7 Οκτωβρίου 2020.
Η ημέρα που η βιτρίνα ενός κράτους που φέρει αίσθηση πολιτικής ευθύνης και δημοκρατικού καθήκοντος βρίσκεται περικυκλωμένη από τους πολίτες για να διαπιστώσουν το κατά πόσο είναι εύθραυστη και τι τελικά έχει να επιδείξει.
Οσονούπω συμπληρώνονται 7 χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και από τη στιγμή που ενώ για χρόνια επέλεγαν κάποιοι να κλείνουν τα μάτια τους,πια το πολιτικό σύστημα και η ελληνική κοινωνία έρχονται ενώπιοι με τη συμμορία ναζιστών που είχε όνομα και δραση.
Δεν υπήρξε όμως μόνο η δολοφονία του Φύσσα. Ακολούθησε ο Λουκμάν,η Ελένη,ο Βαγγέλης,η Zackie.Υπήρξαμε μάρτυρες σε βασανιστήρια κατά αλλοδαπών , σε μαχαιρώματα,σε επιθέσεις ομοφυλόφιλων ,σε σπάσιμο μαγαζιών, σε άγριους ξυλοδαρμούς ανθρώπων που δεν ανήκαν στην Άρια φυλή τους,σε εκφοβισμούς κάθε λογής άλλοτε στο αδύναμο και πάντοτε στο διαφορετικό .
Στις ημέρες αυτές που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε άλλη μια οικονομική κρίση που δεν είναι μόνο τέτοια αλλά είναι κρίση Παιδείας και πολιτισμού πρωτίστως, δεν αναμένουμε ως πολίτες να χειροκροτήσουμε μια απόφαση.
Είναι χρέος σε όσους υπέφεραν και συνεχίζουν να υποφέρουν.Σε άλλη περίπτωση θα είμαστε χαμένοι από χέρι.
* Ο Απόστολος Μαλεμπιτζής είναι ηθοποιός
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
