Εμείς τα λέμε. Ποιος μας ακούει;

Είμαστε η χώρα του “Πέστο” (πληθυντικός ελληνιστί Πεστα) και του “ξέρεις ποιος είμαι εγώ”! Γιατί η μακαρονάδα αν δεν έχει πέστο, δεν τρώγεται. Του πέφτει βαριά του Έλληνα η σάλτσα ντομάτας. Του δημιουργεί αέρια!

Καθώς περπατώ στους διαδρόμους ενός Σουηδικού σούπερ μάρκετ, κάπου στον νότο της Σουηδίας, αντιλαμβάνομαι το πόσο λάθος ζήσαμε τόσα χρόνια. Μας έπεισαν πως μπορούμε να ζούμε σαν βασιλιάδες. Μόνο που οι βασιλείς είχαν υπηκόους που δούλευαν γι αυτούς. Εμείς απλά δεν δουλεύαμε. Μάθαμε στο χαρτζιλίκι από παιδιά, και ακόμα και σήμερα περιμένουμε να ζήσουμε με το χαρτζιλίκι. Είτε από το κράτος, είτε από του γονείς. Ο Έλληνας ο φιλότιμος, ο εργατικός ο έντιμος, έγινε ο έλληνας ο τεμπέλης, το λαμόγιο, ο κρατικοδίαιτος. Γιατί? Πρόκειται για μια όμορφη ιστορία αλλά χωρίς να γνωρίζω το τέλος.

Το βασικό μας πρόβλημα είναι πως δεν μάθαμε ποτέ να προσδιορίζουμε τα πράγματα. Να τους δίνουμε όνομα και ουσία. Ποιοί είμαστε; Που είμαστε; Που θέλουμε να πάμε; Δεν δώσαμε ποτέ απαντήσεις σε αυτά τα ουσιώδη ερωτήματα. Και αυτή η έλλειψη ορισμού ξεκίνησε από το σπίτι. Ποιος είναι ο μπαμπας και η μαμα, και ποιος είναι ο ρόλος τους; Ποιος είναι ο δάσκαλος, ο καθηγητής, ο παιδαγωγός και ποιος είναι ο ρόλος του. Τι μπορεί να κάνει και τι όχι. Τι είναι το σχολείο και ποιος είναι ο ρόλος του. Και ως ενήλικοι μετά…δεν προσδιορίσαμε τι είναι το κράτος και τι μπορεί να κάνει. Φτιάξαμε λοιπόν έναν έλληνα χαμένο, χωρίς αυτοπροσδιορισμό τελικά. Και αυτό ειναι φανερό σε όλη την καθημερινότητα μας. Περιμένουμε να μας πουν οι άλλοι τι να κάνουμε. Περιμένουμε να δούμε την αντίδραση των μίντια του εξωτερικού για να νιώσουμε ντροπή η περιφάνεια. Έως ότου αυτό μετατράπηκε σε κομπλεξ κατωτερότητας. Ψάχνουμε να βρούμε τι είναι αυτό που μας φταίει. το ψάχνουμε σε αόρατους εχθρούς. Στις αγορές, στα σπρεντ, στους ξένους που θέλουν να μας κλεψουν, σε εκείνους που θέλουν να πάρουν την πατρίδα μας. Όμως είναι προφανές. Και βεβαίως θέλουν να μας κλέψουν όπως θέλουμε και εμείς να τους κλέψουμε. Εμείς οι ίδιοι τους ανοίξαμε την πόρτα, είτε έμεσα είτε άμεσα.

Η μάνα μου μου έλεγε πάντα “να απλώνεις τα πόδια σου μέχρι εκεί που φτάνει το παπλωμα σου”. Εμείς όχι μόνο βγάλαμε τα πόδια μας από το παπλωμα, αλλά πήραμε και το παπλωμα του διπλανού για να ζεσταθούμε. Και το κάνουμε καθημερινά αυτό. Στο παρκαρισμα, στο ταμείο, στις ουρές, στις δημόσιες υπηρεσίες, στους συνδικαλιστές, στο σχολείο…παντού. Και όταν έρθει η ώρα να μας ζητήσουν τον λόγο, απαντάμε το εφυέστατο….”ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε”; και όταν ο άλλος δεν μας δίνει και πάλι απάντηση τότε μεταρφωνόμαστε σε ό,τι χειρότερο έχουμε μέσα μας.
Αυτή η έλλειψη ταυτότητας λοιπον, επέτρεψε στους πολιτικούς και τα κομματα να μας βάλουν σε κουτιά, και έτσι αδυνατούμε να σκεφτούμε out of the box. Το κοινοβούλιο είναι μια μικρογραφία της ίδιας της κοινωνίας, με όρους σύνθετης αναλογικής. Απαίδευτοι, ανεπάγγελτοι, κακομαθημένοι, γεματοι κομπλεξ, χωρίς ίχνος φιλότιμου, χωρίς αξιοπρέπεια, αλαζόνες, μεγαλομανείς και άξεστοι. Από αυτούς αποτελέιται μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Βεβαίως και υπάρχουν εξαιρέσεις και φωτεινά παραδείγματα. Αλλά ο κανόνας είναι αυτός. Και ξαφνικά… οργιζόμαστε, βρίζουμε, κατηγορούμε, όλους τους πολιτικούς και το πολιτικό σύστημα. Και όταν έρθει η ώρα της Δημοκρατίας – αυτής που έχουμε τέλος πάντων, είτε είμαστε αδιάφοροι, αν δεν μας έχουν τάξει θέση στο δημόσιο, είτε τρέχουμε να βγάλουμε τον μπάρμπα στην κορώνη για να μας βάλει στο δημόσιο. Την “big mother”, όπως την αποκαλώ εγώ, που τρέφει τα παιδιά της.

Θεωρήσαμε πως η πολιτική είναι κληρονομικό χάρισμα, σαν αυτό της Βυργινίας Λεούση. Παπούδες, κόρες, γίοι και εγγόνια όλοι για μια καρέκλα. Και τώρα ξαφνικά λέμε πως αυτοι φταίνε που φτάσαμε εδώ. Ναι αυτοί φταίνει αλλά εμείς τους το επιτρέψαμε. Γιατι μας βόλευε. Δεν τιμωρήσαμε ποτέ κανέναν, γιατί και αυτοί μας άφηναν ατιμώρητους. Η ατιμωρησία αυτή μας οδήγησε μεχρι το χάος, και η μακροχρονια έκθεση στο χάος φέρνει την αποχαυνωση.

Αποχαυνωμένοι και χωρίς ταυτότητα περιφερόμαστε χωρίς να ξέρουμε που είμαστε και χωρίς να ξέρουμε ποιοι είμαστε.
Θα μπορούσα να γράφω με τις ώρες τισ σκέψεις μου, αλλά νομίζω πως όλοι ξέρουμε την αλήθεια που βρίσκεται μέσα μας. αν το διάβαζε αυτό κάποιος θα έλεγε..”να ακόμα ένας μαλάκας κουλτουριάρης”. χέστηκα και αν το πει. Δεν περιμένω από κανέναν να με προσδιορίσει. Είμαι ένας αποχαυνομένος χωρίς ταυτότητα που τολμά να δεί μεσα του για να βρεί απαντήσεις.

Μπορεί να μην τις βρω αλλα τουλαχιστον θα κάνω την αυτοκριτική μου. Και αυτό είναι μια αρχή.

Δημήτριος Καράμπελας