«Εγώ θα μείνω με τους εργάτες να τραγουδήσω

«Εγώ θα μείνω με τους εργάτες να τραγουδήσω/(…) για των ψαράδων τον ωκεανό,/για το ψωμί των παιδικών μας αηδονιών,/και για την αγροτιά και για τ’ αλεύρι μας,/τη θάλασσα, το ρόδο και το στάχυ,/τους σπουδαστές, τους ναύτες, τους φαντάρους,

/για όλους τους λαούς σ’ όλους τους τόπους,/για τη λυτρωτική τη θέληση/των πορφυρών λαβάρων της αυγής./

Πάλεψε πλάι μου, κι εγώ θα σου χαρίσω τα όπλα όλα της ποίησης μου», καλούσε το λαό ο ποιητής.

«Η ποίηση διδάσκεται βήμα-βήμα ανάμεσα στα πράγματα και στις υπάρξεις, χωρίς να τα χωρίσουμε, αλλά ενώνοντάς τα με την ανιδιοτελή απλωσιά της αγάπης», λέει ο ίδιος για το έργο του.

Πεθαίνει λίγο μετά τη δολοφονία του Αλιέντε από τους πραξικοπηματίες του Πινοσέτ, το 1973. Η κηδεία του αν και κάτω από την απαγόρευση του καθεστώτος Πινοσέτ γίνεται η πρώτη δημόσια διαμαρτυρία ενάντια στη στρατιωτική δικτατορία της Χιλής με χιλιάδες ανθρώπους να βρίσκονται στο δρόμο για να αποτίσουν φόρο τιμής στον ποιητή τους. Τα έργα του παρέμειναν απαγορευμένα από το στρατιωτικό καθεστώς μέχρι και το 1990.