Ελέφαντες, παλιάτσοι, αλλά καθόλου λιοντάρια

Δέκα μέρες από τη στιγμή που έκλεισε η ρημαδιασμένη κάλπη της 25^ης Ιουνίου, λίγες ώρες μετά την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης, μελετάω την ανθρωπογεωγραφία της Βουλής και δυσκολεύομαι να συμβιβαστώ με όσα βλέπουν τα γέρικα μάτια μου. Σαν να μην έφταναν οι σχεδόν 160 εντεταλμένοι της συμμορίας που έλαβε ψήφο απόλυτης εμπιστοσύνης για να συνεχίσει ανεξέλεγκτη το καταστροφικό έργο της μέχρι το 2027, αν δεν την έχουμε γδάρει ζωντανοί στο μεταξύ απηυδισμένοι από την ακρίβεια και τον σκοταδισμό, μαζεύτηκε για να πλαισιώσει τους «αρίστους» σύσσωμο το μεγάλο μας τσίρκο, με άφθονα παχύδερμα και ελάχιστα λιοντάρια.

Ακροδεξιοί ζηλωτές ενός καταδικασμένου κακοποιού που δίνει το γενικό πρόσταγμα μέσα από τη μπουζού. Ψιλοσαλεμένοι αριστεροδέξιοι προσωπολάτρες που φοράνε το αριστερό παπούτσι δεξιά και το δεξί αριστερά. Μεσαιωνιστές με αόρατο ράσο που ευαγγελίζονται απαγόρευση των αμβλώσεων και μαθήτριες με ζώνες αγνότητας. Αντιεμβολιαστές ψεκασμένοι που ακολουθούν έναν πλασιέ κηραλοιφής και επιστολών του Ιησού.

Λαχανί αυτόκλητοι συνεχιστές του παπανδρεϊσμοί, που αν τους έβλεπε ο Αντρέας του ’81 θα επέστρεφε στην Αμερική. Σταλινικοί που εδώ και έναν αιώνα οραματίζονται επανάσταση των μπολσεβίκων και ανάβουν καπνογόνα για τις ήττες της Αριστεράς. Και παραζαλισμένη μέσα στο χάος και στην παράνοια του αριστερόμετρου, η αποδεκατισμένη ομάδα του ΣυΡιζΑ, με έναν αρχηγό που παραμένει λαοφιλής αλλά δεν είναι αρχηγός, και μ’ ένα τσούρμο επίδοξους αρχηγίσκους συμβιβασμένους με την πορεία προς το 5 τοις εκατό.

Άλλη προοδευτική φωνή δεν υπάρχει στο Κοινοβούλιο, εκτός αν μετρήσουμε για προοδευτικούς τους Πασόκους του παγιδευμένου ανάμεσα στους κοριούς μίστερ τίποτα. Από τη λαϊκή ψήφο που έδωσε στη Δεξιά 55 τοις εκατό, προέκυψε μια Βουλή ακραία συντηρητική έως οπισθοδρομική, όπου πρέπει να ψάχνεις με το φανάρι για να βρεις έναν που να έχει διαβάσει πέντε βιβλία στη ζωή του.

Η Ζωάρα έκοψε τους κανονικούς για να στριμώξει στους τριακοσίους τη φαμίλια και τους κολλητούς της, ο Ανδρουλάκης μπλόκαρε τον Καστανίδη για να καθησυχάσει τον Μητσοτάκη, ο ΣυΡιζΑ γέμισε με παράξενους στο όνομα του κεντρώου ανοίγματος και η αυλή του Κουτσούμπα συνεχίζει απτόητη να πριονίζει τα πόδια του Τσίπρα. Ο δε Βαρουφάκης κατόρθωσε να μείνει δις εκτός νυμφώνος, ακόμα και σε αυτό το κλίμα, του χαοτικού κατακερματισμού και της ορφανής σοσιαλδημοκρατικής ψήφου.

Μέσα σε αυτό το σκορποχώρι, δεν υπάρχει ούτε ισχυρή ούτε αντιπολίτευση. Ούτε από πρόταση δυσπιστίας  δεν «κινδυνεύει» το γκουβέρνο, αφού κανένα άλλο κόμμα δεν διαθέτει αυτοτελώς τους 50 βουλευτές που απαιτούνται από τον κανονισμό. Ο πάνσοφος ελληνικός λαός είδε τη χώρα να διαλύεται μπροστά στα μάτια του και την περιουσία του να χάνεται μέσα απ’ τα δάχτυλά του, αποφάσισε ότι για όλα έφταιγε η τετραετία του ΣυΡιζΑ επειδή έτσι του έλεγε ο Αυτιάς και έστειλε στη Βουλή καμιά εκατοστή άτομα βγαλμένα από το ξύσμα του βαρελιού για να ελέγχουν τους ανεξέλεγκτους.

Το πρόβλημα δεν είναι ότι θα υποστούμε για μία τετραετία την κοινοβουλευτική  δικτατορία των αγραμμάτων, των διεφθαρμένων και των μισαλλόδοξων, το πρόβλημα είναι ότι η χώρα τυλίχτηκε στο απόλυτο πηχτό σκοτάδι και ότι κινδυνεύει να βυθιστεί στο έρεβος επί δεκαετίες. Και ότι σε κάθε διαμαρτυρία, εάν υποτεθεί ότι θυμόμαστε ακόμη τι σημαίνει αυτό, θα μας τρίβουν στα μούτρα –και δικαίως- το ίδιο ενοχλητικό τροπάριο: «Σαράντα τακατό». Πάει να πει, έχετε την κυβέρνηση που σας αξίζει. Εσείς με τα χεράκια σας την ψηφίσατε, δεν σας τη φόρεσαν στον σβέρκο οι εξωγήινοι του Υμηττού.

Τι κάνουμε τώρα, αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι; Μεταναστεύουμε σε άλλους τόπους, αφήνοντας πίσω τα γερόντια και τον άμαχο πληθυσμό, όπως έκαναν τόσοι και τόσοι σαν εμάς στα χρόνια της κρίσης; Βυθιζόμαστε στα αμπάρια για να τραβήξουμε κουπί στη σχεδόν βέβαιη πορεία της χώρας προς τα βράχια; Αγκαλιαζόμαστε με την απολιτίκ πλεμπάγια και ξεχυνόμαστε στα νησιά για yolo διακοπάρες; Ξεμυτίζουμε παραέξω να λουζόμαστε ολημερίς τα πατσαβουριάσματα των ξένων για το ανάλγητο κράτος δολοφόνο που υπηρετούμε;

Επειδή στις Ευρώπες δεν έχουν Αυτιά και Ευαγγελάτο και λίστα Πέτσα, κάθε μέρα που κυλάει με διολίσθηση της ήδη αφιλόξενης λόγω αισχροκέρδειας Ελλάδας προς την ορμπανοποίηση φέρνει και μακροβούτια του τουρισμού, τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά. Το κακό όνομα μίας χώρας πληρώνεται σε σκληρό νόμισμα, ιδίως όταν το τούρκικο γρόσι και το αιγυπτιακό ριάλι πέφτουν τόσο μαλακά στα δόντια των ευαίσθητων επισκεπτών.

Εγώ, πάντως, λέω να ξεκινήσω hashtag για να διαχωρίσω τη θέση μου: #NotMyGovernment. Όχι, δεν την αναγνωρίζω για δική μου αυτή την κυβέρνηση που μου φόρτωσαν οι κυρ-Παντελήδες και οι κυρα-Κατίνες, ούτε τη Βουλή των παλιάτσων, των χιτλερικών και της διαρκούς σκοτοδίνης.

Έτσι μου ‘ρχεται να γίνω κι εγώ δεξιός, να βάλω το μαγιό μου, να μη σκοτίζομαι για το παραμικρό και να πνίγω και κανέναν μετανάστη στα ανοιχτά των Κυθήρων όποτε έρχομαι στο τσακίρ κέφι! Τα φέραμε από δω, τα φέραμε από εκεί, κάναμε την Ελλάδα χώρα όπου τα πάντα επιτρέπονται, τα πάντα συγχωρούνται και ουδείς δίνει πεντάρα τσακιστή για οτιδήποτε. Εμείς ξανά στο «τίποτε», στο «γενικά» εσείς. Λόγια λόγια λόγια, λόγια ψεύτικα. Όταν ξεκινάς αυθόρμητα να απαγγέλλεις Κατσιμιχαίους Ιούλιο μήνα, ξέρεις ότι είναι καιρός να φύγεις για διακοπές. Και να ρίξεις πίσω σου μαύρη πέτρα.