Δεν υπήρχε νεκρός εντός του κοσμηματοπωλείου

«Ένας οροθετικός, τοξικοεξαρτημένος, ομοφυλοφιλος, αποπειράθηκε να μπει σε ένα κοσμηματοπωλείο και να κλέψει. Παγιδεύτηκε μέσα, προσπάθησε να σπάσει τα τζάμια για να δραπετεύσει, αλλά ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού, προσπάθησε να υπερασπιστεί την ιδιοκτησία του, με τη βοήθεια με περίοικων και τη συμβολή της αστυνομίας».

Κάπως έτσι μεταδόθηκε από τα «βαποράκια» της ενημέρωσης, η στυγνή δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου. Την είδηση συνόδευαν και τηλεοπτικά γκάλοπ που καλούσαν τον κόσμο να ψηφίσει αν συμφωνεί ή όχι με την αντίδραση του καταστηματάρχη και το συνεργό του, που κλωτσούσαν τον αδύναμο να αντιδράσει Ζακ.

Τελικά, ο Ζακ, ούτε υπό την επήρεια ναρκωτικών ήταν, ούτε τα αποτυπώματά του βρέθηκαν σε μαχαίρι, ούτε πρόθεση να κάνει το οποιοδήποτε κακό είχε. Όσοι τον ήξεραν, δεν είχαν την παραμικρή αμφιβολία και τώρα δικαιώνονται… ο Ζακ «με τη βία δεν το είχε ποτέ».

Η καθαρή τοξικολογική εξέταση που ήρθε σήμερα στο φως της δημοσιότητας, δεν αλλάζει απολύτως τίποτα άλλο, εκτός από το αφήγημα που πήγε να στηθεί από συγκεκριμένα κέντρα «πολιτικής προστασίας» και «ενημέρωσης». Και τοξικοεξαρτημένος να ήταν ο Ζακ, πάλι θα μιλάγαμε για ένα λιντσάρισμα στα όρια του ρατσιστικού μίσους, με την εμπλοκή και της αστυνομίας.

Όσο καταρρίπτονται τα επιχειρήματα που έντεχνα η ελληνική “νοικοκυροσύνη” οικειοποιήθηκε τόσο άκριτα  από τα “παπαγαλάκια” των διαρροών της αστυνομίας, τόσα περισσότερα αποτυπώματα εμφανίζονται πάνω στο “φονικό όπλο” που σκότωσε το Ζακ… και άλλους τόσους «διαφορετικούς», που είχαν προηγηθεί.

Δεν περιμέναμε βέβαια τη “θυσία” του Zακ -και κυρίως τις αντιδράσεις που ακολούθησαν- για να καταλάβουμε ότι ζούμε εδώ και 10 περίπου χρόνια, την “ευτυχία” να μπορούμε να δούμε, με υψηλή ευκρίνεια, το τι κρύβει ο καθένας μέσα του. Το τέρας της ακραίας ιδιώτευσης πέταξε τη μάσκα του και είμαστε θεατές στη γέννηση μιας νέας βαρβαρότητας. Στην εξαθλίωση που έφερε το συντηρητισμό, τις ίσες αποστάσεις και την κόλαση της -θρησκευτικών διαστάσεων- “κορεκτίλας”. Κουνήσαμε συγκαταβατικά το κεφάλι, επειδή φοβόμασταν να συγκρουστούμε με τη δυστοπία που ερχόταν με φόρα. Αυτό πληρώνουμε τώρα.

Ζούμε, έτσι και αλλιώς, στη χώρα που για τον κυρ- Παντελή, το πρόβλημα είναι:

Τα “Εξάρχεια” και όχι τα “Παλαιά Ψυχικά”, οι “Εκάλες”. 

Οι άθεοι και όχι οι απατεώνες της πίστης.

Οι φτωχοδιάβολοι και όχι η εισοδηματική ανισότητα.

Το σκουλαρίκι στη μύτη και όχι η καλοσιδερωμένη γραβάτα.

Οι “ναρκομανείς” και όχι οι μεγαλέμποροι ηρωίνης.

Το λάθος, όμως, που κάνουν οι «νοικοκυραίοι», οι ακροδεξιοί και τα νεοφιλελεύθερα σκουπίδια, είναι πως νομίζουν ότι οι διαφορές μας είναι πολιτικές, ενώ είναι χαοτικές και διαχρονικά, πανανθρώπινες.

 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr