Άγνοια κινδύνου ή επικίνδυνη άγνοια;

Γράφει ο Κώστας Τσορμπατζόγλου, λογιστής μεγάλων εταιριών

Ειναι πλέον μέρος της ζωής όλων μας και όχι μόνο μιας κατηγορίας ανθρώπων η οικονομική κρίση.

Κάτι που δεν βλέπαμε ή που έβλεπαν λίγοι, τώρα το νιώθουμε όλοι.

Ανεργία, πείνα, αυτοκτονίες, κάποτε  ήταν ιστορίες για να τρώνε τα μικρά παιδιά το φαγητό τους .

Εργασία , καταναλωτισμός , ψυχαγωγία ,  τώρα είναι μυθολογία.

Συζητάμε όπου βρεθούμε για το πρόβλημα, αλλά μόνο σαν κριτικοί  κινηματογράφου για μία κακόγουστη ταινια.

Πόσοι από εμας γνωρίζουν το πώς, το πότε και το γιατί συνέβη;

Πόσοι γνωρίζουν ποιοί πραγματικά φέρουν ευθύνη;

Έχουν γραφτεί πολλά, από πολλούς , είμαι τόσο μικρός για να επαναλαμβάνω έστω και τα λόγια τους ή τα γραπτά τους.

Θα σας πάω όμως αλλού.

Σε μία μικρογραφία του κράτους, ένα σπίτι ,  ή  μία εταιρεία.

Σκεφτείτε  μια οικογένεια που ένα μέλος της σπαταλά τα χρήματα της οικογένειας και μετά αρχίζει και δανείζεται από διάφορους “φίλους”  χωρίς να έχει την δυνατότητα να αποπληρώσει τα δανεικά .Πόσες οικογένειες έχουν καταστραφεί από αυτό .

Κάποια στιγμή “οι φίλοι” θα θελήσουν τα δανεικά πίσω , ποιά ή κατάσταση των λοιπών μελών της οικογένειας  από την κακοδιαχείρηση ενός μέλους της ?

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και σε μία εταιρεία .

Οι διαχειριστές, σπαταλούν τα κέρδη της εταιρείας , χωρίς να προβλέπουν χωρίς να διαχειρίζονται σωστά την εταιρεία με αποτέλεσμα να δανείζονται για να πληρωθούν όχι οι υποχρεώσεις, αλλά  οι ίδιοι και τα υψηλόβαθμα στελέχη .

Το αποτέλεσμα, η παραγωγική διαδικασία να σταματήσει, οι εργάτες και οι υπάλληλοι απλήρωτοι, χρέη σε τρίτους.

Πόσοι γνωρίζουν πραγματικά πώς εκταμιεύονται τα δάνεια. Οι τράπεζες και οι πιστωτές ζητούν πάντα δύο πράγματα, δεσμεύσεις και δυνατότητα να διασφαλίζεται η αποπληρωμή των δανείων.

Ετσι λοιπόν και εδώ ερχόμαστε στο κράτος, στον προϋπολογισμό μπαίνει και ένα κονδύλι που λέγεται φορολογία.

Το βασικό έσοδο τους κράτους , με το οποίο δίδεται η δυνατότητα αποπληρωμής των υποχρεώσεων. Επειδή όμως αυτό το έσοδο πρέπει να είναι άμεσο, χωρίς να περάσει μέσα από μία παραγωγική διαδικασία, η οποία σημειωτέον είναι μηδαμινή, φορολογούνται ξανά αυτά που έχουν ήδη φορολογηθεί, ή φορολογούνται αυτοί που είναι εύκολοι στόχοι, μισθωτοί, συνταξιούχοι, ακίνητα, ελεύθεροι επαγγελματίες.

Ασχετα αν θα τα εισπράξει  ή όχι, δεν νομίζω ότι τους ενδιαφέρει, αν κρίνω από τον τρόπο που λειτουργούν  νομοθετώντας και συλλαμβάνοντας οφειλέτες, η απαίτηση υπάρχει αφού έχει εμφανισθεί στον προϋπολογισμό και επιδεικνύεται στους πιστωτές ώστε να πεισθούν για την εκταμίευση άλλης μία δόσης.

Αυτοί είναι οι διαχειριστές μας, οι εκπρόσωποι μας , αυτοί που ΕΜΕΙΣ έχουμε εκλέξει, που έχουμε τοποθετήσει εκεί για να διαχειρίζονται τις τύχες μας και τις ψυχές μας .

Για να αποφασίζουν ποιός θα πεθάνει και ποιός θα ζήσει, ποιος θα μένει άνεργος και ποιος θα αυξάνει το κομπόδεμά του .

Το παιχνίδι είναι καλά στημένο

Δεν γνωρίζαμε ? Δηλώναμε ΑΓΝΟΙΑ  ΚΙΝΔΥΝΟΥ  ?

Ή ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΑΓΝΟΙΑ όπως αποδείχθηκε ,εκλέγοντας τους ίδιους πάλι διαχειριστές , στις ίδιες θέσεις , συνεχίζοντας  το ίδιο έργο που είχαν ξεκινήσει χρόνια τώρα;

Μήπως πρέπει τελικά την λογιστική σκέψη  να την διδασκόμαστε από το σχολείο για να μπορούμε να καταλαβαίνουμε ότι οι κινήσεις αυτών που μας εκπροσωπούν όχι μόνο δεν μας ωφελούν , αλλά είναι μόνο προς τα δικά τους συμφέροντα, επικίνδυνες δε προς εμάς, θεωρώντας το σπίτι, την εταιρεία, το κράτος μόνο δικό τους;