Αν το έκανε αυτό ο Ομπάμα…

Με αφορμή τα λίγα θύματα που είχε η Ελλάδα από την πανδημία του κορονοϊού και με διάθεση για μικροπολιτική αντιπαράθεση πάνω σε ένα σοβαρό θέμα δημόσιας υγείας, κυκλοφόρησε από τις πρώτες κιόλας βδομάδες του ελληνικού lock down μία προπαγανδιστική παραφιλολογία φτηνών υποθέσεων εργασίας που συμπυκνώνεται λαϊκά και χοντροκομμένα στη φράση «Αν είχαμε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τώρα θα κλαίγαν μανούλες». Πίσω από τις λέξεις διακρίνει κανείς μία λυσσώδη προσπάθεια που γίνεται από το κυβερνητικό μπλοκ να φανούν όχι αντάξιοι των περιστάσεων, αλλά καλύτεροι από τους προηγούμενους. Αυτό κάτι δείχνει, πολιτικά. Όπως και οι δημοσκοπήσεις που, σε καιρό υποτιθέμενης εκλογικής ανάπαυλας και ούτε ένα χρόνο από τις προηγούμενες εκλογές,  σκάνε «από το πουθενά» και κατά συρροή και βγάζουν Μητσοτάκη με 280% αποδοχή από το κοινό. Ούτε ο δικτάτορας Κιμ Γιονγκ Ουν τόση πλατιά παλλαϊκή αγάπη. Γιατί τέτοια πρεμούρα;

Θα αντιστρέψω κάπως τους όρους της υπόθεσης «αν είχαμε τώρα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ». Και θα το κάνω ξεκινώντας από την Αμερική. Στόχος μου να δείξω πως υπάρχει ένα παιχνίδι «δύο μέτρων και δύο σταθμών» ανάμεσα στις δύο μεγάλες πολιτικές παρατάξεις, την αριστερά και την δεξιά. «Αν το έκανε ο Ομπάμα αυτό, θα τον κλείνατε φυλακή» λένε πολλοί σχολιαστές των αμερικανικών μέσων ενημέρωσης, δείχνοντας προς τη μεριά των ρεπουμπλικανών. Οι αφορμές ουκ ολίγες. Όταν ο Ομπάμα εξέδιδε προεδρικά διατάγματα για να καταφέρει να κυβερνήσει κόντρα σε μία αδιάλλακτη Γερουσία, οι ρεπουμπλικανοί τον αποκαλούσαν δικτάτορα.  Όταν υπέγραφε προεδρικά διατάγματα ο Τραμπ, ήταν ήρωας και ηγέτης. Αν ο Ομπάμα πιανόταν «επ’ αυτοφώρω» να ζητά πολιτικές χάρες από τον Κινέζο Πρόεδρο ή τον Ουκρανό πρωθυπουργό με αντάλλαγμα κρατική βοήθεια ή κάλυψη σε παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, θα τον ξέσκιζαν τα δεξιά μέσα, θα τον κρεμούσαν στα μανταλάκια ως προδότη του έθνους. Όταν το κάνει ο Τραμπ, τουμπεκί ψιλοκομμένο από τη δεξιά παράταξη. Αν ο ίδιος ο Ομπάμα έβγαινε και έλεγε «Δοκιμάστε να κάνετε ενδοφλέβια χρήση απολυμαντικών – τί έχετε να χάσετε;» στους αμερικανούς πολίτες, το FOX NEWS θα τον είχε αποκηρύξει ως καταζητούμενο και θα ζητούσε την κεφαλή του επί πίνακι. Όταν το είπε ο Τραμπ, προσποιήθηκαν ότι το είπε για αστείο ή το δικαιολόγησαν ως μία ακόμα παραξενιά ενός προέδρου που δεν εννοεί αυτά που λέει, το κοινώς λεγόμενο γαργάρα. Αν ο Ομπάμα έβαζε τον υπουργό Δικαιοσύνης του να μεθοδεύει εξαφάνιση κατηγορητηρίου και μείωση ποινών σε κολλητούς, και να αρνείται να στείλει μάρτυρες σε κοινοβουλευτικές επιτροπές ελέγχου ή να μπλοκάρει κλητεύσεις μαρτύρων κατά το δοκούν, θα τον κρεμούσαν ανάποδα, θα έκαιγαν ομοίωμά του έξω από το Καπιτώλιο. Όταν τα κάνει ο υπουργός του Τραμπ Γουίλιαμ Μπαρ με σκοπό να προστατέψει τον πρόεδρο από ένα σωρό εγκληματικές ατασθαλίες, είναι όλα θεμιτά.

Το ίδιο συμβαίνει και στην Ελλάδα του Κυριάκου. Αν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είχε πιαστεί να δίνει 20 εκατομμύρια ευρώ σε ΜΜΕ που δεν υπάρχουν ή που φτιάχτηκαν το πόδι, χρησιμοποιούσε δηλαδή δημόσιο χρήμα για επιρροή ξεπλένοντας το μέσα από μια καμπάνια για την υγεία του Έλληνα πολίτη, θα τους είχαν κάτσει στο ειδικό δικαστήριο της Σίας και του Πορτοσάλτε και η ετυμηγορία θα ήταν τρις ένοχοι! Όταν τα κάνει ο Μητσοτάκης, με υποτακτικό τον άμεμπτο κύριο Πέτσα, τότε καταπίνουμε τη γλώσσα μας ή κάνουμε βαθιές δεξιόστροφες γαργάρες. Αν ο Αλέξης Τσίπρας έστελνε τον γιό του σε μία χώρα όπου επρόκειτο να επισκεφθεί και ο ίδιος, αλλά τον έστελνε την προηγούμενη από την ημέρα της δικής του άφιξης, και μάλιστα με C-27, θα είχαν βγει όλοι οι παπαγάλοι να κράξουν τον αριστερό πρωθυπουργό που σπαταλά τα χρήματα του Έλληνα φορολογούμενου για ιδιωτικές, οικογενειακές υποθέσεις. Όταν το έκανε ο Μητσοτάκης, το ΣΚΑΙ έπαθε κώφωση, τύφλωση, παράλυση στα άνω άκρα και σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα.

Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ διόρισε φίλους του Τσίπρα σε θέσεις περί τον πρωθυπουργό ή τα δικά του παιδιά τέλος πάντων, όπου ακόμα μπορούσε, λόγω μνημονίου, πέφταν οι δημόσιοι κατήγοροι σαν τις ακρίδες και οι μομφές για πελατειακές σχέσεις και κολλητούς πήγαν σύννεφο. Όταν όμως το μητσοτακέικο, όχι μόνο έχει εγκαθιδρύσει μια μικρή οικογενειακή δυναστεία σε πάμπολλα  κυβερνητικά, τοπικά και θεσμικά οφίκια, αλλά διορίζει αβέρτα «αρίστους» με πλαστές περγαμηνές, ουδείς στην έρημο του μονοφωνικού τηλεοπτικού πραγματικού δε βγάζει άχνα. Κι όταν ψελλίζουν κάτι, είναι για να το αποδυναμώσουν, όχι για να ελέγξουν περαιτέρω το modus operandi της εξουσίας.

Όταν ο Τσίπρας ανέβηκε σε κότερο εφοπλιστή, κατέρρευσε εν μίαν τηλεοπτική νυκτί το μαχητικό αγωνιστικό προφίλ ενός αριστερού αρχηγού. Όταν ο δεξιός αρχηγός περιτριγυρίζεται συνεχώς από υπόδικους μεγιστάνες, σπίτια του Βολταίρου στα Παρίσια, offshore της συζύγου, κονέ με funds που έχουν βάλει στο μάτι τα κόκκινα δάνεια, αδιαφανή ντίλια με ημετέρους, τεντζερέδια της Siemens, κολλητιλίκια με Χριστοφοράκους και ένα σωρό άλλες ιστορίες καθημερινής διαπλοκής, τα στόματα βουλώνουν ή μπουκώνουν με φτηνές δικαιολογίες και άλλοθι του τύπου «αυτά τα περιμένει κανείς από τη δεξιά, αλλά όχι και  από τη αριστερά».

Άρα το ερώτημα της υπόθεσης εργασίας θα έπρεπε στη σωστή του βάση να είναι:  «Αν είχαμε τώρα ΣΥΡΙΖΑ, θα περνούσαν στη ζούλα τα 20 εκατομμύρια της καμπάνιας, το C-27 του γιού να πάει στο Ισραήλ, το Σκόιλ Ελικίκου και οι κουμπάροι των απευθείας αναθέσεων;» Αν είχαμε τώρα ΣΥΡΙΖΑ, θα έκαναν γαργάρα τα κυρίαρχα μέσα τον στραγγαλισμό συγκριμένων ΜΜΕ, τη διαφθορά της ενημέρωσης και τη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, ή θα τα έκαναν σημαία, κουνώντας το δάχτυλο στους υπευθύνους;

Κλείνοντας να πω πως δεν προάγουμε τον διάλογο και την υγιή πολιτική αντιπαράθεση όταν λέμε σε όποιον αριστερό κάνει κριτική στην κυβέρνηση «Εσείς τι μιλάτε, τα ίδια κάνατε.» Εννοείται πως πολιτικοί με μεμπτό παρελθόν υπάρχουν παντού και θα υπάρχουν πάντα. Αλλά αν αρχίσει να ισχύει ο νόμος του «δεν δικαιούστε να ομιλείτε εσείς που»,  τότε θα μπει γενικό φίμωτρο σε όλους, επί παντός πολιτικού.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr