Εμβόλια και καυτές πατάτες

Την ιστορία με τις πατάτες και τον Καποδίστρια την ξέρουμε όλοι. Είναι, μάλιστα, μια από τις κωμικότερες, τόσο πολύ που θα μπορούσε να την είχε γράψει ο Ψαθάς. Όταν ήρθε η πατάτα στη χώρα, οι Έλληνες ήταν δύσπιστοι κι έτσι ο Καποδίστριας έβαλε φρουρά να τις φυλάει -και να σφυρίζει αδιάφορα όταν τις έκλεβαν, ως πολύτιμο έδεσμα οι κάτοικοι των Αθηνών. Έτσι λέγεται ότι η πατάτα μπήκε στην ελληνική κουζίνα.

Ιστορικά φαίνεται κάπως παράδοξο, όταν την ίδια σχεδόν ιστορική περίοδο στην Ιρλανδία η πατάτα ήταν αυτή που κράτησε τον πληθυσμό ζωντανό κατά τη διάρκεια του Λιμού εξαιτίας του εμπάργκο που έκανε η Αγγλία στους εξαγριωμένους αγωνιστές της απελευθέρωσης. Βέβαια, η Ιρλανδία δεν παρήγαγε ούτε τομάτες, ούτε μελιτζάνες. Λογικό να δεχθούν τις πατάτες ευκολότερα.

Σήμερα είδαμε live του εμβολιασμούς του πρωθυπουργού, του Σωτήρη Τσιόρδα, επόμενοι στη σειρά είναι η Υπερκομψη Μαρεβα και ο Γιάνης Βαρουφάκης (που αν μη τι άλλο, φλερτάρει με την προσοχή των ΜΜΕ). Η προσωπική μου άποψη για τους αντιεμβολιαστές είναι πολύ σκληρή. Θεωρώ ότι η κίνηση να εμβολιαστούν οn camera τόσο ο Κυριάκος Μητσοτάκης, όσο και κ Σωτήρης Τσιόρδας περνά ένα μήνυμα, ένα μήνυμα που πιθανότατα θα αφήσει τους συνομωσιολόγους να στροφάρουν για νέα διασπορά πανικού. Τους περιμένουμε. Ωστόσο, υπάρχει και κάτι ακόμα. Ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος από καλές προθέσεις.

Ηρθαν, λοιπόν, τα πρώτα εμβόλια. Ξέρουμε ήδη ότι είναι λιγότερα από όσα είχε προαναγγείλει ο Βασίλης Κικίλιας. Επίσης, ξέρουμε ότι μερίδα του πληθυσμού δεν μπορεί να τα κάνει, για ιατρικούς λόγους (που είναι πάντοτε μα πάντοτε δεδομένοι, αν κοιτάξετε τις παρενέργειες της ασπιρίνης, ισωςτ να μην την χρησιμοποιήσετε ποτέ ξανά). Ξέρουμε κι ότι ο εμβολιασμός ανά την ιστορία, όχι απλά έσωσε τον κόσμο, αλλά “έσβησε”, σχεδόν, ασθένειες όπως η λέπρα, η ιλαρά, η ανεμοβλογιά κλπ. Η πενικιλίνη,ας πούμε, έσωσε τον κόσμο αυτή είναι μία πραγματικότητα. Τα εμβόλια, τα φάρμακα γενικώς, είναι βήμα προς τη σωτηρία.

Αλλά μετά τι; Μερίδα του πληθυσμού θα εμβολιαστεί, επομένως αν κολλήσει θα περάσει πιο ήπια την ίωση. Τι θα γίνει, όμως, με όσους δεν εμβολιαστούν, αφού τα εμβόλια ίσως να μην φτάσουν, αλλά και πάλι, τι θα γίνει με τον ιό που διαρκώς μεταλλάσσεται, με το ιικό φορτίο που θα συνεχίζουν να φέρουν και να μεταδίδουν ο πληθυσμός; Τι θα ηινδιυ, ακόμη και μετά το εμβολίου, σε μθαυ χώρα χωρίς γιατρούς, χωρίς ΜΕΘ και χωρίς υπουργού Υγείας;

Μάννα εξ ουρανού δεν υπάρχει. Ούτε εξ εργαστηρίου. Μακάρι το εμβόλιο να έλυνε το πρόβλημα άπαξ. Να μη φοβόμασταν πια το θάνατο, να επιστρέφαμε στις ζωές μας. Όμως, το δημόσιο νοσοκομείο έχει μετατραπεί σε κάτεργο, η πανδημία έχει ξεφύγει από τον έλεγχο κι εδώ, στην εκπνοή του χρόνου, εδώ ακριβώς στο σημείο που το μέλλον προμηνύεται δυσοίωνο, εδώ είναι που πρέπει να ζητήσουμε πιο πολύ, πιο επιτακτικά και πιο άγρια το χαμένο, πάλαι ποτέ αυτονόητο: Δημόσια Υγεία, ενισχυμένη, για όλους. Και ψυχή βαθιά.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr