Εκπαίδευση Συνείδησης Ανθρώπων…

Σε καθημερινή βάση όλοι έχουμε κάποια εικόνα να σε ερεθίσει και να αρχίσεις να σκέφτεσαι «γιατί;», χωρίς όμως να μπορεί να υπάρξει λογική απάντηση. 

Το πρόσφατο τροχαίο δυστύχημα στην Βουλή με θύμα ένα ακόμη νεαρό συνανθρωπο μας. που  συγκλόνισε ξαφνικά λόγο ότι έγινε από υπηρεσιακό όχημα της ΕΛΑΣ, αρμόδιο για την ασφάλεια της Ντόρας Μπακογιάννη την κοινή γνώμη, έφερε για πολλοστή φορά στο προσκήνιο τόσο την  ελλιπή οδηγική  παιδεία που έχουμε ως Έλληνες, αλλά και την εκπαίδευση συνείδησης που μου είχε αναφέρει κάποτε σε συνέντευξη του στο koutipandoras.gr ο Αναστάσιος Μαρκουΐζος η αλλιώς ”Ιαβέρης”.  

Είναι εξαντλητικά ψυχοθφόρο το πως ο Έλληνας αντιμετωπίζει το θέμα οδηγική ασφάλεια και γενικότερα την υπόθεση κυκλοφοριακή αγωγή. 

Γιατί επί της ουσίας δεν την αντιμετωπίζει, απεναντίας την αφήνει σε ένα καθεστώς ελέγχου από τα ΜΜΕ όταν το κάνουν πρώτη είδηση για λίγα λεπτά. Και φυσικά έγινε πρώτη είδηση γιατί  χάθηκε μια ακόμα ζωή στην άσφαλτο και όχι από λάθος του οδηγού της μοτοσυκλέτας , αλλά από την μαγκιά ενός οδηγού που νόμιζε ότι επειδή ήταν αρμόδιος για την ασφάλεια ενός βουλευτή, ξαφνικά έγινε ”Σουμάχερ” και αγνόησε τους στοιχειώδες κανόνες οδηγικής συμπεριφοράς.  Πολλοί μάλιστα έτρεξαν να αναδείξουν το θέμα , ακριβώς για αυτό το λόγο, επειδή ήταν ο οδηγός της Ντόρας Μπακογιάννη, δείχνοντας πόσο ασυνείδητοι είναι και εκείνοι.

*Για να μην παρεξηγηθούμε, άλλο η συγκάλυψη και ότι έγινε μετά το σοβαρό περιστατικό, την στάση των αστυνομικών στην είσοδο της βουλής αλλά και το ανακοινωθέν από πλευράς της ΕΛ.ΑΣ, που  μεγαλώνει την  καχυποψία  ότι υποσκάπτεται η απόδοση Δικαιοσύνης. Αυτό χρίζει άλλης συζήτησης.

Γιατί το θέμα δεν είναι ότι ήταν ο οδηγός της κ.Μπακογιάννη , αλλά είναι ότι ένας ακόμα ασυνείδητος οδηγός αφαίρεσε μια ζωή, χωρίς μάλιστα να κάνει τα προβλεπόμενα για να μπορέσει μήπως και  την τελευταία στιγμή την σώσει. Το θέμα είναι ότι όσοι αγωνίζονται εδώ και πάρα πολύ καιρό για την εξάλειψη των τροχαίων ατυχημάτων (σωματείο τροχαίων εγκλημάτων- SOS, ο κ. Ιαβέρης)  δεν μπορούν να βλέπουν μια ακόμη  εγκατάλειψη  θύματος σε τροχαίο ατύχημα , που είναι το πιο σοβαρό αδίκημα τουλάχιστον στις περισσότερες Ευρωπαϊκές χώρες, αλλά στην Ελλάδα θεωρείται πλημμέλημα. 

Το θέμα είναι επίσης, όπως και το  ερώτημα-   αν δεν γινόταν το ατύχημα έξω από την Βουλή, με τον εγκληματία οδηγό  αρμόδιο για την ασφάλεια  της Ντόρας, θα ασχολιότανε κανείς με το ατύχημα και τον χαμό του  Ιάσονα; Δυστυχώς η απάντηση είναι όχι. Δυστυχώς τα ΜΜΕ ούτε στο μονόλεπτο δελτίο ειδήσεων θα το έπαιζαν.  Και αυτή είναι η πιο πικρή αλήθεια και όχι μόνον των  οδηγών, μια και η «Αυτοκινούμενη Ζωή», αφορά την ύπαρξη όλων των Ελλήνων που οδηγούν, συνοδηγούν, επιβαίνουν σε τροχοφόρα, περπατούν ή τρέχουν και γενικότερα συμμετέχουν σε δυστυχήματα ή ατυχήματα, που βέβαια προκαλούν οι ίδιοι. Επιβάλλεται (!!!) λοιπόν η εκπαίδευση Συνείδησής τους, ώστε να αντιληφθούν και να πιστέψουν πως ότι αγαπούν πιο πολύ, τα πιο πολύτιμα τους αγαθό, η ζωή τους και η ακεραιότητά τους, κινδυνεύουν να χαθούν χωρίς λόγο και προειδοποίηση μέσα σε κάποια δέκατα του δευτερολέπτου, όπως μου είχε αναφέρει (και δεν σταμάτα να το φωνάζει) ο ”Ιαβέρης”.

 Μια Συνείδησης που όπως φαίνεται χρειάζεται άμεσης επιδιόρθωσης όταν αντικρύζει κανείς να ξεπροβάλουν ειδικοί εμπειρογνώμονες τροχαίων ατυχήμάτων στα social και ειδικά όταν διαβάζει κάποιος ένα τέτοιο δημοσίευμα, με ερωτήματα, τα οποία είναι περισσότερο ρητορικά, όπως αναφέρει ο αρθρογράφος,  μετά από ένα τέτοιο  ατύχημα και τις διαστάσεις που πήρε για να μας πει τι; ότι  αποτελούν καθημερινές συνήθειες των Ελλήνων οδηγών. Και λύθηκε το πρόβλημα δηλαδή;

Το δια ταύτα είναι, και θα επικαλεστώ για μια ακόμη φορά την συνέντευξη και τα λόγια του ”Ιαβέρη”, ότι «δεν υπάρχει τίποτε πιο δραματικό και τραγικό, από το να συνοδεύουν οι γονείς τα λατρευτά τους παιδιά, στην «τελευταία τους κατοικία» ή να τα βλέπουν ζωντανά μεν αλλά ανάπηρα, παραπληγικά και ανήμπορα για πάντα, σε μια σκοτεινή γωνιά του κελιού – τάφου, που έγινε το σπίτι τους μετά το «απίστευτο» και απρόσμενο τροχαίο. Δεν είναι λιγότερος ο πόνος βέβαια των ορφανών παιδιών, που οι γονείς τους χάθηκαν (ή ακρωτηριάστηκαν) στην άσφαλτο, γιατί δεν κατάλαβαν ότι τα «τροχαία» δεν ξεχωρίζουν κανέναν και χτυπούν αδιάκριτα όσους κυκλοφορούν «μαζί τους» (χωρίς να τα «βλέπουν») στους δρόμους.

«Δεν θα συμβεί ποτέ σε εμάς» θα συμβεί μόνο στους άλλους. 

Δυστυχώς όμως όλοι είμαστε «εμείς και οι άλλοι» και αν δεν δείξουμε σεβασμό και φόβο, για κάτι που πραγματικά εξοντώνει και καταστρέφει δεκάδες ζωές καθημερινά, είναι σίγουρο ότι το πιο «φρικτό», θα χτυπήσει και τη δική μας πόρτα και τότε θα είναι πολύ αργά για μετάνοιες και «άλλες» πια συμπεριφορές. Από τον «πρώτο πολίτη» έως τον τελευταίο αυτής της «ανόητης» χώρας, θα έπρεπε  να έχει γίνει πιστευτό ότι το μόνο πραγματικά ΕΘΝΙΚΟ μας ΘΕΜΑ (και όχι αυτό που νομίζουν ορισμένοι πολιτικοί και ΜΜΕ)  είναι αυτό που το αφήνουμε δυστυχώς να γιγαντώνεται πάνω στην «εχθρική» για την ζωή μας άσφαλτο».

Εμείς δεν πρέπει να σφυρίζουμε αδιάφορα , αλλά να υψώνουμε φωνή ακόμα και όταν τα ΜΜΕ σιωπούν. Για να μην χαθεί ποτέ ξανά κανένας Ιάσονας… τόσο άδικα!

 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr