Εμπρός προς τα πίσω

Της Εύας Μανωλαρακη

Παρασκευή 21 Απριλίου 1967. Αξημέρωτα τα τανκς βγήκαν στους δρόμους. Οι δικτάτορες έβαλαν τη δημοκρατία στον γύψο. Πριν από 45 χρόνια περισσότεροι από 6.500 Έλληνες οδηγούνταν στα μπουντρούμια και στην εξορία και τα ΜΜΕ φιμώθηκαν. Εφημερίδες έβαλαν λουκέτο μετά από δική τους απόφαση, αμέσως ή λίγο αργότερα. Οι στρατοκράτες έσυραν αμέσως στον έλεγχό τους τη μαζική ενημέρωση. Δρακόντειος ήταν ο έλεγχος στον Τύπο και στο δίκτυο ραδιοτηλεόρασης. Το ραδιόφωνο και την τηλεόραση στελέχωναν αξιωματικοί του Στρατεύματος και της Αστυνομίας. Δελτία ειδήσεων, σενάρια τηλεοπτικών σειρών, τραγούδια πάσης φύσεως περνούσαν από σκληρή λογοκρισία. 2013, το πολίτευμα μας μπορεί να είναι Δημοκρατικό αλλά η λογοκρισία είναι αισθητή σε όλα τα ΜΜΕ. Αυτή τη φορά δεν είναι οι Αξιωματικοί που λογοκρίνουν αλλά τα συμφέροντα πολιτικών, τραπεζιτών, εκδοτών κοκ. Όλα αυτά μέχρι τις 11 Ιουνίου 2013 ημερομηνία που οι πομποί της Δημόσιας τηλεόρασης έκλεισαν και οι εργαζόμενοι ξεκίνησαν να μεταδίδουν πειρατικά τις ειδήσεις τους μέσω της συχνότητας που παραχώρησε η Ευρωπαϊκή Ραδιοτηλεοπτική Ένωση (EBU). “Εδώ Μεσογείων, Εδώ Μεσογείων” σιγοψιθυρίζεται στους διαδρόμους του Ραδιομεγάρου φέρνοντας στο μυαλό όλων μας την πιο σκληρή πλευρά της Χούντας στην ιστορία της Ελλάδας. Να υπογραμμίσουμε πως ακόμα και επί Χούντας τα Δημόσια ΜΜΕ δεν έριξαν μαύρο καθόλου, ενώ σήμερα η Δημοκρατική μας κυβέρνηση το έκανε.

Πριν 45 χρόνια, από τη στιγμή που εγκαθιδρύθηκε η Απριλιανή δικτατορία επιβλήθηκε προληπτική λογοκρισία, στον Τύπο, στη λογοτεχνία, στον κινηματογράφο, στο τραγούδι. Στα χρόνια από το 1967 έως το 1969 η λογοκρισία ήταν σκληρή αλλά κανένα Μέσο Ενημέρωσης δεν έκλεισε με εντολή άνωθεν. Κάθε άρθρο εφημερίδας, κάθε έργο τέχνης, έπρεπε να πάρει την έγκριση των αξιωματικών της αρμόδιας επιτροπής που έδρευε στο Υπουργείο Τύπου στην οδό Ζαλοκώστα. Οι εφημερίδες Καθημερινή, Μεσημβρινή και Ελευθερία αποφάσισαν με δική τους πρωτοβουλία να διακόψουν την έκδοσή τους. Οι λογοτέχνες, ιδίως όσοι είχαν αγωνιστικό παρελθόν, παύουν να δημοσιεύουν κείμενά τους στα έντυπα που λογοκρίνονταν και σταματούν να τυπώνουν βιβλία τους. Οι διανοούμενοι στην Ελλάδα σιωπούν ως αντίδραση στο καθεστώς. Ο Σεραφείμ Φυντανίδης σε παλαιότερη συνέντευξη του είχε περιγράψει το καθεστώς εργασίας στα ΜΜΕ τη περίοδο της Χούντας: “H λογοκρισία έστελνε κάθε μέρα εντολές τι πρέπει να βάλουμε οπωσδήποτε και που, και τι να μην βάλουμε”.

Στην Ελλάδα του 2013 μπορεί οι τίτλοι των εφημερίδων να είναι κατευθυνόμενοι και η ενημέρωση να θυμίζει κατά πολύ τη περίοδο της Χούντας, μπορούμε όμως να είμαστε περήφανοι ως δημοσιογράφοι αλλά και Έλληνες πολίτες καθώς κάναμε πολλά βήματα από τη περίοδο της Χούντας. Μπερδευτήκαμε όμως και ξεκινήσαμε να κάνουμε βήματα σε fast forward προς τα πίσω.