ΔΗΜΑΡ: Η επόμενη μερα

Του Χρήστου Γιαννίμπα

Χωρίς αμφιβολία η ΔΗΜΑΡ είναι από του μεγάλους χαμένους των ευρωεκλογών κάτι που παραδέχεται σύσσωμη η ηγεσία της. Το γιατί, θα το απαντήσει (;) το συνέδριο που θα κάνουν όπως και την ακολουθητέα πορεία για το αύριο. Τα στελέχη και τα μέλη της πρέπει επιτέλους να δώσουν απαντήσεις σε κάποια κρίσιμα ερωτήματα. Στις διπλές εκλογές του 2012, στη ΔΗΜΑΡ δεν κατάλαβαν την αλλαγή πλεύσης του Σαμαρά από το «λάθος φάρμακο», που διαλαλούσε σε όλους τους τόνους πριν, στο «Πρέπει, πάση θυσία, να έχουμε κυβέρνηση»; Δεν αναρωτήθηκαν τι σόι κυβέρνηση θα είναι αυτή, τι θα κάνει και με ποιες πολιτικές; Αγνόησαν ότι Σαμαράς και Βενιζέλος είχαν ήδη αποδεχτεί τα μνημόνια και είχαν δηλώσει (και με τις υπογραφές τους) πίστη υποταγής στη Μέρκελ; Κυβέρνηση όμως μπορούσε να σχηματισθεί ήδη από τις εκλογές του Μαΐου αφού οι τρεις κυβερνητικοί εταίροι είχαν 168 βουλευτές. (Σημειώνω πως η προηγούμενη μεγαλύτερη κυβερνητική πλειοψηφία ήταν πριν 20 χρόνια, το 1993 με Α. Παπανδρέου και 170 βουλευτές).

Προς τι λοιπόν οι επαναληπτικές εκλογές του Ιουνίου; Τι επεδίωκε να πετύχει η ΔΗΜΑΡ σ’ αυτές και γιατί τις αποδέχτηκε; Δύο μόνο εκδοχές μπορώ να υποθέσω. 
(1) Να αυξήσει τη δύναμή της ώστε να διαπραγματευτεί καλύτερα με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Αυτό είναι το «καλό» σενάριο που όπως εξηγώ παρακάτω ήταν καταδικασμένο σε αποτυχία. Κάτι που αποδείχτηκε στην πράξη αφού τελικά τον Ιούνιο πήρε 17 έδρες από 19 που είχε το Μάιο. 
(2) Να εξαναγκάσει το ΣΥΡΙΖΑ, που ήδη είχε αναδειχθεί σε κύρια αντιμνημονιακή δύναμη με 52 έδρες (αξιωματική αντιπολίτευση), να συμμετάσχει στο κυβερνητικό σχήμα. Αν όντως ήταν αυτός ο στόχος, τότε δεν πρόκειται απλώς για ένα λάθος τακτικής. Είναι κι αυτό, αφού υπήρχε και πριν και πιο εμφατικά μετά τις εκλογές του Μαΐου, η δηλωμένη απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ να μην προσφέρει ούτε καν ανοχή σε μνημονιακή κυβέρνηση. Φυσικά ούτε κουβέντα για στήριξη πόσο μάλλον συμμετοχή. Πρόκειται για τεράστιο λάθος στρατηγικής που φανερώνει πως η ΔΗΜΑΡ δεν εκτίμησε σωστά όχι μόνο το βάθος της κρίσης αλλά, το σπουδαιότερο, την μετατροπή της Ελλάδας σε πειραματόζωο εφαρμογής των πιο ακραίων νεοφιλελεύθερων επιλογών. Επιλογές που Σαμαράς και Βενιζέλος είχαν προκαταβολικά δεσμευτεί τη συνέχιση τους από εκεί που τις άφησε η προηγούμενη κυβέρνηση (και την οποία θυμίζω στήριζαν ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ).

Τέλος πάντων οι επαναληπτικές εκλογές έγιναν τον Ιούνιο. Η σταθερή αντιμνημονιακή επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ επιβραβεύεται με την εκκωφαντική αύξηση της δύναμής του κατά 60,25% !! Από 16,78% και 52 έδρες το Μάιο σε 26,89% και 71 έδρες τον Ιούνιο. Αντίθετα οι δυνάμεις των ήδη δεδηλωμένων κυβερνητικών εταίρων του Σαμαρά, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, μειώνονται. Ειδικά το ΠΑΣΟΚ χάνει άλλο ένα 6,83% και 8 έδρες (σε σχέση με το Μάιο) και κατρακυλά από το 43,92% και 160 έδρες πριν τρία χρόνια (βουλευτικές 2009) σε 12,28% και 33 έδρες. Αθροιστική απώλεια 72% σε τρία χρόνια που είναι παγκόσμιο ρεκόρ (και υποθέτω θα γραφτεί στο βιβλίο Γκίνες). Πως ερμηνεύει αυτά τα δεδομένα η ΔΗΜΑΡ; Κωφεύει στις καμπάνες της λαϊκής επιβράβευσης του ΣΥΡΙΖΑ το Μάιο και την αύξηση κατά 265% (!!) σε σχέση με το 2009. Κωφεύει και στη νέα αύξηση τον Ιούνιο κατά 60,25% που αθροιστικά και σε σχέση με το 2009 αντιστοιχεί σε αύξηση 484,57% !!! Ορίζοντας την εξέγερση ως τομή στο Ιστορικό συνεχές (γι’ αυτό λέμε εξέγερση του Πολυτεχνείου και όχι επανάσταση), στη χώρα γίνεται απ’ άκρη σ’ άκρη εξέγερση και η ΔΗΜΑΡ «χτενίζεται». Τα απανωτά λάθη έρχονται ως λογική συνέχεια. 

Δηλώνει την a priori συμμετοχή της στην κυβέρνηση που θα προκύψει με τις νέες εκλογές του Ιουνίου. Δεν τους προβληματίζει καν το γεγονός πως ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, Σαμαράς και Βενιζέλος, έχουν αυτοδυναμία (129 + 33 =) 162 βουλευτών, μεγαλύτερη και από του Γ. Παπανδρέου το 2009 που είχε 160, και μπορούν να σχηματίσουν κυβέρνηση από μόνοι τους. Άραγε στις συνεδριάσεις των οργάνων της δεν έθεσε κανείς τους το εύλογο ερώτημα : «Εμάς τι μας θέλουν, γιατί μας παίρνουν μαζί τους, γιατί μας δίνουν και υπουργικές θέσεις αφού έτσι κι αλλιώς κάνουν και μόνοι τους κυβέρνηση;» Ήταν άραγε τόσο πολιτικά αφελείς να πιστεύουν πως Σαμαράς και Βενιζέλος άλλαξαν προβιά και θέλουν τη ΔΗΜΑΡ μες τα πόδια τους για μια αριστερή προοδευτική έξοδο από την κρίση; Φαίνεται πως κάποιοι το πίστευαν. Έλεγε ο Θ. Μαργαρίτη (πρωτοκλασάτο στέλεχος και μέλος της εκτελεστικής επιτροπής της ΔΗΜΑΡ) στο κεντρικό δελτίο του ΜΕΓΑ (20/6/12) : «Η ΔΗΜ.ΑΡ είναι η αντιμνημονιακή συνιστώσα της κυβέρνησης»!!! Δηλαδή έχουν την αυταπάτη πως στηρίζοντας και συμμετέχοντας στην κυβέρνηση θα μπορέσουν να πείσουν Σαμαρά και Βενιζέλο, να κάνουν κάποιες στρογγυλοποιήσεις των μνημονιακών πολιτικών τους ή και να αποσπάσουν κάποιες ελαφρύνσεις για το λαό. Λες και έπεσαν από το φεγγάρι το 2012 και δεν έβλεπαν πως ήδη από τις αρχές του 2010 κουμάντο κάνει η Μέρκελ μέσω της τρόικα και των φούχτελων. Λες και δεν είχε προηγηθεί η «απόλυση» του Παπανδρέου, η επιβολή του Λουκά Παπαδήμου, η μετατροπή της χώρας σε αποικία χρέους κλπ. Είναι δυνατόν να πίστευαν πως με το δικό τους 6,26% θα σύρουν τη Μέρκελ και τους δοτούς της Σαμαρά και Βενιζέλο κοντύτερα στις θέσεις τους; Όταν μάλιστα η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ ήταν παντελώς αδιάφορη γι’ αυτούς. Κάτι που αποδείχτηκε αργότερα όταν αποχώρησε η ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση και «δεν άνοιξε μύτη». Φτάνουν στο σημείο να λένε πως «το ειδικό βάρος της ΔΗΜΑΡ είναι πολύ μεγαλύτερο απ’ αυτό που μας έδωσε ο λαός». Άλλο ένα ατόπημα. Γιατί αν το επιπλέον αυτό «ειδικό βάρος» δεν τους το έδωσε ο λαός, και ΔΕΝ τους το έδωσε, τότε προφανώς κάποιοι άλλοι τους το έδωσαν. Ποιοι και γιατί; Το μόνο εμφανές επιπλέον «ειδικό βάρος» ήταν (και είναι) στα ΜΜΕ.

Η στάση της ΔΗΜΑΡ λύνει τα χέρια Σαμαρά και Βενιζέλου και τους δίνει το χρόνο και την ανοχή να εφαρμόσουν πολιτικές τις οποίες ο λαός δεν υπερψήφισε ούτε το Μάιο ούτε και τον Ιούνιο. Αντικειμενικά, και ανεξάρτητα από προθέσεις, η ΔΗΜΑΡ συμβάλει : 
(1) Στην αλλοίωση της λαϊκής θέλησης, αφού στην ανάγκη να κυβερνηθεί ο τόπος ο λαός θα πρέπει να ρίξει νερό στο κρασί του. Δηλαδή, δεν είναι οι πολιτικές δυνάμεις που πρέπει να προσαρμοστούν στην εκφρασμένη βούληση (του κατά τ’ άλλα κυρίαρχου) λαού, αλλά ο λαός στις ανομολόγητες (αφού δεν ειπώθηκαν προεκλογικά) ειλημμένες δεσμεύσεις Σαμαρά και Βενιζέλου.
(2) Στην αλλοίωση του πολιτεύματος αφού με τη φάμπρικα ΠΝΠ της κυβέρνησης, στην οποία για ένα και πλέον χρόνο συμμετέχει η ΔΗΜΑΡ, ουσιαστικά καταργείται η Βουλή και επιπλέον παραβιάζονται δεκάδες άρθρα του Συντάγματος. 
(3) Στην ψευδαίσθηση των μνημονιακών μονόδρομων, αφού ταυτίζονται με την κύρια γραμμή Σαμαρά και Βενιζέλου πως τα μνημόνια είναι μονόδρομος και δεν υπάρχουν άλλες εναλλακτικές πολιτικές. Δηλαδή, τα μέτρα ναι μεν εξαθλιώνουν την κοινωνία, οδηγούν σε ανθρωπιστική κρίση, διαλύουν τον παραγωγικό και κοινωνικό ιστό, υποθηκεύουν την Ελλάδα και τους Έλληνες, αλλά τι να κάνουμε είναι αναγκαίο κακό. Κάτι σαν Θεία τιμωρία.
(4) Στη ενίσχυση του άλλοθι των μνημονιακών δυνάμεων, εντός κι εκτός Ελλάδας, με την κόκκινη γραμμή που προβάλλουν για παραμονή στο ευρώ. Δηλαδή, δεν αντιλαμβάνονται πως το ζήτημα «παραμονή στο ευρώ» ήταν/είναι παντελώς ανύπαρκτο. Ήταν/είναι ένας ωμός εκβιασμός. Όταν μάλιστα δεν υπήρχε/χει κανείς σοβαρός άνθρωπος που να μην αναγνώριζε/ει πως χρεοκοπία της Ελλάδας ή και έξοδος από το ευρώ θα είχε/ει καταστροφικές συνέπειες για όλους (της Γερμανίας μη εξαιρουμένης) και διάλυση της ευρωζώνης. Ο Σόϊμπλε το είχε ήδη παραδεχτεί δημόσια στη γερμανική βουλή (30/11/12) : «Αν χρεοκοπήσει η Ελλάδα θα διαλυθεί η ευρωζώνη». Η πρόσφατη αποκάλυψη από τους Financial Times του παρασκηνίου της Συνόδου των G-20 στις Κάννες, απλώς επιβεβαιώνει αυτό που όλοι ήξεραν και έτρεμαν. Grexit = Θάνατος Ευρωζώνης. 
(5) Στην επιχείρηση κατασυκοφάντησης και απομόνωσης του ΣΥΡΙΖΑ. Μια επιχείρηση που ήταν/είναι συνεχής και προσπαθεί να παρουσιάσει το ΣΥΡΙΖΑ ως μια δύναμη ανεύθυνη, που δεν υπολογίζει το καλό της πατρίδας, που είναι το κόμμα της Δραχμής κλπ. Ας παραβλέψουμε πως αυτό είναι τουλάχιστον ύβρις για το 26,89% (1,7 εκατ.) των ελλήνων που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ. Δεν αντιλαμβάνονται πως συντασσόμενοι με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ σ’ αυτή την επιχείρηση, αυτός που βλάπτετε δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά το αντιμνημονιακό μέτωπο του λαού μας; Παράλληλα όχι μόνο δεν απεγκλωβίζει δυνάμεις από το φασιστικό χώρο της ΧΑ αλλά με έμμεσο τρόπο τον τροφοδοτεί. 
(6) Στη πολιτική άφεση αμαρτιών και μετατροπή της ίδιας της ΔΗΜΑΡ σε κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τα πρόσωπα με το βεβαρημένο πολιτικό μητρώο που μας έφεραν μέχρις εδώ. Αλλά και για μη πολιτικά πρόσωπα που έχουν βεβαρημένο μνημονιακό μητρώο. Κι αυτό είναι βούτυρο στο ψωμί της ΧΑ και είναι ένας ακόμα λόγος που με έμμεσο τρόπο την τροφοδοτεί. Στη ΔΗΜΑΡ δεν αντιλαμβάνονται πως οι άνθρωποι που δέκα χρόνια πρωταγωνίστησαν (και συνεχίζουν να πρωταγωνιστούν) εφαρμόζοντας τις ίδιες πολιτικές που κατέστρεψαν τη χώρα και μας έριξαν στο γκρεμό, δεν μπορούν ούτε και θέλουν να ασκήσουν άλλες πολιτικές. Λες και ανένηψαν, άλλαξαν τα πολιτικά και ιδεολογικά πιστεύω τους και πλέον θα εφαρμόσουν άλλες πολιτικές απ’ αυτές που για δεκαετίες εφάρμοζαν και υπηρετούσαν. Πως στο καλό πίστεψαν πως αυτοί θα εφαρμόσουν πολιτικές από το λαό, με το λαό για το λαό; Η ΔΗΜΑΡ μας έλεγε πως η συμμετοχή της και η στήριξή της στην κυβέρνηση, συμβάλει στην επιβίωση της χώρας. Προφανώς δεν κατάλαβαν πως απ’ τη μια Σαμαράς και Βενιζέλος, κι απ’ την άλλη η παρασιτική ολιγαρχία, παρουσιάζουν τη δική τους επιβίωση, ως επιβίωση για τη χώρα. 

Τραγικά και ασυγχώρητα λάθη που τελικά πλήρωσε στις πρόσφατες ευρωεκλογές με το 1,2% αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Το κυριότερο είναι πως το «μάρμαρο» το πλήρωσε και το πληρώνει ο ελληνικός λαός. Και τώρα τι; Θα κάνουν νηφάλια προσέγγιση της πραγματικότητας που βιώνει ο λαός και ο τόπος; Θα αντιληφθούν πως είναι όρος επιβίωσης να φύγουν το συντομότερο δυνατό οι επίορκοι νεοραγιάδες που κατέστρεψαν τη χώρα; Που συνεχίζουν απτόητοι, παρά τη συντριπτική τους ήτα, να την καταστρέφουν; Καταστρέφοντας ταυτόχρονα και τα εργαλεία με τα οποία μια άλλη κυβέρνηση θα μπορούσε αύριο να ανορθώσει τη χώρα. Κρίνοντας από τις πρώτες δηλώσεις στελεχών και βουλευτών της ΔΗΜΑΡ, κάποιοι ή δεν κατάλαβαν ή δεν θέλουν να καταλάβουν. Η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση «ήταν μια ιστορική αναγκαιότητα»(!!!) λέει ο ένας. «Δεν φταίει που μπήκαμε στην κυβέρνηση αλλά που φύγαμε» (!!) λέει άλλος. Οι πολλοί συνεχίζουν να προβάλλουν για τον εαυτόν τους το ρόλο του εγγυητή του ευρωπαϊκού προσανατολισμού της χώρας, της ανασύνταξης του κεντροαριστερού χώρου κλπ. Συνεχίζουν να μην αντιλαμβάνονται την ταύτιση ρόλων με την πασοκοελιά αφού το ίδιο ακριβώς πολιτικό στίγμα δίνει και ο Βενιζέλος.

Εν κατακλείδι η ΔΗΜΑΡ θα κριθεί από τη θέση που θα πάρει σε ένα ζήτημα ζωή ή θανάτου για τη χώρα. Κι αυτό είναι τα μνημόνια και οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές που απορρέουν απ’ αυτά και μετατρέπουν ολοταχώς τη χώρα σε αποικία χρέους. Το ζήτημα αυτό έχει μια και μόνο εθνική και πατριωτική απάντηση. Αυτή που έδωσε ο ελληνικός λαός επιβραβεύοντας το ΣΥΡΙΖΑ σε πέντε εκλογικές αναμετρήσεις (Μάιο/2012, Ιούνιο/2012, τριπλές/2014) κόντρα σε «θεούς και δαίμονες». Κόντρα στα λυσσασμένα ΜΜΕ, τους ωμούς εκβιασμούς, τη λάσπη, τη διαστρέβλωση, τις μονταζιέρες και τα αναχώματα που κατασκεύασαν. Ποτάμια, γέφυρες, ελιές και ό, τι άλλο αύριο.

«Έρχεται η στιγμή ν’ αποφασίσεις, με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις» τραγούδαγε ο Σαββόπουλος πριν 40 χρόνια. Η στιγμή αυτή για τη ΔΗΜΑΡ έφτασε. Ή θα ταχθούν ψυχή τε και σώματι στο αντιμνημονιακό «μπλοκ» ή απέναντι. Δεν μπορούν πλέον να πατούν σε δύο βάρκες. «Όποιος αποκλείει τον ΣΥΡΙΖΑ από μια συνεργασία στην Αριστερά είναι σαν να μην αναγνωρίζει την πολιτική πραγματικότητα» λέει, πολύ σωστά, η κ. Ρεπούση έστω και με καθυστέρηση δύο χρόνων αφού αυτή η «πολιτική πραγματικότητα» υπάρχει ήδη από τις εκλογές του 2012. Η διαπίστωσή της όμως είναι ανολοκλήρωτη. Στη ΔΗΜΑΡ πρέπει να δουν και την «πολιτική πραγματικότητα» πως ο Βενιζέλος με την πασοκοελιά, όχι μόνο δεν είναι κεντροαριστερά αλλά προ πολλού ουρά του νεοφιλελευθερισμού. Τι σόι λοιπόν ανασύνταξη κεντροαριστεράς θα κάνουν μαζί του; Αν και κάποιοι έχουν ήδη πάρει θέση στο «άρμα» Βενιζέλου. Να δουν ακόμα πως, δυστυχώς για το λαό και τη χώρα, δεν υπάρχει πλέον χρόνος.

Οι επίορκοι νεοραγιάδες πρέπει να φύγουν σήμερα. Αύριο, που έτσι κι αλλιώς θα φύγουν, η ζημιά που συνεχίζουν να προκαλούν θα είναι βιβλικών διαστάσεων. Τι θα κάνουν γι’ αυτό; Πολλοί στη ΔΗΜΑΡ δηλώνουν πως θα ήθελαν «τον Φώτη Κουβέλη υποψήφιο Πρόεδρο της Δημοκρατίας». Κι αν Σαμαράς και Βενιζέλος όντως τον προτείνουν, τι θα κάνουν; Θα δώσουν το φιλί της ζωής στους Σαμαρά και Βενιζέλο με αντάλλαγμα τον «δικό τους» άνθρωπο για Πρόεδρο; Ειδικά οι βουλευτές της ΔΗΜΑΡ (που θα μείνουν σ’ αυτήν) πρέπει να ξεκαθαρίσουν την στάση τους στο ζήτημα αυτό από σήμερα. Στο ζήτημα του Προέδρου της Δημοκρατίας είναι σίγουρο πως θα δούμε ΤΙΣ συναλλαγές. Συνοικέσια, αρραβώνες και γάμους που θα κοκκινίσουν και τα … ροζ DVD. Αφήστε που δόθηκε παραγγελία για καμιά εικοσαριά χρυσά μετάλλια. Όσα και οι πρωταθλητές των νέων κυβιστήσεων σε ελιές, ποτάμια, κάποιους της ΔΗΜΑΡ κ.ά. Απ’ όσα πληροφορούμαι, απ’ τη μια θα έχουν το Σαμαρά κι απ’ την άλλη το Βενιζέλο. Στο μεταξύ θα δοθούν αργυρά και χάλκινα μετάλλια στους νέους «Ηρακλείς» της «εθνοσωτήριας» κυβέρνησης.