Το αφήγημα της Ασφάλειας κι ένας δράκος

Χάλια τα νεύρα της αντιπολίτευσης. Από τον Σεπτέμβριο του 2018 έχουμε να δούμε τέτοιο εσωτερικό αναβρασμό στη ΝΔ. Βεβαίως, ο πιο σίγουρος τρόπος να καλλιεργήσεις κλίμα εντυπώσεων, είναι η ανάπτυξη “εσωτερικών εχθρών”. Κι η Νέα Δημοκρατία προσπαθεί με νύχια και με δόντια να καταφέρει να κερδίσει πόντους στο παιχνίδι των εντυπώσεων.

Δύο είναι οι προμετωπίδες: Το Μακεδονικό και η Ασφάλεια. Καλά, παραδοσιακά όταν μιλάμε για Δεξιά και Ασφάλεια, οι συνειρμοί μας οδηγούν σε πολύ συγκεκριμένες απεικονίσεις, έτσι; Πολλώ δε μάλλον όταν έχεις να κάνεις με τον Άδωνι, τον Βορίδη και τον Δένδια. Αλλά τώρα ο Κυριάκος Μητσοτάκης, με τον πολιτικό του λόγο να αναβιώνει μνήμες μετεμφυλιακές και χωρίς τις σκιές των στελεχών του, ποντάρει στην εφεύρεση μίας αδιόρατης τρομοκρατίας.

Θα μου πεις, τι να κάνει κι αυτός. Οι συντάξεις δεν του βγήκαν, η καταστροφή της οικονομίας δεν του βγήκε, ασχολείται με τα Εξάρχεια. Που, μεταξύ μας, χέστηκε ο Αθηναίος για τα Εξάρχεια. Πόσο μάλλον ο μέσος κάτοικος της ελληνικής περιφέρειας. 

Το θέμα, όμως, είναι πως η εικόνα της Αθήνας έχει αλλάξει. Μιλώντας για το αφήγημα της Ασφάλειας, πάντα. Κι αν πριν το 2015 μπορούσε να παιχτεί αυτό το θεατρικό μονόπρακτο, τώρα πια δεν επιτυγχάνεται ο τρόμος. Πριν το 2015, οι δρόμοι της πόλης είχαν άλλο χρώμα. Χοντρικά από τις πρώτες αντιμνημονιακές διαμαρτυρίες μέχρι και την 17η Νοεμβρίου του 2014, μπορούσε να μιλήσει ο οποιοσδήποτε για σκληρή καταστολή, είτε την αποδοκίμαζε, είτε την επικροτούσε. Ήταν ένα γεγονός. Η Αθήνα ζούσε σε ρυθμούς σχεδόν εξεγερσιακούς επί χρόνια. Και τότε το δεξιό αφήγημα ήταν ίδιο : Ασφάλεια απέναντι στην τρομοκρατία. Μόνο που τότε ήταν κυβέρνηση και όλη κι όλη τους η δράση υπέρ πίστεως και ασφάλειας, ήταν ο βασανισμός ανθρώπων στην ΓΑΔΑ, μια κίνηση που έστρεψε το ενδιαφέρον του παγκόσμιου Τύπου στον κ. Δένδια. Και το ξύλο στις πορείες. Και η κατασταλτική τρομοκρατία. 

Από το 2015 κι έπειτα, η Αθήνα ηρέμησε. Όχι επειδή αυτομάτως ξεπήδησαν σοσιαλιστικές παπαρούνες στα παρτέρια, αλλά μία ή άλλη, η οργή του κόσμου συρρικνώθηκε. Κι έχει ενδιαφέρον να δούμε πως μέσα σε αυτήν την τριετία έγινε η πρώτη αστυνομική παρέμβαση στα Εξάρχεια, αυτήν την φορά για την εξάρθρωση των ναρκέμπορων, όπως επίσης για πρώτη φορά χτυπήθηκε η ακροδεξιά τρομοκρατία. Που δεν είναι καθόλου καινούριο φαινόμενο. Να φανταστείς, είναι τόσο παλιό, που εκλέγεται και στην Βουλή.

Αλλά η ΝΔ επιμένει. Σου λέει, αυτό το αφήγημα ξέρει κι αυτό εμπιστεύεται. Δεν ξεκίνησε χθες, εξάλλου, να το καλλιεργεί. Απλώς να, τώρα δεν έχει ιδιαίτερη απήχηση. Παρουσιάζουν τα Εξάρχεια σα μυθικό κακό, σαν δράκο, σα μάγισσα κρυμμένη στο δάσος. Το θέμα με τέτοιου είδους αφηγήματα, είναι πως ο κόσμος τα παίρνει στα σοβαρά όταν η ζωή του γίνεται διαρκώς χειρότερη. Έτσι λειτουργεί ο εσωτερικός εχθρός, αποπροσανατολιστικά. Στην αρχή ήταν ο μετανάστης, μετά ο πρόσφυγας, τώρα τα Εξάρχεια που καθαρίζει κάθε δεύτερη Τετάρτη ο Κυριάκος Μητσοτάκης. 

Μόνο που τώρα, τώρα που έχει μετατοπιστεί το ενδιαφέρον του πολίτη σε άλλες κατευθύνσεις, το αφήγημα δεν έχει έδαφος να αναπτυχθεί. Όχι αρκετά εύφορο ώστε να εκλέξει κυβέρνηση, έστω. 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr