα στατιστικά της σκοτεινής Αφρικής ή των νομαδικών και προσφυγικών πληθυσμών. Όλοι μας γνωρίζουμε ανθρώπους που νόσησαν ή υπήρξαν ασυμπτωματικοί φορείς του ιού.

Και μόνο μία ματιά στον χώρο του ελληνικού μπάσκετ, στον οποίο έχω ταχθεί εδώ και 33 χρόνια, με φέρνει αντιμέτωπο με εκκωφαντικά ονόματα ανθρώπων που κόλλησαν το μικρόβιο: Δημήτρης Ιτούδης, Κώστας Σλούκας, Κώστας Παπανικολάου, αλλά και ο Κρις Χουγκάζ, που ζει τη φριχτή περιπέτεια αυτές τις μέρες επί γαλλικού εδάφους.

Χώρια οι ξενιτεμένοι «δικοί μας» ξένοι μπασκετμπολίστες όπως ο Μάικ Τζέιμς, χώρια οι ξένοι παίκτες ελληνικών ομάδων όπως ο Φλόιντ του Προμηθέα, χώρια κάποιοι που το πέρασαν αλλά δεν ανακοινώθηκαν, χώρια οι πρωτοκλασάτοι ποδοσφαιριστές όπως ο Τσιμίκας του Ολυμπιακού και πλέον της Λίβερπουλ.

Ανέφερα επίτηδες μόνο «επώνυμους», για να κρατηθώ μακριά από τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα συναδέλφων μου ή γνωστών μου που βρίσκονται έξω από τη σφαίρα της δημοσιότητας.

Το δικό μου τεστ, από αυτά τα καινούρια τα rapid που βγάζουν αποτέλεσμα μέσα σε 5-7 λεπτά, ήταν ευτυχώς λευκό. «Είστε αρνητικός στον ιό, αλλά δεν έχετε και αντισώματα», μου ανακοίνωσε ο γιατρός.

Πάει να πει, ότι δεν έχω έρθει σε στενή επαφή με τον Covid-19 ούτε φυσικά τον πέρασα δίχως συμπτώματα. Όταν με το κακό με πλησιάσει, ο αόρατος εχθρός, θα με βρει σχετικά ευάλωτο. Ιδίως αν το ανοσοποιητικό μου σύστημα βρεθεί σε κατάσταση φθινοπωρινής ραστώνης.

«Να προσέξεις το ανοσοποιητικό σου», μου συνέστησε ο ειδήμων, που θα μπορούσε να μην είναι καν γιατρός. Άλλωστε, αυτά τα τεστ είναι απλά σαν τεστ εγκυμοσύνης, με το συμπάθιο.

Σου τρυπάνε λιγουλάκι το δάχτυλο με μία ψιλή βελόνα, παίρνουν μια σταγόνα αίμα, την εφαρμόζουν στον αισθητήρα και αφήνουν το μικροσκοπικό καβλιτσέκι να αποσυρθεί για να το σκεφτεί.

Στο τέλος της σιωπηρής αναμονής, εμφανίζεται η ετυμηγορία με τη μορφή μίας ευδιάκριτης γραμμής δίπλα είτε στο C (αρνητικός δίχως αντισώματα όπως η αφεντιά μου) είτε στο G (αρνητικός αλλά με αντισώματα), είτε στο Μ (θετικός που πρέπει να μπει σε καραντίνα δύο εβδομάδων) είτε o μη γένοιτο στο S (τρέχα στο νοσοκομείο όσο προλαβαίνεις).

«Τα περισσότερα δείγματα που παίρνουμε στο εργαστήριό μας είναι ευτυχώς αρνητικά», με διαβεβαίωσε το διμελές προσωπικό. Κάτι άρχισαν να μουρμουρίζουν διακριτικά για συμπληρώματα διατροφής («που όλοι τα χρειάζονται») και για το ντόπινγκ κοντρόλ που δεν τα πιάνει, αλλά είχα ξαναδεί το έργο στο γυμναστήριο, οπότε τους έκοψα.

Έπειτα, μπήκε σε λειτουργία η κασέτα τους για το ανοσοποιητικό: «Όλα όσα πρέπει να ξέρετε για να το ενισχύσετε και δεν τολμάτε να ρωτήσετε».

Σύμφωνα με τον επιστήμονα, το σημείο κλειδί είναι η θετική ενέργεια. Με άλλα λόγια, «να λέμε μία χαμογελαστή καλημέρα πρώτα στον εαυτό μας και μετά στους συνανθρώπους μας». Αλλά αυτό το κάνω ήδη.

Ακολούθησαν στο Top-10 τα προφανή, για το κάπνισμα, τη σωστή διατροφή και το περπάτημα, μέχρι που φτάσαμε στο υστερόγραφο. «Τέλος, και μη με παρεξηγήσεις, θα πρέπει τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα να κάνουμε καλό σεξ».

Βαρέθηκα να επισημάνω τις προφανείς δυσχέρειες που πολλοί θα αντιμετωπίσουν και σημείωσα την εντολή στην άκρη του μυαλού μου. Άλλο πήγα να γράψω, πάνω στον οίστρο μου, αλλά συγκρατήθηκα.

Το τεστ Covid-19 το έκανα όχι επειδή είμαι υποχόνδριος (δεν είμαι) ούτε επειδή ένιωθα αδιάθετος (δεν ένιωθα), αλλά για να παραλάβω την κάρτα διαπίστευσης και να καλύψω το Final-8 του Champions League του μπάσκετ.

Σύμφωνα με τον κανονισμό της διοργάνωσης, που διεξάγεται σε κάποιου είδους «φούσκα» λιγότερο αυστηρή από του ΝΒΑ, το τεστ Cοvid-19 είναι αναγκαία και ικανή συνθήκη για την είσοδο στο άδειο ΟΑΚΑ.

Πέρασα από έλεγχο τις τελευταίες 72 ώρες, επομένως είμαι υγιής. Τη βλέπετε κι εσείς την κραυγαλέα τρύπα του συστήματος ή να βάλω τις φωνές;

Θα μπορούσε ο δημοσιογράφος να κάνει τεστ το Σάββατο 26/9 και να βγει αρνητικός, να παραλάβει την κάρτα εισόδου την Τρίτη 29/9 και να ανηφορίσει στην Καλογρέζα για τον τελικό της Κυριακής 4/10, εννέα ολόκληρες μέρες από τη μέρα που μάτωσε στο δαχτυλάκι του.

Μέσα σε εννέα μέρες, προλαβαίνει κάποιος όχι μόνο να κολλήσει τον κορονοϊό, αλλά να νοσήσει και να αναρρώσει, που λέει ο λόγος.

Βεβαίως έχουν ληφθεί και άλλα μέτρα προστασίας: επί τόπου θερμομέτρηση, μάσκες για όλους, αποστάσεις ασφαλείας, αποκλεισμός των παρείσακτων από τα αποδυτήρια κ.ο.κ. 

Αλλά τίποτε από τα παραπάνω δεν μπορεί να θεωρηθεί αντίδοτο για πιθανή μόλυνση. Για παράδειγμα, η θερμομέτρηση είναι αδύνατο να «πιάσει» τον φορέα που δεν αντιμετωπίζει συμπτώματα της νόσου.

Δεν προσπαθώ να ρίξω ανάθεμα σε οποιονδήποτε, αλλά να εξηγήσω ότι πλήρης προστασία υπάρχει μόνο με τον εγκλεισμό, με όσα αρνητικά αυτός συνεπάγεται.

Όσο κυκλοφορούμε εκεί έξω, ακόμη και η ατομική ευθύνη έχει αντικειμενικά όρια, τα οποία ο φονικός ιός ξέρει να προσπερνάει και να ξεπερνάει.

Ας ελπίσουμε ότι το Final-8 θα ολοκληρωθεί μεθαύριο αναίμακτα (πέρα από τα κόκκινα σταγονίδια των τεστ Covid), παρ’ όλο που κάτι τέτοιο θα γίνει επιχείρημα στα χέρια των Μωυσήδων υπέρ της θωράκισης της χώρας και θα τους επιτρέψει να πουν «χαλάλι», όταν βρεθούν αντιμέτωποι με την εξωφρενική σπατάλη των 650.000 ευρώ για τη χρηματοδότηση του τουρνουά.

Είναι τόσα και τέτοια τα σκάνδαλα και τα ανδραγαθήματα αυτής της κυβέρνησης, που φτάσαμε στο σημείο να θεωρούμε φραγκοδίφραγκα τα 650 χιλιάρικα που δαπανήθηκαν αυθαίρετα από το υφυπουργείο Αθλητισμού και την Περιφέρεια Αττικής, στον βωμό της πορτοκαλί μπάλας.