Bασιλική Τρουφάκου στο koutipandoras.gr: Ο πολιτισμός δεν είναι πολυτέλεια

– Πώς προέκυψε η υποκριτική στη ζωή σας; Ήταν ένα όνειρο από μικρή ηλικία;

Ναι. Ηταν κάπως δεδομένο μέσα μου αυτό. Κάτι σαν παρόρμηση με διάρκεια- ως σήμερα.

– Ένας ηθοποιός ζει ταυτόχρονα πολλές ζωές. “Γεννιέται” και “πεθαίνει” με τους ήρωες του. Πως βιώνετε αυτή την αίσθηση;

Αλλάζει ο τρόπος που ένας ηθοποιός δουλεύει τους ρόλους που αναλαμβάνει. Καταλυτικό ρόλο παίζουν οι σημαντικές συνεργασίες που έχει ο καθένας στην επαγγελματική του πορεία. Σημασία, βέβαια, έχει και ο προσανατολισμός του καθενός στην τέχνη του. Η συνειδητοποίηση πως κάθε νύχτα στο θέατρο που θα φέρεις ένα ρόλο στο κοινό, ειναι μία εμπειρία μοναδική και ανεπαναληπτη (όπως η κάθε στιγμή που ζόυμε, άλλωστε), είναι ένα δεδομένο το οποίο ακόμα διαπραγματεύομαι μέσα μου. Πώς να είσαι αληθινά παρών. Τώρα, ως προς το πώς οι ήρωες μπαίνουν μέσα μου, είναι μία “διαδικασία φιλίας”, θα έλεγα. Μία αγαπητική διαδικασία κατα την οποία από πριν δέχομαι ότι ο κόσμος που έχουμε μέσα μας φέρει όλα τα στοιχεία έτσι κι αλλιώς του εκάστοτε ρόλου και μαλακά προσπαθώ να γνωρίσω και να υπερασπιστώ αυτόν τον άλλο άνθρωπο τον οποίο θα αναπαραστήσω στον κόσμο.

– Η τέχνη μπορεί/ πρέπει να φωτίζει και να αναπαριστά κοινωνικούς προβληματισμούς;

Και μπορεί και πρέπει και το κάνει. Θέλω να πω δηλαδή πως ο μόνος τρόπος να πάρει δύναμη ένα έργο είναι να έχει σύνδεση με κάτι πολύ ζωντανό κι ο δημιουργός να έχει πολύ μεγάλη ανάγκη να μιλήσει μέσα από αυτό που καταθέτει. Τότε, η κοινωνκή διάσταση είναι πάντα παρούσα. Είτε με προφανή τρόπο, ειτε με λιγότερο προφανή. Ακόμα και η πλήρης απουσία κάποιου κοινωνικού προβληματισμού κάτι δηλώνει και μάλιστα ξεκάθαρα.

– Πείτε μας λίγα λόγια για την ταινία “Καύση” του Στράτου Τζίτζη. Πώς ήταν για εσάς αυτή η εμπειρία;

Είμαστε τρία χρόνια μετά το θεατρικό ανέβασμα του έργου η ίδια ακριβώς ομάδα ηθοποιών, αλλά και πολλών συντελεστών. Με γέμισε συγκίνηση η διαδικασία των γυρισμάτων. Ιδιαίτερα στην αρχή όταν συνειδητοποίησα ότι έχω την ευκαιρία να ζήσω πάλι κάτι που πέρασε, ότι έχω εκ νέου δικαίωμα να ανοίξω έναν διάλογο με κάτι που έχει ήδη “συμβεί. Θυμήθηκα τον εαυτό μου πριν από αυτά τα λίγα χρόνια, με μικρότερη εμπειρία…. Είχαμε την ευκαιρία και τη δυνατότητα να το ζήσουμε πάλι από την αρχή και αυτό ήταν για μένα κάτι πολύ ξεχωριστό. Ως ηθοποιός, δεν έχεις την ευκαιρία να “πας πάλι” κάτι που πέρασε.

– Ποια είναι τα επόμενα σχέδια σας;

Θα βρίσκομαι σε ένα καινούργιο σήριαλ στον ΑΝΤ1, το “Daddy Cool” σε σκηνοθεσία Νίκου Ζαπατίνα και σενάριο Τίνας Καμπίτση, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου στην “Παρασκευή Παλιμπαιδισμού” και υπάρχουν και κάποια ανοιχτά σχέδια για το καλοκαίρι…

– Έχετε κάνει πολλές διαφορετικές δουλειές. Θέατρο, κινηματογράφο, τηλεόραση. Σας αρέσει να πειραματίζεστε με καινούργια πράγματα;

Ε ναι… Όσο το επιτρέπουν οι συνθήκες- με δεδομένο το πόσο μικρή είναι η καλλιτεχνικη αγορά στη χώρα μας- το θέλω πολύ. Είναι δύσκολο βέβαια.

-Ποια είναι η αγαπημένη σας γειτονιά της Αθήνας;

Όλη μου η ζωή και η δουλειά είναι στα πέριξ του κέντρου. Όταν βγαίνω από τον δακτύλιο νιώθω λες και πάω κάποια εκδρομή. Αγαπάω πολύ το Κουκάκι που μένω και δεν θα ήθελα να φύγω καθόλου από εδώ.

– Πείτε μας μία σημαντική φράση από ένα αγαπημένο σας βιβλίο.

Θα σας πω κάτι από έναν αγαπημένο μου συγγραφέα, τον F.Pessoa. Είναι από το βιβλίο “Ταξίδι στην Αβυσσο”: “Τι με χωρίζει από σένα;(…) Απλώνω το χέρι και σε αγγίζω..Για μένα είσαι πιο αληθινός από μένα την ίδια, γιατί σε βλέπω ολόκληρο, γιατί μπορώ να δω την πλάτη σου ενώ την δική μου όχι”. Ενθουσιάστηκα όταν το διάβασα γιατί με έναν απλοΐκό και παιδικό τρόπο εξηγεί κατα τη γνώμη μου με μία φράση την ερωτικη αγάπη και γιατι ορισμένοι- και σε καμία περίπτωση όλοι- παίρνουν το ρίσκο να τη ζήσουν. Σε βλέπω και σε αντιλαμβάνομαι πιο πραγματικό από ότι εμένα.

– Χρησιμοποιείτε το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Θεωρείτε προωθητικό τον ρόλο τους στην τέχνη;

Έχω Facebook και Instagram. Oι δικές μου σελίδες είναι αρκετα προσωπικές, αλλά γενικά τα μέσα δικτύωσης προωθούν πολύ εμπορικά τη δουλειά μας.

– Τι πιστεύετε ότι θα έπρεπε να αλλάξει οπωσδήποτε στον χώρο του πολιτισμού σε κεντρικό επίπεδο;

Αυτό που διαφάνηκε τα τελευταία χρόνια με την πλήρη αποχή της πολιτείας από την χρηματοδότηση του πολιτισμού είναι κάτι τόσο θλιβερό που δεν ξέρω αν μπορώ να το περιγράψω με λίγα λόγια. Πάντα γνωρίζαμε ότι δεν έχουμε την παιδεία και την μέριμνα στον πολιτισμό που συναντάμε σε άλλα κράτη, αλλά αυτή η απαξίωση που υφίσταται ο πολιτισμός είναι μία δυστοπία. Τώρα οι παραστάσεις με home-made υλικά, η απλήρωτη τηλεόραση και ο μηδενικού budget κινηματογράφος εξακολουθούν να συμβαίνουν λόγω “αδράνειας”: επειδή ελπίζουμε, δεν έχουμε συνειδητοποιήσει και εξακολουθούμε να “κινούμαστε” όπως πριν. Αυτό όμως μοιραία θα φέρει μεγάλη “καλλιτεχνική φτώχεια”. Η αντίληψη πως ο πολιτισμός ειναι πολυτέλεια είναι μία αταβιστική θεώρηση της ζωής της ίδιας.